Sino Iyon Sa Bagong Libro Ni Haruki Murakami?

Sa mga usapan tungkol sa mga pelikulang Marvel, isa sa mga pangkaraniwang pangalan na bumabalot sa ibat-ibang balita at spekulasyon ay si Jonathan Majors. Matagal na akong tagahanga ng Marvel Universe, at nakakaexcite isipin na ang ‘Kang the Conqueror’ ay nagiging centerpiece sa mga shumang pelikula. Ang kanyang papel sa ‘Loki’ at ang kanyang pagbabalik sa ‘Ant-Man and The Wasp: Quantumania’ ay nagtakda ng mataas na inaasahan sa susunod na mga proyekto. Mahalagang ipangkat ang kanyang karakter sa mga kwento ng multiverse, at sa tuwing binabanggit siya, parang angibang bagong dimensyon sa MCU ang nagiging posible. Madalas kong pagnilayan kung paano ang mga ganitong karakter ay nagbibigay ng mas malalim na kwento na nahahalo sa action at adventure. Ang mga twists na dulot niya sa kwento ay talagang nagpapasabik sa akin at sa mga kapwa tagahanga, kaya't nananatili akong excited sa kung ano pa ang susunod na mangyayari sa MCU. Sa bagong pelikulang Marvel, hindi maaalis na talakayin ang pagbabalik ni Tom Hiddleston bilang Loki. Parang ang bawat appearance ni Loki ay nagdadala ng saya at kagalakan sa mga tagahanga. Pagdating sa mga kwento ng multiverse, si Loki ay tila magiging isa sa mga pangunahing tauhan na lalaro sa mga susunod na installment. Ang kanyang nakakaaliw na personalidad at astig na kagandahan ay nagpapayaman sa kanyang pagganap. Excited akong makita kung paano siya makikitungo kay Kang at kung anong iba pang mga karakter ang maaring bumalik sa eksena. Samantala, kung iisipin natin ang kabuuang cast, isa ring pangalan ang tumatak sa isip ko—si Brie Larson bilang Captain Marvel. Para sa akin, ibang level ang kanyang presence sa genre na ito. Parang hindi mo matutukoy kung paano siya isang dayuhan pero napaka-accessible. Ang character development ni Carol Danvers ay talagang umunlad mula nang kanyang unang lumabas, at ang mga darating na pelikula ay tila nagbibigay ng mas maraming pagkakataon para sa kanya na ipakita ang kanyang full potential. Depende sa kwento, maaaring magkaroon ng potential crossover sa ibang mga character, na patuloy na bumabaybay sa kanilang crossovers. At siyempre, subalit hindi dapat kalimutan, ang pagbalik ng mga veteranong superhero tulad ni Chris Evans at Robert Downey Jr. ay palaging pinag-uusapan. Kung sakaling may mga surprise cameos, talagang magiging napaka-epic ito. Patunay lamang ito na ang Marvel, sa anumang proyekto, ay hindi tumitigil sa pagtuklas ng mga bagong kwento, pati na rin mga lumang mukha na bumabalik. So, walang duda, masigasig na naghihintay ako sa mga susunod na anunsyo at developments!

Nakakatuwang isipin na kahit natapos na ang 'Game of Thrones', nagbabalik pa rin ang mga paborito natin sa mga bagong kwento! Isa sa mga pinaka-inaabangang prequel ng serye ay ang 'House of the Dragon'. Siya ay ang batang si Aegon II Targaryen, na malaking bahagi ng kwentong ito. Naalala ko talaga ang pagkakagusto ko sa mga Targaryen, lalo na sa kanilang mga dragon! Si Aegon ay nasa gitna ng mga laban at tensyon ng kanyang pamilya. Sinasalamin nito ang masalimuot na relasyon nila at ang kanilang pagsusumikap sa pag-angkin ng trono. Kaya naman, tuwang-tuwa akong makitang muling ibalik ang mga karakter na ito. Kung ikukumpara sa mga orihinal na tauhan, may mas marami tayong matutunan tungkol sa kanilang nakaraan at sa mga hindi nakayakap na alon ng digmaan na naglalaro sa kanilang mga isip. Wow! Ang ‘House of the Dragon’ talaga ay puno ng mga twist! Ang pagbabalik ni Daemon Targaryen, na ginampanan ni Matt Smith, ay isa sa mga pinakabantay na elemento. Ang kanyang karakter ay puno ng ambisyon at katapangan, at sana ay makitang mas malalim ang background niya sa prequel. Pero ang pinaka-dakilang bahagi dito ay ang pakikibaka para sa kapangyarihan sa anyo ng mga dragon na talagang tumutukoy sa iconic na Targaryen legacy. Oo, may ilang kontrobersya na sanhi ng ‘Game of Thrones’ kaya’t umaasa akong maayos nila ito sa prequel. Dahil sa mga pagbabalik na ito, mas lalo akong na-eengganyo na tumanaw sa mga susunod na episode! Ang mga storyline at karakter development ay mukhang kahanga-hanga. To think, a single family’s saga is now unfolding with all new characters and epic storylines, I can’t wait! Minsan ang pag-alam sa kwento ng isang pamilya sa likod ng throne ay mas exciting pa kaysa sa mismong pagsugpo ng mga kaaway. Yung vibe ng 'Game of Thrones' na pagsasamasama ng mahuhusay na tauhan, mahuhusay na digmaan, at politika, na tunay na nakakahanga! Kasama ng mga announcer para sa prequel, tiyak na maaalala natin kung gaano kahalaga ang bawat karakter sa makulay na kwentong ito. Kaya't sigurado akong magiging masaya ang lahat ng fans kapag nagsimula na ang pag-aabang sa mga taon ng Targaryen!

Tumigil ang mundo ko sandali nang marinig ang linya na 'pasensya kana'—at para sa akin, malinaw na si Miguel ang nagsabi nito. Nasa gilid siya ng frame, bahagyang nakatirik ang ulo, may halong kaawang ngiti habang sinasabi. Pagbati ng paghingi ng tawad? Hindi lang—may bigat ng eksena dahil si Miguel ang tipong tahimik pero tapat, kaya kapag siya ang nagsalita, ramdam mo kaagad ang sincerity. Ako ang type na laging tumitingin sa micro-expressions; mapapansin mo sa close-up na may maliit na pag-ikli ng mga labi at bahagyang pag-ikot ng mga mata bago pa man lumabas ang salitang iyon. Iyon ang palatandaan na hindi biro ang pinagsasasabi niya—hindi nagpapatawa kundi nag-aayos. Sa totoo lang, umusbong agad sa akin ang simpatiya kay Miguel nung araw na iyon. Ang sinabi niyang 'pasensya kana' ay hindi lang ordinaryong paumanhin; panibagong umpisa para sa relasyon nilang magkaibigan sa eksena, at ramdam ko pa rin hanggang ngayon ang kabigatang naglaho kasabay ng simpleng linya.

I pinapangarap kong isang araw maging parte ng isang mundo gaya ng sa 'Attack on Titan'. Kasama ang napakaraming natatanging tauhan, isa sa mga nangingibabaw na personalidad ay si Eren Yeager. Ang pagiging matatag niya, kasama ang kanyang masugid na determinasyon na labanan ang mga higante, ay tunay na nakaka-inspire. Sa simula, mukhang simpleng bata siya na naglalayong makawala sa mga pader, ngunit habang umuusad ang kwento, natutunghayan natin ang kanyang malalim na pag-unawa sa tunay na mga hamon ng kanilang mundo. Kung gaano siya kahanda na ipagsapalaran ang lahat para sa kanyang mga kaibigan at sa kalayaan ng humanidad, yan ang talagang humuhubog sa akin bilang isang tagahanga. Mas nakaka-engganyo pa ang pag-unawa kay Mikasa Ackerman. Bilang pinaka-madalas na kasama ni Eren, ang kanyang masigasig na proteksyon sa kanya ay hindi lang gawa ng pag-ibig, kundi pati na rin ng isang pangako. Ipinapakita ng karakter na ito kung paanong ang pag-ibig at pagbibigay ng halaga sa kahit na mga simpleng relasyon ay may malaking kontribusyon sa pagbuo ng isang mas malalim na kwento. Dito mo makikita ang juxtaposition ng kanilang mga personalidad: si Eren na puno ng galit at paninindigan at si Mikasa na laging nariyan bilang matatag na suporta. Huwag din nating kalimutan si Armin Arlert na, sa kanyang kahinaan, ay nagdadala ng napakalaking strategic na katalinuhan sa grupo. Si Armin ay isang halimbawa ng kung paanong ang tunay na lakas ay hindi palaging nakikita sa pisikal na anyo; madalas natutunan ko sa kanya na may mga pagkakataong ang pag-iisip at pagpapasya ang tunay na bumubuo ng tagumpay. Ang lahat ng tauhan dito ay nagdadala ng kanilang sariling diwa at paglalakbay na nagbibigay ng napaka-rich na narrative na bumabalot sa mga madamdaming usapan tungkol sa kalayaan, pagkakaibigan, at sakripisyo. Sa kabuuan, ang mga tauhan sa 'Attack on Titan' ay hindi lamang mga karakter; sila ay mga simbolo ng mga ideya at pananaw na talagang nakakapukaw sa puso ng sinumang nagmamasid. Dulot ng kanilang iba't ibang pananaw at simbolismo, patuloy nitong pinag-iisipan at pinapairal ang ating mga sarili sa mga tunay na hamon sa buhay. Ang kwento ay tila nakakaunawa at patuloy na nagtuturo ng mga aral na kapaki-pakinabang hindi lang sa mundo ng anime kundi pati na rin sa totoong buhay.

Aba, ang boses na nag-interpret ng pananalita sa audiobook na iyon ay si Stephen Fry—kahit na maraming tao ang nagtataka kung pareho ba siya sa bersyong ginamit ng Audible at iba pang platform. Nakakabilib talaga ang kanyang timbre: malalim, malinaw, at napakaraming kulay sa pagbigkas na nagbubuhos ng karakter sa bawat linya. Sa mga edisyong UK ng 'Harry Potter' siya ang kilalang narrator, at siya mismo ang nagbibigay buhay sa iba-ibang accent at emosyon ng mga tauhan. Kung yung audiobook na tinutukoy mo ay ang tradisyonal na Penguin Random House/HarperCollins release para sa UK, malaki ang posibilidad na siya talaga. Personal, tuwang-tuwa ako sa pagkaka-interpret niya—parang may tiyagang nagsusulat ng bawat boses at hindi lang basta nagbabasa. Kung napahanga ka rin, may mga clips sa YouTube at sample sa Audible kung saan halatang-halata ang estilo niya. Napaka-enjoy pakinggan habang naglalakad o nagco-commute; instant immersion talaga.

Nagsimula ang lahat sa isang nakakapanindig-balahibong kwento ng pamilya at sakripisyo. Si Tanjiro Kamado, ang pangunahing tauhan ng 'Demon Slayer', ay isang batang lalaki na lumaki sa mga bundok kasama ang kanyang pamilya. Ang kanyang tahimik na buhay ay nagbago nang bigla siyang umuwi mula sa isang pagsusustento at natagpuan niyang pinatay ng mga demonyo ang kanyang pamilya. Bukod pa rito, ang kanyang bunsong kapatid na si Nezuko ay naging isang demonyo. Sa kabila ng pagkawala at pagkasira, nagpasya si Tanjiro na hanapin ang paraan upang maibalik ang kanyang kapatid sa pagiging tao at ipaghiganti ang kamatayan ng kanyang pamilya. Ang kwento ay puno ng mga laban, pakikisangkot, at paglalakbay na nagbibigay-diin sa mga temang pamilya, katapangan, at pagtanggap sa mga pagkakaiba. Sa pagtahak ni Tanjiro sa kanyang landas bilang isang demon slayer, maraming mga karakter ang lumitaw. Ang bawat isa ay may kanya-kanyang kwento, mga laban, at pagsubok. Ang sakripisyo, pagiging matatag sa harap ng mga pagsubok at ang hindi matitinag na pagsisikap na makahanap ng paraan upang iligtas ang kanyang kapatid ay talagang nagbibigay ng lalim sa kwento. Siyempre, ang mga visual na disenyo at animation ay sobrang kahanga-hanga at nagbibigay buhay sa bawat eksena, kaya't para sa akin, napakahirap hindi mahulog bilang isang tagahanga ng 'Demon Slayer'. Kakaiba ang istilo ng manga na ito, dahil ang bawat laban ay hindi lamang nakatuon sa aksyon kundi pati na rin sa mga emosyon. Ang mga disenyong mula sa pagsasanay ni Tanjiro sa mga demon slayer na kasamahan, tulad nina Zenitsu at Inosuke, ay nagbibigay ng galak na balanse. Ang kanilang mga pagkakaibigan at alitan ay nagdadala sa kwento sa ibang antas. At ‘yung mga aswang na nilalabanan nila, talagang nakakaengganyo ang mga design. Ang bawat demon, mula kay Muzan Kibutsuji hanggang sa iba pang mga antagonist, ay may kanya-kanyang kwento na nagdadala ng mas malalim na konteksto sa kanilang mga pagkatao. Sa kabuuan, hindi lamang kwento ito tungkol sa pakikipaglaban kundi tungkol din sa pagkakaroon ng pag-asa kahit sa gitna ng madilim na pagkakataon. Sa bawat pahina ng 'Demon Slayer', nadarama ang ganitong damdamin, kaya't sigurado akong marami ang makaka-relate at mapapasali sa kwento ni Tanjiro. Tila ba bawat laban ay nagbibigay ng bagong pagsisilang sa pag-asa at lakas, kaya idadagdag ko ito sa listahan ng aking mga paboritong anime at manga na tiyak na ibabahagi pa sa iba.

Depende sa tinutukoy mong chapter, may ilang palatandaan ako na palagi kong sinusuri para malaman kung sino talaga ang nagkondukta ng ritwal. Una, tiningnan ko ang sentrong karakter—kung sino ang may hawak sa altar, ang nakabihis ng kakaibang kasuotan, at ang binibigkas na mga salitang may tiyak na tono. Sa maraming eksena, hindi lang basta nakatayo lang ang nag-conduct; sila ang nagpapatakbo: nagbibigay ng utos, kumokontrol sa ilaw at alon ng enerhiya, at karamihan sa pag-describe ng mga tagpo ay nakafocus sa kanila. Kapag may mga espesyal na simbolo sa kanilang mga kamay o kapag sila lang ang may hawak ng artifact na nag-aactivate ng ritwal, doon ko agad na ina-assume na sila ang leader. Pangalawa, binibigyang pansin ko ang reaksyon ng ibang karakter. Kung may mga sumusunod na agresibong galaw o tila seremonya lang ng pagsunod, malamang na isang charismatic o tyrannical na antagonist ang nagkondukta. Sa chapter na iyon, ang kombinasyon ng commanding voice, mga alagad na humihinga nang sabay-sabay, at ang eksenang umiikot sa kanilang galaw ang sumusuporta sa ideya na ang nag-conduct ay ang kulto o lider ng grupo — hindi simpleng participant lang. Personal kong naramdaman ang kilabot habang binabasa iyon, kasi ang paraan ng pag-direct ng ritwal ay nagpapakita ng malalim na kontrol at intensyon ng nagpatayong karakter, at yun ang pinaka-convincing na ebidensya para sa akin.

Habang binubuksan ko ang lumang kopya ng mga akdang Kolonyal, laging tumitigil ang isip ko sa mga huling salita ni Rizal — ang tula na kilala bilang 'Mi Ultimo Adios'. Ako mismo, kapag nababasa ko iyon, naiisip ko ang tapang at malinaw na paninindigan ng taong tinutukoy nating bayani. Ang may-akda ng tula ay si José Rizal, isinulat niya ito ilang oras bago siya bitayin noong Disyembre 30, 1896. Ang lalim ng damdamin at ang paraan ng paglalarawan niya sa pag-ibig sa bayan ay isa sa mga dahilan kung bakit siya itinuturing na pambansang bayani. Kung iisipin mo, kakaiba ang timpla ng personal na pagninilay at pampublikong panawagan sa tula; hindi lamang ito simpleng panunumpa kundi isang pangwakas na handog. Napakarami kong beses na ipinabasa ito sa mga kaibigan at sa mga event—hindi lang dahil sa kasaysayan kundi dahil sa husay ng salita. Sa ganitong konteksto, ang sagot sa tanong kung sino ang may-akda ng kilalang tula tungkol sa bayani na iyon ay malinaw para sa akin: si José Rizal ang may-akda ng 'Mi Ultimo Adios', at ang tula ay bahagi ng kanyang pamana na nagpapatibay sa ating pambansang alaala.