คำหย่าหลังม่านน้ำตา

ฉันก้าวเข้าสู่สำนักงานกฎหมาย ในมือที่กำแน่นคือเอกสารการหย่าร้าง สี่ปี... ตลอดสี่ปีในฐานะโซเฟีย มอเร็ตติภรรยาของเจมส์ มอเร็ตติทายาทแห่งตระกูลมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในเมือง

และวันนี้ ทุกอย่างกำลังจะสิ้นสุดลง

ทนายความไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองตอนที่ฉันเดินเข้าไป

"ฉันต้องการยื่นเรื่องหย่าค่ะ" ฉันเอ่ยขึ้น พร้อมกับวางเอกสารลงบนโต๊ะทำงานของเขา

ในที่สุดเขาก็ยอมละสายตาขึ้นมองฉัน ผมหางม้าที่ถูกมัดอย่างขอไปที กางเกงยีนสีซีด และกระเป๋าเป้ที่ยังคงพาดอยู่บนบ่า สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม "สาวน้อย การหย่าร้างไม่ใช่เรื่องที่จะทำกันเล่น ๆ ตามอารมณ์ชั่ววูบนะครับ"

ฉันเข้าใจดีว่าทำไมเขาถึงมองฉันอย่างนั้น ฉันดูไม่ต่างจากนักศึกษาที่เดินหลงเข้ามาผิดที่ผิดทาง ไม่เหมือนผู้หญิงที่ผ่านการแต่งงานมาแล้วถึงสี่ปี

แต่ฉันเตรียมตัวมาอย่างดีแล้ว

"แค่ประทับตรารับรองเอกสารก็พอค่ะ" ฉันตอบกลับอย่างใจเย็น "ส่วนลายเซ็นของสามี... ฉันจัดการเอง"

คฤหาสน์มอเร็ตติเงียบสงัดจนผิดสังเกตตอนที่ฉันกลับไปถึง เหล่ายามที่เฝ้าประตูไม่แม้แต่จะกะพริบตารับรู้การมาของฉัน ฉันก็แค่สิ่งของไร้ตัวตนอีกชิ้นในโลกของเจมส์

ฉันมุ่งหน้าตรงไปยังห้องทำงานของเขา ประตูแง้มอยู่เล็กน้อยพอให้เสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมา

แล้วฉันก็ได้กลิ่น

กลิ่นเห็ดทรัฟเฟิล

เจมส์ย้ำเสมอว่าเขาเกลียดกลิ่นรุนแรงในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นกระเทียม อาหารทะเล หรืออะไรก็ตามที่กลิ่นติดทน แต่ตอนนี้ในอากาศกลับคลุ้งไปด้วยกลิ่นหอมหวนของเห็ดทรัฟเฟิลขาวราคาแพงระยับ ของสำหรับคนพิเศษเท่านั้น

ฉันผลักประตูเข้าไป

เขาอยู่ตรงนั้น เจมส์ มอเร็ตติสามีของฉัน กำลังนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานในท่าทีผ่อนคลายอย่างที่ฉันไม่เคยได้เห็นยามเขาอยู่กับฉัน และเคียงข้างเขาก็คือวิกกี้ รอสซี่เพื่อนรักวัยเด็กของเขาที่เพิ่งกลับมาเมืองนี้หลังการหย่าร้างของเธอ

เธอกำลังป้อนขนมปังหน้าทรัฟเฟิลให้เขา ปลายนิ้วเธออ้อยอิ่งอยู่บนริมฝีปากของเขานานกว่าที่ควรจะเป็น

ในที่สุดเจมส์ก็เห็นฉัน รอยยิ้มบนใบหน้าเขาเลือนหายไปทันที

"โซเฟีย" น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบ "ไม่นึกว่าเธอจะกลับมาเร็ว"

วิกกี้หันมอง ริมฝีปากสีแดงสดของเธอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ายวน "อ้าว โซเฟีย! เรากำลังกินขนมรองท้องกันน่ะ พอดีมันเหลือแค่สำหรับสองคน แต่ฉันมั่นใจว่าเราพอจะ…"

"ฉันไม่เป็นไร" ฉันพูดตัดบท ก้าวเข้าไปใกล้

ฉันเลื่อนเอกสารไปบนโต๊ะไม้มะฮอกกานีขัดเงา เสียงกระดาษที่เสียดสีกันดังฝ่าความเงียบกริบในห้องทำงานเจมส์เหลือบมองเล็กน้อย แก้ววิสกี้ในมือชะงักค้างกลางอากาศ ดวงตาเขาหรี่ลง "นี่อะไร?"

"แบบฟอร์มความรับผิดชอบด้านความปลอดภัยที่มหาวิทยาลัยต้องการลายเซ็น" ฉันรีบพลิกไปหน้าสุดท้าย

"สำหรับโครงการวิจัยของฉัน" ฉันกลืนก้อนเหนียวในลำคอ "เพราะตอนนี้คุณคือครอบครัวคนเดียวที่ฉันเหลืออยู่"

ความจริงอันขมขื่นลอยอวลอยู่ระหว่างเรา พ่อแม่ฉันจากไปในอุบัติเหตุทางรถยนต์อันน่ากังขาเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นที่ผลักฉันเข้ามาในโลกของเจมส์ เขารู้ดีกว่าใครว่าฉันตัวคนเดียวมากแค่ไหน

เจมส์ขมวดคิ้ว "ไหนขอดู..." เส้นประสาททุกเส้นพลันขึงตึงราวกับสายเปียโน เขาไม่เคยขออ่านอะไร ปกติแล้วไม่ว่าจะเป็นเอกสารอะไรจากมหาวิทยาลัย เขาก็จะเซ็นให้โดยไม่คิดจะมองซ้ำสอง

ทำไมต้องเป็นวันนี้? ทำไมต้องเป็นตอนนี้?

"โธ่ เจมส์คะ" วิกกี้หัวเราะเบา ๆ พลางลูบแขนเขา "คุณจริงจังเกินไปแล้ว! ก็แค่แบบฟอร์มธรรมดา จำไม่ได้เหรอคะว่าเดือนที่แล้วเราต้องเซ็นเอกสารงานกาล่าไปตั้งเยอะแยะ?"

ในฐานะทายาทแห่งรอสซี่เอนเตอร์ไพรส์ พันธมิตรทางธุรกิจคนสำคัญของตระกูลมอเร็ตติ วิกกี้จึงสามารถกลับเข้ามาอยู่ในโลกของเจมส์ได้อย่างราบรื่นไร้รอยต่อ ทุกวันนี้พวกเขาตัวติดกันตลอดเวลา ทั้งในงานประมูล งานเลี้ยงหรู หรือแม้แต่ในห้องเล่นโป๊กเกอร์ที่อบอวลด้วยควันบุหรี่อันเป็นที่ตกลงธุรกิจมืด ทุกย่างก้าวของเจมส์ในวันนี้ มักจะมีวิกกี้ในชุดเดรสหรูเคียงข้าง ราวกับทั้งสองเป็นของที่เกิดมาคู่กัน

เจมส์ลังเล ก่อนหยิบปากกาหมึกซึมขึ้นมาตวัดลายเซ็นอย่างรวดเร็ว ลายเซ็นเดียวกับที่เขาใช้เซ็นอนุมัติคำสั่งตายและปิดดีลธุรกิจพันล้าน

ฉันฉวยเอกสารกลับคืนมาก่อนที่เขาจะทันสังเกตเห็นหัวกระดาษที่พิมพ์ตัวหนาว่า "คำร้องขอหย่า"

วิกกี้ยิ้มเยาะ "พูดตามตรงนะเจมส์ คุณปฏิบัติกับเธอเหมือนน้องสาว... มากกว่าภรรยาซะอีก"

เจมส์ไม่ปฏิเสธ เขาเพียงยกวิสกี้ขึ้นจิบ

ฉันหันหลังและเดินจากมา ก่อนที่ใครจะทันเห็นว่ามือฉันกำลังสั่นเทา

เมื่อประตูบานนั้นปิดลง

ฉันก็ได้รับอิสรภาพ

ขณะย่างก้าวผ่านโถงหินอ่อนในคฤหาสน์มอเร็ตติ ฉันกำเอกสารหย่าที่ลงนามไว้แน่น แม้หมึกอาจจะยังไม่แห้งสนิท แต่ชีวิตการแต่งงานของเรามันจบลงนานแล้ว

ฉันยังจำได้ว่าเจมส์เคยแตกต่างจากนี้แค่ไหน ยามที่ฝ่ามืออบอุ่นของเขาลูบไล้ไปตามแนวกระดูกสันหลังตอนที่เขาคิดว่าฉันหลับ ยามที่เขาดึงฉันเข้าไปในมุมมืดอย่างแสดงความเป็นเจ้าของในงานเลี้ยงของตระกูล และทาบทับริมฝีปากลงมาอย่างร้อนแรง

แต่ตอนนี้เขาแทบไม่มองหน้าฉันด้วยซ้ำ

พ่อแม่ฉันเสียชีวิตตอนฉันอายุสิบหก ดอน มอเร็ตติประมุขของตระกูลในขณะนั้นรับฉันมาอุปการะเพื่อตอบแทนคุณพ่อฉัน อดีตคนขับรถผู้เคยรับกระสุนแทนเขา และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันต้องมาอาศัยอยู่ร่วมชายคากับเจมส์ มอเร็ตติ

เจมส์คือทุกสิ่งที่ฉันไม่ควรปรารถนา เย็นชา อันตราย ไร้ความปรานี เพียงอายุยี่สิบห้าเขาก็กุมอำนาจในองค์กรไปแล้วกว่าครึ่ง หน้าหนังสือพิมพ์ขนานนามเขาว่า "นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง" แต่คนในโลกมืดรู้ดีกว่านั้น

แรกเริ่มฉันพยายามรักษาระยะห่าง ทำตัวให้ไร้ตัวตน จนกระทั่งคืนนั้นเมื่อสี่ปีก่อน วันที่เจมส์กลับมาบ้านในสภาพทั้งร่างเปรอะไปด้วยเลือดของคนอื่น

เขาเจอฉันตอนอยู่ในห้องครัวขณะกำลังทำแผลมีดบาดของตัวเอง บาดแผลอันเป็นของขวัญจากลูกน้องคนหนึ่งของพ่อเขา ผู้ที่มองว่าเด็กในอุปการะของเจ้านายเป็นเหยื่อชั้นดีที่เล่นงานได้ง่าย

เจมส์ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงรับอุปกรณ์ทำแผลไปจากมือที่สั่นระริกของฉัน และลงมือทำแผลให้ด้วยตนเอง วินาทีที่นิ้วโป้งของเขาสัมผัสโดนต้นขาด้านในของฉัน ฉันควรจะผลักไสเขาไป

แต่ฉันกลับรั้งเขาไว้ให้ชิดกว่าเดิม

เราแต่งงานกันในสามสัปดาห์ให้หลัง เจมส์เรียกมันว่าข้อตกลงทางธุรกิจเพื่อให้ความคุ้มครองแก่ฉัน และสร้างความชอบธรรมให้เขา ฉันเกือบจะหลงเชื่อคำพูดนั้น จนกระทั่งวิกกี้ รอสซี่กลับมาที่เมืองนี้ จู่ ๆ จำนวนการประชุมตอนดึกของเขาก็เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

วิกกี้ ทายาทหญิงแห่งตระกูลรอสซี่ อาณาจักรธุรกิจรับเหมาก่อสร้างของตระกูลเธอมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นกับตระกูลมอเร็ตติและนับตั้งแต่เธอกลับมาหลังจากหย่าขาดกับสามีชาวฝรั่งเศส เธอก็กลายเป็นเงาตามตัวเจมส์ แทรกซึมเข้าไปทั้งในการประชุม ในรถ และในชีวิตของเขา

เหตุการณ์เมื่อเดือนที่แล้วคือฟางเส้นสุดท้าย

ฉันรอคอยเขาที่ร้านดันเต้นานถึงหกชั่วโมงเพื่อฉลองมื้อค่ำในวันครบรอบของเรา ร้านอาหารที่เจมส์เป็นเจ้าของในนามบริษัทบังหน้า สุดท้ายแล้วไมเคิลมือขวาของเขาก็ปรากฏตัวในเวลาเที่ยงคืน พร้อมด้วยสร้อยข้อมือเพชรและคำแก้ตัวที่ว่า “ติดปัญหาทางธุรกิจ”

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันได้เห็นภาพถ่ายในคอลัมน์ซุบซิบเป็นภาพเจมส์และวิกกี้ที่โรงละครโอเปร่า โดยมือของเธอซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อทักซิโด้ของเขา ในตำแหน่งที่เขามักใช้เก็บปืน

วินาทีนั้นเองฉันจึงเริ่มวางแผนเพื่ออิสรภาพ

เอกสารการหย่าร้างเปรียบเสมือนบททดสอบสุดท้ายของฉัน เจมส์ลงนามในนั้นโดยไม่ได้อ่าน เพราะมัวแต่ลุ่มหลงวิกกี้ที่คอยส่งสายตาและจุมพิตที่ลักลอบมอบให้

บัดนี้ขณะยืนอยู่ใจกลางโถงทางเข้าอันโอ่อ่าของคฤหาสน์ ฉันใช้นิ้วโป้งลูบไล้ตราประทับนูนของเจ้าพนักงาน ในอีกหนึ่งเดือน กระดาษแผ่นนี้คือตั๋วสู่อิสรภาพของฉัน

ไม่มีอีกแล้วกรงทอง ไม่มีการเสแสร้งแกล้งทำอีกต่อไป

ให้เจมส์จะครอบครองอาณาจักรของเขา ความโหดร้าย และวิกกี้ของเขาไปเถิด

ส่วนฉัน ปรารถนาแค่ได้ชีวิตของตัวเองคืนก็พอ