All Chapters of ไฟรักไฟเชลย: Chapter 51 - Chapter 60

“ให้เขากลับไปก่อนก็ได้นะน้องเปรม เดี๋ยวพี่ไปส่งน้องเปรมเอง น้องเปรมยังพักที่เดิมอยู่หรือเปล่า” ทินภัทรขัดขึ้นเสียก่อน ได้ไปส่งเปรมมิกาเท่ากับได้รื้อฟื้นความหลัง คนเคยรัก คงไม่ยากถ้าหากจะสานต่อความสัมพันธ์เก่าก่อนที่เคยมี“เปล่าคะ พี่ใหญ่มีคอนโดทั้งที่อโศก พระรามสาม แถวสุขุมวิท และริมฝั่งแม่น้ำธนด้วย เปรมยังเลือกไม่ถูกเลยว่าจะพักที่ไหนดี คิดว่าอาจใช้บริการของโรงแรมก็ได้ สะดวกดี ทำธุระเสร็จก็กลับเลย” เปรมมิกาโอ่เสียงใส วันนี้ได้สองเรื่องเลยแฮะ...ใบหน้านวลผ่องแย้มยิ้มหวานระเรื่อ นัยน์ตาใสแจ๋วเป็นประกายเจิดจ้า เมื่อเห็นทินภัทรและมารดานัยน์ตาลุกวาว “ส่วนเรื่องไปส่งนี่ อย่าเลยคะ เปรมกลับกับพี่เต็มดีกว่า เดี๋ยวพี่ชายรู้เข้าจะไม่พอใจ เขายิ่งห่วงและหวงอยู่ กลัวคนรู้ว่ารวยเกินไป เกิดมีคนคิดอยากจะรวยทางลัด พาเข้ารกเข้าพงทำมิดีมิร้ายแล้ว จะแย่เอาได้” “เธอพูดธุระเสร็จแล้วใช่ไหมเปรมมิกา อย่าว่าฉันเสียมารยาทเลยนะ แต่เชิญเธอออกไปจากบ้านฉันดีกว่า ฉันไม่อยากเรียกตำรวจ” ทับทิมขัดขึ้นกลางปล้อง“แม่ของหมอทินอารมณ์เสียหนักแล้ว ถ้าอย่างนั้นเอาเป็นว่า เราเข้าธุระสำคัญที่ทำให้ฉันต้องมาเหยียบที่นี่ในวันนี้

“นายมาที่นี่ทำไมยศ” การัตน์เอ่ยถามเสียงแข็งกระด้างพอ ๆ กับประกายในดวงตาดุกร้าว“เธอนี่มัน...ฉันไม่รู้จะว่าเธอยังไงดีแล้วผิง คล้อยหลังฉันไม่นาน เธอก็ออกลายอ่อนยั่วผู้ชาย แถมยังเป็นสามีคนอื่นอีก แล้วอย่างนี้จะให้ฉันเชื่อได้ไง ว่าเธอไม่ไปแย่งอดีตแฟนยายเปรมนะ” ชายหนุ่มกระซิบพร้อมขบกัดฟัน กดน้ำหนักมือลงไปบนแขนกลมกลึงจนรายรอบขอบมือแดงขึ้นทันตาเห็น“ว้าย! ใหญ่ทำอะไรคะ...” ปาริสารีบลงจากรถและวิ่งตามมาติด ๆ สอดสองมือกอดแขนกำยำ ตวัดสายตาเป็นประกายเจิดจ้าด้วยความเกลียดชังใส่มัญชิษฐา ก่อนหน้าขาวนวลจะเผือดซีดลงอย่างรวดเร็ว รีบซบซุกซ่อนกายาหลังร่างหนาแกร่ง“ยศ! มาที่นี่ได้ยังไง” ปาริสาเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนก “ใหญ่ช่วยริสาด้วยนะคะ อย่าให้ยศพาริสาไป ริสากลัว” กายแบบบางสั่งระริก บดเบียดความนุ่มนิ่มกับร่างแกร่งและอบอุ่น อย่างต้องการให้การันต์ช่วยป้องกันภัยจากคู่หมั้น“ฉันเจ็บนะคุณใหญ่ ปล่อย!” มัญชิษฐาข่มกัดฟันบอก เจ็บแค่ไหนเธอก็ไม่จะแสดงออกให้ใครได้เห็น ด้วยรู้ดี แต่ละคนมีแต่จะสมน้ำหน้า“แค่นี้ไม่ตายหรอก ฉันจะทำให้เธอเจ็บกว่านี้อีกหลายเท่าเลย แม่ตัวดี” การันต์ก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ทำไมเพียงแค่ได้เห็นร่าง

“อ้าว...” มัญชิษฐาแกล้งทำหน้าเหวอ “ใครจะไปรู้ละ ไม่เห็นเอ่ยชื่อนี่น่า ฉันก็นึกว่าถามหมูหมากาไก่แถวนี้นะสิ”“ผิง!”“นี่คุณ อยู่กันใกล้ ๆ แค่นี้เองนะ จะตะโกนมาทำไม แสบแก้วหูชะมัด” นิ้วยาวเล็กสอดไปในช่องหู ไม่รับรู้อาการโกรธจัดของคนตรงข้ามที่แผ่กระจายมา บอกแล้วงานนี้ยอมทุ่มสุดตัว หวังว่ายายปาริสาจะมีอิทธิพลพอจะทำให้คนโกรธจัดอย่างการันต์ส่งตัวเธอกลับบ้านเร็ว ๆ“ริสาอยู่ไหนผิง เธอทำอะไรเขา” การันต์กัดฟันถามพร้อมเสียงกรอด ๆ ที่ดังสอดแทรกมาฟันซี่ขาวคมขบกัดบนกลีบปาก ริมขอบตานิ่วลงเล็กน้อยด้วยความเจ็บที่ต้นแขน ทว่ามัญชิษฐากลับทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไร “อยากเจอแฟนเก่า ก็หาเอาเองสิ ปล่อย!” หญิงสาวสะบัดแขนออกจากมือแกร่ง ทว่ากลับถูกการันต์ลากเข้าไปในห้องนอนซึ่งเขาให้ปาริสาพำนักห้องนอนไม่กว้างมากมายนัก กวาดสายตามองแค่แวบเดียวก็เห็นแล้วว่าไร้ร่างของปาริสา “เธอเอาริสาไปไว้ไหนฮึยายตัวดี”“อยากเจอก็หาเอาเองสิ” มัญชิษฐาทำเสียงแหลมและเชิดหน้าขึ้นสูง“เอาอย่างนี้ไหมผิง ถ้าเธอไม่ตอบฉันมาดี ๆ เราก็มา...”“ว้าย! กรี๊ด! ไม่เอานะคุณใหญ่” มัญชิษฐาหวีดร้องเสียงหลง เมื่อร่างลอยละลิ่วปลิวไปบนเตียงนอน ยังไม่ทันจะได

“เปรม!” เพียงแค่ร่างแบบบางก้าวลงจากรถทินภัทรก็รีบพุ่งไปหาราวกับแหลนกำลังพุ่งปักลงดิน สองมือใหญ่จับมือเล็กนุ่มนิ่มบีบกระชับเบา ๆ“พี่ดีใจที่สุดที่เปรมมา” เขามารออยู่เกือบจะสองชั่วโมง ตัดสินใจรออย่างไม่แน่ใจว่าเปรมมิกาจะมาตามนัดหรือเปล่า“ปล่อยมือฉันด้วยคะหมอทิน มีอะไรก็รีบพูดนะคะ ฉันต้องรีบไปธุระต่อ” เปล่าเลย ไม่ได้ไปธุระที่ไหน นอกจากจะต้องงอนง้อพ่อหนุ่มขี้งอนเต็มสิบ ผู้ชายบ้าอะไรก็ไม่รู้อธิบายจนปากเปียกปากแฉะแล้ว แต่พ่อเจ้าคนหัวดื้อกลับไม่ยอมฟังอะไรสักอย่าง เอาแต่โกรธหน้าตาเฉยจนเป็นเย็นชา แถมไม่ยอมพูดยอมจาเสียอีก ไม่ก็ถามคำตอบคำ จนเธออึดอัดหายใจไม่ค่อยสะดวกเอาเสียเลย“ทำไมเปรมถึงได้พูดจาตัดเยื่อใยกับพี่ถึงเพียงนี้ละ”“ทำไมจะทำไม่ได้ละคะ ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย หมอทินช่วยปล่อยมือฉันด้วยคะ คนอื่นเห็นเข้าจะดูไม่ดี” ไม่ได้หวั่นเกรงสายตาคนอื่นเลย แต่เป็นห่วงความรู้สึกเต็มสิบต่างหาก แค่เธออาบน้ำแต่งตัว ชายหนุ่มก็หน้าหมองเศร้า ยิ่งขณะขับรถมาส่ง ภายในรถมีแต่ความเงียบงัน แม้จะชวนคุยเท่าไหร่ ชายหนุ่มก็ไม่ยอมตอบกลับด้วย“คนแถวนี้เขารู้จักทั้งหมอและแม่ของหมอนะคะ ถ้าหากมีคนปากอยู่ไม่สุ

“ขอฉันเห็นเธอชัด ๆ หน่อยนะ”“ไม่นะคุณใหญ่ คุณจะทำให้ฉันอับอายไปถึงไหน คนใจร้าย” มัญชิษฐาต่อว่าเสียงเครือ กัดฟันดึงเอาสองมือมาปิดโนมเนื้อเต่งตึงตั้งชัน พร้อมหนีบสองขาเรียวเอาไว้อย่างสุดความสามารถ แต่ก็สู้แรงคนตัวใหญ่ไม่ได้ สุดท้ายเธอก็ได้แต่อายระคนโกรธกับสายตาลามเลียจาบจ้วงที่ละไล้ไปตามกาย“ทำไมต้องอาย เธอน่าจะดีใจด้วยซ้ำที่ฉันชอบร่างกายของเธอ” การันต์จับแขนเรียวยาวไปไพล่ไว้ด้านหลัง ทาบฝ่ามือร้อนผ่าวราวกับถ่านไฟหยอกเย้าปทุมถันสล้างตูมเต่ง ทาบปากอุ่นระอุบนลาดไหล่กว้าง ขบเม้มจุมพิตเรื่อยลงมาตามผิวเนื้อนวลนุ่มหอม“บ้านะสิ ใครจะไปดีใจได้ลงละ กำลังจะถูกปล้ำอยู่รอมร่อแบบนี้” มัญชิษฐาห่อตัวสั่นระริกหนี เมื่อเพลิงไฟร้อนผ่าวทาบทับบนเต้าอวบเต่งตึง“แน่ใจว่าถูกปล้ำ ฉันว่าเธอน่าจะเรียกร้องให้ฉันหม่ำเธอมากกว่านะผิง” การันต์พูดเสียงแหบห้าว อ้าปากงับเจ้าปลายยอดสีทับทิมเข้ม ดูดดุนหยอกเย้าด้วยฟันและลิ้น ในขณะที่นิ้วมือก็หยอกเย้านวดเฟ้นความนุ่มนิ่มเต่งตึงจนคนที่บอกว่าจะถูกปล้ำส่งเสียงร้องอือ ๆ อา ๆ ในลำคอ แอ่นเรือนกายเข้าหาด้วยความวาบหวิวสยิวซ่าน ก้มมองศีรษะทุยซึ่งอิงแอบแนบซบกึ่งกลางปทุมถันอิ่มเต่งตึง“