Papa Nobita

« Papa ! » ai-je crié en tapant du pied sur le carrelage. « Je ne veux pas épouser Vann Morego ! Tu te rends compte qu'il est père célibataire ? » « Je le sais, Agnellino », a dit mon père d'une voix sévère. « Mais ce mariage est dans l'intérêt de notre entreprise. Nous avons besoin de l'aide de Vann, et il ne peut nous aider que si tu es mariée avec lui. » « Mais ce même homme a dix-neuf ans de plus que moi, Père ! » « Peu importe, Rella. Ce qui compte, c'est que tu accomplisses ton devoir d'épouse et que tu prennes soin de lui et de ses enfants. » ************ Dès le début, cela m'a semblé anormal. Pour moi, cela semblait totalement anormal, mais dans le monde de la mafia, ce n'était rien d'extraordinaire. Les mariages arrangés étaient monnaie courante dans les familles mafieuses, alors je m'y attendais. Mais lorsque j'ai appris que mon mari serait Vann Morego, le chef mafieux le plus redouté, j'ai eu un profond sentiment de mort. Notre mariage arrangé posait de nombreux problèmes. Il était père célibataire de deux enfants, et notre différence d'âge était importante : dix-neuf ans. Comment allais-je survivre en tant que mère et épouse soudaine d'un chef mafieux de dix-neuf ans mon aîné ?

Als mein Verlobter Draven mich zum 99. Mal einfach auflegte, schleppte ich mich zur Familienkirche. Die Diagnose eines terminalen Nierenversagens hielt ich gekrampft in der Hand. „Vater, ich möchte mich von der Familie Rocci lossagen und meine Verlobung mit Draven Frost beenden.“ Kaum hatte ich die Worte ausgesprochen, stürmten meine Eltern mit meiner Adoptivschwester Bianca herein. Mein Vater, der Consigliere der Familie, zögerte keine Sekunde. Vor den Augen des Priesters schlug er mir ins Gesicht. „Dein Verlobter ist ein respektierter Capo in unserer Welt – und du wagst es, ihn so zu beleidigen? Du ziehst den Namen unserer Familie vor der ganzen Organisation in den Dreck!“ Meine Mutter riss mir die Diagnose aus der Hand, überflog sie und verzog verächtlich das Gesicht. „Stellst du dich schon wieder krank, nur um Aufmerksamkeit zu erhaschen? Was willst du nun?“ Meine Adoptivschwester Bianca klammerte sich an die Arme unserer Eltern, ihre Stimme von Tränen erstickt. „Es tut mir so leid, Schwester. Nimm du meinen Platz auf der Gala. Bitte, bereite Mama und Papa einfach keinen weiteren Ärger!“ Ich wischte das Blut ab, das aus meiner Nase tropfte, und wiederholte ruhig meine Worte an den Priester. „Ich bin nicht länger eine Tochter der Familie Rocci. Ich bin einer Allianz mit den Frosts nicht würdig.“ „In drei Tagen liege ich im Grab. Bis dahin will ich diese Verlobung aufgelöst haben.“

“Tega kamu sama aku? Kamu tahu kan Mas Tio itu suamiku? Ayah dari Arlan dan Echa? Aku gak nyangkaa.” “Sayang, dengerin aku dulu yaa ….” “Surat cerai biar aku yang urus. Aku pastikan hak asuh Arlan dan Echa jatuh ke tanganku!” — “Kenapa sih kamu selalu merebut kebahagiaan akuu? Udah bagus kamu ngajuin gugatan cerai, kenapa milih rujuk sama Mas Tio?” “Kamu gak tahu malu yaa? Memangnya kamu saja yang muak? Aku juga muak. Gak tau diri. Kamu ngaca! Kalau bukan karena aku yang maksa Bunda dan Papa untuk merawat kamu, kamu bukan apa-apa sampai hari ini.” “Kamu ….” “Apa? Aku kurang baik apa sama kamu, hah? Semua aku kasih. Perhatian, kasih sayang, harta, aku kasih semua buat kamu. Tapi apa balasannya? Kamu main sama suami aku dibelakang aku, Harena!” — “Melanjutkan perjalanan dengan motor yang cacat, atau berhenti untuk mencari kendraaan lain supaya bisa lebih nyaman dan aman untuk kembali melakukan perjalanan.” --Zandi Hariztaza. – Cindya Aurelia Yasya, perempuan cantik yang lebih menyukai berpakaian sederhana, ia terlahir di keluarga cemara dan sangat berkucupan dalam segi materi. Perempuan itu memilih untuk menikah dengan Dharmatio Satya, seorang laki-laki yang telah menyelamatkan nyawanya. Laki-laki yang menurutnya baik dan sayang kepadanya, ternyata semua itu manipulasi. Zadin Haristaza, yang merupakan sahabat Cindya pun turun tangan dan menggunakan celah tersebut untuk merebut Cindya, membawa kembali cinta pertamanya

J'ai présidé une réunion importante internationale lorsque ma sœur m'a soudain appelée. Au téléphone, elle pleurait à chaudes larmes, « Léa, on m'a pris ma place d'échange… » Je suis aussitôt arrivée à l'école et j'ai vu ma sœur coincée dans un coin du bureau, les yeux rougis. Une fille à l'allure excentrique pointait son doigt vers son nez avec un air de mépris. « Tu oses me défier ? Je suis la fille de la famille des Dubois de Paris ! Mon père vient de faire don d'un bâtiment de laboratoire à notre école ! Et toi, tu n'es rien du tout ! » Même le professeur de spécialité à côté l'a soutenue : « Claire Laurent, Julie est la fille d'un de nos plus grands bienfaiteurs. Sois raisonnable, ne crée pas de problèmes pour tout le monde. » J'étais sur le point d'intervenir, mais ces mots « la fille de la famille des Dubois » m'ont arrêtée net. La famille des Dubois de Paris ? Depuis quand mon père a-t-il eu une troisième fille, en plus de ma sœur et moi ? J'ai immédiatement composé le numéro de mon père et j'ai parlé avec un sourire glacé : « Papa, depuis quand as-tu eu une autre fille en cachette, derrière le dos de maman ? »

By the fifth year of my marriage to James Hill, he began pretending to be his late twin brother, the late Don of the family. With that, he took over all of a Don’s duties and the role of my sister-in-law, Hilary’s husband. Every time after he slept with her, he would cut his arm open, kneel before me, and beg for forgiveness. “Pia, you’re the only woman I’ve ever loved. Once Hilary gives birth to the heir and secures her position, I’ll fake my death and come back for you.” He told me his twin brother had died saving him, so he had to fulfill his brother’s last wish. During the year he pretended to be his brother, James slept with Hilary ninety-nine times. After a full year, Hilary finally gave birth to the family’s heir. I truly believed James would fake his death as promised, then take our son and me away from this bloody life. However, I saw him with Hilary in his arms, teasing the tiny baby she carried. “Hilary, I’ll stay with you and our child until he’s ready to take over as the next Don.” Silently, I wiped my tears and went back to my room to pack my suitcase. My son saw me crying and ran into my arms, gently wiping away my tears with his little hands. “Ma, Aunt Hilary already had her baby. Why isn’t Papa coming home yet?” I placed my clothes into the suitcase as I told him softly, “Because he doesn’t want us anymore. But don’t be sad, sweetheart. I will build us a home.” If James wanted to raise an heir, then I would return to North Atlantis’s most powerful mafia family, take my rightful place as my father’s heir, and become the Godmother of the Mafia.

Everyone had been poisoned. The toast for my party had just happened and now people were dropping like flies around me. And then I saw him. He entered the hall like an angel of death, his dark brown eyes two pools of malevolence that shone with sinister intent.Despite his twenty years of age, he definitely had more kills under his belt than years on his person. I was viciously yanked into the hard body of the man responsible for everything going on.One muscular arm went over my chest, pinning me to him. Fear lodged itself in my throat upon the sensation of cool dangerous metal at my temple. I bit back a whimper. He was going to kill me. “The name is Gabriel Rossi,” he murmured, his deep voice sending ripples of fear down my spine. “And your papa is going to watch me k*ll his precious princesa. He took my birthright from me. I’m gonna take something from him too.” I gathered my courage and with a surprising amount of strength fueled by the sheer terror pumping in my veins, I pulled myself out of Gabriel’s grasp. He tried to grab my arm, only for his hand to go over the protective bangle that suppressed my magic. I gave another fierce jerk of my body and the bangle broke away, left behind in his hand as I pulled free. I heard the cocking of his p*st0l. My eyes met the feral glowing yellow eyes of my killer, one hundred percent sure I was going to die. “Mate,” Gabriel Rossi said, staring straight at me. **** In a world where darkness and magic collide, Evelina finds herself entangled in a perilous dance with fate. You can run from Gabriel Rossi....but you can't hide. ***

Masaya na at kuntento kahit naghihirap sa buhay ang dalagang si Janiya. Para sa kanya, lahat ay makakaya at malalagpasan niya basta't kasama niya ang kaisa-iss na lang niyang pamilya- ang Papa Crisanto niya. Pero paano kung isang araw, bigla na lang siyang iwan ng pinakamamahal niyang ama? Iniwan siya nito nang wala kahit maayos na paalam man lang. Iniwan siya nito nang walang kahit ano maliban sa isang pirasong papel kung saan nakasulat ang dalawang address ng mga lugar na hindi niya alam. Isa na roon ang lugar na tinawag nitong "Mansion de Castillejos". Doon umano nakatira ang matalik na kaibigang babae ng ama niya- si Yvonne. Ngunit nang marating na niya ang mansiyon, isang nakakagulat na rebelasyon ang sumampal sa kanya- dalawang taon na palang patay ang babaeng pakay niya. At ang tanging naiwan nito sa mansiyon ay ang katulong na si Gervacia at ang nag-iisa nitong anak na lalaki, si Strike Vicencio o "SV"- isang kilalang CEO hindi lang dahil sa kagwapuhang taglay nito kundi lalo na sa pagiging enigmatiko at misteryoso- na walang pagdadalawang-isip na inako ang pangangalaga sa kanya pansamantala habang hindi pa bumabalik ang ama niya. Ano ang nakatakdang mangyari sa pagsasama nila ng binata sa iisang bubong? At paano kung unti-unti ay makaramdam siya ng pagtatangi sa lalaki? Lalabanan ba niya ang sariling nararamdaman o ipaglalaban at gagawin niya ang lahat para maangkin ang supladong bilyonaryo, kahit na sampung taon ang agwat ng edad nila sa isa't-isa at nalalapit na rin itong ikasal sa iba?

"Mau sampai kapan seperti ini, Ad? Papa tidak menuntut banyak kok. Jadilah anak yang BERGUNAAA! Kamu seharusnya malu sudah 25 tahun, hidup masih menjadi benalu di keluarga!" Kilasan ucapan itu terus muncul dibenak pria berusia 25 tahun bernama Adrian. Kehidupan penuh kegagalan harus ia lewati dengan berbagai tekanan. Hidupnya bagai bertopang pada ranting rapuh yang kapanpun siap terjatuh. “Ya Tuhan, pintaku hanya satu, hidupkan aku saat kehidupanku memiliki takdir yang bahagia.” Ucapan konyol yang Adrian katakan nyatanya bukan bualan semata. Akibat kecelakaan yang hampir merenggut nyawanya, jiwanya tiba-tiba terbangun di kehidupan yang jauh dari apa yang ia bayangkan. “Hahaha.. ini GILA!!! Bagaimana bisa aku terjebak di sini?!” Transmigrasi jiwa? ini memang gila, tapi itulah kenyataannya. Lebih parahnya lagi, Adrian bertransmigrasi ke tubuh seorang anak berusia 18 tahun. Tak jauh berbeda dengan takdirnya dahulu, sosok ini juga memiliki takdir buruk bahkan terancam berakhir dengan kematian tragis. "Jangan bermimpi untuk mendapat penghormatan, Ad. Harusnya kamu sadar mengapa orang diistana membencimu. Seorang pangeran tak seharusnya terlahir dari rahim seorang selir. Kedudukanmu dimata mereka tak lebih seperti rakyat jelata. Kau harus ingat ini, kau hanyalah aib istana!!" Dengan segala ketidakadilan dan bayang-bayang kematian, mampukah Adrian merebut tahta dan membawa akhir bahagia untuk sang protagonis sengsara? “Tak kusangka menjadi Adrian si pangeran terbuang lebih melelahkan dibanding Adrian si pengangguran. Sial! Kalau aku sudah kembali nanti, akan kupatahkan jari-jari laknat milik Kimberly itu. Teganya ia menggunakan namaku untuk novel setragis ini.”

Di bagian timur Kota New York ada dua ahli waris. Satu adalah maniak kecepatan yang mendominasi arena balap, satu lagi adalah aktuaris genius yang mengendalikan arus modal. Keduanya berasal dari keluarga terpandang dan sifat mereka berbeda jauh. Namun, mereka tumbuh bersama sejak kecil dan menjadi satu-satunya sahabat sejati. Mereka pernah berebut perhatian seorang gadis, juga berselisih karena taruhan di arena balap. Namun, saat berusia 15 tahun, mereka sama-sama menggantungkan sebuah lencana tembaga di dada. Itu adalah hasil latihan ukiran tangan dari Mia di kelas kerajinan, dengan sebuah huruf "M" yang tergores di bagian belakang. Saat itu, Mia duduk di bangku paling belakang kelas. Tak seorang pun tahu siapa identitas dia sebenarnya. Namun, kedua laki-laki itu mengenakan lencana tersebut selama 10 tahun penuh. Entah itu saat berdiri di podium juara F1 atau saat mengetukkan palu pada investasi triliunan di bursa, lencana tembaga murahan itu selalu menempel di dada mereka dan tak pernah tergantikan. Sampai akhirnya muncul Ella. Putri kesayangan dari keluarga konglomerat baru. Ella menyulam sebuah emblem kain berhiaskan benang emas dan memberikannya kepada mereka. Kain itu cuma benda biasa yang mirip dengan pernak-pernik murahan yang dijual di pasar loak. Namun, mereka malah sama-sama melepas lencana tembaga itu dan menggantinya dengan kain murahan yang diberikan Ella. Mia tidak mengatakan apa pun. Dia hanya diam-diam menyimpan foto lama mereka yang tercetak di sebuah koran usang. Malam itu juga, dia menelepon ayahnya yang jauh di Sisilia. Nada bicaranya sangat tenang saat berkata, "Papa, aku menerima pernikahan politik ini."

Warning: Please be advised that this story contains TRIGGER WARNINGS, and POTENTIALLY OFFENSIVE LANGUAGE, VIOLENCE, SEXUAL HARASSMENT, SENSITIVE LANGUAGE ang MATURED THEMES, that not suitable for young audiences. _________ Akala ko ang pagkamatay ni mama at papa ang pinakamasakit na nangyari sa buhay ko hindi pa pala dahil may mas lalong masakit pa na nanaisin ko na lang ding mamatay para makasama si mama at papa. Ang hirap at sakit na dinanas ko sa poder ng tiyahin ko.Ang pagmalupet niga sa akin. Ang pagtalikod sa akin ng mga kaibigan ko noong kailangan ko sila. Ang ipagtabuyan ako ng taong mahal ko at ang pagkamuhi niya sa anak namin dahil isa akong biktima ng panggahasa. Imbis na tulungan,pinili nilang ako ay talikuran at pabayaan. Ngunit sa kabila ng lahat ng pinagdaanan ko may taong taos-pusong tumulong sa akin at inako ang lahat ng responsibilad na hindi niya dapat gawin sa akin. Ngunit ang hindi ko inasahan na ang taong tumulong pala sa akin ay siya pala yong taong sumira ng buhay ko ng buong pagkatao. Ang taong tumulong sa akin siya rin pala ang taong gumahasa sa akin. Gusto ko siyang maparusahan sa ginawa niya sa akin, ngunit sa anong paraan? Ipagkatiwala ko ba iyon sa batas o ako mismo ang gagawa? Ngunit, paano? Gayong sa puntong ito natutunan ko na siyang mahalin. Bakit sa ganitong paraan ako pinaglaruan ng tadhana? Makayanan ko bang ipakulong ang taong mahal ko? Maibigay ko pa ba ang hustisya para sa sarili ko kung ang taong iyon ay parte na ng buhay ko?