All Chapters of ไฟรักไฟเชลย: Chapter 71 - Chapter 80

112 Chapters

Chapter 71

เต็มสิบละเลียดลิ้มชิมเจ้ายอดบัวนุ่มอย่างอ่อนโยน ความหวานที่ได้รับทำให้เขาต้องทุ่มแรงลงไป ปลายลิ้นตวัดเอายอดอกแข็งเข้าปาก ดูดดึงสลับปากอุ่นขบเม้มอย่างเมามัน และเขาก็ไม่ยอมให้บัวตูมอีกข้างต้องน้อยใจว่าถูกหมางเมิน มือหนาโอบอุ้ม สันมือคลึงเคล้นนวด ปลายนิ้วคีบดึงหยอกเย้ายอดถันเม็ดสวยเนิบนาบ เพิ่มความหนักหน่วงรุนแรงขึ้นตามการสนองตอบของคนตัวเล็ก ที่สะบัดกายไหวโยกตามท่วงทำนองเพลิงพิศวาส“พี่เต็มขา...” กายสาวตื่นตัวสนองตอบ นิ้วยาวสอดแทรกพัวพันดึงทึ้งเส้นผมหนานุ่มอย่างแรงด้วยความเสียวซ่านและรัญจวนใจ ร่างกลมกลึงบดเบียดเข้าหากายแกร่งกำยำสมชายชาตรีเชิญชวน ปลีขานวลเนียนที่ไม่ได้รอดพ้นจากมือเต็มสิบแยกห่างออกจากกันให้ร่างหนาสอดแทรกเข้ามาพำนักอย่างสนิทแนบชิด แล้วกางเกงยีนเนื้อหนาก็ทำให้เธอเจ็บระคนเสียวซ่าน มือนุ่มนิ่มลูบไล้ลงไปเพื่อกำจัดมันทิ้งเพราะตัวเขาเองก็ปวดร้าวด้วยความต้องการจนทนไม่ไหวเต็มสิบจึงให้การช่วยเหลืออย่างเต็มที่ แต่ปากหนาก็ยังไม่ห่างหายจากสองทรวงอวบกลมกลึง กางเกงตัวใหญ่เคลื่อนหลุดจากกายหนาเขาก็เริ่มต้นร่ายเพลิงพิศวาสเร่าร้อนพลิ้วไหวไปบนกายนุ่มนิ่มอย่างไม่ยอมให้ผิวเนื้อส่วนใดหลุดรอดไปแ
last updateLast Updated : 2025-12-27
Read more

Chapter 72

ผ่านพ้นเสี้ยวนาทีแห่งความสุขไปเรียบร้อยแล้ว ทว่าสองกายยังคงกดกอดอย่างแนบชิด โดยให้กายกลมกลึงเคลื่อนขึ้นไปพำนักบนกายแกร่ง เพราะกลัวเปรมมิกาจะรับน้ำหนักตัวเขาไม่ไหว อีกอย่างคือเขาจะได้สัมผัสและเห็นกายอวบอิ่มอย่างถนัดถนี่ด้วย นิ้วยาวร้อนผ่าวไล้ลูบไปตามไขสันหลัง“คุณเปรมได้ผมแล้วอย่าทิ้งผมนะครับ ถ้าคุณเปรมทิ้ง ผมคงจะชี้ช้ำไม่เป็นผู้เป็นคนแน่เลย”“บ้าที่สุด พี่เต็มนะ” ทุบบนอกกว้างเบา ๆ อายจนหน้าแดงปลั่งจรดลำคอ “เปรมต่างหากละที่ควรจะพูดแบบนั้นนะ พี่เต็มเป็นผู้ชายมีแต่ได้กับได้ แต่เปรมเป็นผู้หญิงมีแต่เสียกับเสีย แล้วดูสิยังจะเรียกคุณอยู่อีก เปรมเป็นคนของพี่เต็มแล้วนะ เรียกอย่างอื่นสิ เรียกแบบนี้มันห่างเหินยังไงก็ไม่รู้” หญิงสาวทำหน้างอนเล็กน้อย “อู้ย! เจ็บจังเลย อย่างนี้ต้องเอาคืน” เต็มสิบหยอกเย้า คว้ามือบางแล้วคลึงเคล้นพร้อมดึงเอามาแนบปากร้อนผ่าว ยิ้มนัยน์ตาพร่างพราว “ให้พี่ได้ใช่ไหมจ้ะน้องเปรม” บทจะหวานเต็มสิบก็ทำได้ดีไม่ใช่น้อย ที่ทำให้เปรมมิกาถึงกับอายระเรื่อจนหน้าแดงปลั่งจรดลำคออย่างน่าหม่ำเป็นอย่างยิ่ง“อุ้ย! พี่เต็ม” เปรมมิกาสูดปากด้วยความวาบหวาม เมื่อเต็มสิบพลิกกายให้เธอนอนราบกับพื
last updateLast Updated : 2025-12-27
Read more

Chapter 73

“วันนี้คุณผิงสวยมากเลยนะครับ อ๋อ...ผมลืมไป” พันธ์ยศคิดว่าเยาะเย้ยการันต์เสร็จแล้วจะรีบไป แต่คิดดูอีกที หาเรื่องสนุก ๆ ทำต่ออีกนิดดีกว่า ถ้าสำเร็จ บางทีเขาอาจได้คนบางคนมานอนดีดดิ้นใต้ร่างอย่างสักพักก่อนจะเขี่ยทิ้งพันธ์ยศยิ้มหวานอย่างที่เขาคิดว่ามีเสน่ห์มาที่สุดให้มัญชิษฐา “ขอบคุณนะครับคุณผิง สำหรับเอกสารและแบบแปลนของโรงแรม มันสวยถูกใจผมมากเลยครับ แล้วก็ทำให้ผมได้รับความดีความชอบด้วย ผมไม่ลืมนะครับที่เคยบอกกับคุณไว้ แล้วจะรีบทำตามสัญญา...พาคุณไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่ตอนนี้ผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ คนบางคนเขม่นจะบีบคอผมให้หักแล้ว” ขณะพูดก็ปรายสายตาไปยังการันต์ที่มองมาด้วยความขุ่นเคืองและเกรี้ยวกราด จนเกือบจะมีประกายเพลิงไฟลุกออกมา“ฉันเปล่านะคุณใหญ่ ฉันไม่รู้เรื่อง” หลังจากอ้าปากค้างอยู่ครู่ใหญ่เมื่อถูกโยนเรื่องที่ไม่ทำมาใส่มัญชิษฐาก็รีบปฏิเสธเสียงหลง แต่คำปฏิเสธของเธอคงจะไม่มีน้ำหนักพอ เพราะดูแล้วการันต์ไม่เชื่อเธอเลยสักนิด ใบหน้าคร้ามแกร่งแดงระเรื่อจรดลำคอ กรามหนาขบกัดบนเบียดจนนูนเด่น นัยน์ตาเข้มดุแข็งกร้าวราวกับมีเพลิงไฟลุกเรืองรองอยู่“ขอบใจนะยศที่เป็นห่วงเมียฉัน แต่ฉันดูแลของฉันไ
last updateLast Updated : 2025-12-27
Read more

Chapter 74

“หือ...ที่พูดมา แน่ใจแล้วเหรอผิง” การันต์เอ่ยถามอย่างเย้ยหยัน เขาจับปลายคางมนให้แหงนขึ้น ประกายในดวงตาวาวจ้าเต็มไปด้วยความต้องการที่อัดแน่นระคนดูถูกเหยียดหยาม“เธอจะอยู่กับฉันที่นี่ตลอดไปได้นะ ฉันบอกไว้เสียก่อนนะ ไม่มีฐานะทางสังคมรองรับ มีแค่เธอกับฉันเท่านั้นที่รู้ เราเป็นอะไรกัน แล้วเธอยังต้องทำให้ฉันมีความสุขทุกค่ำคืน”นิ้วยาวไล้เลียกลีบปากอิ่ม โน้มใบหน้าลงไปกระซิบที่ใบหู “ฉันมันพวกความต้องการสูง เธอรับไหวหรือผิง”อยากร้องไห้เหลือเกิน นี่เธอตกต่ำถึงเพียงนี้เชียวหรือ ต้องยอมอยู่ใต้อาณัติของผู้ชายคนหนึ่ง ยอมให้เป็นเครื่องบำรุงบำเรอความสุข ยอมให้เขาดูถูกเหยียดหยาม เพียงเพราะอยากมีคนข้างกายเพียงคนเดียว ไม่มีใครมาซ้ำรอยหรือ...แม้คำตอนที่ได้รับในตอนนี้จะยังไม่ชัดเจนแจ้งใจเท่าที่ควร ทว่ามัญชิษฐาก็ต้องยอมรับความเป็นจริง ใจเธอผูกพันกับการันต์จนยากจะถอนคืนกลับได้ในเวลานี้ หากแม้นจะต้องเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นไปบ้างก็ต้องยอมรับ แต่ถ้าหากวันหนึ่งวันใดมากมายไปกว่านี้ เธอก็พร้อมที่จะไปเหมือนกัน“ว่าไงละผิง” การันต์สอดแขนรัดร่างอรชนจนกายเกยขึ้นมานั่งบนตัก ลูบไล้ฝ่ามือไปบนแผ่นหลังนวลเนียน อยากทำม
last updateLast Updated : 2025-12-27
Read more

Chapter 75

มัญชิษฐาพยักหน้ารับ แม้เพียงแค่เสี้ยววินาที ทำให้มีเวลาหายใจเข้าปอดอย่างโล่งอก เธอก็พอใจแล้ว การันต์ล็อคห้องเสร็จเรียบร้อยก็ไม่ลืมที่ทำสิ่งสำคัญ ก่อนเดินไปหามัญชิษฐาที่ยืนก้มหน้างุด ใบหน้านวลใสแดงราวกับถูกสีสาดด้วยความกระดากอาย แขนแข็งแกร่งสอดกระชับรัดร่างเพรียวพาไปนั่งด้วยกันที่โต๊ะทำงาน เขาเลือกนั่งบนเก้าอี้ตัวนุ่ม และดันร่างเพรียวอวบอัดขึ้นนั่งบนโต๊ะทำงาน“ที่นี้เธอก็บอกฉันได้แล้วผิง ตกลงเอายังไงกับเรื่องที่ฉันถาม”“เอ่อ...คือว่าฉัน” มัญชิษฐาเริ่มหายใจไม่ค่อยสะดวกเอาเสียเลย ยิ่งมือใหญ่ไม่ยอมหยุดนิ่ง เคลื่อนไหวไปทั่วร่าง มันทำให้เธอเริ่มสั่นไหว“ว่าไงละผิง หรือคิดเปลี่ยนใจ”“ปะ...เปล่าคะ แต่ฉัน...” ศีรษะทุยสะบัดส่ายแรง ๆ รีบจับมือใหญ่ให้หยุดนิ่ง “ฉันสัญญาจะไม่หนี แล้วก็ทำตามความต้องการของคุณทุกอย่าง...ไม่อิดออดและขัดขืน จะทำให้คุณมีความสุข อย่างที่ต้องการ แต่คุณก็ต้องให้สัญญากับฉันด้วย ระหว่างนี้จะมีแค่ฉันคนเดียว ไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหน” กว่าจะพูดจบ มัญชิษฐาคิดว่าตัวเธอคงแดงปลั่งราวกับกุ้งต้มสุข ไม่กล้าแม้กระทั่งเงยหน้ามองสบนัยน์ตาคมเข้มเป็นประกาย“ถ้าอย่างนั้นก็ทำสัญญากันก่อ
last updateLast Updated : 2025-12-27
Read more

Chapter 76

ตอนที่เธอได้พบหน้าผู้เป็นมารดาของทินภัทรและตัวชายหนุ่มเอง เพียงแค่ได้สบตาระหว่างที่สองแม่ลูกเข้าร่วมการประชุม ในสายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเพลิงโทสะและมุ่งร้ายหมายขวัญ ตอนแรกคิดว่าตาคงฝาดไป เพราะเมื่อเพ่งมองซ้ำก็เห็นเพียงความเศร้าหมองของคนช้ำรักและขอโทษ แต่แปลกที่เธอกลับเสียวที่แผ่นหลังวูบ ๆ ขนตามเรือนกายลุกเกรียวด้วยอย่างไม่มีสาเหตุ แล้วเมื่อเขาก้าวเข้ามา เพื่อจะเอ่ยขอโทษ...“น้องเปรม มีเวลาให้พี่สักนิดไหมครับ” ทินภัทรเอ่ยถามเสียงเศร้าไม่แพ้หน้าตาที่หม่นหมองเปรมมิกาสะดุ้งตกใจ เผลอก้าวเท้าถอยไปด้านหลัง แม้ข้างกายจะมีเต็มสิบอยู่ใกล้ ทว่าชายหนุ่มกลับพูดคุยติดพันอยู่กับทนายความ เลยทำให้เธอต้องรับมือกับทินภัทรเพียงลำพัง แต่ก็ยังอุ่นใจอยู่ได้เล็กน้อย เพราะชายหนุ่มไม่คลายมือที่จับรั้งมือเธอไว้ ถ้าหากมีอะไรก็ยังพอจะกระตุกขอความช่วยเหลือได้ทันท่วงที“หมอทินมีธุระอะไรกับฉันหรือคะ”“พี่แค่อยากขอโทษน้องเปรมเรื่องวันนั้น พี่ขอโทษที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ไม่ได้ แล้วก็อยากถามเรื่องที่น้องเปรมประกาศในที่ประชุมด้วย” ทินภัทรข่มกัดฟันกรอด ด้วยความเสียดายที่จำใจปล่อยเปรมมิกาให้หลุดรอดเงื้อมมือไป เขาว่าแล
last updateLast Updated : 2025-12-27
Read more

Chapter 77

“อย่าเข้าใจผิดนะน้องเปรม พี่ไม่ได้คิดอย่างนั้น น้องเปรมน่าจะสังเกตเห็นได้เองตอนที่ประชุม มีหลายคนท่าทางไม่พอใจ ถ้าหากการก้าวเข้ามาของน้องเปรมทำให้คนเหล่านั้นเสียประโยชน์ละ พวกเขาก็ต้องหาทางกำจัดสิ่งกีดขวางนะสิ” “ขอบคุณนะคุณที่คุณเป็นห่วงภรรยาผมนะหมอทินภัทร แต่ผมเชื่อว่าคนเหล่านั้นไม่มีทางทำอย่างที่คุณว่ามาแน่นอน แต่ถ้าเป็นอีกคนนะ...ไม่แน่” คนที่เสียประโยชน์หรือ คงไม่พ้นทับทิม มารดาของหมอทินภัทรนั่นแหละ แสดงอาการลุกลี้ลุกลนอย่างชัดเจนเสียเหลือเกินนี่น่า“ขอบคุณนะคะหมอที่เป็นห่วงฉัน แต่ฉันเชื่อว่าสามีจะดูแลฉันดีพอ ถ้าหมอมีเรื่องจะคุยแค่นี้ก็ขอตัวนะคะ ฉันเหนื่อยอยากพักผ่อนแล้ว” เพราะเมื่อคืนพักผ่อนไม่เต็มที่ แล้วตอนเช้าก็ยังต้องไปพบหมอและทำกายภาพบำบัดอีกครั้ง ตกบ่ายก็ต้องมานั่งปั้นหน้าฉีกยิ้มให้กับคนโน้นทีคนนี้ที แต่ละคนหาความจริงใจไม่ได้เลยสักนิด“รีบกลับบ้านกันดีกว่าครับน้องเปรม ป่านนี้คุณใหญ่คงจะรอฟังข่าวเราอยู่แล้ว”“พี่เต็มโทรบอกพี่ใหญ่ด้วยหรือคะ ตอนไหน” เห็นเธอโทรไปทีไร ไม่เคยติด แต่ทำไมเต็มสิบถึงได้...“เมื่อเช้า ตอนน้องเปรมกำลังอาบน้ำอยู่นะ คุณใหญ่โทรมาพอดี ถามว่าเรื่องไปถึงไหน
last updateLast Updated : 2025-12-27
Read more

Chapter 78

เหงื่อเม็ดโป้งผุดออกจากขมับ เหลียวมองซ้ายแลขวาหาทางหนี ทว่าร่างนั้นก็ยิ่งเดินมาใกล้ จนไม่รู้ว่าจะหลีกเร้นพากายหนีไปได้ยังไง ด้วยอีกฝากฝั่งหรือก็เป็นสายน้ำไหลเชี่ยวกรากและเย็นจัด เสียงท่อนไม้หักดังเปาะไม่ไกลจากจุดที่แอบซ่อนกายอยู่ ทำเอามัญชิษฐาถึงกับสะดุ้ง สั่นระริกไปทั่วทั้งร่างรีบบดเบียดเข้าแนบชิดต้นไม้ใหญ่อย่างไม่กลัวมดตัวดำเล็กที่ชักแถวไต่ขึ้นไปบนปลายยอดอยู่มากมาย ให้มันกัดจนเจ็บแค่ไหน ยังดีกว่าเธอถูกไอ้บ้านั่นจับเอาตัวไปทำมิดีมิร้ายใบหน้านวลเผือดซีด เย็นยะเยือกไปทั้งร่างเมื่อเห็นร่างใหญ่ราวกับยักษ์ปักหลั่น นุ่งกางเกงขาสั้นขาดกะรุ่งกะริ่ง ไม่ใส่เสื้อปกปิดกาย ทำให้ได้เห็นเหนืออกด้านซ้ายมีรอยแผลเหวอะหวะเป็นทางยาวพาดลงมาถึงท้อง หน้าตารกครึ้มไปด้วยหนวดและเคราจนมองแทบไม่เห็นดวงตา เดินมาหยุดตรงต้นไม้ที่เธอแอบหลบซ่อนอยู่พอดี มัญชิษฐาแทบไม่กล้าจะหายใจด้วยซ้ำ รีบมุดร่างแนบกับต้นไม้ แต่แล้ว...“ว้าย!!” เมื่อแอบผิดท่าแทนที่ร่างจะแนบชิดกับต้นไม้ กลับกลายเป็นว่ามีปลายแหลมคมของไม้กรีดผิวเนื้อขาวนวลเป็นรอยทางยาวและค่อนข้างจะลึก เจ็บจนน้ำตาไหลอาบแก้ม แต่ก็ต้องกัดฟันไม่ให้หลุดเสียงร้องออกมา มัญชิษ
last updateLast Updated : 2025-12-27
Read more

Chapter 79

79เสียงแผ่วเบาดังมาจากปากอิ่มซีดเป็นตัวกระตุ้นให้การันต์ตัดสินใจทำตามความคิดอย่างรวดเร็ว แม้แต่ละย่างก้าวเขาอยากให้เร็วแค่ไหน แต่เท้าที่ไร้สิ่งห่อหุ้มทำให้การเดินทางล่าช้า เวลาล่วงเลยผ่านไปพร้อมกับท้องฟ้าที่มืดครึ้มและสายฝนที่โปรยปรายลงมากลับเป็นอุปสรรคสำหรับการเดินทางให้ยากยิ่งขึ้น ดูเหมือนเขากับมัญชิษฐาจะมีโชคอยู่บ้าง เมื่อเห็นแสงไฟอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ทำให้เขาเร่งรีบเดินไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้“ขอโทษครับ มีใครอยู่บ้างไหมครับ” เสียงสุนัขเห่าดังขรมทำให้การันต์เลือกส่งเสียงตะโกนถามออกไปก่อน แล้วชายหนุ่มก็สะดุ้ง แทบปล่อยร่างมัญชิษฐาที่กอดกระชับรัดลำคอจนเขาเกือบหายใจไม่ออก เพราะความหนาวเหน็บ เสียงครางผะแผ่วกับกระไอร้อนผ่าวที่แผ่กระจายมาทำให้การันต์ร้อนรุ่มในทรวง ถ้าหากช้าไปกว่านี้ถ้าหญิงสาวต้องเป็นอันตรายจากอาการป่วยไข้“ขอโทษครับ มีใครอยู่บ้างไหมครับ”“นั่นใคร” ตะโกนถามเสียงแหบ ชะโงกหน้าผ่านหน้าต่างพร้อมปืนลูกซองในมือ “ใครมาดึก ๆ ดื่น ๆ หา...”“ขอโทษครับลุง ผมกับเมียมาเที่ยว แล้วเมียผมตกน้ำ ผมกระโดดลงมาช่วยแล้วเราก็ลอยตามน้ำมา อยากขอรบกวนลุงสักหน่อย ได้ไหมครับ” ถึงวินาทีนี้ไม่ม
last updateLast Updated : 2025-12-27
Read more

Chapter 80

“อือ...หนาว”เสียงครางแผ่วเบากับกายเพรียวกลมกลึงขยับเคลื่อนเข้าหา ปลุกการันต์ที่นอนก่ายกอดให้ไออุ่นจากกายเขาซึมเข้าไปโอบอุ้มคลายความหนาวเหน็บให้ จนไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ลืมตาตื่น“ผิง! เป็นยังไงบ้าง” แม้จะได้รับการรักษาด้วยการฉีดยาคลายอาการไข้และยากันบาดทะยัก เพราะแผลเหนือข้อเท้าที่ลึกเอาการ โชคยังดีว่าเขาพามัญชิษฐามาขอความช่วยเหลือได้ทัน ไม่เช่นนั้นเธอคงจะไม่ได้มีแค่อาการไข้ธรรมดา แต่อาจเป็นปอดบวมจากการที่เธออยู่ในเสื้อผ้าเปียกชื้นเป็นเวลานานเสียงร้องเรียกดังใกล้แตะโสตประสาทหู ดังแทรกเข้าไปราวกับเสียงนกหวีดที่ดังจนอื้อไปทั้งหู แพหนังตาอ่อนนุ่มกระพริบขึ้นหรี่มองหาที่มา แต่หนังตากลับหนักอึ้งจนลืมไม่ขึ้น ในลำคอก็แห้งผากราวกับมีกระดาษทรายถูไถอยู่ อึดอัดไปหมด หายใจไม่ค่อยสะดวก ในหัวก็หนักอึ้งมึนงง แต่ก็ยังพอจำความบางช่วงบางตอนก่อนเธอหมดสติที่ผุดขึ้นมาราวกับดอกเห็ดได้ดี แล้วนั่นก็เป็นแรงผลักดันให้เธอลืมตาตื่นได้ทันควัน“คุณ!” เมื่อได้พบสบตากับ...คนใจร้าย ทำให้ไม่ทันได้มองว่าตัวเองอยู่ที่ไหน รู้เพียงแค่ว่าเธอเกลียดคนตรงหน้าจับใจ ต้องทำยังไงก็ได้ให้เขาได้พบกับความเจ็บปวดอย่างที
last updateLast Updated : 2025-12-27
Read more
PREV
1
...
678910
...
12
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status