All Chapters of ไฟรักไฟเชลย: Chapter 31 - Chapter 40

“เสียใจด้วยนะนายไม่เต็มสิบ ผู้ชายอย่างนาย ไม่ใช่สเปกฉัน ถอยไปให้ไกล ๆ ฉันเลยไอ้ตัวเหม็น” ดูท่าทางแล้วไม่ดีแน่ ถ้าต้องอยู่ใกล้ชิดจนได้กลิ่นกายอีกฝ่าย ซึ่งไม่ได้เหม็นอย่างที่เธอเอ่ยพูดไปหรอก ทว่ากลิ่นมันยั่วยวนทำให้ปั่นป่วนในช่องท้อง ในลำคอหรือก็แห้งผากเกิดความกระหายอยากอย่างไม่จำกัด“คงไม่ได้หรอกครับ ถ้าหาหคุณเปรมไม่รับปาก เผอิญผมชอบจะอยู่กับคุณอย่างนี้ด้วย ตัวคุณทั้งหอมแล้วก็นุ่มนิ่มน่าจับจะตายไป” เออ...เขากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ยังไงนี่ หยุดซิโว้ย! นี่มันน้องสาวผู้มีพระคุณนะ แต่...ความคิดในหัวตีกันยุ่งจนเต็มสิบไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีกับความรู้สึกซึ่งพลุ่งพล่านอยู่ในเรือนกายเปรมมิกาขบกัดกลีบปาก ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดเส้นผมนุ่ม ริมฝีปากร้อนผ่าวแนบเคลื่อนบนผิวนุ่มไปทีละน้อย เกือบจะถึงปากนุ่มแล้ว เธอต้องรีบตัดสินใจก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป ยังไม่พร้อมสำหรับความเจ็บครั้งใหม่ ซึ่งเธอรู้ดีว่าคราวนี้ไม่เพียงแค่หัวใจแต่จะพ่วงร่างกายตามติดไปด้วย แล้วเธอยังไม่รู้เลยเต็มสิบคิดยังไง ทุกคำที่เอ่ยพูดไม่มีคำไหนบอกว่ารัก มีแต่หยามหยันดูถูกให้ต้องเจ็บปวดชอกช้ำเสมอ“อือ...รู้แล้ว ๆ ฉันช่วยนายก็ได้” เปรมมิการั

“แล้วทำไมผิงถึงได้...” วงหน้าผ่องใสร้อนผ่าว เผลอก้มลงมองร่างใต้ผ้าห่มซึ่งไร้อาภรณ์ปกปิด“กลัวคุณนอนไม่สบาย เลยช่วยเอาเสื้อผ้าพวกนั้นออกให้” เปล่าเลย...ข้าวของชิ้นใดกำจัดได้ เขาให้คนเอาไปเผาจนหมดเรียบร้อยแล้ว ส่วนของชิ้นใดที่เห็นว่าการกำจัดไปจะทำให้ยุ่งยากในภายหลังก็นำไปเก็บไว้ในที่มิดชิด นอกจากเขาจะไม่มีใครคนใดเอามันออกมาคืนหญิงบนเตียงได้“ขอบคุณค่ะ” มัญชิษฐาเริ่มรู้สึกแปลกใจกับคำพูดและน้ำเสียงซึ่งเปลี่ยนไป แล้วยังจะถามคำตอบคำเสียอีก ศีรษะทุยเอียงเล็กน้อย “มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ใหญ่” การมาพักที่นี่ของเธอทำให้เขาเดือดร้อนหรือเปล่า“เปล่า ไม่มีอะไร” การันต์กัดฟันตอบกลับ ไม่อยากหันกลับไปมองร่างบนเตียงนอน ผมสลวยสวยนุ่มยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงระตามใบหน้าและลำคอเรื่อยมาถึงไหล่กว้างและเนินอกขาวผ่องทำให้เธอดูเซ็กซี่ น่าหลงใหล ใคร่ปรารถนาจะทอดร่างลงไปแนบซบ กดกอดอย่างสนิทแนบชิด ผสานสองกายเป็นร่างเดียวกัน“แล้วทำไมพี่ใหญ่ถึงไม่หันหน้ามาคุยกับผิงละคะ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากร่างหนาซึ่งยังยืนปักหลักราวกับรูปปั้น ร้อนถึงคนถามรีบจับชายผ้าขมวดพันร่างเอาไว้ พาเท้านุ่มก้า

มัญชิษฐาหันขวับไปมองคนพูดที่ทั้งใบหน้าและนัยน์ตาเต็มไปด้วยความใสซื่อจริงใจ“ดิฉันไม่รู้ว่าคุณมีปัญหาอะไรกับคุณใหญ่ แต่ถ้าคุณมัวแต่ร้องไห้และไม่ทานอะไรเลย คุณก็จะไม่มีแรงไปสู้รบปรบมือกับคุณใหญ่...คุณจะเอาสมองที่ไหนไปคิดว่าจะทำยังไงถึงจะชนะคุณใหญ่ได้ละคะ”คำพูดซื่อ ๆ ทำให้สมองเบลอ ๆ ของมัญชิษฐาเริ่มต้นทำงาน เขาสั่งไม่ให้เธอหนี แต่เรื่องอะไรเธอจะต้องทำตามละ ยิ่งถ้าหาคนช่วยได้...อะไร ๆ ก็ดูจะง่ายขึ้น แต่คนตรงหน้าก็เป็นคนของเขา ดังนั้นถ้าเธอคิดจะขอความช่วยเหลือก็จะต้องหาทางเกลี่ยกล่อมพร้อมเสนอผลตอบแทนให้เพียงพอกับความต้องการ“แล้วอีกอย่าง...”“อะไร?” มัญชิษฐาเอ่ยถามออกไปแล้วก็ได้เห็นคนที่บอกให้ตนเองเตรียมพร้อมตัวให้พร้อมเพื่อต่อสู้รับมือกับการัตน์คลี่ยิ้มแห้ง ๆ“ไม่เพียงแค่คุณใหญ่เท่านั้นนะคะที่คุณต้องเจอ” หุ่นบอบบางเหลือเกินจนน่ากลัวจะปลิวไปกับสายลม จะสู้รบปรบมือกับอดีตคนรักซึ่งแม้ตอนนี้พ่วงตำแหน่งคู่หมั้นของลูกพี่ลูกน้องของการันต์ แต่ปาริสาก็ไม่วายพาตัวเข้ามาติดตามดูแลเอาอกเอาใจ ทำราวกับว่ายังมีตำแหน่งคนรักของคนเป็นนาย แล้วยังรังควาญหญิงสาวทุกคนที่เข้าใกล้การันต์ตลอด ถ้ารู้ว่าคนเป็นนายขอ

“พี่เต็ม” แต่น้ำปรุงก็ยังไม่ละความพยายาม พาร่างอวบป้อมวิ่งตามไปติด ๆ“เดี๋ยวนายเต็ม วางฉันที่หน้าประตู” โคตรจะรำคาญยายเด็กพูดไม่รู้เรื่องนี้มากเหลือเกินแล้ว เธอคงต้องยอมเปลืองเนื้อเปลืองตัวอีกสักหน่อยละมั้ง“จะทำอะไรคุณเปรม” เต็มสิบอดที่จะเอ่ยถามอย่างสงสัยไม่ได้“นายอยู่เฉย ๆ เถอะ เดี๋ยวฉันสั่งให้ทำอะไรก็ทำไป อย่าเรื่องมากแล้วกัน” หญิงสาวสั่งเสียงเข้ม ยกลำแขนเสลาขึ้นโอบรัดรอบกายหนาแกร่ง เบี่ยงหน้าเปื้อนยิ้มหวานละมุนเล็กน้อยไปมองน้ำปรุง“ฉันว่าแค่นี้คงจะทำให้เธอมั่นใจเสียทีนะน้ำปรุง พี่เต็มจะไม่มีวันผละจากฉันไปเลือกเธอ หรือผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว...กอดแล้วก็จูบฉันนายเต็ม” บอกแล้วว่าต้องเปลือกตัว แล้วก็เปลืองเนื้อที่ในสมอง ซึ่งชอบจดจำเสียเหลือเกินกับสัมผัสบ้า ๆ จากเต็มสิบ ไหนจะหัวใจที่ชอบสั่นไหวแบบแปลก ๆ เสมอที่ต้องตกอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่ายด้วยแขนล่ำโอบรัดรอบกายกลมกลึง โน้มหน้าลงแนบจมูกโด่งบนหน้าผากมน เรื่อยลงไปตามร่องแก้มหอมกรุ่นด้วยแป้งฝุ่นและกลิ่นเนื้อสาวก่อนจะแนบปากหนาบนกลีบปากหนุ่ม“พี่เต็ม!” น้ำปรุงร้องเสียงดังลั่นด้วยความเจ็บปวดสอดแทรกด้วยความน้อยอกน้อยใจและเสียหน้า น้ำตาไหลพร่างพรู

เมื่อรู้ว่าตัวเองพร้อมจะยอมให้เขาเดินหน้าไปยังอีกเส้นทางหนึ่งซึ่งคงไม่ดีแน่ ถ้าหากเธอยังไม่ได้ทำอะไรบางอย่างพร้อมพิสูจน์หัวใจของตัวเอง สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เพราะความใกล้ชิดจนเกินไปและอารมณ์พาไป เปรมมิกาข่มกลั้นความอาย ผลักดันร่างหนาให้ถอยห่าง“มากอดทำไมนี่ หนักจะตาย ถอยไปนะ” หญิงสาวแกล้งทำเสียงแข็งใส่ เต็มสิบหัวเราะในลำคอก่อนจะยอมลุกจากเตียงง่าย ๆ พร้อมคว้าเอาเจ้าสองชิ้นซึ่งเขาถอดกับมือไปโยนในห้องน้ำ“นาย...พี่เต็ม!!” เปรมมิกาซึ่งผุดลุกขึ้นนั่งพร้อมยื่นมือไปคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างร้องเรียกเสียงหลง “ทำบ้าอะไรหา...เอาเสื้อผ้าฉันไปโยนทำไม”“ผมอยากนั่งทานข้าวกับสาวสวยสุดเซ็กซี่นี่น่า” ตอบกลับอย่างอารมณ์ดีสุด ๆ เปิดประตูตู้ผ้าจับเลือกดูเสื้อซึ่งจะให้เปรมมิกาสวมใส่ ก่อนจะเจอตัวหนึ่งซึ่งซุกซ่อนอยู่ในสุดของตู้มายื่นให้คนตัวเล็กซึ่งนั่งทำหน้างอง้ำ นัยน์ตาพร่างพราวเจิดจรัสด้วยความโกรธกรุ่น“ให้ผมใส่ให้ไหมคุณเปรม” เต็มสิบเอ่ยพร้อมกับเสียงหัวเราะเมื่อคนตัวเล็กไม่ยอมรับ“ฉันใส่เองได้ยะ นาย...พี่เต็มไม่ต้องมายุ่งเลย” หญิงสาวคว้าเสื้อมาสวมใส่อย่างกระแทกกระทั้น บ้าจริงเชียว...ให้เธอนั่งทานข้าว โดย...โ