บทนำ คืนวิวาห์ไร้รัก

บทนำ

คืนวิวาห์ไร้รัก

ไม่รักก็คือไม่รัก

          ‘สามีภรรยาแต่งงานอยู่กินกันไป เดี๋ยวก็รักกันไปเอง สิ่งสำคัญคือเจ้าต้องมีบุตรเพื่อเป็นดั่งโซ่ทองคล้องใจท่านโหวในเร็ววัน นั่นแหละคือหน้าที่ของภรรยาที่ดี...’

          ถ้อยคำสอนสั่งของมารดาเลี้ยงผู้มีศักดิ์เป็นป้าแท้ๆ ทางสายเลือดดังขึ้นในห้วงแห่งความนึกคิดของเจ้าสาวแสนสวยในชุดวิวาห์สีแดงมงคล นางนั่งอยู่บนเตียงกว้างกลางห้องหอขนาดใหญ่ มองผ่านผ้าปิดหน้าเจ้าสาวจึงเห็นว่าห้องหอถูกตกแต่งด้วยผ้าสีแดงห้อยระย้าทิ้งตัวจากเพดานลงจดพื้น เหมยกุ้ยฮวาสีแดงส่งกลิ่นหอมอบอวลดารดาษโปรยปราย เทียนไขถูกจุดประดับประดาราวกับดวงดาวก็ไม่ปาน

          ทว่าความงดงามเหล่านั้นไม่อาจทำให้หัวใจของหลี่เสี่ยซีสงบลงได้เลย นางกำมือเข้าหากันแน่นจนเผลอจิกปลายเล็บลงบนหลังมือ ริมฝีปากสีชาดเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง

          เจ้าบ่าวเกลียดเจ้าสาว!

          ใครๆ ในเมืองตงต่างก็รู้เรื่องนี้ดีว่าท่านโหวหวงหยางหมิงเกลียดชังคุณหนูหลี่เสี่ยซีราวกับกิ้งกือไส้เดือน แม้ยามเป็นคู่หมั้นคู่หมายยังแทบไม่มองหน้า ยิ่งเมื่อเข้าพิธีแต่งงานที่ถูกคลุมถุงชนปราศจากความสมัครใจยิ่งสร้างความชิงชังในใจของเจ้าบ่าวทบทวีคูณ

          ทว่า...

          เจ้าสาวรักเจ้าบ่าว!

          เรื่องนี้ใครๆ ต่างก็รู้เช่นกันว่าคุณหนูหลี่เสี่ยซีตามรักตามตื๊อโหวหนุ่มมาเนิ่นนาน เป็นการแอบรักข้างเดียวที่น่าสมเพชจนใครๆ ต่างหัวเราะนินทาลับหลัง

ยิ่งใกล้ชิดโหวหนุ่มกลับยิ่งถอยห่าง

          ‘ชีวิตแต่งงานของข้าช่างมืดมินจนมองไม่เห็นแสงสว่างเลย’

          สะอื้นอยู่ในอกด้วยหัวใจที่บอบช้ำ ตลอดพิธีวิวาห์ท่านโหวมีสีหน้าบูดบึ้งดั่งยักษ์มาร ทุกอากัปกิริยากระแทกกระทั้นไม่เต็มใจอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหล่อเหลาเมินเฉยไม่แม้แต่จะชายตาแลเจ้าสาวข้างกาย

          แขกเหรื่อที่มองมาล้วนกระซิบกระซาบขบขันดั่งเจ้าสาวเป็นตัวตลกไร้ค่า

ปั้ง!

เสียงประตูห้องหอถูกเปิดออกพร้อมๆ กับไหล่เล็กบอบบางที่สะดุ้งโหยงจนตัวสั่น เจ้าสาวแอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มองเห็นเจ้าบ่าวรูปร่างสูงปราดเปรียวก้าวยาวๆ เข้ามาในห้องหอผ่านผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวรางๆ

ว้าย!

แล้วโดยที่หลี่เสี่ยซียังไม่ทันตั้งตัวโหวหนุ่มก็ก้าวประชิดมาที่เตียงวิวาห์ก่อนจะยื่นมือมากระชากผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกอย่างแรง ยังผลให้คนตัวเล็กถึงกับหวีดร้องออกมาเสียงหลง

แรงกระชากทำให้ผ้าปิดหน้าที่เกี่ยวกับปิ่นทองประดับผมม้วนมวยหลุดร่วง เครื่องประดับกลีบดอกไม้เล็กๆ ร่วงหลุดไปตามแรงกระชากและถากเอาเนื้อบริเวณนวลแก้มติดไปจนมีเลือดสีแดงชาดไหลซึมออกมา ส่งผลให้เรือนผมที่เกล้าสูงอย่างบรรจงยุ่งเหยิงไม่น่าดู

เจ้าสาวไม่ได้สนใจความเจ็บปวดบนใบหน้า นางมองผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวที่ร่วงหล่นลงบนพื้นก่อนที่โหวหนุ่มจะหมุนกายแล้วใช้ฝ่าเท้าเหยียบย่ำมันอย่างไม่ไยดี

เจ็บจัง...

ข้าเคยคิดว่าหัวใจของข้าด้านชาเสียแล้ว ความเจ็บปวดในหัวใจข้าคงถึงขีดจำกัดไปตั้งนานแล้ว แต่...ไม่เลย ข้ายังสามารถเจ็บปวดมากขึ้นอีก มากขึ้น มากขึ้น ราวกับหัวใจกำลังแหลกสลายก็ไม่ปาน

ห้วงแห่งภวังค์ขาดสะบั้นเมื่อหญิงสาวได้ยินเสียงสุราจากไหรินลงในจอก ก่อนที่คนตัวโตจะยกมันขึ้นกระดกจนหมดแก้ว จากนั้นเขาจึงถอดทึ้งชุดวิวาห์สีแดงมงคลออกจากตัวราวกับรังเกียจที่จะสวมใส่ เหลือเพียงชุดสีขาวตัวในเท่านั้น

ช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าอึดอัด เสี่ยซีไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ เสียด้วยซ้ำไป เพราะเกรงว่านั่นจะเป็นการทำให้เขายิ่งรำคาญนางมากขึ้นกว่าเดิม

การอยู่เงียบๆ ราวกับอากาศธาตุคงเป็นสิ่งที่นางพึงกระทำมากที่สุดแล้วในเวลานี้

หญิงสาวผุดลุกขึ้นยืนก่อนจะก้มลงเก็บเสื้อผ้าของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีบนพื้นอย่างเงียบเชียบ จากนั้นจึงทำการถอดชุดวิวาห์ของตนเองออกบ้าง ก่อนจะทรุดกายนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วค่อยๆ ซับเลือดบนแก้มอย่างแผ่วเบา

โชคดีที่แผลไม่ได้บาดลึก ทายาสักหน่อยก็คงไม่ทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้

เสี่ยซีถอนหายใจเฮือกใหญ่ จังหวะที่นางกำลังสางผมที่ยุ่งเหยิงนั้น...

ทว่า...

เพล้ง!

นางสะดุ้งโหยงเมื่อไหสุราถูกขว้างลงบนพื้นจนแตกกระจาย แล้วโดยที่เจ้าสาวยังไม่ทันตั้งตัวเจ้าบ่าวก็ปราดเข้าหาพร้อมกับมือหนาบีบเข้าที่ปลายคางก่อนจะดันจนร่างเล็กกระแทกผนังอย่างแรง

ตึง!

เขาดันปลายคางแรงขึ้นอีก จนปลายเท้าเรียวเล็กลอยขึ้นจากพื้น สองขาพยายามดิ้นรนตะเกียกตะกายแต่กลับไม่อาจหลุดพ้นจากพันธนาการกักขฬะได้เลย

“ทะ...ท่านโหว!”

หญิงสาวเค้นเสียงเรียกอีกฝ่ายอย่างยากลำบาก ปวดร้าวไปทั้งใบหน้าและสันกรามที่ถูกบีบจนเรียวปากผิดรูป

ปั้ง!

กำปั้นหนักๆ ทุบลงไปยังผนังห้องหอเฉียดศีรษะของหญิงสาวไปเพียงเล็กน้อย

“แพศยา! นี่หรือคือสิ่งที่เจ้าต้องการ หา!”