กฤษฎิ์ Lovesick ถูกแต่งโดยใครและแรงบันดาลใจมาจากอะไร?

ฉากเปิดของ 'กฤษฎิ์ lovesick' ทำให้ผมอยากหยุดอ่านแล้วดูซ้ำ ๆ ประโยคสั้น ๆ ที่ผู้แต่งเลือกใช้ช่วยสร้างพื้นที่ว่างให้ผู้อ่านเติมอารมณ์เข้าไปเอง ผู้เขียนใช้ฝีมือเล่าเรื่องแบบเนิบ ๆ แต่เต็มไปด้วยสัญลักษณ์เล็ก ๆ เช่น แก้วกาแฟที่แช่ไว้จนเย็นและเสื้อที่ยังมีกลิ่นของใครบางคน นั่นสะท้อนว่าผลงานนี้ได้รับแรงผลักดันจากประสบการณ์ใกล้ชิด—ทั้งการโดนปฏิเสธครั้งเล็ก ๆ และการยืนหยัดแม้หัวใจยังเจ็บ

ในฐานะคนที่ผ่านนิยายรักสมัยใหม่มามาก ผมเห็นว่าผู้แต่งหยิบเอาธีมของความไม่แน่นอนในความสัมพันธ์มาจับแยกเป็นบท ๆ ได้เฉียบคม และยังได้รับอิทธิพลจากดนตรีอินดี้ต่างประเทศที่มักเล่าเรื่องด้วยบรรยากาศ เช่น งานอนิเมะ-ดรามาเพลงอย่าง 'Given' ที่ชวนให้ใส่อารมณ์ผ่านทำนอง เพลงและภาพในงานนี้ทำให้ฉากบางฉากในนิยายฉายชัดจนพลอยรู้สึกถึงเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ นั่นเป็นแรงบันดาลใจที่ชัดเจนในการเลือกโทนเรื่องและการใช้ภาษาให้เหมือนบทเพลงมากกว่าบทบรรยายยืดยาว ผมชอบที่มันไม่ยัดเยียดอธิบายทุกอย่างให้ผู้อ่าน แต่ปล่อยให้ความเงียบพูดแทนหลาย ๆ ครั้ง ซึ่งเป็นเทคนิคที่ทำให้ผลงานดูน่าใกล้ชิดขึ้นและคงอยู่ในความทรงจำได้ดี

ฉบับสั้น ๆ ของ 'กฤษฎิ์ lovesick' ถ่ายทอดโดยผู้เขียนนามปากกา 'กฤษฎิ์' ซึ่งผมรู้สึกว่าได้แรงบันดาลใจมาจากภาพยนตร์อินดี้และนิยาย coming-of-age แบบคลาสสิก งานชิ้นนี้ไม่พยายามเป็นนิยายยิ่งใหญ่ แต่เลือกที่จะฉายรายละเอียดเล็ก ๆ ที่คนอ่านมักละเลย เช่น การบ่ายหน้าหนีเมื่อถูกถามถึงอนาคตรัก หรือการเอื้อมมือไปปัดผมที่ตกลงมาโดยไม่ตั้งใจ

ในมุมของคนเขียน ผมเห็นความตั้งใจที่ชัดเจน—ถ่ายทอดความเปราะบางด้วยภาษาที่ไม่ฉูดฉาด ผู้แต่งนำธีมจากงานอย่าง 'Call Me by Your Name' และภาพยนตร์สายเพื่อนรักมาปรับใช้ในบริบทไทย ทำให้เรื่องมีทั้งกลิ่นอายสากลและรายละเอียดเฉพาะตัว เช่น การใช้เทศกาลมหาวิทยาลัยเป็นฉากหลังสำหรับความสัมพันธ์ที่ค่อย ๆ โตขึ้น ฉากหนึ่งที่ผมชอบเป็นการนั่งคุยบนระเบียงหลังคาบ้านตอนกลางคืน ซึ่งเป็นโมเมนต์ที่เรียบง่ายแต่หนักแน่น—มันทำให้เครดิตความเป็นมนุษย์ทั้งเสียวและอบอุ่นปรากฏชัดเจนในงานนี้ และนั่นทำให้ผมยังคงนึกถึงตัวละครเหล่านั้นอยู่นาน

เรื่องราวใน 'กฤษฎิ์ lovesick' ถูกเล่าออกมาเหมือนบันทึกส่วนตัวที่ถูกแปะไว้บนผนังห้องนักศึกษา ความเรียบง่ายของภาษาและจังหวะการเปิด-ปิดฉากทำให้ผมติดใจตั้งแต่บรรทัดแรก

ผู้แต่งที่อยู่เบื้องหลังงานชิ้นนี้ใช้ชื่อนามปากกา 'กฤษฎิ์' ซึ่งเป็นคนหนุ่มที่มาแรงในวงเว็บโนเวลไทย สไตล์การเขียนของเขาโอบอุ้มด้วยมุมมองที่ใกล้ชิด — ไม่ใช่แค่โรแมนซ์โรแมนติกทั่วไป แต่เป็นการถ่ายทอดความไม่แน่นอน ความเขินอาย และการเติบโตของตัวละครที่มีน้ำหนัก ทั้งบทสนทนาเล็ก ๆ และฉากเงียบ ๆ ถูกสอดแทรกด้วยรายละเอียดที่ทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่าได้ยืนอยู่ข้าง ๆ ตัวเอก

แรงบันดาลใจของงานนี้มาจากความสัมพันธ์จริง ๆ ในชีวิตคนรุ่นใหม่ อิทธิพลของโซเชียลมีเดีย การส่งข้อความที่ล้มเหลว หรือการยิ้มให้กันในลิฟต์ที่ไม่มีใครสังเกตเห็น นอกจากนั้นยังได้แรงบันดาลใจจากงานซีรีส์วัยรุ่นที่ให้ความสำคัญกับการเติบโตทางอารมณ์ เช่น 'Love Sick The Series' ซึ่งแผ่บรรยากาศความอึดอัดและความอบอุ่นในเวลาเดียวกัน ฉากไคลแมกซ์ที่มีการเผชิญหน้ากันบนชานชาลารถไฟเป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัดว่าเขานำเอาโมเมนต์ชีวิตจริงมาปั้นเป็นนิยายได้อย่างแหลมคมและเป็นธรรมชาติ

อ่านแล้วผมรู้สึกอยากเขียนจดหมายของตัวเองเก็บไว้สักฉบับ — นั่นแหละคือความสำเร็จของงานชิ้นนี้