อดัม สมิธ แต่งหนังสือเรื่องใดที่นักศึกษาเศรษฐศาสตร์ต้องอ่าน?

สี่ปีแห่งการแต่งงาน เพียงลายเซ็นเดียว... ลายเซ็นของเขาเอง... ที่มอบอิสรภาพให้แก่ฉัน ทั้งที่เจ้าตัวไม่เคยรู้เลยว่ากำลังเซ็นอะไรลงไป ฉันเคยเป็นโซเฟีย มอเร็ตติภรรยาผู้ไร้ตัวตนของเจมส์ มอเร็ตติ ทายาทตระกูลมาเฟียที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองนี้ แต่เมื่อวิกกี้ คนรักวัยเด็กของเขาผู้เจิดจรัสและเพียบพร้อมกลับมา ฉันถึงได้เข้าใจในที่สุดว่าตัวฉันเป็นเพียงคนคั่นเวลามาโดยตลอด ดังนั้นฉันจึงเดินหมากตัวสุดท้าย ฉันเลื่อนเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานไปตรงหน้าเขา... มันคือเอกสารการหย่าร้างที่แฝงมาในคราบของแบบฟอร์มธรรมดา ๆ จากมหาวิทยาลัย เจมส์เซ็นชื่อโดยไม่แม้แต่จะเหลือบมอง ปลายปากกาหมึกซึมของเขาตวัดลงบนแผ่นกระดาษอย่างไม่ไยดี... ไม่ต่างจากที่เขาเคยทำกับคำสาบานในวันแต่งงานของเรา โดยไม่รู้ตัวเลยว่าเขากำลังจะยุติชีวิตคู่ของเรา ทว่าฉันไม่ได้เดินจากมาพร้อมอิสรภาพเพียงอย่างเดียว ภายใต้เสื้อโค้ตตัวนี้ ฉันได้อุ้มท้องทายาทที่ยังไม่ลืมตาดูโลกของเขาเอาไว้... ความลับที่สามารถทำลายเขาให้ย่อยยับลงในวันที่ตระหนักว่าได้ตัวเองสูญเสียอะไรไปบ้าง บัดนี้ผู้ชายคนที่ไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตามาก่อน กำลังพลิกแผ่นดินเพื่อตามหาตัวฉัน เขาระดมคนค้นหาทุกซอกทุกมุม ตั้งแต่เพนต์เฮาส์หรูไปจนถึงตรอกซอยอันโสมมที่สุดของโลกใต้ดิน แต่ฉันไม่ใช่เหยื่อที่สั่นกลัวรอคอยการค้นพบ ฉันสร้างตัวเองขึ้นมาใหม่ในที่ที่เขาเอื้อมไม่ถึง... ที่ที่แม้แต่คนของตระกูลมอเร็ตติก็ไม่มีวันตามเจอ ครั้งนี้ฉันจะไม่เป็นฝ่ายอ้อนวอนขอความรักจากเขา เขาต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายอ้อนวอนขอความรักจากฉัน

"_" ใครๆ ก็คิดว่าฉันโสด จะพูดยังไงดีละ มันพูดได้ไม่เต็มปากนะ " "_" คนรัก ความรัก แฟน มันเป็นแบบไหนกัน เพราะฉันไม่เคยมีแฟน แค่....ข้ามขั้นไปเท่านั้นเอง "พี่... เป็นคนพูดเองนะคะ ว่าอยู่มหาลัยห้ามทำตัวสนิท ห้ามทำเป็นรู้จักกัน จำไม่ได้เหรอ" รีนลดาพูดพร้อมกับเชิดหน้าใส่เขา อย่างท้าทาย

หลุดมาในนิยายที่เป็นเพียงนางร้ายตัวประกอบที่มีบทเพียง 3 หน้าก็ถูกพระเอกฆ่าตาย เช่นนั้นข้าก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก แต่ว่า "ข้าจะไม่ยอมยกเลิกงานหมั้นของเราเป็นอันขาด!!” ยุ่งละสิ พระเอกปล่อยข้าไปเถอะ!!

แม้จะผ่านไปสองชั่วอายุ โรสยังคงไม่สามารถละลายหัวใจอันเย็นชาของเจย์ อาเรสได้ ด้วยความเศร้าโศก เธอตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตภายใต้หน้ากากของคนโง่ ลวงเขาและหนีไปพร้อมกับลูกทั้งสอง สร้างความโกรธเกรี้ยวที่ไม่รู้จบแก่เซอร์อาเรส ทุกๆคนรอบตัวพวกเขามั่นใจว่านี่จะนำพาความตายอันร้ายแรงมาสู่โรส ทว่า ในวันต่อมา เซอร์อาเรสผู้ยิ่งใหญ่กลับคุกเข่าข้างหนึ่งลงกลางถนน พยายามเกลี้ยกล่อมเด็กเหลือขอคนหนึ่ง “ได้โปรดทำตัวดีๆแล้วมากับฉัน!”“ฉันจะไป แต่นายต้องยอมรับเงื่อนไขของฉันซะก่อน!”“ว่ามา!”“นายไม่สามารถรังแกฉัน โกหกฉัน และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ห้ามทำหน้าไม่พอใจใส่ฉัน นายต้องคิดเสมอว่าฉันคือคนที่สวยที่สุด และนายต้องยิ้มทุกครั้งที่คิดถึงฉัน…”“ก็ได้!”เหล่าไทยมุงถึงกับตกตะลึง! นี่มันเทพนิยายที่สวนทุกตำราหรือไง? เซอร์อาเรสดูเหมือนจะจนปัญญา จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่เขาสร้างขึ้นมาเล่นเขาซะอยู่หมัด ในเมื่อเขาไม่สามารถปฏิเสธเธอ เขาก็จะทำให้เธอเสื่อมเสียชื่อเสียงจนหมดสิ้นแทน!

หมอวายุ / Ren เร็น ซาโต้อิชิบะ ผู้ชายที่ซ่อนอดีตที่แสนเจ็บปวดเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน ความรัก คือ สิ่งต้องห้ามสำหรับผู้ชายอันตรายแบบเขา แต่ความเฟียร์สของเธอกลับทำให้เขา❤️หลงรักเธอจนหมดหัวใจ แก้มใส กมลชนก เธอหลงรักรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของเขาตั้งแต่แรกพบ ผู้ชายอันตรายที่เธอยอมเสี่ยงด้วยการวางชีวิตและหัวใจเป็นเดิมพันเพื่อแลกกับการได้รักเขา❤️ "ให้เฟียร์สแค่ไหนก็ยอม ขอแค่ได้ปกป้องรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของพี่หมอไว้ก็พอ" หมอเพลิง / Ryuu ริว ซาโต้อิชิบะ หัวหน้ามาเฟียใหญ่แห่งประเทศญี่ปุ่น รักน้องชายคนเดียวอย่างเร็นและเรียวอิจิ ผู้เป็นพ่อมาก ทำทุกอย่างเพื่อปกป้องครอบครัวจากอันตรายที่อยู่รอบตัว

เขาและนางผ่านค่ำคืนที่เร่าร้อนโดยมิได้ตั้งใจ แต่ใครจะคิดว่าหลังงานอภิเษกที่ไม่เต็มใจนี้พระชายาของเขาจะเร่าร้อนดุจไฟจนเขาขาดนางไม่ได้...ทว่าที่นางทำล้วนมีจุดประสงค์เมื่อบรรลุเป้าหมายนางก็จะ"หย่า"กับเขา "ฟู่ซิ่วอิง" บุตรีของแม่ทัพใหญ่ถูกวางยาและส่งไปอยุ่ในห้องรับรองแขกใจตำหนักท่านอ๋องคืนงานเลี้ยงต้อนรับ "ฉางรุ่ยหยาง" ท่านอ๋องคนใหม่ "องค์ชายหก" ของฮ่องเต้ที่ถูกส่งมาปกครองเมือง "หลิงโจว" งานอภิเษกระหว่างทั้งคู่ถูกจัดขึ้นด้วยความไม่เต็มพระทัยของท่านอ๋องเพราะเขามิได้รักนาง และ นางก็มิได้รู้สึกพิเศษกับเขาเพียงแต่ "พรหมจรรย์" ที่เสียไป เขาจึงต้องรับผิดชอบ แต่งตั้งนางเป็นพระชายา "เมิ่งลี่ถิง" บุตรสาวราชครู ผู้ที่เป็นคนที่ถูกเรียกได้ว่า "ว่าที่พระชายา" เดินทางตามท่านอ๋องมาจากเมืองหลวงกลับต้องเสียใจและโกรธแค้นยิ่งนักเมื่อท่านอ๋องต้องเข้าพิธีอภิเษกและแต่งตั้งสตรีอื่นเป็นพระชายาอย่างหลีกเลี่ยงมิได้ “อืม ท่านอ๋องพระองค์…จูบไม่เป็นหรือเพคะ” “เจ้าว่าอย่างไรนะ นี่เจ้ากล้า…” “เพคะ จูบราวกับทารกดูดนมมารดาเช่นนี้ อ๊ะ!!…อื้มมม!!”