All Chapters of ไฟรักไฟเชลย: Chapter 41 - Chapter 50

“ใหญ่ค่ะ” ปาริสาร้องเรียก เธอเจ็บจี๊ดในหัวใจที่คราวนี้การัตน์ดูจะหลงผู้หญิงคนใหม่จนลืมสนใจเธอไปเลย ฟันคมกดลงบนกลีบปากนุ่มเต็มแรงจนเจ็บ แต่ยังไม่เท่าหัวใจ ต่อให้ร่างกายมีราคีคาว ทว่าหัวใจเธอก็ยังซื่อสัตย์มั่นคงต่อการันต์เพียงคนเดียว แต่ดูเขาทำต่อหน้าเธอสิ ไปหวานจี๋อี๋อ๋อกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเธอ มันย่ำยีหัวใจกันเกินไปแล้ว“ไหนคุณบอกว่าเอาตัวผู้หญิงคนนี้มา เพราะต้องการสั่งสอนที่แย่งแฟนของน้องเปรมไงคะ แต่สิ่งที่ริสาเห็น คุณ...คุณกำลังหลงรักผู้หญิงคนอยู่นะคะ” ปาริสาตัดพ้อเสียงหวานระคนเศร้า ปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้มราวกับสั่งใด ทว่านัยน์ตาที่สบกับมัญชิษฐากลับแฝงเร้นไว้ด้วยความสะใจ เยาะเย้ยและถากถาง คิดว่าตัวเองเก่งดีที่เอาการันต์อยู่หมัด แต่ไม่รู้เลยว่าตัวเองนะถูกชายหนุ่มหลอกแม้จะตกใจด้วยชื่อของคนที่ถูกเอ่ยมาคุ้นเหลือเกินเหมือนเธอเคยได้ยินมาก่อน คุ้น ๆ จะเป็นจากชายหนุ่มซึ่งวนเวียนอยู่รอบกายเธอนั่นแหละ แต่ตอนนี้ยังนึกไม่ออก อีกทั้งมีสิ่งอื่นซึ่งสำคัญกว่าอยู่ในความคิดคำนึง...เอาชนะทั้งปาริสาและการันต์ให้ได้ ใบหน้านวลผุดผ่องจึงยังคงแย้มยิ้มหวานนุ่ม บอกตัวเองต้องเก่งกล้าและมั่นใจไม่รู้สึกรู้สา

“ไม่นะคุณใหญ่ ได้โปรด อย่าทำอย่างนี้” เมื่อต้านทานแรงเขาไม่ได้ ทางเดียวที่พอจะเห็นทางทำให้ตัวเองรอดจากเงื้อมมือการันต์ คือการใช้คำพูดหวาน ๆ อ้อนวอนให้ชายหนุ่มหยุดทำร้ายเธอด้วยการใช้กำลังเหนือกว่าขมเหง“ถ้าทำ...คุณจะต้องเสียใจ”“ทำไมฉันต้องเสียใจ แค่การนอนกับผู้หญิงหน้าหนาชอบแย่งแฟนคนอื่น”“คุณก็บอกฉันมาก่อนสิ ฉันไปแย่งใครมาจากใคร ขนาดคนที่ถูกจับเขายังมีโอกาสแก้ตัวเลย แล้วคุณจะไม่ให้โอกาสฉันได้ชี้แจงแก้ตัวบ้างหรือไง” ตอนนี้เธออยากรู้มาก มันเรื่องอะไร และคนที่ถูกกล่าวหาอยู่ นอกจากเธอแล้วอีกคนเป็นใคร “ถ้าคุณไม่บอกแล้วฉันจะรู้ไหมล่ะ”“เธอรู้จักพูดดีนะผิง เอาเถอะ...ในเมื่อเธอขอโอกาส ฉันให้ก็ได้” แต่เขารู้ดีไม่ว่าเธอจะพูดมายังไง สุดท้ายเธอก็จะต้องเป็นของเขาอยู่ดี “ฉันคงจะเชื่อ ถ้าหากเธอจะไม่รู้จักผู้ชายที่ชื่อ...ทินภัทร” “หมอทิน!” มัญชิษฐาร้องออกไปอย่างลืมตัว นัยน์ตาใสแจ๋วเบิกกว้าง จนลืมไปว่าตอนนี้เธอกับการันต์แนบชิดถึงขนาดไหน ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดผิวเนื้อนุ่ม ปากอุ่นร้อนทาบทับเรื่อยลงไปบนผิวขาวนวลเนียน ฝ่ามือร้อนผ่าวโลมไล้ลูบไปจนได้ครอบครองเจ้าก้อนเนื้อนุ่มนิ่มเต่งตึง ทว่าเธอยังจมอยู่กับ

“เป็นไง ได้อะไรมาบ้าง”“อุ้ย!” คนถูกถามสะดุ้งเฮือก หันไปตีหน้ายักษ์ใส่คนทักซึ่งนอนเอกเขนกบนเตียงนอนอย่างสุขอุรา “เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง”ร่างหนาเอนตัวนอนตะแคง ยกมือซึ่งมีกุญแจห้องแกว่งไกวอยู่ให้คนถามได้เห็น พร้อมยิ้มหวานนัยน์ตาวามวาม มองไล่จากศีรษะลงมาอย่างหิวกระหาย“มาทำไม” ถามเหมือนไร้เยื่อใย เดินเยื่องย่างด้วยมาดนางพญา สะบัดสะโพกกลมกลึงน้อย ๆ อย่างยั่วยวนขณะโยนกระเป๋าลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง แม้ในห้องจะเปิดเครื่องปรับอากาศไว้อย่างเย็นจัด ทว่าเธอกลับยังรู้สึกร้อนจนในร่างแทบลุกเป็นไฟด้วยเพลิงโทสะที่ลุกไหม้ ทั้งโกรธเกลียดเคียดแค้นสุมทรวง อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ไม่รู้ว่าจะทำไงดี แล้วยังมีอีกความรู้สึกหนึ่งพ่วงตามติดมาด้วย“กลับไปเลย ถ้ามีใครมาเห็นเข้า ความลับก็แตกหมดสิ”“หือ...พูดอย่างนี้มันน่าน้อยใจชะมัด คนอุตส่าห์คิดถึง” กวาดสายตาไล่มองร่างนวลเนียนอย่างมีความหมาย “ส่วนเรื่องนั้น ไม่มีใครเห็นหรอกน่า ฉันแอบมาอย่างดี แล้วได้เรื่องไรมาบ้างละ”“ถ้าได้ฉันจะมีหน้าตาเหมือนแบกทั้งโลกไว้อย่างนี้หรือไง” ตอบกลับอย่างกระฟัดกระเฟียด เกี่ยวเอาสายเสื้อหลุดจากบ่าช้า ๆ อย่างไม่อับอายที่คนบนเตียงจะมองเห็

“แม่” ถ้าท่านรู้ว่าเขาอยู่กับใคร ไม่อยากคิดเลยว่าท่านจะโมโหโทโสขนาดไหน คงได้มีรายการน้ำ(ลาย)นองพื้น ชายหนุ่มรีบลุกขึ้น แต่ผู้เป็นมารดากลับถลึงตาขุ่นเขียวใส่และชี้นิ้วสั่งให้นั่งลงที่เดิมด้วยสีหน้าเครียดเคร่ง “นังนั่นโทรมาอีกแล้วใช่ไหมตาทิน” ทับทิมเอ่ยถามแผดเสียงถามอย่างเกรี้ยวกราด ถลึงตานัยน์เข้มดุด้วยการตกแต่งใส่บุตรชายที่นั่งยิ้มหน้าระรื่นราวกับปลากระดี่ได้น้ำ“อุ้ย! แม่พี่หมอมาแล้ว ท่าทางจะโมโหจัด ไปทำอะไรให้ไม่ถูกใจอีกละคะ” เรื่องราวในครอบครัวทินภัทร เธอฟังจนเบื่อแล้วล่ะ เรื่องราวเดิม ๆ ความเป็นผู้ดีตีนแดง แต่ไม่เห็นตะแคงตีนเดินเลยสักนิด ชอบยกยอตัวเองว่าเป็นหงส์ แต่มองคนอื่นราวกับเศษขยะ แล้วยังข่มคนที่ต่ำต้อยกว่าให้จมลึกลงไปในดินเปรมมิกาตวัดสายตาขุ่นเขียวใส่เต็มสิบซึ่งเดินมาทรุดตัวใกล้ แขนล่ำสันโอบรับลำตัวนุ่ม ไล้นิ้วยาวเรียวบนต้นแขนกลมกลึง มือเล็กยกปิดหูโทรศัพท์เอาไว้อย่างเร็วรี่“อือ...ถอยไปนะพี่เต็ม ทำอะไรนี่” หญิงสาวถามเสียงเข้ม“วางได้แล้วมั้งคุณเปรม ยังไงพรุ่งนี้คุณก็ได้ไปเจออยู่แล้วนี่ จะโทรหาให้เปลืองค่าโทรศัพท์ทำไม” เต็มสิบเอ่ยถามน้ำเสียงไม่พอใจอย่างยิ่งยวด ใบหน้าเข้มด

“ไหนสัญญาแล้วไงจะไม่ทิ้ง จะไม่ปล่อยให้ริสาต้องทนทุกข์ทรมานอยู่คนเดียว เป็นเพราะใหญ่ทำให้ริสาต้องเป็นแบบนี้ ตกอยู่ในมือผู้ชายบ้า ๆ นั่น” ปาริสาร้องไห้คร่ำครวญเสียงขาดเป็นห้วง ๆ พร้อมกับโยนความผิดให้กับการันต์ถ้าคืนนั้นถ้าเขาไม่ปล่อยให้เธอกลับบ้านพร้อมกับพันธ์ยศ แล้วชายหนุ่มซึ่งก็มีอาการมึนงงอยู่ด้วย เพราะดื่มไปหลายแก้ว เธอก็ผู้หญิงตัวคนเดียว จะสู้อะไรกับแรงผู้ชายกลัดมันได้ละ สุดท้ายก็เลย... เป็นเธอที่ต้องสูญเสียทั้งร่างกายและบอบช้ำทั้งหัวใจ แล้วเขายังจะมาผลักไสกันอีก “ผมขอโทษนะริสา” การัตน์ยอมรับ ความผิดส่วนหนึ่งเป็นของเขา ทว่าคนเราถ้าหากไม่ใช่คู่กัน ต่อให้รักกันจนปานจะกลืนกิน สุดท้ายก็มีเหตุทำให้ต้องจากกันอยู่ดี“ไม่ร้องนะริสา” แต่เขายิ่งปลอบปาริสากลับยิ่งร้องไห้หนักขึ้น จนการันต์ปล่อยเลยตามเลย อยากร้องก็ร้องให้พอใจ“ริสาขอโทษคะใหญ่” ปาริสายกมือกดซับน้ำตาอย่างมีจริตจะก้าน “ริสาคงกลัวมากไป เลยเผลอพูดอะไรก็ไม่รู้ออกไป” เพราะอีกฝ่ายถอยห่าง เธอเลยเหมาว่าเขากำลังเบื่อและรำคาญ “ไม่หรอก ริสาดีขึ้นแล้วใช่ไหม ไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่านะ จะได้กลับบ้านกัน”“ค่ะ” ดวงหน้าแดงระเรื่อด้วยเลือดฝาด