Kimi No Na Wa Lyrics

Nang dumating ang college admission notice, bigla akong nagkaroon ng mataas na lagnat at napilitan akong manatili sa kama. Ang aking kapatid na babae ay sangkot sa isang kidnapping habang nasa daan upang tulungan akong kunin ang notice, at ang kanyang buhay ay hindi tiyak. Galit na galit sa akin ang mga magulang ko. Matapos punitin ang aking admission notice, pinilit nila akong talikuran ang aking pag-aaral at magtrabaho sa isang pabrika. Nang maglaon, nakaranas din ako ng kidnapping. Pagkatapos makatakas, nagtago ako sa isang abandonadong pabrika at nagpadala ng mensahe para sa tulong. Tinawagan ako ng tatay ko at walang pigil na sinigawan ako, “Lena, tao ka ba? Paano mo nagawang magbiro sa amin sa memorial day ni Jessica!” "May ideya ka ba kung gaano namin hinihiling ng nanay mo na ikaw ang namatay noon?" Sa mga huling sandali ko bago mamatay, umalingawngaw sa aking pandinig ang kanilang mga pang-iinsulto. Ako ay tinorture at pinatay, naging isang halimaw, at ang aking katawan ay itinapon sa isang mabahong kanal sa loob ng tatlong buong araw. Kahit na ang aking ama, ang pinaka experienced na forensic expert, ay hindi ako nakilala. Nang umuwi ang aking kapatid na babae kasama ang lalaking kasama niya ilang taon na ang nakalilipas, pinanumbalik ng aking ama ang aking hitsura sa pamamagitan ng teknolohiya. Lumuhod sila sa harapan ng naaagnas kong bangkay at umiyak hanggang sa mawalan ng malay.

Eu deliberadamente fazia algo diante do ursinho de pelúcia na cama. Porque eu sabia que dentro dos olhos do ursinho, um homem me observava. Ele havia invadido minha casa, deitado na cama onde eu dormia e até deixado seus vestígios nas roupas que eu trocava. Eu fingi estar assustada, me escondendo num canto e tremendo. Ele não sabia. Eu realmente o esperava há muito, muito tempo.

Pitong taon na kaming kasal ni Zackary at sa wakas ay nagkaroon na kami ng unang anak. Ngunit nang makita ang resulta ng pagbubuntis, naghinala siyang hindi kanya ang bata. Dahil sa galit, nagpa-paternity test ako sa kanya. Noong araw na lumabas ang resulta, si Zackary, na dapat ay nasa ospital, ay nagpakita sa aking pintuan. May hawak siyang litrato. Makikita sa litrato na nasa bahay ng kaibigan niya ang underwear ko. Sinipa niya ako ng malakas kaya nawala ang baby ko. Sumigaw siya, "You bitch, ang lakas ng loob mo na lokohin ako. Hindi ako magpapalaki ng anak ng ibang lalaki, alam mo ‘yon. Go to hell!" Nang maglaon ay nalaman niya ang katotohanan at nakiusap sa aking patay na anak na bumalik.

Na véspera do meu noivado, uma notícia bombástica explodiu nas redes sociais: a sugar baby do meu noivo tinha acabado de dar à luz. O escândalo estava em todo lugar. Antes mesmo que eu pudesse confrontar Thiago Monteiro, ele se antecipou a explicar com a calma de quem não devia nada: — Isso não passa de um acidente. Concentre-se no jantar de noivado. Além disso, seu pai está em estado terminal. Cancelar essa união agora não seria vantajoso para nossas famílias. Naquela noite, Thiago sequer apareceu no jantar. Em vez disso, postou no Instagram uma foto do recém-nascido. — Tenho cuidado do bebê, então não tenho tempo para você. Na minha família, há gerações só nasce um herdeiro por vez. Essa criança é muito importante. — Disse ele, limpando a boca do bebê com delicadeza, sem culpa. — Mas fique tranquila. Quando o bebê completar um mês, mando para a Inglaterra. Em ocasiões importantes, você pode aparecer como mãe dele. O título de Sra. Monteiro será sempre seu. Fixei o olhar na aliança idêntica à minha, agora um símbolo vazio. Soltei uma risada amarga: — Thiago, é melhor cancelarmos o noivado. Ele riu, carregado de desdém: — Vai causar tudo isso por bobagem? Pare de agir como criança. Sem hesitar, encerrei a videochamada e disquei o número particular de Henrique Monteiro, pai dele. — Ouvi dizer que procura uma nova esposa. Que tal considerar a mim? — Perguntei, acariciando meu ventre com um sorriso irônico. — Tenho fertilidade invejável. Quantos filhos quiser, posso dar. "A família Monteiro sempre teve tão poucos herdeiros que chega a ser melancólico. Acho que está na hora de eu garantir que Thiago ganhe mais alguns irmãos para animar as coisas."

Pouco antes do casamento, descobri que estava grávida de dois meses. Meu noivo, Diogo Bragança, com o hálito de quem havia bebido, pousou a mão na minha barriga, murmurou em tom de brincadeira: — Francisca, acho que ainda não estou pronto pra ser pai. Vamos... deixar esse bebê pra depois? Respondi com o coração vazio: — Tudo bem. Na vida passada, insisti em ter esse filho. Na mesma época, Antonella Coutinho sofreu um aborto e perdeu a chance de engravidar. Diogo me culpou por isso e, depois do casamento, foi frio comigo até o fim. O filho que carreguei com dor e quase à custa da minha vida, Lenor Bragança, mais tarde passou a chamar Antonella de “mamãe” aos gritos. No dia em que sofri um acidente e perdi muito sangue, pai e filho passaram por mim sem sequer olhar para trás. Eles tinham pressa. Antonella estava em trabalho de parto. Lá em cima, eu morria, esvaída em sangue. Lá embaixo, eles comemoravam o nascimento de uma nova vida, balançando bastões de luz. Desta vez, não vou mais me abandonar por ninguém. Disquei para o diretor do instituto: — Quero me juntar à expedição na Antártida.

Fedora Smith was done with love. Finished. Buried. Betrayal had ripped out her heart and torched it—her boyfriend of four years and her best friend of twenty-five caught pants down on the very anniversary sheets she gifted him. And their excuses? “You’re not attractive anymore.” “You took too long to marry him.” Fine. If love was a game, she was rewriting the rules. Now, she runs The Bridal Fix, an elite agency providing fake marriages for a steep price—rent-a-bride services for men needing to fool their families, secure an inheritance, or stage the perfect breakup. Fifteen weddings, fifteen divorces—no strings, no mess. Just business. Until Judah Carlstone. He hires her like the rest—one contract, one wedding, one payday. But Judah asks too many questions. Looks at her too long. And when he smirks and says— "Tell me, Fedora… how does it feel to say ‘I do’ and not mean it?" For the first time in years, she has no answer. Because this was never supposed to feel real.

I chase my six-year-old daughter out of the house on a cold winter day. I cut her new clothes to pieces and dirty her dainty little face with mud. Then, I give her all my savings. She looks at me tearfully and reaches out for me, wanting me to hold her. However, I harden my heart and push her away, saying, "Leave! Go to Bowen Group and look for their CEO, Logan Bowen. Show him my death certificate and your DNA test—he'll take you in." She sobs while looking at me. "Don't you want me anymore, Mommy? Let's go look for Daddy together." After a brief silence, I say, "I can't go with you. I lied to him back then to have you." Yes, I'm a liar. I orchestrated everything from meeting Logan, dating him, to ultimately leaving him with his child in my womb. Even the death certificate I've given my daughter is fake. From beginning to end, I've lied to him about everything except our daughter.

"Akin ka lang, Ninang Ruth! Walang ibang magmamay-ari sa’yo kundi ako!" Ramdam ko ang panginginig ng kanyang kamay habang hinawakan ko ito. Nanlilisik ang mga mata ko, puno ng pagnanasa at pag-angkin. Pero sa halip na matakot, marahan lang siyang ngumiti—isang ngiting may halong pangamba… at pagnanasa rin. "Wag ako, Ace," mahinahon niyang tugon, pilit tinatago ang emosyon sa kanyang tinig. "I’m older than you. I’m thirty… habang ikaw, twenty-five pa lang." Ngunit sino bang makakapigil sa puso? Ako si Ace Pattern, dalawampu’t limang taong gulang, isang business tycoon na sanay makuha ang gusto. Lahat ng gusto ko… maliban sa kanya. Si Ninang Ruth. Ang babaeng pinagbabawal mahalin. Ang babaeng dapat kong irespeto, pero mas gusto kong angkinin. Masama bang magmahal sa isang Ninang? Sabi nila, mas masarap daw ang bawal. At ngayong naranasan ko na siya… handa akong sirain ang lahat — kahit ang sarili kong pagkatao —mapasaakin lang siya.

Devon menyodorkan surat cerai tepat ke depan muka Rosa. Pria itu tak terlihat main-main. Pada akhirnya pernikahan yang mereka lalui tidak berhasil meskipun Rosa sudah mencoba sebisanya. Rosa menginginkan Devon. Sangat membutuhkan kekuasaan keluarga Wijaya yang berada di genggaman Devon. Dia tak bisa pergi, tak akan mau. Ketika Rosa tengah memutar otak untuk menunda perceraian ini, tiba-tiba saja petir menyambar Devon secepat kilat! "Ja-jangan mati!!!! Ambulans! Tolong, siapa saja panggil ambulans!" jerit Rosa dengan derai air mata bercucuran. Sementara itu, Devon bergeming di tempatnya. Asap-asap hitam mengepul keluar dari sekujur tubuh dan perickan listrik seperti melompat-lompat di atasnya. Namun bukan itu yang penting. Sebuah suara melengking yang pria itu kenal jelas, merasuki kepalanya dengan kurang ajar. Devon bisa mendengar suara isi pikiran Rosa tanpa sepengetahuan wanita itu. Dan darahnya dibuat mendidih. 'Siapa bilang laki-laki ganteng di dunia ini cuma Devon? Cuih! Manusia macam dia mending bertapa di gunung jadi biksu. Percuma dikasih istri secantik aku kalo matanya nggak dipake,' ujar Rosa dalam hati. Gigi Devon bergemeletuk menahan amarah. "ROSA!!"

Despite a decade of marriage, Simon never once shared my bed, claiming that he had pledged himself to ascetic practices and that it was beneath him. I thought that he suffered from some shameful ailment and guarded his secret like a devoted fool, until my birthday, when I came home to find him entangled with a brothel worker before the floor-length mirror. When I lunged forward in rage, he drove a shard of that broken mirror straight through my heart. When I awoke, I was gripping my phone, its screen illuminating a message Simon had just sent: [I’ll still give you a lavish wedding, but the marriage certificate? That belongs to her.]