Dbz Goku Vs Android 19

Aku adalah putri kandung Keluarga Setiawan, juga memiliki “sistem pengamat drama”. Aku memang terlihat penurut dari luar, tetapi sebenarnya penuh perlawanan dalam hati. Hanya saja, aku tidak tahu bahwa isi hatiku bisa dibaca. Kakak-kakakku berkata, “Meski kamu itu adik kandung kami, kami hanya akui Cheryl sebagai adik. Sebaiknya kamu tahu diri.” Aku bergumam dalam hati, ‘Kayaknya aku sudah singgung Raja Neraka di kehidupan sebelumnya, makanya aku dilahirkan di Keluarga Setiawan di kehidupan ini.’ Langkah kakak-kakakku tiba-tiba terhenti. “Cheryl sangat penurut, juga sayang sama semua orang di keluarga ini. Kamu jangan coba-coba cari perhatian atau buat onar.” Aku mencibir dalam hati, ‘Dia sangat penurut sampai sebabkan orang di seluruh keluarga ini tewas. Cintanya pada kalian juga begitu besar sampai-sampai dia khianati kalian.’ Kali ini, ekspresi para kakak terlihat sangat aneh.

Setelah sahabatku, Melinda Bosna, membuktikan bahwa pacarku yang ke-20 adalah seorang bajingan, aku akhirnya setuju untuk dijodohkan dan akhirnya menikah dengan seorang anak orang kaya, Aldi Noran. Kemudian saat menghadiri pesta seorang teman, Melinda memberikan kue yang sudah setengah dia makan ke depan Aldi sambil berkata, "Kak Aldi, kue ini terlalu manis buatku. Kakak bisa membantuku memakannya?" Setelah kuhentikan, alih-alih merasa salah, Melinda justru berkata dengan santai, "Kenapa kamu ribut-ribut begini? Aku cuma lagi mengetes sifat suamimu!" "Kita 'kan sudah bersahabat selama belasan tahun! Kamu nggak mungkin berpikir aku naksir suamimu, 'kan?" Aku yang dulu pasti percaya. Sayangnya, aku ini terlahir kembali. Aku balas mengambil kue di atas meja dan menempelkannya ke wajahnya. "Memangnya kamu siapa, hah? Sampai-sampai kamu berhak menguji sifat orang lain!" "Kamu itu cuma putri sopirku! Ngapain juga kamu sok jadi sosialita!" "Aku tahu kamu bukan cuma tertarik pada suamiku, tapi kamu juga sudah mencari cara untuk tidur dengannya!"

On my birthday, I personally prepare 16 dishes. After setting up the candlelight, I open a bottle of red wine. I take a photo and send it to my husband, Eric Sinclair. "I'm working late tonight. Don't wait for me," he replies. I choose to believe him. But after midnight, I notice an Instagram story posted by Shirley Huxley, his secretary. Eric was there with her, dressed in the trench coat I once gave him. They sat side by side in the VIP seat of football stadium where my favorite Super Bowl take place. Entwined in a passionate embrace, they kissed beneath a sea of shimmering lights and the roar of thousands of fans. That game is the one I have always longed to experience with him. I look down at the cold food on the table. Eric's words keep ringing in my head. "I hate kissing." "Marriage is a partnership, not about love and kisses." Though we've been married for ten years, we've never shared a single kiss. Meanwhile, he's out there, kissing Shirley openly and passionately. Despite it all, not a single tear falls from my eyes. The next day, Eric settles into his chair, completely unfazed. "Return the gallery to Shelly," he commands. I nod quietly, saying nothing. Suddenly, Layla Sinclair, my daughter, comes running down the stairs and throws herself into Shirley's arms. "Aunt Shirley, you're my favorite. I don't like Mom!" In that instant, it hits me—the home I devoted my heart and soul to means nothing anymore. It doesn't matter that I've been married to Eric for a decade. Now, all I want is to find myself again. I decide to accept an invitation from the Parisoir School of Fashion Design. From this moment on, I won't wait for them to come home, and I won't look back.

After encountering problems at work, I lose myself in a virtual reality game. I randomly meet a male player in there and depend on my amorous interactions with him to escape reaity. We flirt with each other and have roleplay; he grunts and groans over the microphone. Everything changes when I accidentally reveal my true identity. The young man next door pins me underneath him and roams his hands over my body. When he speaks, his voice is hoarse. "You were great at flirting in the game, weren't you? Why can't you make those noises now?"

Di antara putri orang kaya yang asli dan palsu, aku adalah putri orang kaya asli yang dibenci. Aku dan adikku diculik secara bersamaan. Penculik kami pun memotong salah satu jariku dan mengirimkannya kepada orang tuaku. Namun, orang tuaku malah bersyukur karena itu bukan jari adikku. Adikku diam-diam memberi isyarat pada orang tuaku untuk melapor polisi, tetapi malah ketahuan penculik kami. Demi melindungi adikku, orang tuaku mengatakan bahwa aku yang membocorkan alamatnya. Oleh karena itu, penculik itu pun menyiksaku sampai mati, sedangkan adikku berhasil diselamatkan. Namun, begitu melihat tubuhku yang dimutilasi, orang tuaku akhirnya menjadi gila dan mengatakan ingin adik dan penculik itu membayarnya dengan nyawa mereka.

Menikah selama tujuh tahun, Riana Handoko akhirnya berhasil mengandung. Namun, saat pemeriksaan kehamilan, dia mendapati kolom ayah pada formulir kosong. Dia pun tidak dapat menahan diri untuk menegur, "Kolom ayah anak ini seharusnya tertulis Bimo Ganendra. Apa kalian lupa mengisinya?" Hampir seluruh kalangan di Obria tahu bahwa Kepala Keluarga Ganendra sangat mencintai istrinya, bahkan bersedia menjalani vasektomi demi Riana. Petugas malah berkata dengan pasti, "Kolom ayah anak ini memang sudah kosong sejak awal pembuatan berkas." "Sebaliknya, nama Bimo Ganendra yang Anda sebut justru tercantum di kolom ayah dari anak wanita lain. Namanya Silvia Handoko. Apa Anda mengenalnya?" Kepala Riana seketika terasa meledak, tubuhnya seperti jatuh ke dalam jurang es. Semua orang di lingkaran sosial tahu bahwa Riana pernah diadopsi oleh Keluarga Handoko. Namun, pada hari ketika Keluarga Handoko menemukan putri kandung mereka yang sebenarnya, mereka mengusir Riana dengan alasan bahwa dia telah merebut kehidupan putri asli mereka selama bertahun-tahun. Putri kandung itu tidak lain adalah Silvia.

“มานี่สิ มาให้ข้ากอดเจ้าหน่อย” เมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ตัวสั่นเทาอยู่ตรงหน้า เยี่ยเป่ยเฉิงก็ระงับความบ้าคลั่งในนัยน์ตาเอาไว้ เป็นที่รู้กันโดยทั่วไปว่า ท่านอ๋องเทพแห่งสงครามของต้าซ่งนั้นรักสันโดษ ไม่ฝักใฝ่อิสตรี แต่โปรดปรานหญิงรับใช้คนหนึ่ง ทะนุถนอมราวกับว่าเป็นสมบัติล้ำค่า หลินซวงเอ๋อร์เกิดมาในตระกูลที่ยากจน พอเกิดมาก็มีชีวิตที่ต่ำต้อย นางรู้ว่าตนไม่ควรหลงระเริงในความรักที่นายท่านมีให้ แต่นายท่านผู้นี้ สนับสนุนนาง ยอมลดเกียรติศักดิ์ศรีเมื่ออยู่ต่อหน้านาง อีกทั้งยังรักใคร่นางแต่เพียงผู้เดียว หลินซวงเอ๋อร์ตกตกที่นั่งลำบาก เพราะทั้งหัวใจนัยน์ตามีเพียงแต่เขาเท่านั้น แต่ต่อมา นายท่านได้พาสตรีผู้หนึ่งกลับมา สตรีผู้นั้นผิวงามสะอาด แถมยังมีศาสตร์ทางการแพทย์ที่เป็นเลิศ ชายที่นางรักสุดหัวใจกลับดุด่านาง ลงโทษนางเพราะสตรีผู้นั้น แถมยังต้องการจะส่งนางกลับบ้านเกิดเมืองนอนเพราะสตรีผู้นั้นอีกด้วย... หลังจากที่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น นางได้หายสาบสูญไป ทำให้นายท่านที่เดิมทีจะสมรสใหม่กลับคลุ้มคลั่งจนควบคุมตนเองไม่ได้ เมื่อพานพบกันอีกครา นางยืนอยู่บนแท่นสูง มีสถานะที่สูงศักดิ์ มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ในนัยน์ตาไม่มีความรักอีกต่อไป อตีตนายท่านผู้สูงศักดิ์เย็นชาผลักนางเข้ากับกำแพง ถามนางด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ: "หลินซวงเอ๋อร์! เหตุใดเจ้าต้องทิ้งข้าด้วย? เหตุใดเจ้าถึงไม่รักข้าแล้ว?" หญิงรับใช้กระต่ายขาวน้อยผู้อ่อนโยนน่ารัก VS ท่านอ๋องหมาป่าดำจอมเผด็จการ~ 1V1รักแรกทั้งคู่

[เลขา VS ท่านประธาน คู่รักคู่แค้น สนามไล่ล่าคุณภรรยาสุดดุเดือด]ตอนที่โหลวฉางเยว่รักเหวินเหยียนโจวจนเกือบทิ้งชีวิตของตัวเอง ในสายตาของเหวินเหยียนโจว เธอกลับเป็นเพียงของตายที่ไม่มีวันจากเขาไปเท่านั้นเพราะงั้น เธอจึงไม่รักเขาแล้วเหวินเหยียนโจวไม่ชอบที่โหลวฉางเยว่เป็นคนไม่ค่อยพูดและมีเหตุผลมากเกินไป ไม่รู้จักพึ่งพาคนอื่น ต่อมาความปรารถนาของเขาถูกเติมเต็ม เขาได้เห็นความอ่อนโยนและ “ดวงตาที่เต็มเปี่ยมดวงดารา” ในตัวเธอแต่ไม่ใช่กับเขาวันที่เธอแต่งงาน โหลวฉางเยว่นั่งอยู่บนเตียง ขณะที่กำลังมองเจ้าบ่าวและเพื่อนเจ้าบ่าวมองหารองเท้าแต่งงานที่ซ่อนอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ในสถานการณ์อันครึกครื้น เหวินเหยียนโจวปรากฎตัวออกมาจากไหนไม่รู้เขาคุกเข่าลงข้างเท้าของเธอ ก่อนจะจับข้อเท้าของเธอเพื่อสวมรองเท้าด้วยท่าทางต่ำต้อยราวกับสุนัข “ทิ้งเขาได้หรือเปล่า คุณไปกับผมเถอะนะ คุณคบกับผมก่อนเขาแท้ ๆ …”*“ข้าอยากดูดวงจันทร์ แต่กลับมองเห็นเป็นเจ้าได้ —— เฮอรอโดทัส”　[ตัวละครพระเอกและนางเอกไม่ใช่ตัวละครที่เพอร์เฟค ไม่ใช่บทนิยายเอาใจที่นางเอกเป็นใหญ่ ตอนแรกเจ้าเหวินหัวสุนัขนิสัยทรามจนอยากฝังเขาลงดิน ต่อท้ายต่ำต้อยจนจมดิน เป็นสนามไล่ล่าคุณภรรยาสุดดุเดือดแบบใส่ไข่ ไม่ใช่นิยายที่เพียงอ่านไม่กี่ตอนก็จะคืนดีกัน แต่เราเน้นสั่งสอนผู้ชายนิสัยเสีย]

ร.ต.อ.จอมทัพ นายตำรวจหนุ่มอนาคตไกล อายุ26ปี มีนิสัย ห่าม ใจร้อน วู่วามแต่รักความยุติธรรมที่สุด แพทย์หญิง ปิ่นปัก อายุ 26 ปี เรียนจบแพทย์มาได้สองปีและเป็นแพทย์ประจำอยู่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง นายตำรวจหนุ่ม vs คุณหมอสาว เป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่วัยเยาว์ “เอากันไปตั้งหลายทีละ..ถามจริง!...แกอยากเป็นแค่เพื่อนกับฉัน แค่นั้นจริงเหรอวะ!?” “!!!???” สปอย เวลานอ.เม.ามาก มักชอบอ่อยพอ.ที่เป็นเพื่อนรัก แต่พอ.ก็พยายามอดทนอย่างหนัก แต่ท้ายที่สุดก็ทนไม่ไหว แล้วนอ.เป็นคนที่ไม่ค่อยยอมรับความจริง.ซึ่งข้อนี้พอ.ก็รู้นิสัยของเธอดี พอ.ที่เป็นตำรวจอยู่แล้ว เมื่อจะทำอะไรก็ตาม เขาจะต้องมีหลักฐานเสมอ พอ.ก็เลยบันทึกเสียงของนอ.. ตอนที่บอกว่ายินยอมพร้อมใจให้พอ.จ้ำจี้ได้ ทีแรกพอ.คิดว่าจะอัดเสียงไว้แค่ตรงนั้น. แต่ดันลืมกดหยุดบันทึก นอ.เลยได้ยินเสียงของตัวเอง ว่าร้องเสียงดังยังไงตั้งแต่ต้น. จนกระทั่งทั้งสองคนได้จบ กิจกรรมร้อนๆ บนที่นอนด้วยกัน

ซูเมิ่ง นักธุรกิจสาว ทะลุมิติมาเกิดในร่างบุตรีแสนชังในตระกูลขุนนาง ไม่ยังถูกส่งให้มาแต่งงานกับท่านแม่ทัพตระกูลศัตรูเพื่อเป็นตัวประกัน โดนสามีทิ้งหรือ....ดียิ่ง ข้าจะได้ออกไปก่อร่างสร้างตัวด้วยสองมือของตนเอง ........ นางเอกหัวธุรกิจ vs ท่านแม่ทัพเจ้าแผนการ ปากอยู่นู่น ใจอยู่นี่