All Chapters of ไฟรักไฟเชลย: Chapter 101 - Chapter 110

“แก...แกสองคนรวมหัวกันหลอกฉัน...แกอีนังเปรมมิกา อีนังสารเลว ตามไปรับใช้ลูกฉันเถอะแก” ตอนแรกจะไปหาและฝังให้ตายในหลุมพร้อมทินภัทร แต่ตอนนี้ไม่แล้ว มีทางเดียวที่จะทำเพื่อลูกชายได้ คือส่งนังตัวร้ายนี่ตายไปรับใช้ปัง!“โอ้ย!”“พี่เต็ม!”ปืนที่เล็งมายังร่างเล็กดังขึ้น ทว่าคนที่ร้องอย่างเจ็บปวดกลายเป็นเต็มสิบที่เอาตัวมาขวางไว้ ก่อนเสียงเล็กจะแผดดังขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อได้กลิ่นเลือดคาวคุ้งแตะจมูก เหลือบสายตาลงก็เห็นบริเวณไหล่กว้างมีเลือดไหลลงมา ทำเอาเปรมมิกาถึงกับหน้าเผือดยิ่งกว่ากระดาษอีกหน ร่างอรชรอ่อนแรงจนแทบจะทรุด“พี่ไม่เป็นอะไร” กัดฟันตอบ“ตายแล้ว ตาหมอตายแล้ว...กรีด!” ในเสี้ยวนาทีนั้นทับทิมเห็นหน้าคนที่โดนยิงกลายเป็นลูกชาย นางเลยโยนปืนในมือทิ้งพร้อมกับทิ้งตัวลงกอดอกตัวเอง“ไม่นะหมอ แม่ไม่ได้ตั้งใจยิงหมอนะ แม่จะส่งคนที่ลูกรักไปหาลูก หมออย่าโกรธแม่นะ หมอ...หมออยู่ไหน”เต็มสิบรีบใช้โอกาสนั้นจับเอาตัวทับทิมไว้พาไปที่รถพร้อมกับหาเชือกเพื่อจะมามัด แต่เมื่อหาไม่ได้ ทางเดียวที่จะมัดอีกฝ่ายไว้ไม่ให้แผลงฤทธิ์ก็คือเข็มขัด “คุณเปรมแกะเข็มขัดผมออกมาเร็ว”ไม่มีคำถาม เปรมมิการีบทำตามคำสั่งอย่างเร็วไ

มัญชิษฐาได้แต่มองดูการกระทำของการันต์ด้วยความเจ็บปวดชอกช้ำ แขนที่เคยกอดเธออยู่ตอนนี้ไปกอดผู้หญิงคนอื่น คำสัญญาที่เคยให้ไว้ เขาคงจำมันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ฟันซี่เล็กขบกัดกลีบปากจนฮ้อเลือด แต่เธอก็ไม่รับรู้ถึงความเจ็บกาย เพราะเจ็บใจจนแทบขาด เธอเหมือนกับผ้าเก่าที่ถูกใช้งานจนขาดวิ่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ไม่อาจประติดประต่อได้อีกแล้ว เจ็บจนแม้กระทั่งหายใจก็ยังมีหนามแหลมคมคอยทิ่มแทงอยู่ตลอดเวลา แทบจะกระอักออกมาเป็นเลือดสด ๆเพิ่งรู้ว่าการต้องเจ็บปวดจากความรักมันเป็นเช่นนี้เอง รู้ซึ้งถึงความรู้สึกของเพื่อนรักยามผิดหวังอกเดาะ เพราะพิษรักจนร้องห่มร้องไห้คร่ำครวญ ข้าวปลาไม่ยอมกิน ไม่ยอมหลับยอมนอนก็ในตอนที่สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นกับตัวเอง เธอไม่รู้ว่าควรรับมือกับความรู้สึกนี้ยังไงดี เหลียวมองไปรอบกายหรือก็มีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีมือใครสักคนยื่นมาช่วยพยุงใบหน้านวลขาวซีดยิ่งกว่ากระดาษ แหงนขึ้นมองบนฟากฟ้าที่ ณ เวลานี้ก็คงสมน้ำหน้าเธอ เพราะท้องฟ้าหรือก็เริ่มมืดมิดด้วยเมฆหมอกก้อนโตที่ลอยพัดมาตามกระแสลมกรรโชกแรง ใบไม้พัดไหวเป็นทำนองเสียงเพลงตอกย้ำความโง่ของตัวเธอเอง เผลอมอบกายและมอบใจให้กับผู้ชายที่เขาไม่เคยค

“อือ...ฉันรู้...” มัญชิษฐาพยักหน้ารับและตอบเสียงแผ่วเบาดังขลุกขลักอยู่ในลำคอ ชานนท์พูดถูก เขาคงไม่คิดถึงเธอหรอก มีแต่เธอนี่แหละที่นั่งคิดนอนคิดถึงเขาแทบเป็นบ้าเป็นหลัง “แกพูดเองนะผิง อกหักดีกว่ารักไม่เป็น แต่ความรักไม่ได้เกิดแค่ครั้งเดียวนี่น่า เมื่อผู้ชายไม่เห็นค่าแล้วเราจะไปมัวนั่งเศร้าทำไม หนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีใจตัวเอง...เป็นไปไม่ได้ แกเคยบอกฉันไม่ใช่หรือผิง”“ชาช่า” น้ำตาพลัดตกจากหน่วยตา แขนเสลาโอบรัดรอบร่างหนาด้วยความซาบซึ้งในความรักที่เพื่อนต่างเพศแต่ใจเป็นหญิง“ฉันขอโทษนะชาช่า ขอโทษที่ทำให้แกเป็นห่วง ฉันแค่อยากขอเวลาหน่อยเท่านั้นเอง ให้เวลาฉันหน่อย นะชาช่า ฉันจะตัดเขาทิ้งไปจากใจ จะกลับมาเป็นเพื่อนสาวคนเดิมของแก” มัญชิษฐาละลักละล่ำบอกเสียงแหบแห้ง เอนกายสั่นสะท้านราวกับกิ่งไผ่ไหวลู่ไปตามกระแสลมพายุพัดรุนแรงกับอกกว้าง‘ไม่นานฉันก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วชาช่า ฉันสัญญา’ มัญชิษฐาเน้นย้ำกับหัวใจตัวเองอย่างหนักแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ใช่...ถึงจะเจ็บยังไงก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ ถ้าเจ็บอยู่คนเดียวก็ไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บแล้วทำให้คนอื่นต้องมาทุกข์ด้วย มันไม่ควร เธอต้องพยายามตัดใจ ตัดผู้ช

“เอ่อ...” จะตอบไปว่าเขาไม่รู้เรื่อง ไม่ได้ทำอะไรก็ปฏิเสธไม่ลง เพราะจำอะไรไม่ได้เลย ทำได้แต่ตีหน้าจืดเจื่อนใส่“ตื่นมาต้องการอะไรคะ”“หิวน้ำ” คนป่วยบอกอ้อนเล็กน้อยด้วยสายตา อยากยื่นแขนไปโอบกอดร่างเล็กให้สมกับความคิดถึง แต่เจอสายตาดุ ๆ เต็มไปด้วยความกระเง้ากระงอดและเง้างอน“รอแปบนะคะ เดี๋ยวเปรมไปเอาน้ำมาให้ก่อน” เปรมมิกาบอกเมื่อยื่นมือไปคว้าขวดน้ำที่เอามาวางไว้หัวเตียงไม่มีน้ำหลงเหลืออยู่อีกแล้ว“เร็ว ๆ นะครับ พี่คิดถึง” เต็มสิบหยอดคำหวานไปเล็กน้อยให้กับคนขี้งอนอยากตอกกลับไปว่า ตัวเขาเองนั่นแหละทิ้งเธอ... โทรมาก็ไม่ยอมรับ น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ แต่เพราะเห็นว่าป่วยอยู่เลยยกหนี้ครั้งนี้ไปก่อน รอให้หายดีก่อนเถอะ...คุยกันยาวแน่“ได้ค่า...” เปรมมิกาตอบกลับเสียงยาวและรีบเดินออกไปรินน้ำใส่กระติกน้ำที่สามารถบรรจุน้ำร้อนไว้ได้ไปให้คนป่วยได้กิน“ทำอย่างนี้ทำไมคะพี่เต็ม” เมื่อเห็นว่าเต็มสิบดูดีขึ้น น่าจะคุยได้รู้เรื่องแล้วเปรมมิกาก็เลยเอ่ยปากถาม อย่างไม่ยอมปล่อยเรื่องที่สงสัย เพราะเธอนอนไม่หลับแน่นอนถ้าไม่ได้ฟังคำตอบจากปากเต็มสิบ ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์เธอ ทำไมถึงได้กลับบ้านแล้วไม่พาเธอมาด้วย“เรื่อ

มัญชิษฐาถอนหายใจอย่างหนักอก คำพูดการันต์คือคำไหนคำนั้น “แกไปเก็บของต่อเถอะชาช่า พรุ่งนี้เราจะได้เดินทางกันแต่เช้า ส่วนผู้ชายคนนี้เดี๋ยวฉันคุยกับเขาเอง” ส่งยิ้มให้เพื่อนรักที่มองมาอย่างเป็นกังวลใจ คงกลัวเธอใจอ่อน ไม่ละ...เจ็บครั้งเดียวพอแล้ว ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายใจดำคนนี้อีกแล้ว “ไม่เป็นไรชาช่า ฉันเจ็บแล้วจำ”“แน่ใจนะผิง...อือ...” ชานนท์รับคำในลำคอ ก่อนสะบัดหน้าเชิดเดินเข้าไปที่ห้องเก็บของต่ออย่างไม่มั่นใจในคำพูดของเพื่อนรักสักนิด รักเขาเสียขนาดนั้น เชื่อได้เหรอที่จะไม่ใจอ่อนกับคำอ้อนวอนหวาน ๆ ของอีตาหน้าหล่อนั่นนะหรือ ขนาดเธอยังต้องปั้นหน้าแข็งขืนและโกรธกรุ่นแทบตาย“เธอโชคดีมากเลยนะผิง ที่มีเพื่อนรักมากถึงขนาดนี้ แล้วเมื่อกี้บอกว่าจะไปตั้งแต่เช้า จะไปไหนกัน”“ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ” หญิงสาวพยายามสะบัดกายออกจากการเกาะกุม ทว่านอกจากจะไม่หลุดแล้วยังจมหายเข้าไปในอกกว้างมากยิ่งขึ้น“ปล่อยฉันนะ แล้วคุณมีอะไรจะพูดก็พูดมาคุณการันต์”“แหม...พูดจาห่างเหินจังเลยนะผิง ไม่คิดถึงกันเลยหรือไง ว้า...มันน่าเสียใจจริง ๆ เลย ฉันหรืออุตส่าห์คิดถึงเธอทุกลมหายใจเข้าออก” การันต