All Chapters of ไฟรักไฟเชลย: Chapter 11 - Chapter 20

“อื้อ ๆ ” มัญชิษฐาพยายามจะด่าทอและบอกให้อีกฝ่ายปล่อยเธอ ทว่าเสียงที่หลุดออกจากปากกลับกลายเป็นเสียงอู้อี้ แถมกายกลมกลึงก็ยังเริ่มเอนไปซบร่างใหญ่ ตามแรงรัดจากท่อนแขนแข็งแกร่งอย่างขัดขืนไม่ได้เธอไม่รู้ว่าเสียงของหัวใจซึ่งเต้นกระหน่ำก้องดังชัดเต็มสองหูมาจากอะไรกันแน่ ความโกรธจากการถูกลวนลาม หรือว่ามาจากความรู้แปลกประหลาด ซึ่งเกิดขึ้นในใจยามที่ริมฝีปากหนาทาบทับบนลำคอระหง ซุกไซ้คลอเคลียขบเม้มเรื่อยขึ้นไปพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ แม้จะดังเพียงน้อยนิด ทว่าเมื่อมันกระทบโสตประสาทหูของเธอแล้ว ความดังกลับเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ“เอาน่าคุณผู้หญิง ขอนิดเดียวเอง ฉันพอใจก็ทำให้เธอพอใจได้เหมือนกัน” เขาอยากรู้ว่าเธอจะหวานมันและเร่าร้อนแค่ไหน ถึงได้ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งต้องเลิกรากับแฟนสาวซึ่งคบหาดูใจกันมาหลายปีได้มือหนาเคลื่อนถอยให้ปากอุ่นร้อนทาบทับบนกลีบปากนุ่ม เมื่อครู่เขายังสัมผัสมันได้ไม่ถนัดถนี่และเต็มที่ ด้วยฤทธิ์เดชแม่ตัวแสบ คราวนี้เขาจึงไม่ประมาทท่อนแขนใหญ่รัดร่างเพรียวบางแนบชิด รับรู้ถึงก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นซึ่งบดเบียดเสียดสีอยู่กับแผงอกกว้าง ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าเลือดในกายเริ่มจะพลุ่งพล่านและไ

ปังๆ !! “นี่คุณ นี่มันเก้าโมงเช้าแล้วนะ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน”เสียงทุบอย่างกับจะพังประตูและตะโกนว่าตามติดมา ไม่ได้ทำให้คนซึ่งนอนหลับอย่างเป็นสุขอยู่บนเตียงคิดจะลุกขึ้น มือเล็กคว้าเอาผ้าห่มนวมเนื้อนุ่มมาคลุมศีรษะแล้วหลับต่อไป ทว่าเสียงจากตัวป่วนด้านนอกยังคงดังตามติดมาอย่างต่อเนื่อง“อือ...รู้แล้วน่า อย่ามายุ่งได้ไหม คนจะนอน” คนที่ยังนอนหลับอยู่สอดศีรษะมุดเข้าไปใต้หมอนก็แล้ว ทว่าเสียงอีตาไม่เต็มสิบก็ยังสอดแทรกเข้ามาในช่องหูทำให้เธอนอนไม่หลับ โอ้ย! อยากจะบ้าตายเสียจริง เธอมาพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บนะ ไม่ใช่มาอยู่ในคุก กับผู้คุมร่างยักษ์ หน้าโหดคอยเดินตรวจตราทุกยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบนี้“ถ้าคุณยังไม่ลุกนะคุณเปรม ผมจะไปหากุญแจมาไข แล้วลากคุณลงจากเตียงไปโยนในน้ำเอาไหม”“โอ้ย! รู้แล้ว ๆ ลุกขึ้นแล้ว ไม่ต้องเรียกแล้ว” เปรมมิกาตะโกนตอบกลับไปอย่างหงุดหงิด ดันผ้าห่มออกจากกาย สอดมือยกขาข้างที่มีเฝือกลงวางบนพื้น จับชายกระโปรงและสายเสื้อขึ้นคล้องไหล่ ยื่นมือไปคว้าเอาเสื้อคลุมมาสวมทับและดันร่างขึ้นจากเตียงนอนพาเดินไปยังประตูห้องนอนอย่างทุลักทุเลกระชากประตูเปิดออกอย่างแรงด้วยเพลิงโทสะ “เป็นบ้าอะไร

“ถ้าผมไม่ปล่อยล่ะ คุณจะทำยังไงคุณเปรม” ไม่ใช่แค่ถามแต่ยังกวาดสายตา ซึ่งไม่ปิดปังซ่อนเร้นความรู้สึกภายในกวาดมองไปทั่วร่างงามอีกระรอก สบกับนัยน์ตากลมโตซึ่งเบิกกว้างอย่างเริ่มจะรู้ตัวเองแล้วว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ใด“ผมชักอยากรู้เสียแล้วซิ ปากที่มันขยับด่าว่าไม่ยอมหยุดนี่จะแสบอย่างกับพริกหรือจะหวานอย่างน้ำผึ้ง อกคุณจะนุ่มน่าสัมผัสอย่างที่เห็นหรือเปล่า” เต็มสิบพูดพลางมองกายอรชรด้วยสายตาร้อนแรงเปรมมิกาอ้าปากค้าง แทบไม่กล้าหายใจด้วยซ้ำเพราะกลัวอกนุ่มๆ จะเสียดสีกับอกกว้างซึ่งโน้มลงมาจนจะแนบชิดเป็นเนื้อเดียวกัน สมองเริ่มทำงานช้าจนต้องทวนคำพูดอีกฝ่ายซ้ำ ถึงได้เข้าใจว่าเต็มสิบจะจูบและจะจับ...“แก...ไอ้ตัวเหม็น ฉันจะฟ้อง...ฉันจะฟ้องพี่ใหญ่ นายรังแกฉัน” อึ้งอยู่เป็นนาน กว่าที่เธอจะหาเสียงของเองเจอแล้วตวาดแวดออกไป แต่อีตาดำอย่างกับถ่านก็ยังจะมองร่างเธอตาวาวอีก มันน่านักน่าจะทิ่มลูกกะตาให้บอดเลย มองอะไรยะไอ้โอเลี้ยง ไม่เคยเห็นอกอวบน่าสัมผัสแบบนี้มาก่อนหรือไงหา... เปรมมิกาหน้าร้อนผ่าวจรดลำคอ ซึ่งเธอคิดว่ามันคงจะแดงปลั่งยิ่งกว่าผลเชอรี่แล้วละ อยากยกมือปิดอกอวบทว่าส่วนหนึ่งเพราะมือถูกจับตรึงเอาไว้

“คุณไม่เคยจูบกับแฟนหรือไง” จากสัมผัสหวานละมุนกับสิ่งที่เขาได้สัมผัสมา เธอยังบริสุทธิ์ไม่ประสาทำให้เขาค่อนข้างจะพอใจมาก แก้มใสนวลเปล่งปลั่งเป็นสีชมพูระเรื่อเมินหน้าหลบอย่างเขินอาย ทว่าเขาก็ยังไม่พอใจจนกว่าจะได้ยินคำตอบจากปากเปรมมิกา“ว่าไงละคุณเปรม...เคยหรือไม่เคย”“อือ...ไม่เคย” จากเคยพูดมากกลับกลายเป็นกิ่งกา สายตาคมกล้ามองมาอย่างเปิดเปลือยความต้องการทำให้เธอไม่กล้าจะสบตาด้วย หนังตาอ่อนนุ่มหลุบลงปิดบังสายตา ในหัวใจยังเต้นระทึกโครมคราม เพราะขณะเอ่ยถามเต็มสิบก็ไม่ได้หยุดเคลื่อนไหว พัดพาเพลิงไฟร้อนผ่าวลามเลียเผาร่างแบบบางให้อยู่ไม่สุข ได้แต่ร่ำร้องให้เขาช่วยผ่อนช่วยคลายกำจัดความร้อนรุ่มออกไปเสียที“ผมเป็นคนแรกที่ได้จูบคุณ แล้วยังจะได้สัมผัสกับผิวกายนุ่ม ๆ หอมกรุ่นของคุณด้วย”“อือ...จะถามมากทำไมนี่ อยากทำอะไรก็ทำซิ” เพราะความรำคาญกับคำถามจนเผลอพูดเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายขย้ำกินเธอเป็นอาหาร“แน่ใจนะว่าจะยอมให้ผมเห็นร่างคุณทุกตารางนิ้ว ให้ผมได้จูบคุณไปทั่วทั้งตัวนะ” เอ่ยถามเสียงเซ็กซี่“อือ”“ถ้าอย่างนั้น...ผมก็จะขอจูบคุณตรงนี้ก่อนนะ” ดันร่างนุ่มขึ้น นิ้วยาวเกี่ยวเสื้อนอนบางเบาให้เคลื่อนหลุดจากก

“หือ...อะไรกันผิง” ชานนท์เอ่ยถามโดยที่สายตายังคงมองตามร่างชายหนุ่มซึ่งเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ก็ยิ่งเห็นถึงความหนาใหญ่ อุ้ยต้ายตาย...ช่างเหมาะสมกับเธอเสียจริง อย่างกับกิ่งทองใบหยกเลยนะนี่“แกมองอะไรนะชาช่า น้ำลายจะหกแล้วนะ” มัญชิษฐามองตามสายตาของเพื่อน แล้วหัวใจซึ่งอ่อนล้าก็โลดเล่นเต้นแรงขึ้นมาทันควัน เมื่อได้สบกับสายตาคมกริบเป็นประกายเจิดจ้า ซึ่งมองมาราวกับจะทะลุไปถึงหัวใจ ในหูแว่วได้ยินเสียงดนตรีหวาน ๆ คลอเคล้าดังมากับสายลมเหมือนกับว่าโลกหยุดหมุนลงไปชั่วขณะหนึ่ง ประหนึ่งเธอกำลังตกอยู่ในความฝันอันแสนหวาน หนุ่มรูปงามอย่างกับเจ้าชายในฝันเดินมาหยุดตรงหน้า แล้วโค้งคับนับก่อนจะยื่นมือมา“เจ้าหญิงให้เกียรติเต้นรำกับคนต้อยต่ำอย่างกระผมสักเพลงนะครับ”“ค่ะ” มัญชิษฐาตอบกลับเสียงหวาน คลี่กลีบปากแย้มยิ้มหวานอย่างเอียงอาย ก่อนจะส่งยื่นมือไปวางบนมือแกร่ง ลุกจากเก้าอี้ที่นั่ง ย่อเข่าถอนสายบัวอย่างให้เกียรติเจ้าชาย ก่อนจะเดินเข้าไปให้ท่อนแขนแข็งแกร่งโอบรัดรอบลำตัว เยื้องย่างเท้าไปตามเสียงดนตรีบนฟลอร์เต้นรำอย่างหงส์กำลังร่ายเริงระบำ นัยน์ตากลมโตเป็นประกายพร่างพราวระยิบระยับราวกับแสงจากพระอาทิตย์ส่องส