Tous les chapitres de : Chapitre 11 - Chapitre 20

"หยาหยาจะไปหาลุงเหอ ลุงเหอเคยบอกว่าเอ็นดูหยาหยามาก ถ้าหยาหยาไปหาลุงเหอ ลุงเหอจะต้องจ่ายค่าชดเชยและให้เงินหยาหยาซื้อโบว์ใหม่แน่ๆ"เอ็นดู ซื้อของให้ หากทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริงที่ผ่านมาเด็กหญิงและพี่ชายจะยากลำบากถึงเพียงนั้นได้อย่างไร การละครฉากนี้ของเซียวอี้หยา ช่างแสดงได้ดีสมกับเป็นลูกสาวของเธอ ดาราตัวแม่จริงๆ"หยาหยาไม่ต้องร้องไห้ไป เรื่องนี้ลุงโจวจะต้องจัดการให้พวกเราเป็นอย่างดีแน่นอน"ซูหย่าฉินแสร้งตีหน้าเศร้า ใช้สายตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตามองคนตรงหน้า"แน่นอนๆ หยาหยาไม่ต้องร้อง เรื่องค่าชดเชยก็ไม่ต้องจ่าย แค่เด็กๆ เล่นกันแรงไปหน่อยก็เท่านั้นเอง"เห็นท่าทีลนลานของโจวซื่อหมิง ซูหย่าฉินก็ยกมุมปากขึ้น ดูแล้วหมากกระดานนี้เธอจะเดินได้ดีมากทีเดียว เพียงแต่ค่าชดเชยเธอไม่ต้องจ่ายนั้นสมควร แต่คนเหล่านั้นทำร้ายเซียวอี้เหยาก็สมควรต้องจ่ายค่าชดเชยให้เขาไม่ใช่หรือ"ถึงจะไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยให้เสี่ยวเกอ เสี่ยวจิน แต่เหยาเหยาของเราก็บาดเจ็บไม่น้อย ยังคงต้องไปตรวจรักษา"ได้ยินว่าซูหย่าฉินจะพาคนไปตรวจรักษา บรรดาผู้ปกครองของเด็กเกเรทั้งสามก็ช

มีการใช้ความรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน"ดี! พูดได้ดี เพียงแต่...""แต่อะไร?""แต่ฉันไม่พอใจ!!"กล่าวจบซูหย่าฉินก็ยื่นมือซ้ายจับกระชากเส้นผมที่ด้านหลังของหมิงจิงหรงยึดตรึง หมิงจิงหรงไม่ทันตั้งตัวก็ถูกจู่โจมพลันตกใจจนหน้าซีด ร้องโวยวายดังลั่น"ซูหย่าฉินเธอจะทำอะไร ถ้าเธอกล้าตีฉัน ฉันจะเอาเรื่องเธอให้ถึงที่สุด ให้สามีทหารของเธอต้องขอหย่าจากเธอเลย""ได้! แต่ไหนไหนเธอก็จะเอาเรื่องฉันแล้ว อย่างนั้นวันนี้ฉันขอสร้างเรื่องให้หนักหน่อยก็แล้วกัน"ฝ่ามือเรียวด้านขวาของซูหย่าฉินยกขึ้นจนสุดแขนก่อนจะฟาดลงไปบนใบหน้าของหมิงจิงหรงจนสุดแรง สลับหน้ามือหลังมือ แก้มซ้ายแก้มขวานับรวมแล้วร่วมสิบกว่าครั้ง จนใบหน้าของหมิงจิงหรงบวมเป่งในชั่วพริบตา หยาดน้ำตาไหลลงอาบแก้ม"พอ... พอได้แล้ว ฉันยอมแล้ว"ซูหย่าฉินยกยิ้มร้ายก่อ

 ซูหย่าฉินกลับมาถึงบ้านก็พบว่าเด็กทั้งสองที่ควรนอนพักอย่างที่เธอสั่งความเอาไว้ก่อนขึ้นเขาไป ตอนนี้กลับกำลังช่วยกันทำงานบ้าน เซียวอี้หยากำลังซักผ้า ในขณะที่เซียวอี้เหยากำลังกำขวานฝ่าฟืนจนฝ่ามือแตกเป็นแผล ซูหย่าฉินมองภาพตรงหน้าแล้วน้ำตาเอ่อคลอ ได้แต่คิดอย่างสงสัยว่า เจ้าของร่างเดิมคนนี้เป็นพวกเกิดมามีแต่ตัวไม่มีความคิดหรืออย่างไร ทั้งมีลูกที่น่ารัก ทั้งมีญาติที่เอื้อเฟื้อ เหตุใดยังไม่รู้จักใช้ชีวิตให้ดีๆ ร้องหาแต่สามีเฮงซวย ไร้ความรับผิดชอบผู้นั้นอยู่ได้!!"หยาหยา เหยาเหยา""แม่กลับมาแล้ว"เป็นเซียวอี้หยาที่ร้องเรียกแล้ววางผ้าในมือ ก่อนจะวิ่งมาหามารดาเป็นคนแรก ซูหย่าฉินย่อตัวลงนั่งให้ระดับสายตาอยู่ในแนวเดียวกับเด็กหญิง ปลดตะกร้าบนบ่าออกวางแล้วอ้าแขนโอบคนตัวเล็กเข้าแนบอก เซียวอี้หยายิ้มกว้างซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของมารดาด้วยความสุขอ้อมกอดของแม่อบอุ่นที่สุดเลยเซียวอี้เหยามองภาพตรงหน้าแล้ว

 หลังจากบอกชัดเจนถึงเจตนาของตนเองแล้ว ซูหย่าฉินก็จับเด็กทั้งสองคนให้นั่งเผชิญหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง"ครั้งนี้ที่แม่ตกลงกับคนบ้านไห่ว่าจะขายลูกๆ ก็เพราะต้องการจัดการพวกค้ามนุษย์เหล่านี้ให้หมด ลูกๆ ยินดีช่วยแม่ไหม""หยาหยา ยินดีค่ะ"เด็กสาวเอ่ยบอก ขณะที่เด็กชายมีท่าทีลังเลอีกครั้ง "แม่ต้องการให้พวกเราทำอะไรครับ""แกล้งทำเป็นถูกบังคับไปขาย"แกล้งทำเป็นถูกบังคับไปขาย ถึงแม้เมื่อครู่เขาจะเข้าใจเจตนาของมารดาแล้ว แต่ส่วนลึกในใจก็ยังคงหวาดระแวง หลายปีมานี้มารดาของเขาเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเป็นอันดับหนึ่ง และรังเกียจการมีอยู่ของพวกเขาสองคนเสมอ เพียงช่วงเวลาสั้นๆ ที่เธอเปลี่ยนไปจึงยากจะเชื่อใจ "หยาหยาขี้กลัว เช่นนั้นให้ผมไปคนเดียวได้ไหม"ซูหย่าฉินย่อมมองความคิดของเด็กชายออก เดิมทีที่แจ้งกับไห่

  หลังจากนำผักป่าและไข่ไปส่งให้จางเสวี่ยนอิง เซียวอี้เหยาก็กลับมาที่บ้าน เขาตรงไปที่เล้าไก่เพื่อนำแม่ไก่ทั้งสองตัวออกไปหาอาหาร ทว่าเมื่อไปถึงเล้าไก่กลับพบเพียงความว่างเปล่า คิ้วเล็กหนาขมวดเข้าหากันแน่น นี่แสดงว่าแม่ไก่ที่หายไปเมื่อคืนก่อนยังไม่กลับมา เช่นนั้นไข่ไก่ที่แม่ใช้ทำอาหารให้พวกเขากินมาจากที่ใดกัน เด็กชายคิดด้วยความสงสัยแต่เมื่อนึกถึงเงินที่คนเป็นพ่อจะส่งมาให้ทุกเดือนในใจของเขาก็คลายความสงสัยลง บางทีมารดาอาจจะซื้อไข่ไก่กลับมาบ้านตั้งแต่เมื่อวันก่อน เมื่อได้ข้อสรุปให้กับความสงสัยของตนเองแล้ว เด็กชายก็เดินไปหยิบถังน้ำ เมื่อวานเขาไม่ได้ไปตักน้ำ หากมารดาเกิดต้องการใช้น้ำแล้วพบเพียงถังน้ำที่ว่างเปล่าต้องโมโหขึ้นมาอีกแน่ๆ ทว่ายังไม่ทันเดินออกจากประตูรั้วบ้านเสียงของน้องสาวก็ดังขึ้น"พี่ชายจะไปไหนหรือ""หยาหยา เธอไปเล่นในบ้านก่อน เดี๋ยวพี่ชายตักน้ำเสร็จค่อยพาเธอออกไปเดินเล่นข้างนอก"