Ai Oshi No Ko

Ivy Alodia Dharma sudah akrab dengan penderitaan dan rasa sakit. Sejak kecil, dia menjadi wadah pelampiasan amarah ayahnya dan kini menikah dengan Noah hanya sebagai alat balas dendam. Pernikahan sudah diawali dengan ancaman pembunuhan, tetapi Ivy mencoba bertahan demi menyelamatkan adiknya. Ivy terus bersabar dalam menghadapi siksaan dari ayahnya dan suaminya, tetapi ketabahannya hancur atas pengkhianatan adiknya. Belum lagi hatinya yang lambat laun terjatuh pada Noah saat melihat sisi lemahnya. Apakah Ivy akan menggunakan kemampuannya untuk membalas semua perlakuan suaminya? Atau justru membantu Noah membalaskan dendam pada ayahnya karena rasa cinta yang mulai tumbuh dalam hatinya?

"Katty" ang pangalang gustong-gusto ko noon pero simula ng makilala ko si Ryan at malaman ko ang katotohanan ay kinamuhian ko ang pangalang iyan. Katotohanang hindi ko inaasahan. Katotohanang sisira sa buhay ko. Katotohanang hindi ko na sana nalaman pa. KATTY? Ano ba'ng mayroon sa'yo?

Naalimpungatan ako dahil, sa sinag ng araw na tumatama sa muka. "Shit!" Mura ko dahil pakiramdam ko parang binugbog ang katawan ko sa sobrang sakit. Tamang babangon ako ng ma pansin Ko na hindi ko ito kwarto. Bumaba ang tingin ko sa katawan Ko na hubad at tanging kumot lang ang naka takip. "Mygod my virginity." naiiyak na bulong ko sa sarili ko. "Bwiset sino to?" Naguguluhang tanong ko sa katabi Ko na mahimbing na natutulog Kita sa muka nito na gwapo siya kahit pa nakapikit siya. Paika ika akong tumayo at sinuot ang puting polo niya. Wala ko sa sariling lumabas ng condo at deretsyong lumabas ng entrance para makasakay pauwi. Nandidiri ako sa sarili ko ibinigay ko ang pinakainingatan ko sa lalaking hindi ko naman kilala. Hanggang sa maka uwi ako ng condo ko wala parin ako sa sarili. Pumunta ako ang banyo at nanghihinang binuksan ang shower. Sunod sunod ang pagpatak ng luha ko wala na naisuko kona pano Kong mag bunga yon anong gagawin ko? Kasalanan to ng demonyo kong ex at kaibigan ko. Kong Hindi nila ko niloko Hindi hahantong sa ganto na makakarating ako ng bar at ma isusuko ang pinaka iingatan ko sa hindi ko kilala. Sobra ang ginawa Kong pag hilod sa katawan ko dahil sa pandidiring nararamdaman ko Natigilan ako ng maalala ang isang bagay. Pano Kong mag bunga ang gabing isang pagkakamali lang naman?

Rania Agista harus rela meninggalkan kampung halaman saat ia tengah berbadan dua. Kejadian itu bermula saat Rania menghadiri acara ulang tahun sahabatnya. Awal petaka terjadi saat Rania dibawa Andra-kekasih sekaligus kakak dari sahabatnya-dalam keadaan tertidur pulas karena obat tidur yang dimasukkan Sinta, sahabatnya. Rania dinyatakan hamil, tetapi Andra tidak mau bertanggungjawab. Akhirnya Rania pergi bersama janin dalam kandungannya. Rania kembali saat anaknya sudah berusia tiga belas tahun. Kampung halamannya menjadi gaduh karena anak Rania begitu mirip dengan kepala desa mereka. Tuhan memang Maha Adil. Rania tidak perlu membalas, tetapi Tuhan tunjukkan segalanya. Karir Andra hancur, kehidupan Sinta berantakan. Karma dibayar tunai.

Handa akong tumakbo sa kahit saan maitago ko lamang ang katotohanan na nagkaanak ako at ang ama ay walang iba kundi ang boss ko. Ginawa ko ang lahat maitago lamang ang anak ko sa mga katrabaho ko hanggang sa manganak ako. Nagresign ako sa trabaho upang maalagaan ang anak ko at nang makalaki na ito ay agad akong nag-aplay ng trabaho. Sinong mag-aakala na babalik din pala ako kung saan ako nagsimula at muli kaming magkita. Umakto ako na paranng hindi kami magkakilala noon at nanatiling nakadistansiya rito. Hanggang kailan ko maitatago ang katotohanan tungkol sa pagkatao ng anak ko? Handa ba akong lunukin ang takot ko para ipagtapat ang katotohanan? O Magpapadaig na lamang ako sa takot ko at hahayaan na ang tadhana na lamang ang magdikta ng aming kapalaran? Paano kung dumating ang araw na kailanagan ko ng tulong sa ama ng anak ko upang maisalba ang buhay nito. Handa ko bang guluhin ang tahimik nitong buhay kasama ang bago nitong minahal at magulo ang tahimik na buhay na nais ko para sa anak.

J'ai été infectée par l'aconit lunaire, une maladie chronique, et j'ai fait face à la mort. Mais le seul antidote, la Panacée rouge, a été acheté par mon compagnon Léo et offert à ma demi-sœur Jeanne, simplement parce qu'il pensait que je faisais semblant d'être malade. J'ai abandonné le traitement conservateur et avalé des analgésiques puissants. Le prix à payer : ils me tueraient en trois jours, en faisant atrophier mes organes. Durant ces trois jours, j'ai tout abandonné : Quand j'ai offert ma filature, bâtie de mes propres mains, à Jeanne, mes parents m'ont félicitée : « Enfin, Viviane sait aimer sa sœur. » Quand j'ai proposé à Léo de rompre notre lien, il a souri : « Tu deviens enfin compréhensive. » Quand j'ai ordonné à mon fils d'appeler Jeanne « Maman », le petit a ri : « Jeanne est la plus gentille du monde ! » Lorsque j'ai transféré toutes mes économies à Jeanne, personne n'a perçu l'anormalité. Ils ont simplement hoché la tête, satisfaits : « Viviane n'est plus aussi mauvaise qu'avant. » Mais après ma mort, regretteraient-ils leurs actions ?

J'ai épousé Lucien Lepont depuis dix ans. J'ai rencontré toutes ses maîtresses après notre mariage. Chaque fois qu'il s'était lassé et qu'il voulait une autre femme, j'étais son meilleur prétexte pour rompre avec chacune d'elles. « Si tu m'épouses, tu deviendras comme elle. À la fin, nous serons trop habitués l'un à l'autre, et il n'y aura plus aucune nouveauté. » Le jour de notre anniversaire de mariage, j'ai essuyé les larmes de la femme qu'il venait de quitter, tandis que lui est allé au cinéma avec une nouvelle maîtresse. La jeune femme a vidé un paquet de mouchoirs en pleurant, et j'ai cru revoir mon propre visage d'autrefois. Alors, j'ai demandé le divorce à Lucien. Il s'est montré inhabituellement déconcerté, « Tu ne pourrais pas attendre un peu ? Peut-être que je reviendrai à toi un jour. » J'ai souri doucement sans répondre et j'ai réservé un billet d'avion pour l'autre côté de l'océan. Je n'ai plus eu la patience d'attendre ton retour, alors je suis partie la première.

Nalaman ko na buntis ako kasabay ng childhood sweetheart ng asawa ko na si Rosa. Para protektahan ang kanyang anak mula sa pagpapaabort, sinabi ng asawa ko na anak niya iyon. Sa anak ko? Pinagaan niya ang loob ko, sinabi niya na aangkinin lang niya ang bata kapag isinalang na ito. Kinumpronta ko siya, gusto ko malaman kung bakit niya ito ginagawa sa akin. Malamig at walang alinlangan ang sagot niya: “Ang angkinin ang baby ang tanging paraan para protektahan sila pareho. Hindi ko hahayaan na may mangyari sa kanya o sa baby niya.” Sa oras na iyon, habang nakatingin ako sa lalaki na minahal ko ng sampung taon, napagtanto ko na namatay na ang pag-ibig ko para sa kanya. Hindi nagtagal, kinundena ako ng pamilya ko, tinatawag akong pokpok dahil nagkaanak ako ng wala itong ama at pinressure ako na magpa-abort. Samantala, nasa ibang lungsod naman ang asawa ko, kasama ang sweetheart niya, tinutulungan siya sa kanyang pagdadalantao. Sa oras na nakabalik siya, nakaalis na ako.

Lagi akong ikinukunsidera ng pamilya ko na tagapagdala ng kamalasan. Dahil ito sa nakikita ko ang countdown bago mamatay ang mga kamag-anak ko. Sinabi ko sa kanila kung kailan mamamatay si lolo, ama, at ina. Nagkakatotoo ito dahil sa iba’t ibang mga aksidente. Ang tatlong mga kapatid ko ay kinamumuhian ako mula sa kaibuturan nila dahil sa tingin nila isinumpa ko ang mga magulang ko at lolo. Ang nanay ko ay namatay matapos iluwal ang nakababata kong kapatid na babae, pero ang mga kapatid ko ay walang tigil siyang iniispoil. Sinasabi nila na siya ang suwerte nila dahil nagiging okay ang lahat para sa pamilya sa oras na iluwal siya. Pero hindi ba’t namatay si Ina noong iniluwal siya? Sa ika-18th kong kaarawan, nakikita ko ang death countdown kapag tinitignan ko ang sarili ko sa salamin. Bumili ako ng urn at naghanda ng pagkain. Gusto ko kumain ng huling beses kasama ang mga kapatid ko, pero walang nagpakita sa kanila noong nag zero na ang timer...

Mon frère était à une soirée, je suis allée le chercher. J'ai entendu mon frère demander à Lucas Bernard : « Tu as une petite amie, non ? Ça fait longtemps et je ne l'ai jamais vue. » J'ai soudain été prise de panique. Cela faisait trois ans que Lucas et moi étions ensemble, mais dans le secret. Personne ne le savait. Lucas a répondu d'une voix traînante : « Ce n'est pas une petite amie, juste un passe-temps. De toute façon, je ne compte pas me marier avec elle. » J'ai serré les poings et j'ai directement poussé la porte de la pièce.