หนังสือบางเล่มมีพลังเหมือนยาพิษที่หว่านเมล็ดความคลั่งลงในจิตคนเขียนได้อย่างน่ากลัวและสวยงามพร้อมกัน
นักเขียนหลายคนที่ผมรู้จักกลายเป็นคน
คลั่งไคล้เพราะงานที่รบกวนความสงบภายใน — 'On the Road' ทำให้หลายคนอยากขับรถไม่หยุด วางแผนการผจญภัย และพ่นไอเดียเป็นสายฟ้า ขณะที่ 'House of Leaves' จับคนเขียนให้หมกมุ่นในโครงสร้างของเรื่อง ทำให้เกิดการทดลองกับฟอร์มและการเล่าเรื่องที่ผิดปกติจนบางทีผลงานที่ตามมาก็ยืดเยื้อและซับซ้อนเกินกว่าจะเข้าใจง่าย งานประเภทนี้ปลุกสัญชาตญาณ 'ต้องทำให้เหมือนต้นฉบับ' และก็ผลักดันให้คนเขียนเปลี่ยนวิธีทำงานแบบเดิม ๆ
สภาพจิตที่เปราะบางยังเป็นเชื้อไฟให้เกิดงานคลั่งแบบอีกแนวด้วย 'The Bell Jar' สอนให้คนเขียนจดจ่อกับความจริงของตัวละครและอารมณ์ที่อัดแน่น บางคนจึงเอาไปเป็นสูตรสร้างภาพหรือโทนที่หนักหน่วงจนเหมือนบงการตัวเองให้หมกมุ่นอยู่กับความเศร้า ส่วนการอ่านหนังสืออย่าง 'The Master and Margarita' หรือ 'Fear and Loathing in Las Vegas' กลับปลดล็อกความกล้าให้ทดลองกับเสียงเล่าเรื่องที่บ้าระห่ำและเสียดสี ทำให้ผลงานที่ตามมามีสีสันหวือหวา แต่ก็เสี่ยงต่อการดูเหมือนเลียนแบบมากกว่าสะท้อนตัวตน
มุมมองส่วนตัวของฉันคือการยอมรับว่าแรงบันดาลใจจากหนังสือที่ 'ทำให้คลั่ง' ไม่ใช่สิ่งผิด แต่ต้องมีการกรองและตั้งคำถามกับตัวเองเสมอ คนเขียนที่ยังไม่รู้จักขอบเขตมักจะสูญเสียเสียงของตัวเองเมื่อพยายามเป็นเหมือนไอดอล ในทางกลับกัน คนที่รู้จักคัดเลือกจะแปลงความคลั่งนั้นเป็นเชื้อเพลิง พัฒนาวิธีเล่าและรูปแบบให้เป็นของตัวเอง ฉันมักทดลองเอาธีมหรือโทนจากหนังสือต่าง ๆ มาผสมกันแล้วดูว่าเสียงของตัวเองจะตอบสนองอย่างไร ผลลัพธ์ที่ดีไม่จำเป็นต้องเป็นการเลียนแบบ แต่มักเกิดจากการหยิบชิ้นส่วนที่กระทบน้ำใจแล้วกลั่นให้เป็นภาษาของเราเอง