All Chapters of ไฟรักไฟเชลย: Chapter 21 - Chapter 30

“ปากคุณหวานจังเลย...” ชายหนุ่มกดจุมพิตลงไปบนปากนุ่มอิ่มเรียกร้องยาวนาน จนคนอ่อนด้อยประสบการณ์หายใจหายคอแทบไม่ทัน แถมยังเปิดปากให้เขาสอดแทรกลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปชิมรสหวานอย่างเต็มอกเต็มใจ การตอบสนองอย่างเงอะงะไร้เดียงสาทำเอาชายหนุ่มถึงกับร้อนผ่าวไปทั้งร่าง จำต้องรีบถอนจุมพิตอย่างเร็วพลัน ก่อนจะหักห้ามความต้องการเบื้องลึกเอาไว้ไม่ได้ เผลอทำอะไรนอกเหนือความตั้งใจเดิมไปก่อนถึงเวลาอันสมควร แต่ใช่ว่าเขาจะยอมปล่อยร่างนุ่มนิ่มให้เป็นอิสระ“แถมเจ้านี้ก็นุ่มจัง” ฝ่ามือร้อนผ่าวคลึงเคล้นบัวตูมอวบอัด มองดูใบหน้าขาวแดงระเรื่อด้วยความอายและเพลิงไฟแห่งความต้องการซึ่งถูกปลุกขึ้นมา นิ้วยาวไล้คลึงปลายยอดเล็กซึ่งแข็งตัวเป็นตุ่มไต กลีบปากอวบอิ่มก็ขบเม้มสะกดกลั้นเสียงหวาน ๆ ซึ่งกำลังจะหลุดออกมาจากปากจุมพิตร้อนผ่าวขบเคลื่อนไปทั่ววงหน้าก่อนจะหยุดตรงหูเล็ก “คุณรู้ไหม ผมคิดว่าตัวเองกำลังจะบ้าละ...ผมอยากเห็นจ้านี่ของคุณ” ชายหนุ่มนวดเฟ้นอย่างอ่อนโยนจนอกกลมกลึงตั้งชัน “และอยากสัมผัสด้วย...” ห่อเรียวลิ้นสอดแทรกแหย่ช่องหูนุ่มก่อนกระซิบบอกเสียงแหบพร่า “บ้า! คุณนะ” มัญชิษฐาทุบไปบนอกกว้างเบา ๆ “ฉันจะกลายเป็นผู้หญิงใจง่

“ถ้าอย่างนั้นก็...แทนตัวเองว่าผิงตอนอยู่กับพี่คนเดียวสิ ดีเสียอีก พี่จะได้รู้สึกว่า...เป็นคนพิเศษเพียงคนเดียวของผิง”ฟันซี่เล็กขบกัดลงบนกลีบปากก่อนจะพยักหน้า “ตกลงคะ”มัญชิษฐาไม่ถามตัวเองเลยสักครั้ง ทำไมเธอถึงต้องยอมทำตามคำขอของอีกฝ่ายตลอด หรือเพราะเธอยังไม่อยากหาคำตอบนั้น แค่ตอนนี้มีเธอและเขากับความสุขซึ่งรายล้อมรอบอยู่ มัญชิษฐายิ้มจนแก้มปริ สอดแขนเรียวเข้าไปในแขนกำยำ“บ้านพี่ใหญ่ยังอยู่อีกไกลไหมคะ จะเอากาแฟหน่อยไหม ระหว่างทางจะได้ไม่ง่วง”ใช่...เธอแทบไม่ได้รู้ปูมหลังของการันต์เลย เรื่องแฟนนะพอเชื่อได้ว่าเขายังไม่มี ก็ใจเธออยากคิดอยากเชื่ออย่างนั้นนี่น่า ส่วนอย่างอื่น...เธอไม่รู้เลยว่าเขาเป็นลูกเต้าเหล่าใคร่ บ้านอยู่ที่ไหน ทำมาหากินอะไร หน้าเรียวรูปไข่เงยขึ้นมองและเป็นช่วงที่การันต์ก้มหน้าลงมาพอดี คำถามซึ่งเตรียมไว้ก็เลยเลือนหายไป เพราะสายตาคู่คมซึ่งทอดมองมาอย่างหวานเชื่อมมือใหญ่จับรั้งคางมนเอาไว้ ลากไล้นิ้วร้อนบนกลีบปากนุ่ม เขาว่าตัวเองถ้าจะบ้าแล้ว ตั้งแต่ได้ใกล้ชิดกับมัญชิษฐา สมองที่เคยโลดแล่นคิดโน่นคิดนี่อยู่ตลอดเวลากลับหยุดไปเสียดื้อ ๆ อยากแต่จะกอดและจูบหญิงสาวอย่างแนบชิดอยู่ตลอ

“เปรม!” การัตน์ร้องเรียก เมื่อเห็นว่าปรายสายเงียบไป “มีอะไรหรือเปล่า”“คะ...เปล่าคะ ไม่มีอะไร” เปรมมิการีบตอบปฏิเสธกลับไปเสียงแผ่วเบา ทำไมเธอจะไม่รู้ละ ไอ้ไอเย็น ๆ จากด้านหลังแผ่ซ่านมาโอบรอบกายอย่างรวดเร็วนั้นมาจากไหน หน็อย...มาทำโกรธเธอ แล้วทีตัวเองละ ทิ้งให้เธออยู่กับพวกลูกน้องหน้าเหี้ยม มองมาแต่ละที ทำเอาเธอหายใจหายคอไม่ออก กลัวจะเข้ามาทำมิดีมิร้าย เชอะ“นอกจากเรื่องที่ว่ามา มีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่า ตอนพี่โทรคุยกับเต็มจะได้จัดการอัดให้หมดทุกเรื่อง ทำอย่างนี้ได้ยังไง พี่หรืออุตส่าห์ไว้ใจให้ดูแลน้องสาว กลับเอาไปปล่อยทิ้งไว้ ถ้าหากมีใครทำอันตรายน้องสาวพี่ละ”คนตัวเล็กกลับหลังหันไปเผชิญหน้ากับคนตัวใหญ่ยักษ์ ดำปิดปี๋ แบะกลีบปากเย้ยหยันคนกำลังโกรธจัดจนหน้าแดง หู...น่ากลัวมักมากเลยละ แต่ชิ ไม่กลัว“นั่นซิคะ พี่ใหญ่เห็นแล้วใช่ไหมว่า คนที่พี่ใหญ่วางใจนะไม่ได้เรื่องเลย” ลอยหน้าลอยตาว่าอีกฝ่าย“คุณเปรม!!” เต็มสิบเรียกเตือน ผู้หญิงบ้าอะไรเรื่องมากฉิบหาย เขาปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ พาไปถึงโรงเรือนเพาะชำกิ่งต้นกล้ายางพาราก็อยู่ด้วยกันตลอด ใช้ให้ทำงานนิดหน่อย เอาดินใส่ถุงแค่นี้ กลั

“โอ้ย! ไอ้โอเลี้ยง ฉันเจ็บนะ” เธอคิดว่าใช้เหตุผลนี้แล้วเธอจะได้รับการปล่อยตัว ทว่ากลีบปากอวบอิ่มกลับต้องอ้าค้าง“โทษที ลืมไปว่าคุณยังเป็นง่อยอยู่” ชายหนุ่มย่อตัวลงช้อนร่างเล็กลอยขึ้นจากพื้นราวกับไม่มีน้ำหนัก เดินไปบนบ้าน“เฮ้ย! ปล่อยฉันนะ” เปรมมิกาคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะทำอย่างนี้ สองมือทุบอกกว้างแรง ๆ อย่างไม่กลัวตก“โอ้ย! ไอ้โอเลี้ยง ฉันเจ็บนะเว้ย ปล่อยมาได้” ใบหน้านวลงอง้ำบูดบึ้ง ตวัดค้อนใส่เต็มสิบวงโต ลูบมือก้นกบ ความจริงก็ไม่ได้เจ็บมากหรอก เพราะยังมีเบาะนุ่ม ๆ รองรับอยู่ แต่โกรธ...คนบ้าอะไรไม่รู้ ชอบทำให้เธอเจ็บ ๆ ทุกที ปากก็เสียด้วย“เห็นทำคนอื่นเขาได้ ก็นึกว่าคุณจะหนังหนา ไม่รู้จักเจ็บ”เปรมมิกาถึงกับเบะหน้าด้วยความเหนื่อยหน่าย กลีบปากนุ่มเบะออกด้วยความระอิดระหนาระอาใจ เมื่อเต็มสิบเริ่มต้นปากเสียใส่เธอ“ทำไมยะ ฉันเป็นผู้หญิง รูปร่างหรือก็บอบบาง จะไม่ได้เจ็บได้ไง ไม่ใช่นายนี่...หุ่นยังกับตึกสิบชั้น”“แต่ผู้หญิงก็ชอบผมนะ” เต็มสิบทรุดตัวลงนั่งใกล้กับเปรมมิกา ไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ขยับหนี แขนใหญ่ก็ยกขึ้นโอบรัดรอบไหล่กว้าง “ไม่เว้นแม้กระทั่ง...คุณ” ชายหนุ่มกดจมูกโด่งบนแก้มนวลเนียนใส วินา

“ไม่หยุด...นายนั่นแหละ เป็นบ้าอะไรไปแล้ว มาจับฉันเอาไว้ทำไม ปล่อยฉันนะโว้ย!!” เปรมมิกาแผดเสียงร้องดังลั่นจนแสบไปทั้งลำคอ เธอสะบัดร่างหนีลำขาแกร่งซึ่งทาบแนบชิดจนรับรู้ถึงความร้อน“จะหุบเองหรือว่าให้ผมช่วยหุบให้”น้ำเสียงเข้มดุ รอยยิ้มออกจะเหี้ยมทั้งปากและนัยน์ตาสื่อความหมายทำให้เปรมมิกาหุบปากทันควัน แต่ก็ยังไม่วายเปล่งเสียงออกมาพร้อมกับส่งค้อนปะหลับปะเหลือกด้วยสายตาสำทับตามไปด้วย ทำเอาเต็มสิบถึงกับหลุดเสียงหัวเราะคิกออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่“หัวเราะบ้าอะไร ได้แกล้งฉันสนุกมานักหรือไง อุบ!” เมื่อรู้ว่าเผลอตัวหลุดปากพูดออกไปเปรมมิกาก็รีบหุบปากอย่างเร็ว ก่อนจะโดนอีตาหื่นเต็มสิบปิดปากด้วยปาก“ค่อยสบายหูหน่อย เอาละ...คราวนี้มาคุยกัน” เต็มสิบมองหน้าแดงระเรื่อของสาวเจ้าอย่างพอใจ“อือ ๆ ” (จะให้ฉันคุยยังไง ก็นายสั่งให้ปิดปากไว้ไม่ใช่หรือไง)“รู้แล้ว ๆ ผมจะปล่อย ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่กรีดร้องเหมือนคนบ้าอย่างเมื่อกี้อีก ตกลงไหม”เปรมมิกาพยักหน้ารับ รอเวลาจะถูกปล่อยตัว แล้วเธอจะฝาดฝ่ามือบนหน้าเต็มสิบสักครั้งให้หายแค้น“แต่...” ยิ้มใส่ตากลมโต เปรมมิกาฤทธิ์มากจะตาย ขู่เอาไว้ก่อนเป็นดีที่สุด “ถ้าคุณ