หนึ่งในเพลงประกอบที่คนพูดถึงมากที่สุดจาก '
หวดรักเข้า กลางใจ' คือ 'เสียงหวดกลางคืน' ซึ่งติดหูตั้งแต่ทำนองเปิดแรกจนถึงคอรัสที่ระเบิดอารมณ์ ผมชอบวิธีที่เมโลดี้เรียบง่ายแต่กว้างออกไป ทำให้ฉากสารภาพรักหรือฉากย้อนอดีตมีน้ำหนักมากขึ้นไม่ต้องพึ่งคำพูดเยอะ มันทำหน้าที่เหมือนเส้นด้ายเชื่อมความทรงจำของตัวละครกับคนดู: พอได้ยินท่อนเปียโนตัวเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นโมเมนต์สำคัญในเรื่อง
นอกจากเพลงหลัก ยังมีเพลงอินสตรูเมนทัลบางชิ้นที่แฟนๆ หยิบมาฟังซ้ำ เช่น 'สายลมในหัวใจ' ที่ใช้ในฉากเดินเล่นเงียบๆ กับคนรัก และ 'ฮาร์โมนีของเรา' ซึ่งเป็นเพลงที่ขึ้นในฉากผิดหวังจนเสียงไวโอลินยาวๆ ดึงคนดูให้จมลงไปกับความอึดอัดของตัวละคร ความชอบส่วนตัวของผมคือเพลงที่ทำให้ฉากธรรมดาดูมีมิติ เช่นท่อนซินธีย์เบาๆ ที่โผล่มาตอนสับสนเล่าเรื่องได้เป็นภาพชัดขึ้น
การเปรียบเทียบเล็กๆ กับงานเพลงจาก 'Your Name' ทำให้เห็นว่าเพลงซีรีส์นี้เลือกใช้เมโลดี้คลีนๆ มากกว่าการยัดเครื่องดนตรีหลากชิ้นจนวุ่นวาย ผลคือมันจำง่ายและกลายเป็นเพลงที่คนร้องตามได้ในคาราโอเกะ ผมยังชอบเวอร์ชันอะคูสติกของ 'เสียงหวดกลางคืน' ที่ปล่อยเป็นซิงเกิล—ยิ่งทำให้
บทเพลงนั้นซึ้งขึ้นโดยไม่ต้องเพิ่มอะไรอีก แค่กีตาร์กับเสียงร้องก็พอให้ฉากในหัววนซ้ำได้หลายรอบ