Bakit Parang Kasalanan Ko

"P-Pa..bat nyo naman ako iniwan" sabi ko sa malamig na bangkay ni papa na nasa loob ng kabaong,umalis lang ako saglit pagdating ko patay na sya. "Ano pang ginagawa mo dito?" Napatingin ako kay tita habang nakapamewang sya. Napayuko nalang ako dahil pinagtitinginan kami ng mga tao dito. "T-tita--" "Wag mo akong matita tita dyan! Ikaw ang malas sa buhay namin! Pati asawa ko namatay dahil sa kamalasan mo!! Ngayon layas!!" Malakas na sigaw nito,nagbubulungan na ang ibang tao. "T-tita wala p-po akong m-matutuluyan e" Umiiyak na sabi ko kay tita.Bigla nya akong kinaladkad palabas ng mansyon. "Pag sinabi kong layas! Layas!!" Sigaw nanaman nito dahilan para mapatingin maging ang mga tao sa labas ng gate. Umiiyak na tumayo ako,nagmamakaawang wag naman sana nya akong palayasin. "Malas ka samin alam mo ba yun?! Ha?! Dahil sayo nawalan ng pake sakin ang asawa ko! Nasa sayo ang atensyon nya! Huh! Bakit nga ba ganun?! E AMPON KA LANG NAMAN!!" Malakas na sigaw nanaman nito kaya mas lalong lumakas ang mga bulungan. "Mom whats happening here?" Tanong ni Stella....anak nya. "Pinapalayas ko na sya" maawtoridad na sabi ni Tita,tumawa naman si Stella. "So ano pang ginagawa mo? Layas na! Chupi! Bawal ang malas dito!" Sigaw nito. Wala akong nagawa kundi ang tumakbo ng tumakbo.Siguro nga malas ako,wala na si Papa sakin...wala na rin akong matutuluyan,bakit pa ako nabuhay?!

Akala ko tapos na ang gabi. Tahimik na ang buong bahay, pero hindi ang dibdib ko. Kagagaling lang namin sa isang party—hosted by his mother. Ang daming tao. Ang daming mata. Pero kahit na ipinakilala niya akong secretary lang, ramdam ko ang pag-aangkin sa bawat sulyap niya. Lalo na nang may lalaking lumapit sa akin. Lalo na nang ngumiti ako, kahit sandali. Doon ko siya nakita—yung paninigas ng panga, ang lalim ng tingin na parang babagsak ang langit. Kaya hindi na ako nagulat nang may kumatok. Malakas. Walang pasintabi. Pagbukas ko ng pinto, naroon siya. Si Cayden. Nakatayo sa dilim, may halong galit at silakbo sa mukha. Hindi siya nagsalita agad—dumiretso siya sa loob, isinara ang pinto, at hinila ako papunta sa kama. “Cayden, what are you—stop!” Nagpumiglas ako. Umiwas. Pero hinigpitan niya ang hawak sa braso ko. Lumuhod siya sa kama, pinilit akong mapahiga. At saka siya bumulong, malamig ang boses, pero parang nasusunog ako sa bawat salita. “Tonight, whether you like it or not… I’m going to claim you.” Nanlaki ang mata ko. Hindi ito tanong. Hindi ito pakiusap. Ito ang utos ng isang lalaking hindi kailanman tinanggihan. Hindi siya aalis. Hindi siya titigil. At ngayong gabi— Tatatakan niya ako ng pangalan niya. Kahit hindi ako handa.

"Palagi na lang kasi akong nari-reject kapag nagpapasa ako ng libro ko sa Good Nobela at hindi ako pwedeng ma-reject this year. Alam mo namang may usapan kami ng Daddy. Hindi na niya ako pipilitin na mag-masteral kapag may naipasa akong libro. Eh, lagi akong nari-reject dahil nga ang mga sinusulat ko raw ay walang kilig. Kailangan daw mag-focus ako sa nararamdaman ng bida kapag nandyan ang mahal niya." -- Jornaliza Smith Ang nais lang naman ni Jornaliza Smith ay maging sikat na manunulat kaya nagpaturo siya sa bestfriend niyang si Luigi Chances kung paanong maging ‘manyak’. Kahit kasi kahit 23 years old na siya hindi pa siya nakaranas ng first kiss. So, paano pa niya mailalarawan kung paanong umakyat sa ikapitong glorya? On going na ang 'erotic session' nila ni Luigi ng biglang bumukas ang pintuan ng kanyang kuwarto at nakita sila ng kanyang Daddy na saksakan ng konserbatibo. Kaya, wala sa oras na napamartsa si Jornaliza sa harap ng altar. Shucks, ang nais lang niya ay maging sikat na manunulat, paano niya gagampanan ang papel bilang asawa kung wala namang spark sa pagitan nila ni Luigi? Eh, bakit parang may dumadaloy na milyun-milyong boltahe ng kuryente sa kanyang katawan kapag hinahalikan siya ng bestfriend niya?

Minahal ko siya sa kabila nang malamig niyang trato sa akin, ngunit sa huli ay parang basura niya lang kung itapon ako sa pagbabalik ng kaniyang unang pag-ibig. Pero hindi ako papayag na mauwi sa wala ang mga araw na natitira sa akin. Hindi mo na ako maaangking muli, President Riego!

I love him since I saw him. Hindi ako naniniwala sa love at first sight pero ng makita ko siya binali niya ang paniniwala ko. Alam ko sa sarili ko mahal ko siya, kaya ganun nalang ang tuwa ko ng inapproach niya ako pero nawasak ang puso ko "Hindi ba best friend mo si Ms. Clarfson baka pwede mo naman ako sa kanya ipakilala sa kanya". My smile faded, my heart broke into pieces. Mahal ko siya at hanggad ko ang kaligayahan niya. Kung sa best friend ko siya sasaya bakit ko namana aalisin ang kaligayahan niya. Decades passed by, for almost decade ko na sya minamahal ng pa lihim. Could you imagine for almost decades na din ako nasasaktan ng palihim. But everything ruin, when my best friend married someone else and left my man broken. I don't know what happen but I found myself sharing a bed with the man I loved. I got pregnant with his child. Being pregnant with his child gives me hope, hope that he's going to love me how I love him but the hope has vanished. My love for him turns to anger and hatred. Is my love for him gonna die or consisting loving him even it's killing me?

 I was married to this sexy hot chic. Nung sinabi ni Dad at Lolo na ipagkakasundo niya ako sa babaeng yun ay hindi na ako nagpatumpiktumpik pa at pumayag agad sa alok nila. Isa pa maganda na nga, sexy at hot pa ang mapapangasawa ko. Kaya nga hindi ko lubos maisip kung bakit nangangamba ang mga Montefalco sa anak nila. Sabi nila baka daw hindi mag asawa ang anak nila at maging tomboy ito. Fck! Sa ganda at sexy niyang yan nangangamba silang maging tomboy yun? Eh baka 'pag nakita niya itong walong abs ko ay magwala na yan. Pero napaurong ang dila ko nang malaman ko ang kinakatakutan nila at pinangangambahan. Mukhang tomboy nga ito eh! Damn! I was just married to my wife, not just an ordinary wife but fck, to an EXTRAORDINARY WIFE!  Lolo, Daddy pwede pa bang mag backout?  

(Nexus Almeradez's story) Annulled si Amara Stephanie sa kanyang asawa. Two years later, nakatanggap siya ng tawag mula sa pamilya nito. Na-aksidente ang dati niyang asawa at tanging siya lang ang naalala nito. Naki-usap sa kanya ang pamilya ng dating asawa na manatili siya sa tabi nito at tulungan itong makaalala. They offer her a big amount of money that she couldn’t resist. Kailangan niya iyon sa expansion ng kanyang business. Tinanggap niya ang offer, nasa isipan na trabaho lamang at walang personalan. Sa perspketibo ng dati niyang asawa, kasal pa sila kaya kung umasta ito ay parang wala itong kasalanan sa kanya. Kung kumilos ito ay parang noong dating mag-asawa pa sila. Nilalambing, binibigyan ng bulaklak at kahit hirap ay inaalala siya nito. Those gestures of him make her weak again. Nexus Almeradez is a walking trouble that she should avoid. Kumakatok na naman ito sa puso niyang nagsisimula na naman mahulog dito. She’s falling for him again and again. Oh no—yes!

Akala ko dati ay masaya maging Private Investigator, na magiging bongga ang buhay mo at makakapag suot ka ng magagarang damit. Pero nagkamali ako dahil gaya ngayon, daig ko pa ang babaeng nagbebenta ng laman sa suot ko para lang makahuli ng mga lalaking may asawa na pero nambababae pa din. Pero dahil isa akong single mom, wala akong magagawa kundi -pagtiyagaan ang trabahong ito para mabuhay kaming mag ina. Nang umupo ako sa mataas na upuan sa bar, I saw him. This hot stranger. Kakaiba ito sa lahat, charming, at parang akala mo lumabas ito sa isang movie at lalapit sayo para mag-pakilala. I can’t resist his charms, wala sa ugali ko ang hindi makapag pigil pero hindi ko kayang labanan ang atraksyon ko sa kanya and it led to a passionate night. Wala akong balak na makita pa siyang muli, pero, mukhang ang tadhana ay may ibang plano para sa amin. He turned out to be my child’s pedia. At nalaman ko ring anak ito ng isa sa mga makapangyarihang tao na isa sa mga iniimbestigahan ko. Everything seemed so fast that it became hot and complicated all at the same time.

Si Diana ay lumaki sa hirap, ngunit lalong naging mabigat ang buhay nang magkasakit nang malubha ang kanyang kapatid na si Lyka. Sa desperasyon, lumapit siya sa nobyo niya para humingi ng tulong, ngunit imbes na damayan siya, inakusahan siya nitong pabigat at inamin na may iba na ito. Durog ang puso, tumakbo siya palayo at sa gitna ng kanyang pag-iyak, aksidente siyang nabangga ng isang matangkad at gwapong lalaki—si Adrian, ang misteryosong CEO ng kompanyang pinagtatrabahuhan niya. Narinig pala ni Adrian ang buong usapan, at sa isang hindi inaasahang alok ay sinabi niyang, “Kailangan ko ng kontratang asawa, at kailangan mo ng pera. Pwede tayong magtulungan.” Sa kawalan ng ibang mapagpipilian, pumayag si Diana. Isang simpleng kasunduan lamang daw: walang emosyon, walang komplikasyon—pawang negosyo lang. Ngunit habang lumilipas ang mga araw, napapansin nilang hindi ganoon kadaling iwasan ang damdamin. Ang mga halik na dapat ay peke, tila tunay. Ang mga haplos na dapat ay scripted, nagiging totoo. Unti-unti, naguguluhan sila sa kung ano ang totoo at ano ang bahagi lang ng kontrata. At nang magsimulang pumasok ang pamilya ni Adrian sa eksena, naramdaman ni Diana na baka hindi talaga siya nababagay sa mundo nito. Kaya iminungkahi niyang lumayo na lang. Pero bakit gano’n na lang ang sakit sa dibdib ni Adrian? Kung peke ang lahat, bakit parang ayaw na niyang lumayo na lang.

Serena’s POV Matagal kong inakalang hawak lang ako ng kontrata—isang papel na pumirmi sa buhay ko, sa katawan ko, at sa kalayaan ko. Pero ngayong nakahiga ako sa tabi ni Damien, natatakpan ng init ng balat niya ang lahat ng sugat sa puso ko, alam kong mali ako. Hindi na kontrata ang nagbubuklod sa amin. Hindi na utang. Hindi na desperasyon. Ako mismo ang pumili sa kanya. Dahan-dahan niyang hinila ang kumot pababa, inilantad ang bawat bahagi ng katawan kong kanina pa nanginginig, hindi dahil sa takot kundi dahil sa pananabik. Mainit ang hininga niya sa leeg ko, at ang bawat halik na inilapat niya ay parang panata na hindi na niya ako bibitawan. “Wala nang papel na nagdidikta sa’yo, Serena,” bulong niya habang pinapadaanan ng labi ang balikat ko. “Ako na ang pipiliin mo. Ako na ang kailangan mo.” Napapikit ako, hinayaan ang katawan kong lunurin ng bawat haplos niya. Hindi na ito transaksyon. Hindi na ito kasunduan. Ito ay kagustuhan naming pareho. Nagtagpo ang mga labi namin, mas mariin, mas buo—parang wala nang bukas. Ang bawat paghinga niya ay naging akin, ang bawat ungol ko ay naging kanya. Hanggang sa wala nang natira kundi ang mga katawan naming nag-uusap, nagsasanib, nagtatakda ng bagong simula. At sa gitna ng dilim ng kwarto, habang pareho kaming nilalamon ng init at ng pagmamahal, alam kong wala nang atrasan. Ako si Serena Villareal. Hindi na bilang alipin ng kontrata, kundi bilang babaeng kusang nagpa-angkin, kusang nagmahal, at kusang nagpasakop—sa lalaking siya ring nagpalaya sa akin.