หนังสือที่ได้รับรางวัลซีไรต์เล่มใดถูกดัดแปลงเป็นภาพยนตร์?

มันควรที่จะเป็นขั้นตอนการทำเด็กหลอดแก้วตามที่ตกลงกันไว้ แต่ทุกอย่างกลับตลปัตรไปเสียหมด ต้นเหตุของปัญหาคือ นายท่านลุค ครอว์ฟอร์ด ทายาทแห่งตระกูลครอว์ฟอร์ด ชายหนุ่มเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่สุขุม เย็นชาไร้ความรู้สึกและปกครองแบบเผด็จการ หากเขาตั้งใจไว้แล้ว ไม่มีอะไรในโลกที่เขาทำไม่ได้! เบียงก้า เรย์นคิดว่าพวกเขาทั้งสองจะแยกทางกันหลังจากที่เธอให้กำเนิดลูก อย่างไรก็ตาม จากนั้นเวลาล่วงเลยมาห้าปี ชายคนนั้นพาลูกน้อยน่ารักทั้งสองมาคอยเธอที่หน้าหอพัก ท่ามกลางสายตาคนนอกทั้งหลาย! แม้ว่าจะมีสายตาคนนอกจับจ้องอยู่ จากสายตาของคนนอก คุณครอว์ฟอร์ดเป็นชายหนุ่มแสนเย็นชาและไร้หัวใจ แต่สำหรับเธอแล้ว เขา...

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันขอตัว" หญิงสาวพูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางยังคงนิ่งเฉย ลุกขึ้นจากโซฟาทำท่าจะเดินออกไป แต่... "เดี๋ยว..." เสียงทุ้มเข้มเอ่ยเรียกคนตัวเล็กขึ้นทำให้พราวดาวชะงักเท้า แต่แล้วก็ต้องนิ่งไปกับประโยคต่อมาที่ได้ยิน "...เธอยังไม่ได้จ่ายดอกเบี้ยครั้งสุดท้าย"

เขาร้ายใส่ทุกคนแต่อ่อนโยนแค่กับเธอคนเดียว มาวิน วิศวกรรมเครื่องกลปี 3 เพลงขวัญ ครุศาสตร์ ปี 1

[ทรมานก่อนแล้วค่อยสะใจ] เฉียวเนี่ยนเป็นแก้วตาดวงใจของจวนโหวมาสิบห้าปี แต่วันนั้นจู่ๆ ก็ได้รับแจ้งว่าตัวเองเป็นแค่บุตรสาวตัวปลอม ตั้งแต่นั้นมา พ่อแม่ที่รักและทะนุถนอมนางก็กลายเป็นของหลินยวน พี่ชายที่รักและทะนุถนอมนางก็ผลักนางลงจากเรือนเพื่อหลินยวน แม้แต่คู่หมั้นของนาง แม่ทัพเซียว ที่ถูกแต่งตั้งเพราะผลงานก็ยังเลือกที่จะยืนอยู่ข้างหลินยวน เพื่อหลินยวน พวกเขาได้แต่มองดูนางถูกใส่ร้ายอย่างไม่สะทกสะท้าน ปล่อยให้นางถูกปรับให้เป็นทาสในกรมซักล้างเป็นเวลาสามปีเต็ม ไม่ถามไม่ไถ่เลย ใครจะคิดว่าวันหนึ่งหลังจากสามปีผ่านไป ท่านโหวและภรรยาของเขากลับร้องไห้ต่อหน้านาง “เนี่ยนเนี่ยน พ่อกับแม่ทำผิดแล้ว กลับบ้านกับพ่อและแม่เถอะนะ” ท่านโหวน้อยที่หยิ่งผยองมาตลอดคุกเข่าอยู่นอกประตูของนางทั้งคืน "เนี่ยนเนี่ยน เจ้าให้อภัยพี่ได้ไหม?" แม่ทัพเซียวผู้มีผลงานยอดเยี่ยมทางด้านรบยิ่งเดินมาหานางพร้อมกับบาดแผลที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด “เนี่ยนเนี่ยน เจ้าสงสารข้าหน่อย มองข้าอีกสักครั้งจะได้ไหม?” แต่หัวใจของนางได้ตายไปในวันและคืนที่นับไม่ถ้วนในช่วงสามปีที่ผ่านมาแล้ว ปวดใจหรือ? เฮอะ ตายเป็นขี้เถ้าสิถึงจะดี! หลังจากนั้น เฉียวเนี่ยนก็ได้พบกับผู้ชายที่ดวงตาเต็มไปด้วยนาง มองท่าทางที่มีความสุขของนาง แต่คนรู้จักเก่าเหล่านั้นกลับไม่กล้าเข้าใกล้แม้แต่ก้าวเดียว เพราะกลัวว่าในอนาคต พวกเขาจะไม่ได้เห็นหน้านางแม้กระทั้งยืนมองจากที่ไกลๆ ...

สโรชาสาวสวยที่มีอาชีพหลักเป็นสายสืบ อาชีพรองทำการเกษตรทำสวนผสมเกษตรพอเพียงทางภาคเหนือหลังจากกลับจากสืบราชการลับ และเดินกลับไร่เกิดอุบัตเหตุรถเสียหลักตกเขาเสียชีวิตเพราะคนขับรถหลับใน

‘ก็แค่ของเดิมพันจากสนามแข่ง’ ——- “เป็นเด็กดีหรือเปล่า” “…คะ” “ฉันถามว่าเธอเป็นเด็กดีหรือเปล่า” “อื้อค่ะ เจียร์ขยันทำงานมากๆ ใช้อะไรก็ทำได้หมดเลย” “ทำได้หมดทุกอย่าง?” เสียงทุ้มต่ำถามทวนคำพูดนั้นอีกครั้งก่อนที่ร่างเล็กจะตอบยืนยัน “ใช่ค่ะ” เจียร์พยักหน้าดวงตากลมใสมองเขาด้วยความจริงจัง แต่กลับดูเหมือนลูกนกที่กำลังอ้อนวอนสัตว์นักล่า “สัญญาหรือเปล่า” “ค่ะเจียสัญญา” “ฉันไม่ชอบคนผิดสัญญา” “ไม่แน่นอนค่ะ ขอแค่พี่ล่าช่วยเจียร์” ล่าเค้นหัวเราะในลำคอเมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของคนตัวเล็กพลางใช้มือลูบคางเธอเบาๆ “หึ! เด็กดี จำคำพูดของเธอเอาไว้ให้ขึ้นใจล่ะ….แล้วฉันจะมาทวงสัญญา”