บททั้งหมดของ ไฟรักไฟเชลย: บทที่ 81 - บทที่ 90

“คุณก็รู้ดีความลับไม่มีในโลก ไอ้เรื่องที่ทำไว้ คุณคิดว่าจะปิดฉันได้อีกนานแค่ไหน หรือจะปิดมันไว้จนกว่าถึงวันที่เบื่อแล้วปล่อยฉันไป ให้ฉันเป็นตัวตลกของคุณและพรรคพวกหัวเราะกันลับหลัง” ทำไมมันเจ็บอย่างนี้ เจ็บอย่างกับมีเข็มแหลมคมนับพันเล่มทิ่มแทงอยู่ในทรวงอกและก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ ไม่อยากแม้กระทั่งจะหายใจ“ผิง” การันต์ร้องเรียกเสียงแผ่วเบา ยื่นมือไปหาแต่ก็ต้องหน้าเสีย เมื่อมัญชิษฐาเบี่ยงร่างหนี แม้อยู่ใกล้เพียงแค่ยื่นมือไปไขว่คว้าเธอมาแนบกาย เห็นเธอมีน้ำตา ร่างกลมกลึงนั่งชันเข่า สองแขนโอบรัดรอบขา สั่นสะท้านไปทั้งร่างเพราะเสียงสะอื้น บาดหัวใจเขายิ่งนัก“ขอบคุณที่ทำให้ฉันหายโง่” มัญชิษฐาประชดประชันเสียงแผ่วเบาหวิว “แล้วคุณก็ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปเล่าให้ใครฟัง เพื่อประจานความโง่เง่าของตัวเอง ฉันจะห่างไกลจากน้องสาวและหมอทิน ว่าที่น้องเขยคุณ ฉันจะไปหาแม่”“ไม่นะผิง ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น เราต้องอยู่ด้วยกัน ไหนเธอสัญญาแล้วไง เธอจะผิดคำสัญญาไม่ได้นะ”“คุณจะมาสนใจคำสัญญาจากผู้หญิงโง่ ๆ ไร้ค่าอย่างฉันทำไม น่าจะดีใจเสียด้วยซ้ำไป ที่ได้ฟันแล้วทิ้ง ไม่ต้องรับผิดชอบ ผู้ชายก็

เสียงเข้มหยุดบอกเล่าเท้าเรื่อง ศีรษะทุยยกขึ้นเล็กน้อยและทาบแก้มกับซอกคอขาวนวล กระชับแขนกำยำถ่ายถอยความอบอุ่นจากกายหนาให้กับร่างเล็กที่หนาวสั่นจนต้องงอเข่าขึ้นมาแนบชิดลำตัว เขารู้ว่าเธอไม่ได้หนาวกาย แต่เป็นความหนาวสอดแทรกซึมลึกอยู่ในหัวใจ เป็นหน้าที่ของเขาต้องถอนเข็มน้ำแข็งที่ปักลงกึ่งกลางใจดวงน้อยออกแล้วโยนทิ้งไป‘เมื่อได้เจอกับศัตรู นัยน์ตาเธอกลมใสแจ๋ว แต่ฉายแววเศร้าหมองเหมือนมีแม่เหล็กดึงดูด จากที่คิดไว้ จะเอารีบพาเอาตัวไปกลับคอยจับตามอง เมื่อมีโอกาสก็ไม่รีรอรอที่จะเข้าใกล้ แล้วเพียงแค่ได้สัมผัส กายเนื้อเธอหอมสดชื่นราวกับอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ที่กำลังบานเบ่งส่งกลิ่นหอมติดตราตรึงใจ จนแผนการที่ร่างไว้ในหัวมลายหายไป แผนการใหม่ที่เข้ามาแทนที่ การได้อยู่ใกล้ชิด ความรู้สึกที่กรุ่นโกรธที่มีก็เริ่มจางหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้’ความกลัวว่าร่างน้อยจะหายไป ทำให้การันต์กดกอดกระชับร่างเพรียวนุ่มนิ่มแนบแน่นขึ้นอีก ‘เมื่อเห็นเธอกำลังจะหายไปจากสายตา แม้รู้ว่าการช่วยเหลือจะทำให้เกิดอันตรายแก่ตัวเอง ก็ยังเลือกที่จะติดตามไปอย่างไม่คิดถึงชีวิต ขอเพียงแค่ได้ช่วยและได้เห็นเธอปลอดภัย’“คุณพูดได้ซึ้งมา

“ไม่จริง!! พี่เต็มกับคุณทนายมีอะไรปิดบังเปรม เกี่ยวกับพี่ใหญ่...ใช่ไหม พี่เต็มบอกมานะ พี่ใหญ่เป็นอะไร” ถลันพาร่างเล็กเพรียวไปหาเต็มสิบ ทาบสองมือบนแขนล่ำ เขย่าเต็มแรง “พี่เต็มบอกเปรมมานะ...พี่ใหญ่เป็นอะไร” เปรมมิกาถามเสียงพร่า น้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความเป็นห่วงพี่ชายจับจิต“ไม่ครับน้องเปรม ไม่มีอะไร คุณใหญ่ไม่ได้เป็นอะไร...จะไม่เป็นอะไรทั้งนั้น” ปลอบใจทั้งตัวเองและเปรมมิกา เขาเชื่อว่าคนดี ๆ อย่างการันต์จะไม่เป็นอะไร พระย่อมคุ้มครองคนดี ๆ ให้ปลอดภัย“ถ้าน้องเปรมเป็นห่วงคุณใหญ่มาก ถ้าอย่างนั้นเราไปหาคุณใหญ่เลยดีไหม” หาทางออกให้กับปัญหาที่คิดว่าจะดีที่สุด“ค่ะพี่เต็ม รีบ ๆ ไปนะคะ” เปรมมิกาเอ่ยเสียงพร่ายิ้มทั้งน้ำตา ยกมือซับน้ำตาบนใบหน้าส่งยิ้มให้เต็มสิบด้วยความตื้นตันที่ชายหนุ่มเข้าอกเข้าใจเธอ คงเพราะรู้ดีด้วยแหละ เธอไม่อยู่นิ่งเฉยเป็นแน่ ต้องไปดูให้รู้แน่ พี่ชายไม่ได้เป็นอะไรไป“ไปกันเดี๋ยวนี้เลยนะคะ เปรมเป็นห่วงพี่ใหญ่”“น้องเปรมไปจัดเก็บข้าวของนะ เดี๋ยวพี่คุยกับคุณทนายอีกนิด” ทว่าเปรมมิกากลับยืนนิ่งเป็นหุ่น จนเต็มสิบต้องคิดหาทางออกให้กับปัญหา “จัดการตามเห็นสมควรได้เลยนะครับคุณทนาย แล้วระว

“พี่ใหญ่” มัญชิษฐาเอ่ยเรียกด้วยเสียงหวานใสระคนเซ็กซี่ อยากจะเอื้อนเอ่ยวาจาว่ากล่าวชายหนุ่มที่กลั่นแกล้งและทรมานเธอ ทว่าเสียงที่เปล่งออกมากลับกลายเป็นเสียงครางหวานแว่วแทน เมื่อกายแกร่งเริ่มขยับไหวโยกย้ายราวกับกำลังชวนเธอท่องไปตามท่วงทำนองของดนตรีที่กล่อมบรรเลงอย่างอ่อนหวานทว่าสอดแทรกด้วยความเร่าร้อนสองกายกดกอดแนบชิดทั่วสรรพางค์ ปากอิ่มนุ่มถูกทาบทับบดคลึง กระหวัดพลิกพลิ้วเรียวลิ้นตามติดลิ้นอุ่นชื้นเลาะเล็มดูดดื่มความหวาน กายแกร่งบดเบียดทาบฝ่ามือคลึงเคล้นอกอิ่มกลมกลึงอย่างไม่ยอมปล่อยวาง ร่างอรชรแอ่นโค้งโอนเอนอ่อนไหวโยกย้ายไปตามแรงถาโถมที่สอดแทรกมาอย่างลึกล้ำ เนิบนาบหนักหน่วงและถี่กระชั้นรัวเร็ว หวีดร้องดังระงมกับความซ่านเสียวรัญจวนใจที่ถูกส่งให้อย่างต่อเนื่องการันต์ถึงกับคำรามลั่น เหงื่อผุดไหลกระจายเต็มแผ่นหลังและวงหน้า สะโพกสอบเพรียวถาโถมชำแรกแทรกลึกด่ำดิ่งลงไปในโถอบอุ่นนุ่มละมุนที่โอบรัดรอบความแข็งแกร่งจากเนิบนาบหนักหน่วงเป็นเร่าร้อนรุนแรงอย่างไม่สามารถต้านทานเพลิงอารมณ์ร้อนได้ ชายหนุ่มจึงเร่งเร้าถาโถมโหมแรงกระแทกถี่กระชั้นรัวเร็วสองแขนกลมกลึงโอบรัดกายแกร่ง ร่างอรชรอ้อนแอ้นบิดเป็นเก

“เธอนี่นะ คิดเรื่องอื่นไม่เป็นเลยหรือไงริสา แต่ก็อย่างว่าละนะ คนสมองหมูปัญญาน้อยกว่าเด็กอนุบาล ไปไหนต้องมีคนคอยจูงจมูก จะให้คิดดี ๆ มากไปกว่าเรื่องใต้สะดืออย่างคนอื่นได้เสียที่ไหน ใช่ไหม...” นอกจากจะเน้นน้ำเสียงด่าว่าเปรมมิกายังลอยหน้าลอยตา แบะกลีบปากหยามเหยียด “อีกอย่าง...คนเรา ถ้ารักจะอยู่ด้วยกัน หน้าตาไม่เกี่ยว เขาดูที่นิสัยใจคอ เข้ากันได้ไหม แล้วก็ความจริงใจไม่ตอแหลต่างหากล่ะ”“น้องเปรมมาเหนื่อย ๆ ไปพักก่อนดีกว่าไหม” เถียงกันไปเถียงกันมาเสียงแต่ละคนอย่างกับนกหวีด จนเขารู้สึกปวดศีรษะขึ้นมา อีกทั้งใจก็อยากถามไถ่ถามเรื่องการันต์จากคุณแม่บ้านและผู้เป็นน้องชาย เพื่อจะได้ติดตามหาตัวให้ความช่วยเหลืออย่างทันท่วงที“แป๊บหนึ่งนะคะพี่เต็ม ขอเปรมจัดการไล่ตัวเสนียดออกจากบ้านก่อน ไม่รู้ว่าขนถ่ายอะไรออกไปให้ชู้รักบ้างแล้ว กลัวพี่ใหญ่กลับมาแล้วเจอกับเรื่องปวดหัว” เปรมมิกาไม่คิดรั้งเต็มสิบไว้ด้วยรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่แปลกไป“เธอรู้ใช่ไหมใหญ่หายไปไหน” ปาริสารีบถามด้วยความอยากรู้ แม้จะอาศัยอยู่บ้านเดียวกัน แต่ช่วงหลัง ๆ มานี้การันต์ทำตัวเหินห่าง ไม่ค่อยพูดค่อยจา แล้วยังมองด้วยสายตาแปลก ๆ เหมือน