ท่านอ๋องเย็นชาและภรรยาแสนซน หนานกงเยี่ยวางนางลงยังไม่ทันจะเปิดปากด่าก็ถูกเขาจุมพิตเรียกร้อง จางซูฉีประท้วงแต่เขาไม่ใส่ใจ กลิ่นกายนางบวกกับเรือนร่างระหงเขาอยากกดนางลงตรงนี้นัก
"ท่านทำอะไร เยี่ยอ๋องท่านคิดว่าพวกข้าสามคนพี่น้องรังแกง่ายนักหรือ"
จางซูฉีโมโหนางตบหน้าเขาอย่างแรง หนานกงเยี่ยไม่โกรธเขารั้งนางเข้ามากอด
จางซูฉีดิ้นรนแต่ไม่สามารถหลุดจากอ้อมกอดเขาได้ หนานกงเยี่ยจูบนางอีกครั้ง กำปั้นน้อยทุบไหล่เขาประท้วง จนเขาถอนริมฝีปากออก
"เจ้าเขียนนิยายวสันต์เหล่านั้นได้อย่างไร เวลาโดนเองถึงไม่ประสานักหื้ม ไปเอาความรู้มาจากไหนทั้งที่ตัวเองแค่จูบยังทำไม่เป็นเลย"
จางซูฉีหน้าแดงเขารู้หรือ จางซูฉีก้มหน้าซบอกหนานกงเยี่ย ไม่ยอมให้เขาเห็นสีหน้าตนเองตอนนี้
"ทำไมอายหรือ" หนานกงเยี่ยเชยคางนางกระซิบข้างหู
"มาเด็กดีข้าสอนให้ดีกว่า เผื่อนิยายเรื่องต่อไปของเจ้าจะเร่าร้อนกว่าเดิม"
"ข้าไม่ได้อยากรู้สักหน่อย อื้อๆ"