ดากานดา

“ยังไม่ตอบพี่เลยนะ กลัวพี่ทำไม” “พี่ทรีไม่ถามตัวเองล่ะ ทำอะไรให้วาวต้องกลัว” เสียงหวานสะบัดน้อย ๆ ทรีคลี่ยิ้ม บีบก้นสวยเต็มกำมือ เธอสะดุ้งแต่ไม่ได้เลี่ยงหลบ ยืนสบตาเขาผ่านกระจกบานใหญ่ สายตาที่กำลังคาดคั้นและปรักปรำ “เรื่องที่วาวกลัว มันอาจไม่ได้เกิดครั้งแรกก็ได้นะ” “หมายความว่าไง” วาวใจเต้นระรัว สองมือกำแน่น ทรีขยับเข้าไปยืนซ้อนข้างหลัง เลื่อนสองมือมาลูบไล้เอวบางด้านหน้า โคนขาทั้งสองก่อนจะวกขึ้นมาข้างต้นขา บีบนวดบั้นเอว ไล่ขึ้นด้านมาที่หน้าท้องแบนเรียบเปลือย เธอสั่นเบา ๆ เขาก้มหน้าลงมาพูดใกล้ ๆ ใบหูเล็ก ตาก็มองหน้าเธอผ่านกระจก “คืนที่วาวเปิดไพ่แพ้ตลอด พี่ได้กอดวาวแล้ว ทั้งคืน...” “ไม่จริง...” “ไอ้หนุ่มเห็นดีเห็นงามด้วย” เพื่อนรักจัดแจงให้ทุกขั้นตอน “ไม่จริง...” “ตั้งแต่นั้นมา พี่อยากกอดวาวจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว” “พี่ทรี...” ทว่า... เสียงที่เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยก็ทำเอาการโรมรันหยุดชะงัก “แอบมาสนุกกันอยู่นี่เอง”

ก่อนบิดาสุดที่รักของกรณิการ์จะจากไปด้วยโรคร้าย เขาได้ไหว้วานให้เพื่อนช่วยรับลูกสาวไปอุปการะ ขณะที่แม่เลี้ยงต้องการให้เธอแต่งงานกับผู้ชายที่เธอไม่รัก กรณิการ์จำต้องเลือกเดินทางไปกับผู้ชายหน้าดุ เขาเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อ ด้วยเหตุจำเป็นบางอย่างเปลี่ยนเธอจากเด็กในอุปการะกลายเป็นเมียในปกครองของผู้ชายเถื่อนคนนี้แทน **************************** “เป็นเมียฉันไม่ยาก แค่...รับให้ได้ รุกให้เป็น” กรณิการ์หน้าร้อนซ่านขึ้นทันที เงยมองหน้าคนพูดแวบหนึ่งก่อนจะก้มหน้างุด หลบสายตาคมนิ่งที่จับจ้องไม่วาง เขาจะจ้องทำไมนักหนา นี่ถ้าเธอเป็นปลากัด เธอคงท้องเพราะสายตาเขาไปแล้วมั้ง ตาหนวดนี่ “คิดอะไร ทำไมแก้มแดง” ยังจะถามอีก คนบ้า! หน้าที่ร้อนจึงยิ่งร้อนวูบวาบ สาวน้อยเผลอตวัดตาค้อน ขณะที่ใจเต้นไม่เป็นส่ำ โธ่เอ๊ย! คำว่าเมียของเขานี่ มันกินความหมายลึกขนาดไหนนะ ทำไมเธอจะไม่รู้ ฟ้าครามกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะส่ายหน้า สาวใสไร้เดียงสาตรงหน้าเวลานี้ ไร้ซึ่งจริตจะกร้านแม้แต่จะปิดบังความคิดของเธอเองได้ นี่เขากำลังคบเด็กสร้างบ้าน เวรจริงไอ้คราม

ในวันที่ครอบครัวกลายเป็นบุคคลล้มละลาย เพื่อนฝูงเมินหน้า คนรักปันใจให้หญิงอื่นซ้ำยังคิดจะทำเลวระยำกับเธอ ‘ศิร์กานต์’ ไขว่คว้าผู้ชายที่เข้ามาช่วยเหลือ เขาผู้เปรียบเสมือนขอนไม้กลางทะเลมรสุม โดยหารู้ไม่ว่าการเลือกครั้งนี้จะทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยนไปตลอดกาล กันต์กฤษ หนุ่มวิศวกรรมการบินปี 3 หล่อ รวย ทรงแบด ไม่เคยคบสาวเกินหนึ่งคืน หน้าตาสะสวย แววตาเด็ดเดี่ยวร้ายกาจของศิร์กานต์กลับทำให้เขาสนใจ ยื่นข้อเสนอให้เธอเป็นเด็กของเขา ทว่า กลับถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย คนอย่างเขาสนใจเธอแล้ว มีหรือจะยอมปล่อยให้หลุดมือ เขานี่แหละจะสอนให้เธอรู้ว่า... เป็นเด็กดีหรือจะสู้เป็นเด็กพี่ โดยเฉพาะเป็นเด็กของ ‘พี่เกียร์’ ** *** ** *** ** *** “จะทำอะไร” คนสวยหน้าตื่น ผงะออกห่างจนตัวเธอเอนไปด้านหลัง ต้องใช้มือหนึ่งค้ำพื้นพรมสักหลาด อีกมือใช้ดันอกผมไว้ ผมมองแล้วแสยะยิ้ม ขำที่เธอคิดว่าจะหนีพ้นมือถ้าผมเอาจริง “ทำอะไรดีล่ะ...” ผมละคำพูดไว้เพื่อปั่นเธอ “...เรียกร้องรางวัลที่พี่ควรได้ดีไหม...”

‘พัชราวลัย’ อกหักรักคุดจากแฟนหนุ่มที่คบกันมา 5 ปี เพื่อนจึงพาไปนัดบอดกับหนุ่มต่าง ม. ทำให้เธอได้เจอกับ ‘พีรวิชญ์’ หนุ่มหล่อ อัธยาศัยดี เฟรนด์ลี่ เขาทำให้เธอยิ้มได้และนับวันยิ่งทำให้หัวใจคันนุบนิบราวมีมดไต่ “เราอยากจูบพรีมทั้งตัวเลย” พลันนั้น ปากร้อนประกบยอดอกกดคลึงด้วยริมฝีปากและลิ้นประสานกับมือตรงส่วนล่าง ปลุกปั่นอารมณ์ให้โหมกระพือ พรีมไร้แรงกำลังต้านด้วยว่าเธอเองก็มีใจให้เขา สัมผัสจับต้องร้อนแรงจึงยิ่งทำให้มีอารมณ์ร่วม ทว่า เมื่อมือแกร่งตลบชายกระโปรง เธอตะปบยึดมือนั้นไว้อย่างสับสน “ไม่เอา...” โซ่บอกย้ำข้างหู งับใบหูเล็กขบคลึงไล้เลีย “ไม่สอด” หน้าคมเคลื่อนจูบมาตามนวลแก้ม ปาดตวัดกลีบปากนุ่ม “แค่ภายนอก” “ไม่ถอด” เสียงสั่นเรียกรอยยิ้มประดับปากได้รูป “โอเค...ไม่ถอด” โซ่ยกกายนุ่มขึ้นมานั่งคร่อมตัก หลังบางเอนพิงแผงอก สอดมือใต้กระโปรงเข้ากอบกุมเนินนูนสาว ปากอุ่นประกบจูบปากนุ่มบดตะโบมโรมรันเสียงชื้นฉ่ำของการแลกลิ้นดังเบา ๆ เคล้าเสียงหวานที่เริ่มครางแผ่วสอดเสียงหอบหายใจหนักขึ้นทุกวินาที

โคแก่ปากร้าย ปะทะ หญ้าอ่อนหัดอ่อย รักที่คิดว่าจะกร่อยจึงแซบสะเด็ดเผ็ดมันซาบซ่านสุดซึ้งทุกอณูทรวง เด็กน้อยในอุปการะน่ารักน่าใคร่ขึ้นทุกวัน เธอยังแสดงออกว่าคิดเกินเลยกับเขา โรมรันไม่อยากขึ้นชื่อว่าเลี้ยงต้อย เป็นสมภารกินไก่วัด ก่อนตบะแตก จึงตัดใจส่งเธอออกไปอยู่ไกลตัว ด้วยแอบปลื้ม แอบรักผู้มีอุปการะคุณอย่างเขา เธอถึงยอมเสนอตัวให้ หากเขากลับฉีกหน้า ซ้ำเสือกไสส่งเธอออกไปจากไร่ เธอตั้งใจไว้จะไม่กลับมาให้เขาเห็นหน้าอีกตลอดชีวิต “ผัวทั้งคนนะแม่คู้ณ ช่วยให้ความสำคัญกันมั่ง” คนหน้าไม่อายโวยวายลั่นบ้าน ชนิดไม่คิดถึงหน้าสวยๆ แสนบอบบางของสาวน้อย ป่านนี้คนทั้งไร่คงได้ยินเสียงแหกปากของเขาหมดแล้ว พุดแก้วกัดปาก ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด ตบมือข้างเดียวดังที่ไหน “รึเธอยึดสุภาษิตสมัยใหม่ มีเงินท่วมหัวไม่มีผัวยังได้ คิดงี้ใช่มั้ย เวลาเห็นผู้หญิงพวกนั้นมาเกาะแกะฉัน ถึงได้ไม่สนใจ” คนโวยวายพาลซ้ำ หน้าบูดหน้าบึ้ง ด้วยความฉุนเฉียว คิดดู อุตส่าห์จะทำให้หึง ให้หวง ให้ห่วง แบบผัวฉันใครอย่าแตะ แต่แม่เจ้าประคุณมองเฉย “นี่ผัวนะ ผู้ชายคนเดียวที่เธอต้องสนใจ จับให้มั่นคั้นให้ตาย ไม่รู้รึไง”

เขากักขัง จองจำ ตีตราเธอไว้เพื่อรอวันทวงคืน ************************************************************ “ทำแบบนี้ทำไม” อัคนินทร์พ่นควันบุหรี่ใส่ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนน้ำตาด้วยสีหน้าร้ายกาจ มองเธอสำลักควันและไอออกมาอย่างสาสมใจ ก่อนจะกวาดตาคมไปตามหน้างาม มองสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงของอีกฝ่าย ลำคอขาวเปลือยมีร่องรอยจูบและรอยฟันประปรายลงไปยังบ่าและเนินอก พุ่มทรวงที่ถูกซุกซ่อนอยู่ใต้ปมผ้าซึ่งมีมือขาวบางขยุ้มมันไว้ เขาไม่คิดจะกระชากมันออก แม้ว่า สัดส่วนกลางหว่างขาจะตื่นตัวขึ้นมาอีกเพียงเพราะมองความยับเยินตรงหน้า “ประทับตราดีไหม” “พี่หิน!” เขาจับคางมน ตรึงหน้าแดงก่ำ สบตาไหวระริกด้วยแววตาร้าย “สำนึกเอาไว้ เธอเป็นผู้หญิงของฉัน มันจะเป็นอย่างนั้นจนกว่า...” เขาไล้ปลายนิ้วกับกลีบปากนุ่มด้านล่าง คำพูดนั้นนุ่มนวลไม่ต่างจากสัมผัส หากคนรับกลับสัมผัสได้ถึงการข่มขู่อันเยือกเย็น “จนกว่า...” “...” “เธอจะตาย”