Papa Darling In The Franxx

Im siebten Jahr unserer Liebe erbte Leo die Alpha-Position seines verstorbenen Bruders. Und auch die Witwe seines Bruders, die vorherige Luna, seine Schwägerin im weiteren Sinne, Jasmin. Nach jeder intimen Stunde mit seiner Schwägerin tröstete mich Leo zärtlich: „Mia, du bist meine einzige wahre Gefährtin. Sobald Jasmin schwanger ist und dem Silberklauen-Rudel einen Erben schenkt, werden wir unser Bindungsritual vollziehen.“ Er sagte, dies sei die einzige Bedingung seiner Familie gewesen, damit er das Silberklauen-Rudel übernehmen könne. In dem halben Jahr seit unserer Rückkehr zum Silberklauen-Rudel schlief er hundertmal mit Jasmin. Anfangs nur einmal im Monat, jetzt übernachtet er täglich bei ihr. Nach der hundertsten durchgewachten Nacht, in der ich auf ihn wartete, wurde Jasmin endlich schwanger. Gleichzeitig erreichte mich die Nachricht, dass er und Jasmin das Bindungsritual vollziehen würden. Als unser Sohn davon hörte, fragte er mich verwirrt: „Mama, haben sie nicht gesagt, dass Papa das Bindungsritual mit der Luna vollziehen wird, die er liebt? Warum holt er uns noch nicht nach Hause?“ „Weil die Luna, die er liebt, nicht Mama ist.“ Ich strich meinem Sohn über den Kopf. „Aber das macht nichts, Mama bringt dich zu unserem eigenen Zuhause.“ Was Leo nicht weiß: Als einzige Tochter des Alphakönigs des Nordens war mir die Position der Luna im Silberklauen-Rudel noch nie wichtig.

"Chris." The said man looked up at his mate and beta. One look,he understood what had happened. Without further ado,the man behind her walked out of the door closing it behind him. He stood up and stalked towards her. Grabbing her chin he said, "Darling, do you badly want to go outside and get taken by those men? They would sell you to a pimp house?! Why don't you just understand that I'm just trying to keep you safe?! Why can't you just stay here quietly?" Isabelle looked up into his eyes. He was taken aback by her boldness. No one ever dared to look into this eyes but it was to be expected after all, she was his mate. His equal. "What good is this place? At least out there, I won't be confined like a fucking prisoner! I so much hate this place. I can't breathe normally. It's all so suffocating! There's no one to keep me company, no phone no nothing. You as well, oh yeah, you treat me like I'm some disease that you'll contract if you get close to me. Like a plague! But don't you worry, cause I'm very happy with that behaviour. But at least just let me live my normal life. Why can't I just do that?!" She yelled tears trickling down her face. Chris who couldn't bear to see her cry moved his hands from her chin pulling her into his embrace. She fought against him for a while before she later calmed down and just sobbed into his cloth. "I'll let you go out. I'll give you my phone to use for the meantime. Just please stop crying." He whispered his voice breaking. He leaned to his table and took his phone sliding it into her pocket.

“Tega kamu sama aku? Kamu tahu kan Mas Tio itu suamiku? Ayah dari Arlan dan Echa? Aku gak nyangkaa.” “Sayang, dengerin aku dulu yaa ….” “Surat cerai biar aku yang urus. Aku pastikan hak asuh Arlan dan Echa jatuh ke tanganku!” — “Kenapa sih kamu selalu merebut kebahagiaan akuu? Udah bagus kamu ngajuin gugatan cerai, kenapa milih rujuk sama Mas Tio?” “Kamu gak tahu malu yaa? Memangnya kamu saja yang muak? Aku juga muak. Gak tau diri. Kamu ngaca! Kalau bukan karena aku yang maksa Bunda dan Papa untuk merawat kamu, kamu bukan apa-apa sampai hari ini.” “Kamu ….” “Apa? Aku kurang baik apa sama kamu, hah? Semua aku kasih. Perhatian, kasih sayang, harta, aku kasih semua buat kamu. Tapi apa balasannya? Kamu main sama suami aku dibelakang aku, Harena!” — “Melanjutkan perjalanan dengan motor yang cacat, atau berhenti untuk mencari kendraaan lain supaya bisa lebih nyaman dan aman untuk kembali melakukan perjalanan.” --Zandi Hariztaza. – Cindya Aurelia Yasya, perempuan cantik yang lebih menyukai berpakaian sederhana, ia terlahir di keluarga cemara dan sangat berkucupan dalam segi materi. Perempuan itu memilih untuk menikah dengan Dharmatio Satya, seorang laki-laki yang telah menyelamatkan nyawanya. Laki-laki yang menurutnya baik dan sayang kepadanya, ternyata semua itu manipulasi. Zadin Haristaza, yang merupakan sahabat Cindya pun turun tangan dan menggunakan celah tersebut untuk merebut Cindya, membawa kembali cinta pertamanya

In Alabama’s rot-soaked bayous, Drucilla Drakes survives by three rules: silence, scars, and never letting Louise—her Bible-thumping captor—catch her hoping. But when a schoolyard ambush leaves her bleeding beneath a stranger’s leather jacket, invisibility becomes a death sentence. Enter Dragon Morales: New Orleans’ most notorious runaway, a cartel prince turned outlaw mechanic with grease-stained hands and a death wish. He doesn’t save people—he survives them. Yet in Dru’s lashed flesh and hellfire gaze, he sees his own shattered reflection. Their bond is gasoline and matches. Dragon’s father—Colombia’s cartel kingpin—hunts them relentlessly. Louise, armed with voodoo rites and the chaos-hungry loa Marinette, vows to break Dru. Their only allies? The Lou Nwa, a bayou biker gang trading in bullets and black magic, and Papa Legba, the crossroads spirit who offers Dru a lethal bargain: *“Her soul or yours.”* Fleeing through the Deep South’s cursed underbelly, they dodge cartel hitmen, haunted swamps, and safehouses reeking of betrayal. Dark magic seeps into old wounds; family secrets tighten like nooses. Dragon swears he’s too ruined to love. Dru knows she’s too shattered to trust. But in the bayou’s choking heat, desire is a grenade they can’t outrun. This isn’t a fairytale. It’s switchblade kisses and saintly curses—a collision of fire and ruin where protectors become predators. Dru doesn’t need saving; she needs an inferno. And Dragon? He’s got a lighter and nothing left to burn. Will they raze the South to ashes, or become the sacrifice the crossroads demands? One truth remains: in the bayou, even survival leaves scars. **Warning:** No princes here. Just bayou smoke, blood-soaked magic, and the kind of love that devours.

Quand mon mari a voulu pour la centième fois me menacer de divorce pour que je me sacrifie pour ma sœur. Je n'ai ni pleuré ni crié, j'ai simplement signé mon nom sur les papiers du divorce. J'ai moi-même offert cet homme que j'avais aimé pendant dix ans à ma sœur. Quelques jours plus tard, ma sœur a tenu des propos insolents lors d'un banquet et elle a offensé une famille puissante. J'ai de nouveau pris toute la responsabilité sur moi et j'ai supporté toutes les conséquences à sa place. Même quand ils ont proposé que je sois le cobaye du médicament mis au point pour ma sœur, j'ai accepté sans hésiter. Papa et maman ont dit que j'étais enfin devenue sage et raisonnable. Même mon mari, si froid d'ordinaire, s'est tenu près de mon lit et a caressé ma joue avec douceur en disant : « N'aie pas peur, l'expérience ne mettra pas ta vie en danger. Quand tu sortiras, je te préparerai un bon dîner. » Mais il ne savait pas que, dangereux ou non, il ne m'attendrait jamais plus. Parce que j'étais atteinte d'une maladie incurable et que j'allais mourir très bientôt.

Dans un bar, Léa Bernard a entendu Théo Marchand dire : « Léa est très belle. Je l'ai courtisée à l'époque, c'est parce qu'elle ressemble un peu à Élise Fontaine. Toutes ces années, j'ai toujours cherché l'ombre d'Élise en elle. » C'était alors qu'elle a compris qu'elle n'avait été qu'un simple substitut. Ce soir-là, elle a composé ce numéro qu'elle n'avait pas appelé depuis longtemps. « Allô, papa, j'accepte de rentrer à la maison pour le mariage arrangé. » Plus tard, Théo a revu ce visage qu'il avait tant désiré lors d'un banquet, et quand il a appris la véritable identité de Léa, il a complètement perdu la tête… Le jour où Léa avait refusé le mariage arrangé et avait quitté la maison, Alex Dubois s'était tenu devant la fenêtre, faisant tourner son vin rouge, un regard indéchiffrable dans les yeux, « Léa, un jour tu reviendras sagement à mes côtés. » On disait qu'Alex, l'héritier de la famille la plus puissante de Rivélys, était froid, austère et indifférent aux femmes, et Léa l'avait cru sans réserve. Ce n'était que plus tard que Léa a découvert à quel point Alex était fou derrière son apparence calme et austère.

Everyone had been poisoned. The toast for my party had just happened and now people were dropping like flies around me. And then I saw him. He entered the hall like an angel of death, his dark brown eyes two pools of malevolence that shone with sinister intent.Despite his twenty years of age, he definitely had more kills under his belt than years on his person. I was viciously yanked into the hard body of the man responsible for everything going on.One muscular arm went over my chest, pinning me to him. Fear lodged itself in my throat upon the sensation of cool dangerous metal at my temple. I bit back a whimper. He was going to kill me. “The name is Gabriel Rossi,” he murmured, his deep voice sending ripples of fear down my spine. “And your papa is going to watch me k*ll his precious princesa. He took my birthright from me. I’m gonna take something from him too.” I gathered my courage and with a surprising amount of strength fueled by the sheer terror pumping in my veins, I pulled myself out of Gabriel’s grasp. He tried to grab my arm, only for his hand to go over the protective bangle that suppressed my magic. I gave another fierce jerk of my body and the bangle broke away, left behind in his hand as I pulled free. I heard the cocking of his p*st0l. My eyes met the feral glowing yellow eyes of my killer, one hundred percent sure I was going to die. “Mate,” Gabriel Rossi said, staring straight at me. **** In a world where darkness and magic collide, Evelina finds herself entangled in a perilous dance with fate. You can run from Gabriel Rossi....but you can't hide. ***

Masaya na at kuntento kahit naghihirap sa buhay ang dalagang si Janiya. Para sa kanya, lahat ay makakaya at malalagpasan niya basta't kasama niya ang kaisa-iss na lang niyang pamilya- ang Papa Crisanto niya. Pero paano kung isang araw, bigla na lang siyang iwan ng pinakamamahal niyang ama? Iniwan siya nito nang wala kahit maayos na paalam man lang. Iniwan siya nito nang walang kahit ano maliban sa isang pirasong papel kung saan nakasulat ang dalawang address ng mga lugar na hindi niya alam. Isa na roon ang lugar na tinawag nitong "Mansion de Castillejos". Doon umano nakatira ang matalik na kaibigang babae ng ama niya- si Yvonne. Ngunit nang marating na niya ang mansiyon, isang nakakagulat na rebelasyon ang sumampal sa kanya- dalawang taon na palang patay ang babaeng pakay niya. At ang tanging naiwan nito sa mansiyon ay ang katulong na si Gervacia at ang nag-iisa nitong anak na lalaki, si Strike Vicencio o "SV"- isang kilalang CEO hindi lang dahil sa kagwapuhang taglay nito kundi lalo na sa pagiging enigmatiko at misteryoso- na walang pagdadalawang-isip na inako ang pangangalaga sa kanya pansamantala habang hindi pa bumabalik ang ama niya. Ano ang nakatakdang mangyari sa pagsasama nila ng binata sa iisang bubong? At paano kung unti-unti ay makaramdam siya ng pagtatangi sa lalaki? Lalabanan ba niya ang sariling nararamdaman o ipaglalaban at gagawin niya ang lahat para maangkin ang supladong bilyonaryo, kahit na sampung taon ang agwat ng edad nila sa isa't-isa at nalalapit na rin itong ikasal sa iba?

"Mau sampai kapan seperti ini, Ad? Papa tidak menuntut banyak kok. Jadilah anak yang BERGUNAAA! Kamu seharusnya malu sudah 25 tahun, hidup masih menjadi benalu di keluarga!" Kilasan ucapan itu terus muncul dibenak pria berusia 25 tahun bernama Adrian. Kehidupan penuh kegagalan harus ia lewati dengan berbagai tekanan. Hidupnya bagai bertopang pada ranting rapuh yang kapanpun siap terjatuh. “Ya Tuhan, pintaku hanya satu, hidupkan aku saat kehidupanku memiliki takdir yang bahagia.” Ucapan konyol yang Adrian katakan nyatanya bukan bualan semata. Akibat kecelakaan yang hampir merenggut nyawanya, jiwanya tiba-tiba terbangun di kehidupan yang jauh dari apa yang ia bayangkan. “Hahaha.. ini GILA!!! Bagaimana bisa aku terjebak di sini?!” Transmigrasi jiwa? ini memang gila, tapi itulah kenyataannya. Lebih parahnya lagi, Adrian bertransmigrasi ke tubuh seorang anak berusia 18 tahun. Tak jauh berbeda dengan takdirnya dahulu, sosok ini juga memiliki takdir buruk bahkan terancam berakhir dengan kematian tragis. "Jangan bermimpi untuk mendapat penghormatan, Ad. Harusnya kamu sadar mengapa orang diistana membencimu. Seorang pangeran tak seharusnya terlahir dari rahim seorang selir. Kedudukanmu dimata mereka tak lebih seperti rakyat jelata. Kau harus ingat ini, kau hanyalah aib istana!!" Dengan segala ketidakadilan dan bayang-bayang kematian, mampukah Adrian merebut tahta dan membawa akhir bahagia untuk sang protagonis sengsara? “Tak kusangka menjadi Adrian si pangeran terbuang lebih melelahkan dibanding Adrian si pengangguran. Sial! Kalau aku sudah kembali nanti, akan kupatahkan jari-jari laknat milik Kimberly itu. Teganya ia menggunakan namaku untuk novel setragis ini.”

Di bagian timur Kota New York ada dua ahli waris. Satu adalah maniak kecepatan yang mendominasi arena balap, satu lagi adalah aktuaris genius yang mengendalikan arus modal. Keduanya berasal dari keluarga terpandang dan sifat mereka berbeda jauh. Namun, mereka tumbuh bersama sejak kecil dan menjadi satu-satunya sahabat sejati. Mereka pernah berebut perhatian seorang gadis, juga berselisih karena taruhan di arena balap. Namun, saat berusia 15 tahun, mereka sama-sama menggantungkan sebuah lencana tembaga di dada. Itu adalah hasil latihan ukiran tangan dari Mia di kelas kerajinan, dengan sebuah huruf "M" yang tergores di bagian belakang. Saat itu, Mia duduk di bangku paling belakang kelas. Tak seorang pun tahu siapa identitas dia sebenarnya. Namun, kedua laki-laki itu mengenakan lencana tersebut selama 10 tahun penuh. Entah itu saat berdiri di podium juara F1 atau saat mengetukkan palu pada investasi triliunan di bursa, lencana tembaga murahan itu selalu menempel di dada mereka dan tak pernah tergantikan. Sampai akhirnya muncul Ella. Putri kesayangan dari keluarga konglomerat baru. Ella menyulam sebuah emblem kain berhiaskan benang emas dan memberikannya kepada mereka. Kain itu cuma benda biasa yang mirip dengan pernak-pernik murahan yang dijual di pasar loak. Namun, mereka malah sama-sama melepas lencana tembaga itu dan menggantinya dengan kain murahan yang diberikan Ella. Mia tidak mengatakan apa pun. Dia hanya diam-diam menyimpan foto lama mereka yang tercetak di sebuah koran usang. Malam itu juga, dia menelepon ayahnya yang jauh di Sisilia. Nada bicaranya sangat tenang saat berkata, "Papa, aku menerima pernikahan politik ini."