Hindi Naman Ako

Pinagmasdan ko ang pamilyang Villiary.. masayang pamilya, mayaman at mababait rin ang mga taong ito pero hindi ko lang maintindihan kung bakit kinulong nila dito ang nagiisa nilang anak. Walang kaibigan at walang muwang sa mundo. Kahit twenty years old na ito para siyang bata kung umasta. Isa lang naman ang masisi ko kundi ang parents niya. Hindi magalit ang anak niya sa ginawa nila dahil napaka inosente ni Irriene. Hindi niya alam kung anong nangyari sa labas ng mansyon nila. Wala rin siyang pakialam dahil simula bata nandito na siya sa loob. Umiyak ito na parang bata sa harap ng mommy at daddy niya habang ang mommy niya kinausap siya na parang bata rin. Okay lang sana kung tratuhin siya ng nababagay sa edad niya pero hindi. Tama lang na ipakilala ko si Dinnese sa kanya para mabantayan ko parin siya kahit hindi ako nagtuturo sa kanya. The world is cruel and her world is the worst.

Isang puwesto na lang ang natira sa lifeboat nang lumubog ang yate, ako ang pinili ni Hendrix Zuckerman. Nailigtas ako, pero hindi ko kasing palad si Yana Bridgeton. Hindi na niya nahintay ang ikalawang lifeboat nang malunod siya sa karagatan, tuluyan na ring nawala ang kaniyang katawan. Nagkunwari si Hendrix na wala siyang pakialam habang ipinagpapatuloy niya ang aming kasal nang naaayon sa aming plano. Sa limang taon naming pagsasama pagkatapos naming ikasal, inginudngod niya ako sa dumi habang sinisisi niya ako sa pagkamatay ni Yana. At nang manghingi ako ng divorde dahil hindi ko na ito kaya pang tiisin, napagdesisyunan niyang mamatay kasama ko. Nang muli kong imulat ang aking mga mata, bumalik ako sa araw kung kailan nangyari ang aksidente sa yate. Pero sa pagkakataong ito, napagdesisyunan ko na bigyan ng tiyansang mabuhay ang taong pinakamamahal niya.

(SSPG WARNING! Read at your own risk!)“Damn, we shouldn’t be doing this, Lauren,” gigil na bulong ni Zai habang nakaupo ako sa kanyang kandungan. Patuloy pa rin ang paghalík niya sa akin. Nalalasahan ko naman ang alak sa kanyang dila. “Uhmm~” Umawang ang labi ko nang sapuin niya ang malusog kong sùso habang patuloy sa pagsípsip sa aking labi. “Ugh fùck, stop grinding on my top,” awat niya kasabay ng paghapit niya sa aking baywang. Sumubsob ang sùso ko sa kanyang matigas na dibdib. Ngunit hindi ako nagpatalo at mas idiniin ang sarili ko sa kanyang alaga na kumakawala na sa suot niyang slacks. Saglit akong humiwalay at napatitig sa gwapo niyang mukha. “What?” namamaos niyang bulong. Basa ang labi, at kumalat na ang lipstick ko sa gilid ng kanyang namumulang labi. “We both hate each other, but why in the fùck are we kissíng?” lasing niyang bulong at naging hudyat ‘yon upang mas halíkan niya ang labi ko. Hindi ko rin alam ang sagot, o baka lasing lang ako dahil uhaw na uhaw ako sa kanyang haplos, at halik. “Your boyfriend is gonna kill me,” gigil niyang bulong at hínimas ang hita ko dahilan para umangat ang micro skirt na suot ko. “You’re gonna regret this, Lauren. Your boyfriend is like my brother, but I couldn't care less. Now that you’re on my top, fuck.” Pinag-init ako ng kanyang sinabi dahilan para hímasin ko ang kanyang alaga na tigas na tigas at umaabot na sa kanyang puson. “Fùck!” malutong niyang mura na ikinangisi ko.

Tahimik ang mansyon. Tahimik… maliban sa mahinang iyak ni Princess sa bisig ko—isang buwang gulang, walang alam, walang kasalanan. Pero siya ang unang nasaktan sa lahat ng ‘to. Siya ang naiipit sa pagitan ng dalawang taong hindi na alam kung paano magmahal nang sabay. Nakaluhod ako sa harap ni Elise. Mahigpit ang hawak ko sa laylayan ng bestida niya, parang batang takot na maiwan sa dilim. Nanginginig ang labi ko, pinipigilan ang mga luhang ayaw na sanang lumabas—pero hindi ko na kayang kontrolin. “Please, Elise…” garalgal kong pakiusap. “’Wag mo kaming iwan. Hindi ko alam kung paano palalakihin si Princess nang wala ka. Hindi ko alam kung paano mamuhay kung wala kayo…” Pero wala. Wala siyang emosyon. Wala siyang luha. Matigas ang titig niya, parang ako pa ang mali. Bitbit niya ang maleta niya—hindi lang punô ng damit, kundi punô ng lahat ng alaala namin. Lahat ng pangarap. Lahat ng ‘akala ko tayo.’ “Hindi ko ‘to pinlano, Levi,” mahina niyang sagot. “Pero kailangan kong piliin ang sarili ko. Pagod na akong umasa. Pagod na akong maging pangalawa sa trabaho mo, sa mundo mo. Hindi ko kayang maging ina habang ako mismo’y hindi buo.” Gumuho ako. Literal. Napayuko ako habang yakap ko si Princess, habang nararamdaman ko ang init ng iyak niya sa dibdib ko. Halik ako nang halik sa noo niya, para bang kaya kong takpan ng pagmamahal ang kawalan ng ina niya. “Anak mo ‘to, Elise. Anak natin…” pabulong kong daing. “Kung hindi mo na ako kayang mahalin… kahit siya na lang. Kahit siya. ‘Wag mong iwan ang anak mo…” Pero wala. Ni hindi siya lumapit. Ni hindi siya tumingin. Tumalikod siya, dala ang katahimikang mas malakas pa sa kahit anong sigaw ng pagtanggi. "Ayoko na" mahina niyang sabi at hinila ang maleta palabas ng mansion.

"SA TINGIN mo papayag ako sa divorce na gusto mo, Amanda? Never. At tsaka ito naman ang gusto mo noon pa man, hindi ba? Gustong- gusto mong maikasal sa akin..." Humalik ang labi nito sa balat ni Amanda na siyang nagpatindig ng kaniyang balahibo. "Ngayon, hindi ka na makakawala pa. Magdurusa ka habang buhay bilang asawa ko..." *** Noon pa man ay mahal na ni Amanda Fabregas si Theo Torregoza. Lahat ay kaya niyang gawin para sa lalaki maging ang pagbitaw sa sarili niyang pangarap. Kaya naman nang makasal si Amanda kay Theo, wala siyang ibang ginawa kundi maging masunurin at perpekto sa lalaki. Naging mabuti siyang asawa kay Theo. Ibinuhos niya ang pagmamahal niya rito ng buong puso pero sa huli... iba pa rin ang nasa puso nito. Nang sa wakas magising si Amanda sa kahibangan niya kay Theo, naisip niyang makipagdivorce na sa lalaki. Pero ayaw ni Theo. Gusto niyang magdusa si Amanda sa kasal at pagmamahal na ni minsan nasuklian. Gusto niyang pahirapan si Amanda. Hanggang saan aabot ang pagtitiis ni Amanda kay Theo? Hanggang saan aabot ang pusong paulit-ulit lamang sinugatan at kailanma'y hindi napahalagahan?

Ginawang parahusan,binuntis ,saka iniwan nang walang pasabi-sabi! Tapos babalik ka ngayong wala na ang anak natin!" Wala kang kwentang ama! Pinabayaan mo kami nang ating anak!Paano pa ako magtitiwala sayo muli!Kaya nakikiusap ako sayo! lubayan mo na ako! Dahil kahit kaylan hindi mo na ma-ibabalik pa ang buhay nang ating anak! "Maghihiganti ako ! ' Hanggang humihinga pa ako!

Bakit ganoon? Bakit ako nakakaramdaman nito? Nakadidiri. Nasasaktan ako because he can't love me back? So over acting and what a stupid, Thrizel? Talagang hindi niya ako mamahalin pabalik, magkapatid kami. Doon palang dapat ay alam ko na pero ako itong pilit na bumubuo ng sariling pag-asa.

"Willing to wait and still hoping na makilala si Mr. Right! kahit na trenta anyos na ako ay hindi ako kinakabahan na hindi makapag-asawa! Ilang bilyon ba ang tao sa mundo? Kahit isa naman siguro sa mga iyon ay may inilaan si Lord sa akin hindi ba?" ALYANNA Paano mo masasabi kung ang isang lalake ay ang siyang nakatadhana para sa iyo? Ito ang ang palaging tanong ng marami, pero sa katauhan ni Aya na isang probinsiya at hindi hinahanap ang pag-ibig ay bigla na lang itong nanghina ng makita ang isang lalakeng inakala nitong dayo sa lugar nila. Ito ay si Marcus Napoleon, ang anak ng gobernor sa Ilocos Sur. Isang modulo sa Manila na napilitan lang umuwi ng Ilocus Sur dahil sa pakiusap ng ama nito. Pero hindi nito inakala na sa pag-uwi muli nito ay makilala nito si Aya Ramos. Maganda at simpleng dalaga pero brusko ang dating. Hindi maganda ang pagkikita ng dalawa ng sa unang beses na magtagpo ang mga landas ng mga ito ay parang mga aso't pusa ang dalawa. Pero sa muling pagkikita ni Marcus at Aya ay biglang maiiba ang ihip ng hangin. Magkakaroon ng spark at liwanag ang paligid ni Aya na hindi nito maintindihan sa tuwing makikita nitong nakakatitig dito si Marcus. Ito na kaya ang pinakahihintay na pag-ibig ng dalaga o mag-iiwan lang ito ng isang masakit na alala sa buhay ni Aya? Sabay-sabay nating abangan ang kuwento ni Marcus at Aya, at kung paanong ang isang tao na inakala mong mali para sa iyo ay magiging siyang pinaka tamang tao na inilaan ng Diyos sayo.

Spain – isang tahimik na parke. Isang araw na dapat ay tulad ng iba, ngunit isang pamilyar na presensya ang yumanig sa mundo ko. "Mommy!" Napalingon ako sa sigaw ni Selene, mabilis na tumatakbo palapit sa akin. Kasunod niya si Cassian, mahigpit na nakahawak sa kamay ng isang matangkad na lalaki. Isang lalaki na hindi ko kailanman inakalang muli kong makikita. Nanlamig ang buong katawan ko. Hindi maaari. Dahan-dahan siyang lumuhod, bahagyang tinatapik ang ulo ni Cassian bago bumaling sa akin. "They got lost," malamig ngunit malalim ang tono niya. "I figured their mother would be worried." Napalunok ako, hindi makapagsalita. Alam kong nakita niya. Alam kong ramdam niya. "You…" bulong ko, halos hindi lumalabas ang boses ko. Ngunit bago pa ako makakilos, isang mas mabigat na presensya ang lumunod sa paligid. "Seraphina!" Napapitlag ako nang marinig ang boses ng taong matagal ko nang tinakasan. Si Daddy kasama si Mommy… at si Victor Alaric Vasquez. Malamig ang titig ni Daddy nang mapadako ang tingin niya sa kambal. "Who are these children?" malamig niyang tanong. Bago pa ako makasagot, isang malakas na tinig ang pumuno sa hangin. "They're mine." Napalingon ako sa kanya sa lalaking minsan ko lang nakilala ngunit ngayo'y handang ipaglaban ako.

“Nagliligpit ka…” puna ni Cassian sa ginagawa ni Ember na naabutan. “Why? Tapos na ba ang selebrasyon sa birthday ko?” Pilit na ngumiti si Ember at sinalubong ang mga tingin ni Cassian. “Naisip ko na hindi naman ako ang gusto mong kasama ngayon kaya hindi na ito kailangan. And about your birthday… may naisip akong mas magandang regalo para sa ‘yo. Sigurado kong magiging ma—” “Huwag ka na mag-abala,” putol ni Cassian sa sasabihin niya. “Hindi ko kailangan ng regalo mula sa ‘yo.” Natigilan si Ember. Napakurap. Mapait na nangiti sa sarili. Paano niya bang minahal ang lalaking ito sa harap niya nang gano’n katagal? Hindi lang lima kung hindi lampas dekada na espesyal ito sa kaniya at nag-iisang itinangi. “Promise,” muling wika ni Ember. “Promise at magugustuhan mo ang ireregalo ko. I want divorce, Cassian.” *************** Nang bumalik si Lauren, ang stepsister at dating kasintahan ng asawa niyang si Cassian Montgomery Syquia... alam na agad ni Ember na wala siyang laban. Mula pa noon ay alam ni Ember na si Lauren lang ang minahal ng asawa. At kahit ang sariling ina ay ito ang laging pinapaboran. Kaya bago pa siya masaktan ng lubusan, nagdesisyon si Ember na makipag-divorce para magparaya. Pero si Cassian? Bakit nang sabihin ni Ember na mag-divorce sila ay ayaw nito? At bakit kung kailan ayaw na niya ay saka naman ito naging interesado sa kaniya?