All Chapters of เมื่อดาราสาวเกิดใหม่มาเป็นภรรยาของนายทหาร ในยุค 80 พร้อมระบบ: Chapter 1 - Chapter 10

"พี่ชาย ทำยังไงดีแม่ไม่หายใจแล้ว"เสียงของเด็กหญิงดังแว่วอยู่ข้างหูพร้อมเสียงสะอื้น ก่อนที่จะมีเสียงเด็กชายคนหนึ่งสอดแทรกเข้ามา"ไม่ต้องกลัว เมื่อครู่เธอล้มของเธอเอง ถึงจะตายไปก็ไม่เกี่ยวกับพวกเรา"คำพูดที่เย็นชาและไร้ความรู้สึกเช่นนี้หากไม่ใช่เพราะน้ำเสียงที่เอ่ยออกมายังกังวาลใส ซูหย่าฉิน คงคิดว่าคนพูดเป็นชายหนุ่มวัยฉกรรจ์อย่างแน่นอน เพียงแต่เมื่อครู่เธอกำลังอยู่ในกองถ่ายรายการพิเศษพร้อมเพื่อนดาราสาวตัวทอปแห่งศตวรรษที่ยี่สิบห้า ทำไมถึงมีเสียงเด็กได้กัน ดวงตาเรียวดุจหงส์ค่อยๆ ปรือตื่นด้วยความสงสัย ทว่าภาพตรงหน้ายังไม่ทันชัดเจน อาการปวดหัวกลับชัดแจ้ง จนคิ้วเล็กต้องขมวดเข้าหากันแน่น"ผีหลอก!"เสียงเด็กหญิงกรีดร้องลั่น เมื่อหญิงสาวที่เธอสัมผัสได้ว่าหมดลมหายใจไปแล้วขยับตัวลืมตาตื่นขึ้นมา"เสียงดังอะไรกัน หุบปาก! โอ๊ยปวดหัว!! พี่เจินเจินขอยาให้ฉันหน่อย"ซูหย่าฉินตวาดเด็กหญิงที่ส่งเสียงดังไม่ดูสถานที่ พร้อมกับเอ่ยเรียกขอยาจากผู้จัดการคนสนิท หากแต่ยายังไม่ทันมา ความทรงจำกลับไหลบ่าจนดวงตาที่ลืมไม่เต็มที่เปลี่ยนเป็นเบิกกว้าง"นี่มันอะไรกัน หรือว่า... ฉันเกิดใหม่?"จากความทรงจำที่ไม่ใช่ของตนเอง

เมื่อแสดงเจตนาของตนเองชัดเจนได้แล้ว ซูหย่าฉินก็ให้เด็กทั้งสองออกไปจากห้อง ก่อนที่ตนเองจะมานั่งทบทวนเรื่องราวดุจฝันนี้ เกิดใหม่? ข้ามเวลา? ทะลุมิติ? ไม่ว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่ด้วยเหตุผลใดก็ตาม เธอจะต้องหาทางกลับไปยังโลกเดิมของตนเองให้ได้ ทว่าคิดหาทางยังไม่ทันได้ท้องที่ว่างเปล่าก็ส่งเสียงร้องขึ้นมา ซูหย่าฉินถอนหายใจอย่างระอาใจ เอาเถิดปัญหามีไว้ให้แก้ แต่กองทัพต้องเดินด้วยท้อง เมื่อคิดได้แล้วซูหย่าฉินก็ถอนหายใจอีกหน จากนั้นก็เปิดประตูห้องออกมา เพียงแต่ทันทีที่เปิดประตูห้องดวงตาเรียวดุจหงส์ก็เบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึงสวรรค์ สาบานว่านี่คือบ้านที่คนอยู่อาศัย!!หน้าต่างที่ไร้บานปิด มีเพียงลังกระดาษลังแปะกั้นบังลม กำแพงที่หลุดร่อนจนเห็นดินปั้นที่ใช้ก่อสร้าง หลังคาที่มีรอยรั่วจนแสงแดดทะลุส่องมาบนพื้นสว่างจ้า ยังไม่นับเครื่องเรือนที่แทบไม่สามารถใช้งานได้ในบ้าน และพื้นที่เต็มไปด้วยข้าวของมากมายจนแทบไม่มีทางเดิน เจ้าของร่างเดิมผู้นี้ หากสามารถพบหน้ากันสักครั้งเธอสาบานเลยว่าจะต้องสั่งสอนอีกฝ่ายสักยกสองยก"แม่หิวแล้วใช่ไหมคะ วันนี้ไก่ในเล้าออกไข่มาหนึ่งฟองหยาหยาต้มไว้ให้แม่แล้ว""แล้วเธอสองคนล่ะ ก

เมื่อแยกกับหลี่กัง ซูหย่าฉินก็รู้สึกปวดแสบท้องขึ้นมา คิดดูแล้วตั้งแต่เกิดใหม่ในร่างของนางร้ายตัวประกอบผู้นี้เธอก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย มือเรียววางบนหน้าท้องที่แบนราบ ชีวิตที่ไม่มีงาน ไม่มีเงิน ไม่ว่าจะอยู่ยุคไหนก็ลำบากจริงๆ คิดแล้วพาลให้นึกโมโหเจ้าของร่างเดิมยิ่งนัก ทั้งที่ทุกเดือนเซียวอี้หยาง สามีที่เจ้าของร่างเดิมหลงใหลผู้นั้นจะส่งเงินมาให้ถึงสามสิบหยวน แต่สตรีผู้นี้กลับใช้หมดในสามวัน ช่างเป็นผู้ที่ใช้ชีวิตได้โง่เขลาที่สุดเท่าที่เธอเคยพบเจอมาเลยทีเดียวแต่เรื่องในอดีตของร่างเดิมไม่ใช่เรื่องสำคัญ ที่เธอต้องใส่ใจก็คือตอนนี้จะทำอย่างไรจึงจะมีเงินซื้อของกินมาปะทังชีวิต พลันสายตาก็มองเห็นนาฬิกาเรือนสวยที่ข้อมือเล็ก นี่เป็นสิ่งของที่เซียวอี้หยางโยนให้หลังจากมีความสัมพันธ์กับเจ้าของร่างเดิม ที่ผ่านมาเจ้าตัวจึงมักใส่นาฬิกานี้โอ้อวดคนไปทั่วของของผู้ชายเฮงซวยจะเก็บไว้ทำไมกัน ไม่สู้เอามาแปลงเป็นทุนตั้งตัวคิดได้ดังนี้แล้วซูหย่าฉินก็ใช้ความทรงจำจากการอ่านบทละครนึกทบทวนเรื่องราวในเรื่อง หากจำไม่ผิดผู้เขียนได้กำหนดสถานการณ์ในยุคนี้ว่าเป็นช่วงขาดแคลนอาหาร ของกินของใช้ถูกรัฐบาลควบคุมราคาและปริ

   "เพราะพวกเธอมานอนในเล้าไก่ แม่ไก่จึงตกใจหนี ดังนั้นต่อไปห้ามมานอนที่นี่อีก!!" ห้ามมานอนที่นี่ เซียวอี้เหยาขบกรามแน่นในเขตรั้วบ้านนอกจากตัวบ้านและเล้าไก่ ก็ไม่มีที่ใดให้พวกเขาพี่น้องใช้หลบลมหลบน้ำค้างแล้ว มารดาผู้นี้ไม่ให้เขากับน้องสาวนอนที่นี่ต้องการให้พวกเขาหนาวตายหรืออย่างไร "แม่... ข้างนอกหนาวมาก ขอหยาหยากับพี่ชายนอนที่นี่เถอะนะคะ พวกเราจะนอนนิ่งๆ ไม่รบกวนแม่ไก่ในเล้า" เซียวอี้หยาอ้อนวอนทั้งน้ำตา ไหล่เล็กสั่นไหว สะอื้นเสียงเบาในลำคอ ราวกับกลัวว่าหากร้องไห้เสียงดังไปอาจทำให้มารดาตรงหน้าไม่พอใจมากขึ้น ซูหย่าฉินที่เห็นภาพนี้ในใจก็สั่นไหวจนสองตาร้อนผ่าว แต่ต้องฝืนกลั้นอดทนเอาไว้แล้วบอกพวกเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ไม่ได้! รีบตามแม่ออกมาเดี๋ยวนี้!!" เพราะกลัวว่าการต่อต้านต่อรองจะยิ่งทำให้มารดาขุ่นเคืองใจ และอาจพาลให้ถ

 "หยาหยา พวกเราไปล้างหน้าแปรงฟันกันเถอะ"ซูหย่าฉินมองดูท่าทีของเด็กชายที่แม้จะไม่ก้าวร้าว ต่อต้าน แต่ก็ชัดเจนว่ายังไม่ยอมรับในตัวเธอ สิ่งเดียวที่ทำให้เขายอมถอยและผ่อนปรนก็คือเซียวอี้หยาน้องสาวของเขา ทว่าตามบทบาทเดิมที่นักเขียนได้สร้างไว้ หลังจากที่เจ้าของร่างเดิมผู้นี้ขายเด็กทั้งสองให้กับกลุ่มค้ามนุษย์เซียวอี้หยาก็ถูกขายต่อไปยังสถานเริงรมย์ใช้ชีวิตเป็นทาสอารมณ์ของบุรุษวิปริตที่นิยมการมีความสัมพันธ์กับเด็กผู้หญิง ทรมานราวกับตายทั้งเป็นจนกระทั่งอายุสิบห้าเซียวอี้เหยาที่ผันตัวกลายเป็นคนค้าอาวุธใต้ดินที่ทรงอิทธิพลได้ตามหาตัวเธอจนพบและช่วยออกมา ทว่าทุกอย่างก็สายเกินแก้ไข เซียวอี้หยาที่บอบช้ำมายาวนานถึงสิบปีได้เลือกจบชีวิตของตนเองภายใต้อ้อมแขนของพี่ชาย และนี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เส้นความอดทนเซียวอี้เหยาขาดลง ความคิดบิดเบี้ยว กลายเป็นตัวร้ายที่โหดเหี้ยม ไม่เพียงจับซูหย่าฉินไปทรมารจนตกตายอย่างอนาถไม่ต่างจากเซียวอี้หยา ยังเป็นตัวร้ายที่ต่อกรกับเซียวอี้หยางพระเอกของเรื่องได้อย่างแยบยล สร้างความชื่นชอบและชื่นชมจากนักอ่านว่า นักเขียนวางปมหลังของตัวร้ายอย่างเซียวอี้เหยาได้ดีมาก