All Chapters of ไฟรักไฟเชลย: Chapter 91 - Chapter 100

ตัวเขาเองก็ไม่ได้มีพื้นความรู้ทางด้านนั้น เป็นเพียงแค่ชายคนหนึ่งซึ่งมีพื้นความรู้ความสามารถทางด้านการบริหารเพราะได้รับการศึกษาและได้รับการสอนสั่งสะสมประสบการณ์มาจากปู่และบิดา แต่ที่ตัดสินใจพาตัวเองก้าวล้ำไปในเรื่องบางเรื่องซึ่งไม่คุ้นเคยเพราะต้องการช่วยน้องสาวเท่านั้น ตอนนี้สิ่งที่ทำบรรลุผล ได้แก้ไข้เรื่องที่เกิดขึ้นจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว รวมถึงได้พบเจอกับชายหนุ่มแสนดีและมีความรักให้อย่างแท้จริง สิ่งนี้ต่างหากละสิ่งที่เขาพอใจและดีใจเป็นที่สุดชีวิตคนเราจะต้องการสิ่งใดอีกละ เงินทองหรือ เกียรติยศและศักดิ์ศรีหรือ ไม่ใช่เลย สิ่งเหล่านั้นไม่เคยมีความจำเป็นสักนิด ต่อให้มีเงินทองล้นฟ้า มีอำนาจบรรดาศักดิ์ มีคนกราบไหว้นบนอบ ยกยอปอปั้น ก็ไม่ทำให้คนเรามีความสุขได้เท่ากับการมีคนที่เรารักและรักเราอยู่เคียงข้าง จับมือกันก้าวเดินผ่านพ้นปัญหาและอุปสรรคที่ก้าวเข้ามาในชีวิต นั่นต่างหากละที่มนุษย์เราพึงต้องการ ความสุขอยู่ใกล้ตัว เพียงแค่เราจะเปิดใจรับและไขว่คว้าก็มาแนบกายหรือเปล่า ก็เท่านั้น...“นายมาก็ดีแล้ว ช่วยอะไรพี่หน่อยสิเต็ม” เมื่อคืนเขาก็นอนไม่ค่อยจะหลับ ครุ่นคิดอยู่ตลอดจะเอายังไงดีกับเรื่องที่กำล

“คุยว่าคืนนี้จะนอนดูดาวกันให้ฉ่ำปอด ปล่อยให้พี่ใหญ่และพี่เต็ม...” นัยน์ตากลมใสพร่างพราวระยับ ทำแก้มป่อง ๆ แล้วยังสะบัดหน้าเชิดไม่ยอมมองสามี ซึ่งเริ่มทำหน้าง้ำหน้างอเมื่อเธอก้าวถอยไม่ยอมไปนั่งใกล้ ๆ “นอนกอดหมอนคนเดียว ใช่ไหมคุณผิง”“หยุดเลยนะยายตัวดี ห้ามยุ่ง ห้ามชวนคนนี้ออกนอกลู่นอกทาง” การันต์ยกมือชี้หน้าน้องสาววงหน้าเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นน้องสาวกับมัญชิษฐาเข้ากันได้ “พี่ว่าเต็มรีบพายายตัวยุ่งไปเก็บดีไหม ก่อนจะป่วนคนอื่นเขาให้ปวดหัวนะ” “อยากพักเก็บอยู่เหมือนกันครับพี่ใหญ่ แต่ตัวเท่านี้ ฤทธิ์เดชเยอะเกินไป พับเก็บไม่ได้ ต้องรีบพาโยนคลองมากกว่า” เต็มสิบรับมุกมัญชิษฐาหัวเราะคิก ในขณะที่เปรมมิกาทำจมูกยู่ย่นเล็กน้อยใส่ทั้งพี่ชายและหันไปมองสามีด้วยสายตาบอกว่าฝากไว้ก่อน เดี๋ยวเธอเอาคืน “เห็นแล้วใช่ไหมคะคุณผิง ทีนี้เชื่อฉันหรือยังละ” เปรมมิกาหันไปพยักพเยิดและขยิบตาให้มัญชิษฐาซึ่งแย้มยิ้มและพยักหน้ารับเช่นกัน“เชื่อแล้วละคะ” “เรื่องอะไรนะผิง บอกหน่อยสิ” การันต์ถามคาดคั้นแต่ไม่จริงจังสักเท่าไหร่ แล้วเมื่อคำตอบที่ได้รับคือศีรษะทุยส่ายเบา ๆ จนเส้นผมกระจาย ชายหนุ่มเกิดความคิดอยากแกล้งคนใน

“ทุก ๆ คนคงเห็นด้วย ลูกชายฉันทำงานได้ดีกว่าการันต์ คุณวุฒิใกล้เคียงกัน แต่วัยวุฒิพันธ์ยศเหมาะสมกว่าด้วย”“แล้วไหนละครับ ลูกชายคุณป้าที่ควรเข้ามานั่งตำแหน่งนี้ เขาประชุมกันไปตั้งเกือบชั่วโมงแล้ว แต่จนป่านนี้คุณพันธ์ยศยังไม่มาเป็นส่วนหนึ่งของคณะกรรมการเลยนะครับ แล้วคนอย่างนี้หรือครับ ควรเข้ามานั่งเป็นบอร์ดประธานกรรมการ ขนาดงานที่เอามาเสนอยังไปจิกงานคนอื่นมาเลย”“แกหมายความว่ายังไง” เอ่ยถามเนื้อตัวสั่นเทิ้ม“ไม่เอาน่าคุณ” คนเป็นสามีห้ามปรามด้วยการตบบนหลังมือภรรยาเบา ๆ “ลุงว่าตำแหน่งประธานให้คุณการันต์รับไปก็เหมาะสมแล้ว ให้คุณพันธ์ยศรับตำแหน่งอื่น เช่นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อน่าจะดีกว่า”“เผื่อคุณจะได้ใช้ตำแหน่งหน้าที่ของลูกชายหาผลประโยชน์ใส่ตัว กินให้อิ่มหนำใช่ไหม”“พูดอะไรหัดเกรงอกเกรงใจหัวหอกหัวดำบ้างนะใหญ่ พ่อเธอยังให้ความเคารพไหว้ฉันอยู่เลย แต่เธอเป็นแค่หลาน อย่าริมาลามปาม” ริ้วลมพวยพุ่งขึ้นจนทำให้หน้าอวบอูมขาวแดงขึ้นทันควัน“ผมว่าไม่จำเป็นมั่งครับ กับคนที่ทำตัวเป็นผู้ดี แต่หน้าไหว้หลังหลอก” เต็มสิบสอดขึ้นมา“แกเป็นคนนอกอย่ามาสะเออะ นี่มันเรื่องในครอบครัว” มารดาพันธ์ยศตวาดใส่เต็มสิบ “ฉัน

“เหนื่อยมากหรือไงเต็ม” การันต์เอ่ยถามเมื่อหนุ่มรุ่นน้องที่ตอนนี้ก็เป็นน้องเขยเขาแล้วด้วยผ่อนลมหายใจออกจากปอดเสียงดังฟังชัด“ครับ ไม่คิดเลยว่าญาติ ๆ ของพี่จะแรงขนาดนี้ นี่ผมเห็นบางคนยังไม่ร่วมผสมโรงนะครับ แต่ก็กระเหี้ยนกระหือรืออยากจะร่วมลงมือด้วย แต่คงติดว่ายังเกรงใจพี่ใหญ่นั่นแหละครับ”การันต์พยักหน้ารับ คราวนี้เขาเตรียมตัวมาอย่างดี รวมถึงได้พูดคุยกับทางคณะกรรมการท่านอื่น ๆ มาบ้างแล้ว เลยทำให้เรื่องทุกอย่างจบลงอย่างรวดเร็ว ไม่ยุ่งยากมากมาย แต่ก็รู้ดียังมีเรื่องต้องเคลียร์อีก...นั่นคือเรื่องของปาริสา ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหญิงสาวจะยอมรับความจริงได้มากน้อยแค่ไหน“ใหญ่!”“อ้าวยศ...ยังไม่กลับอีกหรือ”“ขอคุยส่วนตัวหน่อยได้ไหม” เพราะมีบางเรื่องติดค้างคาใจอยู่ ทำให้เขากลับบ้านพร้อมมารดาไม่ได้ อารมณ์ตอนนี้ก็ยังร้อนอยู่ ถ้าหากกลับไปบ้านแล้วเจอบิดา กลัวระงับตัวเองไม่ไหว เผลอทำอะไรรุนแรงไป หรือถ้าจะไปหาปาริสา เขาก็ทำใจสิ่งที่เธอทำลงไปไม่ได้“ผมขอตัวก่อนนะครับพี่ใหญ่” เต็มสิบเอ่ยขอตัว ไม่รู้เป็นไงเกิดความรู้สึกเป็นห่วงเปรมมิกาขึ้นมาจับใจ“อือ...นี่กุญแจห้อง ฝากนายดูแลผิงด้วยนะเต็ม” การันต์ส

“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณใหญ่ หน้าตาเคร่งเครียดเชียว ติดงานหรือเปล่าค่ะ”มัญชิษฐาเอ่ยถามเสียงเศร้าหน่อย ๆ อย่างเสียดาย วันนี้คงอดไปเที่ยวอีกเป็นครั้งที่สอง หลังจากคราวแรกการันต์ต้องยกเลิกนัดเพราะมีงานด่วนเข้ามา แล้วชายหนุ่มก็หายไปกับเต็มสิบจากครึ่งวันกลายเป็นข้ามคืน ก่อนกลับมาด้วยสภาพมอมแมมและอิดโรย“นั่นสิคะพี่เต็ม มีอะไรหรือเปล่า” เปรมมิกาส่งเสียงสนับสนุนอีกคน เดินไปทรุดกายลงนั่งข้างสามี มองจ้องหน้าเต็มสิบด้วยสายตาคาดคั้น“ว่าไงคะพี่เต็ม มีอะไรปกปิดอยู่หรือเปล่า” เปรมมิกาถามย้ำเสียงเข้มดุ มันชักจะมากไปแล้วนะ มีอย่างที่ไหน ชอบมีลับลมคมใน ทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ คิดจะมีผู้หญิงคนใหม่อยู่หรือไงฮึ...อย่าให้แม่จับได้นะ จะหั่นทิ้งทั้งยวงเลย ส่วนนังผู้หญิงหน้าด้านนะเธอจะถ่ายรูปโป้ประจานให้อายจนไม่กล้าออกจากบ้านเลยเชียว“เปล่าจ๊ะ กำลังถกกับพี่ใหญ่เรื่องงานนิดหน่อยนะ ความเห็นไม่ลงตัวกันเท่าไหร่” เต็มสิบพาออกนอกเรื่องเคร่งเครียด ที่ทำให้เขาถกเถียงกับการันต์ ไม่ควรพาสองสาวไปเที่ยว เพราะกลัวเรื่องความปลอดภัยจากน้ำมือศัตรู ซึ่งตอนนี้ได้ทำตัวเงียบหายจนแทบเป็นสาบสูญ ไม่ว่าจะเป็นหมอทินภัทรและมารดา ซึ่งคอยจ้อง