ใครคือฆาตกรที่มีแรงจูงใจหลักในนิยายสยองขวัญ

ชื่อเรื่องนี้ฟังดูคุ้นหูแต่ก็มีความเป็นไปได้หลายทางในโลกนิยายลึกลับที่ผูกโยงกับภาพวาดและการสืบสวนคดีฆาตกรรม ผมเป็นคนที่ชอบสะสมงานแนวสืบสวนจากทั้งไทยและต่างประเทศ จึงมักเจอชื่อนิยายที่มีคำว่า 'ภาพวาด' หรือ 'ปริศนา' ประกอบอยู่บ่อย ๆ ถาคที่ผู้เขียนหยิบภาพวาดมาเป็นจุดเชื่อมโยงของคดีมักจะสร้างบรรยากาศที่อึมครึมและมีเลเยอร์ความหมาย เช่น งานที่เล่าเรื่องราวผ่านภาพศิลป์ซึ่งซ่อนเบาะแสเกี่ยวกับผู้ตายหรือเจตนาของฆาตกร ฉะนั้นเมื่อเจอชื่อเรื่อง 'ภาพวาดปริศนากับการตามหาฆาตกร' ผมนึกถึงผู้เขียนที่ถนัดการผูกเรื่องโดยใช้วัตถุเป็นกุญแจสืบสวน — คนที่สามารถสอดแทรกประวัติศาสตร์ศิลป์ ความสัมพันธ์เชิงบุคลิกภาพ และตรรกะการสืบสวนเข้าด้วยกัน จากมุมมองแฟนคลับ ผมคิดว่าเจ้าของผลงานน่าจะเป็นคนที่มีความชำนาญทั้งในการวางปริศนาและการสร้างบรรยากาศ เช่น ผู้เขียนที่เคยเขียนเรื่องสืบสวนแบบกึ่งจิตวิทยาและชอบสลับเล่าอดีต-ปัจจุบันเพื่อเผยเงื่อนงำทีละชิ้น ตัวอย่างงานอื่น ๆ ที่ทำให้ผมเชื่อแบบนี้ได้แก่ 'The Name of the Rose' ที่ใช้หนังสือและภาพเขียนเป็นแหล่งเบาะแส หรือเรื่องราวในบรรยากาศเมืองเก่าซึ่งภาพวาดกลายเป็นตัวกลางเชื่อมเหตุการณ์ข้ามยุค แม้ว่าผมจะไม่ได้ยืนยันชื่อผู้แต่งที่แน่ชัดตรงนี้ แต่จากโครงเรื่องและการเล่าแบบที่สะดุดตา มันน่าจะมาจากนักเขียนที่ให้ความสำคัญกับรายละเอียดทางศิลปะและจิตวิทยาตัวละครอย่างมาก สุดท้ายถ้าคุณกำลังมองหาชื่อผู้แต่งที่ชัดเจนจริง ๆ วิธีที่ผมมักใช้คือเทียบลักษณะการเล่าและโทนเรื่องกับหนังสือที่คุ้นเคย — คนอ่านชื่อเดิม ๆ ก็จะช่วยตัดสินได้เร็วขึ้น อย่างไรก็ดี เหตุผลที่ผมพูดแบบนี้เป็นเพราะงานแนวภาพวาดปริศนามีหลายสำเนียง และผู้แต่งแต่ละคนจะเลือกทำให้ผลงานมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว การได้อ่านต้นฉบับสักตอนหรือดูข้อมูลปกจะทำให้ระบุผู้แต่งได้แม่นยำกว่า แต่โดยรวมแล้วผมชอบแนวนี้ที่มันทั้งลึกและระทึกใจ ลุ้นไปกับการเชื่อมจิ๊กซอว์ภาพวาดเข้ากับเบาะแสของคดีมาก ๆ

บอกเลยว่าฉันคลั่งไคล้ปมแบบนี้มาตั้งนาน — ep3 ทำให้คิดถึงกลเม็ดซ่อนเงื่อนที่ไม่ยาก แต่ละเอียดจนแทบมองไม่เห็นชั้นเดียว ฉันมองว่าทฤษฎีแรกที่แฟนๆ แพร่หลายคือ 'ฆาตกร' เป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวอย่างสุดๆ แต่ถูกปกปิดด้วยหน้ากากของการแสดง: สัญลักษณ์บนเวที ท่อนคอรัสที่เปลี่ยนจังหวะ และการใส่ชุดสีเดียวกันในฉากสำคัญ ถูกตีความว่าเป็นรหัสสื่อสารระหว่างตัวละคร แทนที่จะเป็นเบาะแสของบุคคลแปลกหน้า นึกถึงฉากที่ตัวละครคนนึงยืนหันหลังแล้วเพลงเบาๆ กลายเป็นจังหวะกดดัน — นั่นแหละแฟนๆ บอกว่าเป็นการยืนยันว่าฆาตกรมีความสัมพันธ์เชิงอำนาจกับเหยื่อ ไม่ใช่อาการล้มเหลวทางจิตเพียงอย่างเดียว ปิดท้ายด้วยมุมมองส่วนตัว ฉันชอบทฤษฎีนี้เพราะมันเล่นกับไดนามิกของวงการละครเอง ทำให้ทุกบทสนทนาดูมีน้ำหนักและทุกสายตาที่หลบไปมาเป็นเบาะแสที่หวานขม

มุมมองแรกที่ชอบคุยกันในวงแฟนๆ คือการตีความภาพนิ่งและการตัดช็อตที่ดูไม่มีความบังเอิญในฉากโรงพยาบาลของ 'การุณยฆาต' ep 4, ฉากที่มือใส่ถุงมือวางเข็มฉีดยาลงบนโต๊ะก่อนกล้องจะตัดไปยังหน้าพยาบาลที่นิ่งจนแปลก การอ่านฉากนี้แบบฉันคือมองว่าการกระทำเล็กๆ อย่างการวางเข็มหรือแววตาที่ไม่สบตาเป็นการบอกใบ้ถึงคนที่คุมสถานการณ์มากกว่าที่เป็นผู้ชายนอกโรงพยาบาล คนที่แฟนๆ ชี้ว่าเป็นพยาบาลน่าจะมีแรงจูงใจแบบความเชื่อส่วนตัวเกี่ยวกับการช่วยปลดปล่อยคนเจ็บป่วย ซึ่งเชื่อมโยงกับธีมของเรื่องที่สับสนระหว่างการช่วยเหลือกับการล่วงละเมิด ภาพรองๆ อย่างเข็มที่มีรอยนิ้วหรือการประคองแขนผู้ป่วยที่กล้องละไปช้าๆ ทำให้ฉันคิดว่าไม่น่าจะเป็นการฆาตกรรมแบบฉับพลัน แต่เป็นการวางแผนและทำซ้ำได้ ซึ่งทำให้ตัวละครพยาบาลนั้นมีมิติมากกว่าคนร้ายทั่วไป — เป็นคนที่เชื่อในความถูกต้องของการกระทำ แม้จะผิดกฎหมายและศีลธรรมก็ตาม

นี่เป็นหนึ่งในคำถามที่ทำให้ผมต้องหยุดคิดเลยนะ 'ย้อนเวลาหาฆาตกร' เป็นเรื่องที่เล่นกับแนวคิดเรื่องเวลาและการแก้ไขอดีตได้น่าสนใจมาก ตอนจบของเรื่องแบบนี้มักจะแบ่งออกเป็นสองแบบใหญ่ๆ แบบแรกคือตอนจบแบบปิดสนิท ที่ตัวเอกสามารถเปลี่ยนแปลงอดีตได้สำเร็จ ฆาตกรถูกจับหรือถูกกำจัด ความผิดพลาดในอดีตได้รับการแก้ไข เหมือนอย่างใน 'Steins;Gate' ที่โอคาเบะต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อย้อนกลับไปแก้ไขเหตุการณ์ร้ายๆ แต่สิ่งที่ผมชอบคือตอนจบแบบนี้มักจะไม่ใช่ happy ending แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะการเปลี่ยนแปลงอดีตย่อมมีราคาที่ต้องจ่ายเสมอ อีกแบบคือตอนจบแบบเปิด ที่แม้ว่าตัวเอกจะพยายามเต็มที่ แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอดีตได้อย่างสมบูรณ์ บางเรื่องอาจลงท้ายด้วยการค้นพบว่าการฆาตกรรมนั้นจำเป็นต้องเกิดขึ้น เพื่อรักษาสมดุลบางอย่าง หรือไม่ก็พบว่าตัวเองกลายเป็นส่วนหนึ่งของวงจรนั้นไปแล้ว แบบใน 'The Girl Who Leapt Through Time' ที่สอนเราว่าบางครั้งการเปลี่ยนแปลงอดีตอาจสร้างปัญหาใหม่ที่คาดไม่ถึง

ฉากที่ทำให้ใจเต้นแรงที่สุดใน 'ย้อนเวลาหาฆาตกร' คงหนีไม่พ้นตอนที่ตัวเอกต้องแข่งกับเวลาเพื่อป้องกันเหตุฆาตกรรมในอดีต แสงสีเสียงที่ตัดสลับระหว่างปัจจุบันกับอดีตสร้างความตึงเครียดได้ดีมาก เหมือนเรากำลังนั่งรถไฟเหาะที่พุ่งลงมาแบบไม่รู้จบ ประเด็นที่น่าสนใจคือการที่ผู้สร้างเล่นกับ 'กฎแห่งกรรม' แบบไม่ให้喘息任何喘息的空间 ทุกการกระทำในอดีตส่งผลแบบลูกโซ่ ฉากที่ตัวละครหลักเกือบถูกจับได้ขณะพยายามเปลี่ยนประวัติศาสตร์นี่แหละ ที่ทำให้ต้องกดหยุดวีดีโอเพื่อ深呼吸สักพัก ความเย้ายวนใจของการแก้ไขอดีตผสมกับความกลัวว่าจะทำผิดพลาดไปมากกว่าเดิม - นี่คือสูตรสำเร็จที่ทำให้เรื่องนี้ตราตรึงใจ

มีโอกาสสูงที่เราอาจได้เห็นภาคต่อของ 'ย้อนเวลาหาฆาตกร' เพราะความนิยมของเรื่องนี้ค่อนข้างพุ่งแรง หลายคนติดตามทั้งตัวละครหลักและพล็อตที่เต็มไปด้วยความลึกลับ ตัวฉันเองก็เป็นหนึ่งในแฟนที่เฝ้ารอข่าวสารเกี่ยวกับภาคสองอยู่เหมือนกัน ความสำเร็จของภาคแรกทั้งในแง่ยอดขายและเสียงวิจารณ์น่าจะเป็นแรงผลักดันให้ทีมงานลงมือสร้างภาคต่อ โครงเรื่องยังเหลือประเด็นให้ขยายความได้อีกเยอะ โดยเฉพาะปมลับบางอย่างที่ยังคลุมเครือ หวังว่าเราจะได้เห็นพัฒนาการของตัวละครและโลกในเรื่องที่ลึกซึ้งขึ้น

การได้สวมบทบาทเป็นนักฆ่าในเกมนั้นให้ความรู้สึกเสมือนจริงเกินคาด! ทุกครั้งที่วางแผนลอบสังหารเป้าหมายใน 'Hitman' รู้สึกเหมือนกำลังเล่นหมากรุกที่ชีวิตคือเดิมพัน แฟนเกม stealth อย่างเราต้องยกนิ้วให้การออกแบบด่านที่ยืดหยุ่นได้ใจ จำครั้งหนึ่งใช้เวลาเป็นชั่วโมงเพื่อสังเกตพฤติกรรม NPC ก่อนแฝงตัวเป็นพ่อครัว วางยาพิษในอาหาร แล้วหลบหนีแบบไม่เหลือร่องรอย ความมันส์อยู่ที่ไม่มีวิธีแก้ปัญหาแบบตายตัว เล่นกี่รอบก็เจอทางใหม่ๆเสมอ

ผู้กำกับเน้นหนักเรื่องจิตวิทยาของตัวละครและการใช้สัญลักษณ์เชิงภาพในตอนที่สามมากกว่าการลงรายละเอียดของพล็อตตรงๆ, ฉันเห็นว่าคำอธิบายของเขามุ่งไปที่การทำให้ผู้ชมรับรู้ความขัดแย้งภายในมากกว่าการให้ข้อมูลภายนอกเยอะ ๆ อธิบายง่าย ๆ ว่าฉากที่ตัวละครเจอกระจกไม่ได้เป็นแค่ทริคเวที แต่ถูกออกแบบให้เป็นพื้นที่ปะทะระหว่างตัวตนที่อยากจะซ่อนและตัวตนที่ผลักให้คนทำผิด ผู้กำกับบอกว่าการใช้กระจกซ้อนและไฟสลัวทำให้คนดูรู้สึกไม่มั่นคง โดยมีดนตรีซาวด์สเกปที่ทำหน้าที่เหมือนการเต้นของหัวใจ ฉันชอบมุมมองนี้เพราะมันทำให้ความรุนแรงในเรื่องถูกอ่านเป็นผลของบาดแผลทางจิตมากกว่าความชั่วล้วน ๆ สิ่งที่น่าสนใจคือเขายกตัวอย่างการใช้คอสตูมและมุมกล้องให้เห็นตัวละครแบบซ้อนทับ คล้ายทฤษฎีการแสดงใน 'Sweeney Todd' แต่มีความเป็นละครเพลงร่วมสมัยมากกว่า จบด้วยความคิดว่าเป้าหมายคือให้ผู้ชมกลับบ้านแล้วค้างอยู่กับคำถามว่าใครคือผู้ถูกฆาตกรรมจริง ๆ — ใครคือคนที่สูญเสียมากที่สุดในเรื่องนี้