เพลงประกอบปูยีมีเพลงไหนฮิตและมีความหมายอย่างไร

นับจากความทรงจำที่เคยตามดูซีรีส์จีนเรื่องนี้อย่างจดจ่อ 'เล่ห์รักตำหนักเหยียนสี่' เป็นหนึ่งในซีรีส์พีเรียดที่ดัดแปลงจากนิยายออนไลน์ดังอย่าง 'The Story of Yanxi Palace' ซึ่งมีทั้งหมด 70 ตอนด้วยกัน ตอนแรกที่ออกอากาศในปี 2018 กลายเป็นที่พูดถึงทันทีเพราะพล็อตเรื่องที่ซับซ้อนและตัวละครหลักอย่างวีรสตรีหลินหวางผู้ฉลาดเฉียบคม แต่ละตอนยาวประมาณ 45 นาที บรรจุไปด้วยเกมการเมืองในราชสำนักฉing Dynasty ที่สลับซับซ้อน หลายคนอาจคิดว่าซีรีส์แนวนี้จะน่าเบื่อ แต่กลับกันทุกตอนเต็มไปด้วยการวางแผนที่คาดไม่ถึงและฉากการต่อสู้ทางจิตใจที่ดุเดือด ไม่ใช่แค่ความรักในฮarem แต่คือสงครามอำนาจที่ต้องใช้ทั้งไหวพริบและความอดทน ความยาว 70 ตอนอาจดูมาก แต่เมื่อดูจริงๆ กลับรู้สึกว่ายังน้อยไป เพราะพล็อตแต่ละส่วนดำเนินไปอย่างมีชั้นเชิง ตั้งแต่การเข้ามาของหลินหวาง การแก่งแย่งในตำหนัก การแก้แค้นที่ค่อยๆ ถูกเปิดเผย เรียกว่าดูแล้วติดงอมแงมเลยทีเดียว

แฟนตัวยงหลายคนคงสงสัยว่าเหยียนจื่อเสียนมีสินค้าหรือคอลเลกชันอย่างเป็นทางการไหม — คำตอบไม่ตายตัวเพราะมันขึ้นกับว่าเราเล็งถึงบุคคลหรือแบรนด์แบบไหนและตลาดเป้าหมายเป็นอย่างไร ฉันเคยตามข่าววงการนิยายและวงการไอดอลจีนมาบ้าง จึงพอจับสังเกตแนวทางทั่วไปได้: หากเหยียนจื่อเสียนคือผู้เขียนนิยายระดับค่อนข้างดังหรือมีผลงานที่ถูกดัดแปลงเป็นอนิเมะ ซีรีส์ หรือเกม มักจะมีสินค้าลิขสิทธิ์ออกมา เช่น หนังสือปกแข็งพิมพ์พิเศษ อาร์ตบุ๊ก โปสการ์ด เซ็ตสติกเกอร์ หรือแม้แต่ฟิกเกอร์สำหรับแฟนคลับที่จ่ายหนัก แต่ถ้าเป็นนักเขียนอินดี้หรือคอนเทนต์ยังมิได้ถูกหยิบไปต่อยอดเชิงพาณิชย์ ของที่พบมากมักจะเป็นสินค้าผลงานแฟนอาร์ตจากร้านเล็กๆ หรืองานดีลแบบจำกัด การตรวจเช็คความเป็นทางการของสินค้าจริง ๆ ฉันมองที่สัญลักษณ์ลิขสิทธิ์ ป้ายจากสำนักพิมพ์ หรือประกาศคอลแล็บกับแบรนด์ที่รู้จักกัน ถ้าสินค้าสวยแต่ไม่มีสัญลักษณ์พวกนี้ ก็มีโอกาสสูงที่จะเป็นสินค้าทำเองหรือแผงลอยที่ไม่ได้รับอนุญาต ยกตัวอย่างงานที่โด่งดังระดับสากลอย่าง 'One Piece' หรือ 'Made in Abyss' จะมีทั้งสินค้าลิขสิทธิ์จากผู้ผลิตรายใหญ่และสินค้างานแฟนเมดที่ขายตามงานฺแฟนมีทติ้งต่าง ๆ ซึ่งสร้างทางเลือกให้แฟน ๆ มากมายเหมือนกัน ในฐานะคนชอบเก็บของ ผมมักแบ่งการสะสมเป็นสองทาง: ของทางการสำหรับการลงทุนและของที่ได้จากชุมชนเพื่อคุณค่าทางอารมณ์ หากเหยียนจื่อเสียนมีร้านค้าอย่างเป็นทางการหรือเพจแจ้งข่าว ฉันว่าเป็นสัญญาณที่ดีว่าอนาคตจะมีคอลเลกชันออกมาเรื่อย ๆ แต่ถ้าไม่มีก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีของน่าสนใจ—แวดวงแฟนเมดเองก็มีความสร้างสรรค์สูงและบางชิ้นให้ความรู้สึกใกล้ชิดกว่าสินค้าทางการเสียอีก สรุปคือ คอยสังเกตการประกาศจากเจ้าของผลงานและสำนักพิมพ์เป็นหลัก แล้วเลือกสิ่งที่ตรงกับความหมายของการสะสมของเราได้เลย

สมัยของการเปลี่ยนแปลงในจีนมักทำให้ผมนึกภาพเด็กตัวเล็ก ๆ ในพระตำหนักต้องกลายเป็นสัญลักษณ์ของระบบที่กำลังล่มสลายไปอย่างรวดเร็ว ผมชอบเริ่มต้นจากวันที่ชัดเจนที่สุด: วันที่ 12 กุมภาพันธ์ ค.ศ.1912 นั่นคือวันที่จักรพรรดิปูยี (พระนามฮ่องเต้เสวียนทง) ทรงสละราชสมบัติ เหตุผลหลักไม่ใช่เพียงคำสั่งของปุถุชนคนใดคนหนึ่ง แต่เป็นผลลัพธ์จากการปะทุของการปฏิวัติซินไฮ่ซึ่งเริ่มในปี 1911 เสียงเรียกร้องเรื่องการล้มล้างระบบราชวงศ์จากชนชั้นกลาง ทหาร และนักปฏิวัติรวมตัวกันจนทำให้ราชสำนักสูญเสียอำนาจการควบคุม แถมราชสำนักยังต้องเผชิญความอ่อนแอภายใน เช่นการเมืองราชสำนักที่มีการทุจริตและการปกครองที่ไม่สามารถปรับตัวเข้ากับโลกสมัยใหม่ได้ การลงพระปรมาภิไธยครั้งนั้นเป็นผลจากการต่อรองทางการเมืองอย่างเข้มข้น ระหว่างผู้นำฝ่ายปฏิวัติอย่างซุนยัตเซ็นและนายพลหยวนซื่อไค ความจริงหยวนซื่อไคเป็นบุคคลกลางที่ใช้สถานะและอำนาจในกองทัพเพื่อบีบให้ราชสำนักยินยอมยอมถอย แลกกับเงื่อนไขการยอมรับสิทธิพิเศษบางอย่างสำหรับราชวงศ์ การเจรจานั้นก่อให้เกิดข้อตกลงที่เรียกว่า 'Articles of Favorable Treatment' ซึ่งอนุญาตให้ฮ่องเต้ยังคงชื่อราชอิสริยยศ อาศัยอยู่ในพระราชวังต้องห้าม และได้รับเงินอุดหนุนเพื่อแลกกับการสละอำนาจอย่างเป็นทางการ การตัดสินใจเช่นนี้สะท้อนถึงความพยายามหลีกเลี่ยงสงครามกลางเมืองที่รุนแรงและการยอมแลกเพื่อให้การเปลี่ยนผ่านเกิดขึ้นโดยมีความเสียหายน้อยที่สุด เมื่อคิดถึงภาพเด็กฮ่องเต้ซึ่งเพิ่งมีอายุราวหกขวบในขณะนั้น ความพิลึกของสถานการณ์ยิ่งชัดเจนขึ้น—ผู้ปกครองและชนชั้นนำกำลังต่อรองชะตากรรมของชาติ สุดท้ายการสละราชสมบัติจึงเป็นทั้งการยอมจำนนต่อแรงกดดันภายนอกและการเลือกทางการเมืองเพื่อป้องกันการลุกฮือที่อาจทำลายล้างมากขึ้น เหตุการณ์นี้สอนให้ฉันเห็นว่าสมจริงของการเมืองคือการผสมผสานของอำนาจ ความประนีประนอม และความไม่แน่นอน ซึ่งบางครั้งคำว่า 'การยอมถอย' กลับเป็นหนทางเดียวที่จะรักษาชีวิตของผู้คนและโครงสร้างบางอย่างให้รอดพ้นไปได้

อยากเล่าในมุมมองหนึ่งที่รู้สึกเหมือนเป็นคนดูหน้าใหม่แต่ไม่ได้ไร้เดียงสาเกี่ยวกับภาพยนตร์เรื่องนี้เลย — 'The Last Emperor' ถูกเล่าเหมือนนิทานสำหรับผู้ใหญ่ที่เต็มไปด้วยความงามและความโหดร้ายพร้อมกัน ฉากการสวมมงกุฎของพระเจ้าหนูน้อยในพระราชวังต้องห้ามยังติดตาอยู่เสมอเพราะหนังใช้สเกลใหญ่โตเพื่อเน้นความเล็กของมนุษย์ ผู้กำกับวางตัวเอกไว้ท่ามกลางพิธีกรรมและสิ่งของหรูหรา ส่งสัญญาณว่าทุกอย่างที่ล้อมรอบเขาคือหน้ากาก — หน้ากากที่รับบทแทนอำนาจแต่ปิดบังความโดดเดี่ยวเอาไว้ การสำมะโนบทภาพยนตร์ของผมมักจะหยุดที่การใช้ภาพและแสง: มีความเป็นภาพจิตรกรรมสูง สีทอง สีแดง และเงาทอดยาวที่ทำให้ชีวิตในพระราชวังดูเหมือนความฝัน ผมชอบการเก็บรายละเอียดในฉากนิ่ง ๆ อย่างการแต่งพระองค์หรือการเดินผ่านห้องโถง เพราะในความเงียบเหล่านั้นหนังสื่อสารว่าอำนาจไม่ใช่สิ่งที่ควบคุมได้ง่าย ๆ แต่คือโครงสร้างที่ขังคนเอาไว้ นักแสดงที่รับบทเป็นพุ่ยีถ่ายทอดความสับสนระหว่างการอยากเป็นเด็กธรรมดากับการถูกบังคับให้เป็นสัญลักษณ์ได้อย่างละเอียดอ่อน — เงาของอดีตและอนาคตชนกันจนตัวละครกลายเป็นวัตถุมากกว่ามนุษย์ อีกมุมหนึ่งที่ผมให้ความสนใจคือการเล่าประวัติศาสตร์ผ่านสายตาที่เป็นมนุษย์มากกว่าการสอนบทเรียนเดียว หนังจงใจทำให้ผู้ชมรู้สึกเห็นใจคนที่ทำผิดพลาดหรือร่วมมือกับฝ่ายที่โหดร้าย แต่มันก็มีความซับซ้อนตรงที่หนังไม่ได้หลีกเลี่ยงการชี้ให้เห็นถึงหน้าที่และความรับผิดชอบ เช่น ชีวิตที่อยู่ภายใต้การครอบงำของญี่ปุ่นและการเป็นหุ่นเชิดในรัฐหุ่นยนต์ย่อมมีบทบาททางการเมืองที่ไม่เล็ก นักเขียนบทและผู้กำกับเลือกที่จะให้ความสำคัญกับความเปราะบางของจิตใจมนุษย์เท่ากับเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ ซึ่งในมุมผม ทำให้เรื่องราวมีเสน่ห์และน่ากังขาพอกัน — ชวนให้คิดต่อว่าการให้อภัยหรือการตัดสินควรทำอย่างไรกับคนที่ถูกสร้างมาเป็นสัญลักษณ์มากกว่าตัวเอง

จุดเปลี่ยนที่ชัดเจนที่สุดสำหรับเซียวเหยียนคือการค้นพบสิ่งที่อยู่ในแหวนเก่า ๆ ซึ่งเปลี่ยนทั้งทิศทางชีวิตและวิธีคิดของเขาไปอย่างสิ้นเชิง เหตุการณ์นั้นไม่ใช่แค่ได้พลังกลับคืน แต่เป็นการได้ครูที่ทำให้เขาเข้าใจพื้นฐาน การฝึก และเป้าหมายของการต่อสู้ในระดับใหม่กว่าเดิม นั่นเป็นจุดที่เขาหยุดยอมรับโชคชะตาและเริ่มเป็นคนวางแผนฝึกฝนอย่างมีระบบ ซึ่งฉันมองว่าเป็นแกนกลางของการเติบโต ผลลัพธ์ที่ตามมาคือความมั่นใจที่ไม่ใช่ความเย่อหยิ่ง แต่เป็นความรู้ว่าต้องลงมือและจ่ายราคาเพื่อให้เก่งขึ้น การเปลี่ยนมุมมองจากคนที่คอยโทษโชคชะตาเป็นคนที่ควบคุมโชคชะตาเองนั้นทำให้การพัฒนาของเขามีทิศทางชัดเจน และทำให้ฉันชื่นชมการเดินเรื่องใน 'Battle Through the Heavens' ที่ทำให้โมเมนต์นี้รู้สึกทรงพลังและมีน้ำหนัก

มีฉากหนึ่งในช่วงต้นเรื่องที่ยังตราตรึงอยู่ในใจเสมอ—การประลองกลางสนามแข่งที่ทำให้ 'เซียวเหยียน'กลับมาเป็นหัวข้อที่ทุกคนพูดถึงอีกครั้ง ผมชอบฉากนี้เพราะมันไม่ใช่แค่การโชว์พลัง แต่มันเป็นการประกาศตัวตนนอกเหนือจากคำสบประมาททั้งหมด การเคลื่อนไหวของเขาไม่ได้รุนแรงเพียงอย่างเดียว แต่มีจังหวะที่บอกว่าคนๆ นี้เรียนรู้มาเพื่อชนะไม่ใช่เพื่อทำลาย ความตึงเครียดในอากาศ การมองเห็นคู่ต่อสู้ที่เคยดูถูก และการพลิกสถานการณ์ด้วยเทคนิคที่ไม่คาดคิด—ทั้งหมดนี้ทำให้แฟนๆ ฮือฮาได้ทุกครั้ง ยิ่งกว่านั้นช่วงต่อสู้ตรงนี้ยังผสานทั้งเทคนิคการใช้พลังและการจัดการอารมณ์ได้ดีมาก ฉากจบของการประลองไม่ยิ่งใหญ่ในแง่ของความโหดร้าย แต่ยิ่งใหญ่ในเชิงการยืนยันตัวตน ซึ่งนั่นคือเหตุผลที่ผมยังคงชอบฉากนี้เสมอ

เราเคยตะลุยดูบูธงานแฟนมีตหลายครั้งจนจำได้ว่าไอเท็มพื้นฐานที่มักพบของ 'เซียวเหยียน' มีอะไรบ้างและแต่ละชิ้นให้ความรู้สึกต่างกันอย่างไร เริ่มจากของง่ายๆ ที่เจอประจำ: อะคริลิกสแตนด์ลายชิบิ, พวงกุญแจเรซิ่นรูปท่าประจำตัว, สติกเกอร์ซีทที่รวมหน้าตาและมุมฮาๆ เอาไว้, และแฟ้มใสลายอาร์ตเพื่อติดโต๊ะอ่านหนังสือ สิ่งพวกนี้มักเป็นของแฟนเมดที่ราคาจับต้องได้ เหมาะสำหรับคนอยากมีของติดตัวหรือแต่งมุมทำงาน พอขยับขึ้นมาอีกระดับจะเจอผลงานที่ละเอียดขึ้น เช่น ฟิกเกอร์เรซินสเกลเล็กที่ทำท่าโจมตีฉากหนึ่ง, แดกิมากุระพิมพ์ลายภาพโปรไฟล์อ่อนโยน, และหนังสือแฟนอาร์ตขนาดหนาพร้อมปกแข็งที่รวมเรื่องสั้นหรือฉากบรรยายพิเศษตอนหนึ่ง ชิ้นพิเศษพวกนี้มักเป็นลิมิเต็ด เอาไปใส่ตู้โชว์แล้วดูเป็นคอลเลกชันขึ้นมาทันที และถ้าโชคดีจะเจอสติกเกอร์เซ็นโดยศิลปินด้วย ซึ่งทำให้ชิ้นนั้นพิเศษขึ้นอีกขั้น

ความยิ่งใหญ่ของฉากเปิดใน 'เทรนทูปูซาน' ทำให้ฉันอยากพูดถึงตัวละครหลักอย่างละเอียด — พวกเขาไม่ได้เป็นแค่รายชื่อบนโปสเตอร์ แต่เป็นแรงขับเคลื่อนของเรื่องราวทั้งเรื่อง ซอก-วู เป็นแกนหลักของนิยายภาพนี้ เขาเริ่มเรื่องในฐานะพ่อที่มุ่งแต่เรื่องงานและเห็นความสัมพันธ์กับลูกเป็นภาระ ยิ่งเล่าไปยิ่งเห็นการเปลี่ยนแปลงเมื่อแรงกดดันของเหตุการณ์บนรถไฟบังคับให้เขาต้องเลือกระหว่างชีวิตส่วนตัวกับความรับผิดชอบ ซูอัน ลูกสาวของเขา คือหัวใจของเรื่อง เธอเป็นตัวแทนของความบริสุทธิ์และความหวัง ทำให้การกระทำของซอก-วูมีความหมายขึ้นมา ซังฮวา และซองคย็อง ทำหน้าที่เป็นเสาหลักอีกมุมหนึ่ง — คนธรรมดาที่กล้าลุกขึ้นปกป้องผู้อ่อนแอ สองคนนี้ให้ภาพสะท้อนว่าความกล้าหาญไม่ได้มาจากสถานะทางสังคม ในทางตรงกันข้าม ยอนซุก (ผู้ชายร่ำรวยและเห็นแก่ตัว) กลายเป็นตัวอย่างที่ตรงกันข้ามของสัญชาตญาณเอาตัวรอดเพียงอย่างเดียว ยังมีตัวละครสนับสนุนอย่างชายชรากับพนักงานบนรถไฟที่เติมเต็มฉากเล็ก ๆ แต่ทรงพลัง การเตรียมตัวละครทุกตัวทำให้ฉากวิกฤตบนรถไฟมีน้ำหนัก ฉากในอุโมงค์ที่ทุกคนต้องตัดสินใจแบบทันทีเป็นหนึ่งในจุดที่สะท้อนคาแรกเตอร์ได้ชัดเจน — ความเป็นมนุษย์ถูกย่อยออกมาให้เห็นอย่างไม่ปรานี ฉันชอบการที่เรื่องราวไม่ทิ้งตัวละครไว้เป็นเงา แต่ดันให้ทุกคนมีบทบาทสำคัญต่อการเดินเรื่อง เลยทำให้การเดินทางครั้งนี้ทั้งโหดและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน