ยอมรับเลยว่าการเปิดเผยเบื้องหลังของตัวละครหนึ่งใน 'แฮร์รี่ พอตเตอร์กับเครื่องราง
ยมทูต' ทำให้มุมมองทั้งเรื่องเปลี่ยนไปหมดสำหรับฉัน — นั่นคือ เซเวรัส สเนป. ในหลายเล่มก่อนหน้านั้นเขาถูกวาดภาพเป็นครูขมวดคิ้ว ไร้น้ำใจ และเหมือนเป็นศัตรูประจำตัวของแฮรี่ แต่มาในเล่มสุดท้ายความทรงจำที่ถูกเปิดเผยกลับพลิกบทบาทของเขาอย่างสุดขั้ว
การมองย้อนหลังแล้วฉันรู้สึกว่าเส้นเรื่องของสเนปเต็มไปด้วยความซับซ้อนที่ถูกซ่อนไว้อย่างตั้งใจ คำกระทำที่ดูโหดร้ายในบางครั้ง ถูกเติมความหมายใหม่เมื่อเห็นแรงจูงใจ — ความรักที่ยึดโยงกับลิลี่ และการทำตามแผนของดัมเบิลดอร์ที่ยอมเสียสละส่วนตน ความทรงจำในเพนเซียฟ (Pensieve) ไม่ได้แค่ให้ข้อมูล แต่มันบีบหัวใจและทำให้การกระทำก่อนหน้าของเขามีมิติทั้งในทางดีและทางเลวที่ผสมปนกันอย่างเจ็บปวด
สิ่งที่เปลี่ยนมากที่สุดสำหรับฉันไม่ใช่แค่การหักมุมว่าคนนี้เป็นฮีโร่หรือวายร้าย แต่เป็นการที่เราถูกบังคับให้ทบทวนความหมายของคำว่า ‘จงรักภักดี’ และ ‘การเสียสละ’ จากมุมมองของคนที่มีบาดแผลส่วนตัว การรู้ว่ารักแท้ของเขาต่อคนหนึ่งคนได้กำหนด
เส้นทางชีวิตและการตัดสินใจทั้งหมด ทำให้ฉันมองฉากเล็ก ๆ ที่เคยคิดว่าแค่ความเย็นชาขึ้นด้วยความเข้าใจ และบางฉากกลับเจ็บปวดกว่าเดิม
สรุปแล้ว สเนปคือกรณีศึกษาที่ทำให้เรื่องราวเติบโตเกินกว่าขาวกับดำ เขาทำให้ฉันยอมรับว่าตัวละครรองบางคนมีโลกภายในกว้างขวางจนเปลี่ยนภาพรวมของนวนิยายทั้งเรื่องได้ ขณะเดียวกันก็ทำให้ฉันรู้สึกเห็นใจคนที่เคยถูกตัดสินเร็วเกินไป — นี่ล่ะคือเหตุผลที่เขาเป็นตัวละครที่เปลี่ยนไปมากที่สุดในสายตาของฉัน