หลังทุกอย่างพังลง

วันที่ฉันรู้ความจริง โลกทั้งใบก็หยุดหมุน

ฉันจำได้ว่ากำขอบเตียงแน่น ก่อนทุกอย่างจะมืดดับลงไป

หมอบอกว่าฉันเป็นลมเพราะช็อก

ลูก้า โมเร็ตติ—สามีของฉัน ชายผู้ที่ทุกคนเรียกว่า “ทายาททองคำของมาเฟีย”—ทิ้งดีลมูลค่าพันล้าน แล้วบินกลับบ้านในคืนเดียว เขาไม่หลับไม่นอนถึงสองวัน นั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงฉัน ใบหน้าซีดด้วยความกลัว และเมื่อฉันลืมตาขึ้น เขาก็อยู่ตรงนั้น

“วาเลเรีย…” เขากระซิบ พลางกดฝ่ามือฉันแนบแก้ม “คุณทำผมแทบตาย”

นี่คือผู้ชายคนเดียวกับที่เคยจ้องปืนบรรจุกระสุนโดยไม่กะพริบตา แต่ตอนนี้กลับสั่นเพราะฉันล้มลง การมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น—ดวงตาที่ฉันเคยเชื่อใจมากกว่าสิ่งใด—เจ็บยิ่งกว่าความปวดใด ๆ ที่ร่างกายฉันเคยรู้สึก ความรักแบบนี้ไม่น่าจะเสแสร้งได้

แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็อดคิดไม่ได้…ว่าเขาเคยมองเธอแบบนี้หรือเปล่า เบียงก้า ริซโซ่ เพื่อนสมัยเด็กของเขา และผู้หญิงที่ให้กำเนิดลูกแฝดของเขา

ถ้าฉันไม่ได้เห็นหลักฐานกับตาตัวเอง—ทั้งรูปถ่ายและรายงานดีเอ็นเอ—ฉันคงไม่มีวันเชื่อ โลกมองลูก้าว่าสมบูรณ์แบบ แต่ความสมบูรณ์แบบมักซ่อนบางอย่างไว้เสมอ และความลับของเขาก็หายใจอยู่ข้างผู้หญิงอีกคนมานานถึงหนึ่งปีเต็ม

ฉันหันหน้าออกไป ปล่อยให้น้ำตาซึมซับลงหมอน มือสั่นขยับไปแตะหน้าท้อง หลังจากพยายามทำเด็กหลอดแก้วล้มเหลวมาหลายปี ในที่สุดฉันก็ตั้งท้อง และสิ่งเดียวที่ฉันทำได้ในตอนนั้น คือร้องไห้

ลูก้าดึงฉันเข้าไปในอ้อมแขน เสียงของเขาต่ำและอ่อนโยน

“เป็นอะไรไป ที่รัก ใครทำให้คุณไม่สบายใจ บอกผมมา เดี๋ยวผมจัดการให้เอง”

แต่แล้วฉันก็ได้กลิ่นจาง ๆ จากผิวของเขา—น้ำหอมราคาแพงที่ฉันไม่เคยใช้ ปะปนกับกลิ่นหวานนุ่มของนมผงเด็ก

ท้องฉันบิดเกร็ง ฉันผลักเขาออกแล้วเซไปทางห้องน้ำ ก่อนจะอาเจียนออกมา เขารีบตามมา จับผมฉันไว้ เช็ดหน้าให้ เขาเกลียดความสกปรก เขาเกลียดกลิ่นอาเจียน และถึงอย่างนั้น… เขาก็ยังคุกเข่าอยู่ตรงนั้น กระซิบเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่นี่”

มันเกือบจะทำให้ฉันพังลงอีกครั้ง เพราะในวินาทีนั้น เขาคือผู้ชายที่ฉันตกหลุมรัก คนที่เคยเดินฝ่าไฟเพราะฉัน คนที่ฉันเคยคิดว่า… ชีวิตนี้ขาดเขาไม่ได้

ฉันเกือบจะให้อภัยเขา เกือบจะหลอกตัวเองว่า ถ้าเขาทิ้งเบียงก้า เราอาจกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ เริ่มต้นใหม่ เลี้ยงลูกของเราด้วยกัน แกล้งทำเป็นว่าโลกทั้งใบยังไม่พังทลายลงไปแล้ว

ฉันอ้าปากจะบอกเขา

“ลูก้า ฉัน—”

แต่โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาจูบหน้าผากฉัน พูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับงาน แล้วเดินออกจากห้องไป

สามสิบนาทีต่อมา เบียงก้าส่งรูปมาให้ฉัน ในภาพ ลูก้ากำลังอุ้มลูกแฝด ริมฝีปากของเขาแนบลงบนหน้าผากเล็ก ๆ ของเด็กทั้งสอง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไม่ใช่ความรู้สึกผิด แต่มันคือความสงบ

และรูปนั้นก็ทำลายความหวังชิ้นสุดท้ายที่ฉันยังเหลืออยู่

ตอนที่ฉันออกจากโรงพยาบาล ฉันไม่ได้กลับบ้าน แต่ตรงไปหา คลารา เพื่อนที่รู้จักฉันมานานที่สุด—และเป็นคนเดียวที่ฉันยังพอจะไว้ใจได้ “ช่วยฉันหน่อย” ฉันพูด “ฉันต้องการให้เธอจัดฉากเครื่องบินตก” เธอมองฉันด้วยสายตาตกตะลึง แต่ฉันไม่กะพริบตา เพราะฉันรู้จักลูก้าดี เขาไม่มีวันปล่อยฉันไป และถ้าฉันอยากปกป้องลูกของฉัน ฉันต้องหายไป

คืนนั้น ฉันเริ่มเก็บของ

ฉันเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อทุกตัวที่ฉันเคยตัดเย็บให้เขาออกมา ตัดมันเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนทิ้ง เพชรทุกเม็ดที่เขาเคยให้ฉัน—ฉันยกให้แม่บ้านทั้งหมด และอัลบั้มรูปสิบหกเล่มที่เราทำร่วมกันตลอดหลายปี พร้อมคำสัญญาว่าเราจะเปิดดูมันด้วยกันตอนแก่ ฉันป้อนมันเข้าไปในเตาผิงทีละเล่ม

หน้ากระดาษม้วนงอ ไหม้ และกลายเป็นเถ้าถ่าน

เที่ยงคืน โทรศัพท์ของฉันดังขึ้นมา

คลาร่า: ทุกอย่างพร้อมแล้ว อีกสองวันนับจากนี้ คุณจะหายไปจากโลกนี้