All Chapters of ไฟรักไฟเชลย: Chapter 61 - Chapter 70

เพลิงพิศวาสลามเลียจนมัญชิษฐาหายใจหอบแรงเร็ว ใบหน้านวลผ่องพรรณแดงระเรื่อเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อที่ผุดไหลสะบัดพลิ้วจนเส้นผมกระขายไปทั่วหมอน กายอรชรบิดเร่า ในท้องปั่นป่วนด้วยคลื่นลมที่โหมกระหน่ำสาดซัดอย่างหน่วงหนัก“คุณใหญ่!” มัญชิษฐาหวีดร้องเสียงหลง เมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวแตะสัมผัสเนินบุหงาบอบบาง ยิ่งการันต์แยกแย้มกลีบดอกไม้บาง ละเลงลิ้นโรมรันพันเกี่ยวดูดดึงเกสรดอกรักสั่นไหวถี่ระรัว มัญชิษฐาก็ยิ่งสะบัดดิ้นเร่า วาบหวามราวจะขาดใจ สะบัดสะโพกโยกย้ายราวกับนางระบำกำลังเต้นระบำรำฟ้อน มือเล็กขยุ้มผ้าปูเตียงดึงจนยับย่น ลอนกล้ามเนื้อแบนราบเรียบขมวดไหวราวกับเกลียวคลื่นสาดซัดเข้าหาฝั่ง เพราะสัมผัสที่เนิบนาบหนักหน่วงที่การันต์มอบให้มาเสียงพลิ้วใสกระตุ้นให้การันต์ให้พาตัวเองดำดิ่งในห้วงไฟปรารถนาล้ำลึกยากสุดจะถอน กุหลาบแรกแย้มหวานฉ่ำปานน้ำค้างละเลงลิ้นโรมรันพันเกี่ยวดูดดึงเกสรดอกรักสั่นไหวถี่ระรัว ไม่รู้นานเท่าไหร่ที่ชายหนุ่มบรรจงมอบสัมผัสเร่าร้อนให้ เนื้อกายสาวสั่นระริกราวกับผิวเนื้อจะเต้นเป็นจังหวะ ลอยละลิ่วพลิ้วไปบนสายลม ก่อนความเสียววาบจากคลื่นอันรุนแรงจะถาโถมซาดสัดจนสติแตกกระจายพร่างพราย กายเพรียวบาง

นอกจากไม่ตอบแล้วเต็มสิบยังพาร่างหนาแกร่งเดินมาหยุดเคียงข้างร่างเล็กซึ่งนั่งเอนตัวอังโซฟา ทอดขายาวเรียวซึ่งตัวกระโปรงเลิกขึ้นอวดขาอ่อนนวลเนียนน่าลูบไล้วางบนโต๊ะกระจกใส วางศีรษะทุยบนขอบโซฟา ลูบไล้มือบางไปบนใบหน้าขาวนวลผ่องแดงระเรื่อจรดลำคอระหง น่าจะมาจากดีกรีของไวน์ที่เธอจิบทีละน้อย เมื่อพร่องทินภัทรก็คอยเติมอยู่เรื่อย ๆเปรมมิกาคงไม่รู้ว่าสภาพของตัวเองตอนนี้ สาบคอเสื้อด้านหนึ่งตกหล่นลงมากองอยู่บนต้นแขน ยั่วยวนความต้องการคนมองให้จินตนาการไปไกล แต่แสงไฟสว่างจ้าทำให้เห็นผิวเนื้อขาวนวลผ่องแดงเป็นจ้ำ ทำให้เพลิงไฟโทสะในเต็มสิบซึ่งเริ่มสงบลงไปเมื่อครู่ พลุ่งพล่านขึ้นมาอีกระรอก “ได้สิคุณเปรม ให้ผมปลอบตรงไหนดีละ ระหว่างโซฟาตัวนี้หรือว่าบนเตียงนอน เอาแบบเสื้อผ้าหลุดลุ่ยหรือยังมีครบดีละ” เต็มสิบเอ่ยถามเสียงแข็งกระด้าง ถ้าเปรมมิกาลืมตาอยู่ เธอคงเห็นประกายไฟที่แลบขึ้นมา“อือ...คะ พี่เต็มถามว่าอะไรนะคะ” เปรมมิกาเอ่ยถามเสียงแผ่ว หิวกระหายน้ำจนลำคอแห้งผาก ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นมากลับมึนจนตาลาย เหมือนแผ่นพื้นด้านบนจะหล่นลงมาทับ อึดอัดจนหายใจไม่ค่อยออก“พี่เต็มเปิดแอร์ยัง ทำไมถึงยังร้อน” ไม่รู้ทำไมถึงได้ร

การันต์ดื่มด่ำกับความหวานเย้ายวนยิ่งกว่าทารกหิวกระหายน้ำนมจากทรวงอกมารดา ให้ตายซิ...ชายหนุ่มสบถเสียงขุ่น มัญชิษฐาทำให้เขาแทบเป็นบ้า เลือดในกายพลุ่งพล่านอย่างกับท้องทะเลกำลังบ้าคลั่ง ทว่าเขาจำต้องเร่งรีบด้วยวันนี้มีการประชุมนัดสำคัญ แล้วเอกสารที่เขาจัดเตรียมไว้ยังไม่เรียบร้อยดี ต้องมีการแก้ไขบางส่วน สัมผัสที่ชายหนุ่มส่งให้มัญชิษฐา จึงเต็มไปด้วยความเร่าร้อนรุนแรงถี่รัวเร็ว จนคนที่พยายามบอกว่าไม่...กลับร้องครางครวญ บิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่านและยังสนองตอบกลับมาอย่างไม่ประสีประสาอ่างอาบน้ำใบใหญ่กลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของสองหนุ่มสาวที่โอบกระชับกอดรัดอย่างแนบชิด เนื้อกายสาวสั่นสะท้าน ทาบฝ่ามือจิกขอบอ่างพร้อมเสียงครางหวานแว่วลอยละลิ่วพลิ้วมา ยามที่การันต์สอดประสานหลอมรวมสองกายเป็นหนึ่งเดียวกัน“ผิง!!” การันต์คำรามลั่น กอดรัดร่างนุ่มนิ่มสนิทแนบชิด โยกกายเข้าหาอย่างรุนแรงหนักหน่วง ปากหนาพรมจูบไล่ไปทั่วแผ่นหลังเนียนบาง ขบกัดเม้มดูดต้นคอระหง สองมือก็โอบกระชับหอหุ้มทรวงอกกลมกลึง นวดเฟ้นตามแรงอารมณ์คุโชน บทบรรเลงเพลงพิศวาสเริ่มต้นอย่างรวดเร็วและจบลงภายในเวลาไม่นาน ด้วยความสุขสมของคนตัวใหญ่ ส่วนคน

สายตาปวดร้าวชอกช้ำเสมือนคนไร้ชีวิตของเปรมมิกาติดอยู่ในความจำ ทำเอาเต็มสิบตัดสินใจเดินออกจากห้องพักไปไม่ได้ ชายหนุ่มเดินวนไปเวียนมาอยู่หลายตลบ เหลียวมองดูนาฬิกาตั้งโต๊ะที่วางอยู่บนตู้โชว์ ถ้าจำไม่ผิดตอนคุยกับเปรมมิกาเสร็จก็เที่ยงนิด ๆ ทว่าตอนนี้มันบ่ายสองแล้ว แต่คนในห้องน้ำยังไม่ออกมาเลย“ฉิบหายแล้ว!” ชายหนุ่มสบถเสียงเข้ม “จะทำให้ผมเป็นห่วงไปถึงไหนคุณเปรม” เต็มสิบก่นว่าด้วยความร้อนรน รีบมุ่งตรงไปกระชากประตูห้องน้ำเปิดออกอย่างรวดเร็ว“คุณเปรม!” ร่างเล็กคอพับคออ่อน เนื้อกายหนาวสะท้านด้วยสายน้ำไหลรินรดลงมาไม่ขาดสายเสียงแผดดังราวกับฟ้าผ่าสอดแทรกเข้ามาในโสตประสาท เปรมมิกาพยายามผงกศีรษะและหรี่หนังตาขึ้นมอง แต่นัยน์ตาก็ฟ้าฝางจนมองไม่เห็นสิ่งใด “อือ...พี่เต็มหรือคะ” ถามเสียงแผ่วเบาหวิว “ไปแล้วไม่ใช่เหรอ กลับมาทำไมอีก มาเยาะเย้ยสมน้ำหน้ากันอีกหรือไง” “คุณเปรม...ทำบ้าอะไรของคุณ!” เต็มสิบรีบปิดน้ำและช้อนร่างอรชรออกจากห้องน้ำไปวางบนเตียง แต่ไม่ลืมเกี่ยวเอาผ้าขนหนูที่พาดไว้ที่ราวติดมือมาด้วย เพื่อห่อหุ้มร่างบางจากสายตาเขานั่นแหละ แม้จะอยู่ในช่วงเวลาไม่เหมาะสม แต่เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะไร้ซึ่ง

ยศพันธ์แบะปากอย่างสมเพช การันต์ฉลาดไปเสียหมด แต่กลังโง่มองไม่ออกปาริสาใช้มารยาหญิงล่อหลอกอยู่ “คุณผิงแต่งตัวเสร็จหรือยังริสา”การันต์เงยหน้าขึ้นแทบไม่ทัน “แกหมายความว่าไง”“ว้าว...สวยมากเลยครับคุณผิง” พันธ์ยศไม่ตอบ แต่เอ่ยชมมัญชิษฐาที่เดินออกมาจากห้องด้วยมาดราวกับนางพญา ใบหน้าสวยเอิบอิ่มสวยใสน่ามอง“ขอโทษนะคะใหญ่ ริสาพยายามห้ามคุณผิงแล้ว แต่เธอไม่ฟัง แล้วยังด่าว่าริสาด้วย” ปาริสาฟ้อง เบือนหน้ามีรอยยิ้มตรงมุมปากกับอกกว้างของการันต์ “ริสายังแอบเห็นคุณผิงเดินเข้าไปในห้องทำงาน ก่อนเดินออกมาพร้อมซองสีน้ำตาลขนาดเท่าเอสี่กับซองเอกสารขนาดใหญ่มายื่นให้ยศด้วยคะใหญ่”พันธ์ยศยิ้มตาวาวเมื่อเห็นปาริสาพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส โยนความผิดให้มัญชิษฐาที่ยืนงง ๆ หันมองคนโน้นทีคนนี้ที “ผมดีใจนะครับที่คุณผิงรับคำเชิญไปทานอาหารเย็นกับผม เป็นยังไงบ้างครับชุดนี้ ใส่พอดีไหม”“อะไรนะคะ” มัญชิษฐาเอ่ยรับอย่างงุนงงอีกเป็นเท่าตัว ก็ไหนว่าชุดที่ใส่นี่เป็นชุดที่การันต์ส่งมาให้เธอใส่ไปทานอาหารเย็นด้วย แล้วนี่ทำไมถึงได้กลายเป็น... หรือคุณแม่บ้านจะฟังผิด แต่ไม่นะ เธอถามย้ำแล้วย้ำอีกถึงสามครั้งด้วยกัน เพราะไม่ค่อยเชื่ออยู่