พ่อทูนหัวคืออะไรและต่างจากพ่อบุญธรรมอย่างไร?

ในความทรงจำของฟู่เซียวหาน ซังหนี่เป็นที่คนเงียบขรึม หัวโบราณ และน่าเบื่อคนหนึ่งมาโดยตลอด จนกระทั่ง หลังจากที่หย่าร้างกัน เขาถึงได้พบว่าอดีตภรรยาของเขาเป็นคนที่อ่อนโยนน่ารัก รูปร่างหน้าตาเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง แต่เมื่อเขาอดใจไม่ได้จะเข้าใกล้เธออีกครั้ง ซังหนี่กลับบอกเขาพร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ ว่า “ประธานฟู่ คุณตกรอบไปแล้ว”

ก่อนงานพรอมวันจบมัธยมปลายหนึ่งวัน อีธานก็ล่อลวงฉันขึ้นเตียง เขาทำรุนแรงและเอาแต่ตักตวงจากฉันตลอดทั้งคืน ในระหว่างที่ฉันทนความเจ็บปวดอยู่ ในใจกลับเต็มไปด้วยความหวานชื่น เพราะฉันแอบหลงรักอีธานมาสิบปีแล้ว ในที่สุดความปรารถนาก็เป็นจริง เขาบอกว่าหลังเรียนจบจะแต่งงานกับฉัน รอเขารับช่วงต่อตระกูลลูเซียโน่จากผู้เป็นพ่อแล้ว ก็จะทำให้ฉันกลายเป็นผู้หญิงที่ทรงเกียรติที่สุดของตระกูล วันต่อมา อีธานโอบฉันไว้ในอ้อมแขน แล้วสารภาพกับพี่ชายบุญธรรมของฉันว่าเราสองคนได้คบกันแล้ว ฉันนั่งเขินอายในอ้อมกอดของอีธาน รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด แต่จู่ ๆ พวกเขาก็เปลี่ยนบทสนทนาเป็นภาษาอิตาลี ลูคัส พี่ชายบุญธรรม แซวอีธานว่า “สมแล้วที่เป็นนายน้อย ครั้งแรกก็มีดาวเด่นของห้องถวายตัวให้เองซะแล้ว” “รสชาติน้องสาวต่างสายเลือดของฉันเป็นยังไงบ้างล่ะ?” อีธานตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “ภายนอกดูใส ๆ แต่จริง ๆ แล้วอยู่บนเตียงน่ะร่านมาก” รอบข้างมีเสียงหัวเราะลั่นดังขึ้น “งั้นต่อไปฉันควรเรียกเธอว่าน้องสาวหรือว่าพี่สะใภ้ดี?” แต่อีธานกลับขมวดคิ้ว “เธอนับว่าเป็นพี่สะใภ้อะไรกันล่ะ? ฉันอยากจีบกัปตันเชียร์ลีดเดอร์ แต่กลัวว่าเธอจะรังเกียจว่าฝีมือฉันไม่ดี เลยเอาซินเธียมาซ้อมมือก่อนต่างหาก” “เรื่องที่ฉันนอนกับซินเธีย พวกนายอย่าให้ซิลเวียรู้ล่ะ ฉันกลัวว่าเธอจะไม่สบายใจ” แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่า เพื่อที่ในอนาคตจะได้อยู่กับอีธาน ฉันได้แอบเรียนภาษาอิตาลีมานานแล้ว ได้ยินแบบนี้ ฉันก็ไม่พูดอะไร เพียงแค่เปลี่ยนการสมัครเข้ามหาวิทยาลัยจากสถาบันเทคโนโลยีแคลิฟอร์เนียเป็นสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์อย่างเงียบ ๆ

เป็นเพียงของเล่นใต้อาณัติของมัจจุราช ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น หน้าที่ของเธอคืออ้าขารอเขาอยู่บนเตียง 'คนโปรดจะเป็นเด็กดีของคุณอีริคค่ะ'

ถูกสหายรักหักหลัง ถูกสามีหลอกใช้ สุดท้ายนางไม่เหลือแม้กระทั่งชีวิต พอได้ย้อนกลับมาเกิดใหม่ สิ่งแรกที่นางทำก็คือสลัดเจ้าขยะผู้นี้ทิ้งไปให้ไกล และพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวของนางรอดพ้นจากหายนะ

คนเราบางครั้งก็หวนนึกขึ้นมาได้ว่าตายแล้วไปไหน ซึ่งเป็นคำถามที่ไร้คำตอบเพราะไม่มีใครสามารถมาตอบได้ว่าตายไปแล้วไปไหนหากจะรอคำตอบจากคนที่ตายไปแล้วก็ไม่เห็นมีใครมาให้คำตอบที่กระจ่างชัดชลดาหญิงสาวที่เลยวัยสาวมามากแล้วทำงานในโรงงานทอผ้าซึ่งตอนนี้เป็นเวลาพักเบรคชลดาและเพื่อนๆก็มานั่งเมาท์มอยซอยเก้าที่โรงอาหารอันเป็นที่ประจำสำหรับพนักงานพักผ่อนเพื่อนของชลดาที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า "นี่พวกแกเวลาคนเราตายแล้วไปไหน" เอ๋ "ถามอะไรงี่เง่าเอ๋ ใครจะไปตอบได้วะไม่เคยตายสักหน่อย" พร "แกล่ะดารู้หรือเปล่าตายแล้วไปไหน" เอ๋ยังถามต่อ "จะไปรู้ได้ยังไง ขนาดพ่อแม่ของฉันตายไปแล้วยังไม่รู้เลยว่าพวกท่านไปอยู่ที่ไหนกัน เพราะท่านก็ไม่เคยมาบอกฉันสักคำ" "อืม เข้าใจนะแก แต่ก็อยากรู้อ่ะว่าตายแล้วคนเราจะไปไหนได้บ้าง" "อืม เอาไว้ฉันตายเมื่อไหร่ จะมาบอกนะว่าไปไหน" ชลดาตอบเพื่อนไม่จริงจังนักติดไปทางพูดเล่นเสียมากกว่า "ว๊าย ยัยดาพูดอะไร ตายเตยอะไรไม่เป็นมงคล ยัยเอ๋แกก็เลิกถามได้แล้ว บ้าไปกันใหญ่" พรหนึ่งในกลุ่มเพื่อนโวยวายขึ้นมาทันที

เจ้าบ่าวลั่วอู๋ฉางรับโทษแทนน้องชายภรรยา ติดคุกสี่ปีเขาได้รับความสามารถมากมาย ทักษะทางการแพทย์ยอดเยี่ยมกว่าใคร และมีอำนาจล้นหลาม พวกคนรวยที่มีอำนาจแห่กันชิงตัวเขา เขากลับเลือกที่จะสละอํานาจนี้ เพียงเพื่อกลับไปอยู่ข้างกายภรรยา แต่กลับถูกขอหย่าในทันที อดีตภรรยา: สถานะนักโทษอย่างคุณ ไม่คู่ควรกับฉันที่ได้กลายเป็นประธานสาวสวยแล้ว