มุมหนึ่งที่ยากจะลืมคือฉากเริ่มต้นของ 'โคนัน เดอะ ซีรีส์' ที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อชินอิจิต้องถูกลดร่างลงเป็นเด็ก ฉากที่เขาไล่ตามกลุ่มคนชุดดำเข้ามุมมืดแล้วถูกบีบให้ดื่มยาลึกลับกลายเป็นจุดตั้งต้นของเรื่องราวทั้งหมด เพราะมันไม่ใช่แค่เหตุการณ์ช็อกเร้าใจเท่านั้น แต่ยังวางเบาะแสสำคัญไว้ตั้งแต่ต้น: กลุ่มคนชุดดำมีระบบและวิธีการ, ยานั้นมีที่มาจากองค์กรที่ใหญ่และฉลาด, และความลับของชินอิจิกลายเป็นแรงขับเคลื่อนให้ตัวละครอื่น ๆ เข้ามามีบทบาทในเรื่อง ฉากนี้ยังทิ้งความรู้สึกค้างคาไว้ให้คนดูหมั่นสังเกตรายละเอียดเล็ก ๆ รอบเหตุการณ์—จากภาพเงา เสียงพูด ประโยคที่ถูกพูดทิ้งไว้เพียงครึ่งเดียว—ซึ่งต่อมาเมื่อเชื่อมกันจะกลายเป็นเบาะแสชั้นดีของพล็อตหลัก
อีกฉากที่มองข้ามไม่ได้คือช่วงที่ ’ชิโฮะ มิยาโนะ’
ปรากฏตัวในฐานะคนที่รู้จักวิธีทำยานั้นและต่อมาเปลี่ยนเป็นอัย ไอ ฮัยบาระ การเปิดเผยความเป็นอดีตนักวิจัยของเธอและความรู้ลึกเกี่ยวกับสาร APTX ทำให้ผู้อ่านรับรู้ว่าเบื้องหลังเหตุการณ์ไม่ใช่แค่การลอบสังหารทั่วไป แต่มีการทดลองทางเภสัชกรรมและแรงจูงใจเชิงองค์กร การสนทนาที่เธอมีทั้งกับชินอิจิและกับตัวละครอื่น ๆ มักเป็นจุดที่ฝังเบาะแสเชิงเทคนิคและอารมณ์ เช่น เหตุการณ์ในห้องทดลอง เอกสารที่ยังค้างอยู่ หรือความพยายามซ่อนอดีตของเธอ — สิ่งพวกนี้เมื่อรวมกับข้อมูลจากฉากอื่น ๆ จะค่อย ๆ เผยแผนการและแรงจูงใจขององค์กรใหญ่ขึ้นทีละน้อย
ฉากที่ตัวละครจากฝั่งศัตรูเองเผยมุมมนุษย์ก็น่าสนใจมาก ภาพการกระทำของเวอร์มัท (Vermouth) ที่ดูเหมือนจะปกป้องหรือแทรกแซงชีวิตของบางคนแทนที่จะทำลายล้างล้วนเป็นเบาะแสชั้นยอด เพราะมันบอกเป็นนัยว่าสมาชิกองค์กรบางคนมีแรงจูงใจส่วนตัวและการเชื่อมโยงกับบุคคลภายนอก ซึ่งฉากพวกนี้มักใส่รายละเอียดเล็ก ๆ เช่นชื่อจริงของคนที่เกี่ยวข้อง หรือเหตุการณ์ในอดีตที่ผูกพันกัน คำพูดสั้น ๆ ที่ดูเหมือนไม่สำคัญในตอนแรกจะกลายเป็นกุญแจในการคลี่คลายความสัมพันธ์และตัวตนของสมาชิกองค์กรในภายหลัง
ประสบการณ์การดู ’โคนัน’ หลายรอบทำให้ชอบวิธีการเล่าเรื่องที่ใช้ฉากเล็ก ๆ เป็นเบาะแส ยิ่งสังเกตยิ่งเจอเส้นเชื่อมระหว่างตอนที่ในตอนแรกดูเป็นคดีเดี่ยว แต่
แท้จริงแล้วผูกกันเป็นเครือข่ายใหญ่ของข้อมูล การจงใจใส่ช็อตสั้น ๆ ที่ดูเหมือนมิได้ตั้งใจจะสปอยล์แต่กลับสำคัญต่อตอนต่อมา เป็นสิ่งที่ทำให้ติดตามแล้วเพลิน เพราะการรื้อรายละเอียดเล็ก ๆ พาให้รู้สึกฉลาดขึ้นเล็กน้อยเมื่อสามารถเชื่อมกับเหตุการณ์ใหญ่ ๆ ได้ — นี่แหละเสน่ห์ที่ทำให้ยังคงกลับไปดูซ้ำและจับผิดกันไม่หยุด