นักแสดงควรเตรียมตัวอย่างไรเมื่อต้องรับบทคนที่เธอปิ๊งความจริงไม่ใช่ผู้ชาย?

บรรยากาศอ่อนโยนใน 'Bloom Into You' มักเป็นแบบอย่างที่ดีเมื่อเตรียมรับบทผู้หญิงที่ไม่ปิ๊งผู้ชาย
เราเลือกหาจังหวะเล็ก ๆ ในประโยคที่เปลี่ยนอารมณ์ ไม่ต้องประกาศความชัดเจนทุกครั้ง แต่ให้ข้อสังเกตและการตอบสนองที่แสดงความสนใจต่อบุคคลเพศเดียวกัน เช่นเสียงที่อ่อนลงเมื่อพูดถึงคนที่ชอบ หรือการนิ่งคิดนานก่อนตอบถ้าเรื่องเกี่ยวกับความสัมพันธ์แบบดั้งเดิม เทคนิคการใช้เสียงและการเว้นวรรคในการพูดจะช่วยสื่อได้มากกว่าบทพูดยาว ๆ
การฝึกซ้อมแบบมินิซีนที่มีสถานการณ์ชัดเจนและมีเป้าหมายด้านอารมณ์ เช่น ฉากแรกที่รู้สึกตื่นเต้นแต่ยังไม่แน่ใจ ให้ลองทำซ้ำหลายครั้งโดยเปลี่ยนระดับความใกล้ชิดของร่างกายและน้ำเสียง เพื่อหาโทนที่ตรง สมจริง และไม่ทำให้ตัวละครกลายเป็นคาร์ตูน นอกจากนั้นการอ่านงานวรรณกรรมหรือดูหนังที่เล่าเรื่องรักระหว่างผู้หญิงอย่างละเอียดจะช่วยให้มีพาเลตต์อ้างอิงที่หลากหลาย แต่ต้องระวังการลอกเลียนแบบตรงๆ ให้ยึดความจริงของตัวละครเป็นหลัก สุดท้ายการเปิดใจฟังเรื่องเล่าจากคนที่มีประสบการณ์จริงทำให้เราเติมความละเอียดให้การแสดงได้อย่างเป็นธรรมชาติและเคารพต้นเรื่อง

เรามักจะคิดแบบรวบรัดว่าเรื่องเพศคือแค่เส้นเรื่องเดียว แต่การจะแสดงบทผู้หญิงที่ไม่ปิ๊งผู้ชายต้องทำงานกับความละเอียดของความเป็นตัวเองมากกว่า การสร้างแบคลินิกในหัวใจตัวละครช่วยให้การตัดสินใจในฉากเล็ก ๆ มีเหตุผล เช่นเธออาจมีความทรงจำเกี่ยวกับการถูกคาดหวังจากคนรอบข้าง หรือเธอพบว่าความใกล้ชิดกับเพศเดียวกันทำให้รู้สึกปลอดภัยกว่า เทคนิคการซ้อมที่ได้ผลคือการเล่นสถานการณ์ที่เน้นการตอบสนองมากกว่าบทพูด เช่นการฟังอย่างตั้งใจเมื่ออีกฝ่ายพูดถึงความฝัน หรือการปล่อยให้สายตาเป็นตัวบอกว่าใจไปทางไหน นอกจากนี้การคุยกับผู้กำกับเพื่อกำหนดกรอบความสัมพันธ์และขอบเขตทางกายภาพก่อนถ่ายจริงจะช่วยให้ทั้งทีมรู้สึกปลอดภัย พอเราได้ความชัดเจนทั้งทางอารมณ์และกายภาพ การแสดงก็จะออกมาเป็นธรรมชาติและมีน้ำหนักมากขึ้น

เราเคยคิดว่าเตรียมตัวรับบทแบบนี้ต้องเน้นการศึกษาประวัติศาสตร์หรือทฤษฎีอย่างเดียว แต่มันยิ่งกว่านั้นมากกว่าที่คิด

การแบ่งบทออกเป็นชั้นๆ ช่วยได้มาก อย่ารีบตัดสินจากทิศทางเพศหรือป้ายกำกับ ให้เริ่มจากการค้นหาความเป็นมนุษย์ของตัวละครก่อน—ความกลัว ความปรารถนา ความเคยชินในชีวิตประจำวัน แล้วค่อยเอาเรื่องการปักหมุดเรื่องเพศไปวางบนชั้นนั้น การฝึกสำนึกร่างกายเป็นสิ่งสำคัญ เช่นการสังเกตว่าตอนอยู่กับคนเพศอื่นแล้วร่างกายตอบสนองอย่างไร ต่างกันไหมเมื่อคิดถึงความใกล้ชิดกับผู้หญิง หรือเวลาที่ต้องแสดงฉากรักแบบไม่ตรงกับคาดหวังของสังคม นักแสดงควรซ้อมท่าทางเล็ก ๆ การสบตา การหายใจ เพื่อให้ความไม่ดึงดูดไม่กลายเป็นความเย็นชา แต่เป็นความจริงที่มีเฉดอารมณ์

เรื่องบทสนทนาและซับเท็กซ์ต้องให้ความสำคัญ เราจะฝึกทำมอนโนโลจในมุมมองของตัวละครโดยไม่ต้องพูดถึงเพศโดยตรง ให้โฟกัสที่เหตุผลภายในว่าทำไมเธอถึงปิ๊งผู้หญิง เช่นการเห็นความปลอดภัยในสายตา หรือการถูกเข้าใจในแง่ที่ผู้ชายไม่เคยทำ จะช่วยให้บทไม่กลายเป็นสเตียริโอไทป์ การคุยกับโค้ชด้านความใกล้ชิดและคนจากชุมชน LGBTQ+ อย่างละเอียดเป็นสิ่งที่ควรทำ เพื่อเคารพความเป็นจริงของประสบการณ์นั้นและหลีกเลี่ยงการลอกเลียนแบบที่ผิดพลาด

สุดท้าย ให้เวลาในการละลายบทแบบค่อยเป็นค่อยไป ทรงพลังมากกว่าการแสดงหวือหวา การแสดงที่น่าเชื่อถือเกิดจากการรวมกันของการสังเกตรายละเอียดเล็กๆ และการตัดสินใจที่ซื่อสัตย์ต่อความเป็นมนุษย์ของตัวละคร นี่แหละคือวิธีที่ทำให้ฉากหนึ่งฉากกลายเป็นช่วงเวลาที่คนดูจะจำไว้ได้นาน