Parang May Nakadagan Sa Dibdib

Ang life trial system na “If You Think You Can Do Better, Prove It” ay sumabog sa eksena na parang isang naglalakbay na circus na nagpapangako ng magagandang bagay. Ang ideya ay plain. “Kung sa tingin mo ang buhay ng ibang tao ay magulo at tingin mo kaya mong mas gawin ito ng maganda, sige at patunayan mo. May reward na naghihintay kung magawa mo.” Bago ko mapagtanto, ang buong pamilya ko na tinuturing akong hanggal sa gitna ng palabas. Nandyan ang ina ko, nangangarap na gawin akong inahin. Ang asawa ko, na naglaan ng mga taon umiiwas sa nararapat na hati ng bigat ng pamilya. At ang anak kong lalaki, naaawa pag nakikita ako. Tinulak nila ako sa “judgement seat” na para bang kontrabida sa isang kwento. Bawat isa sa kanila ay sumumpa, sa pwesto ko, maayos nila ang buhay ko kaysa sa kaya ko. Ang pusta? Well, kung magawa nila ito, ang consciousness ko ay mabubura—mawawala, binura na parang pagkakamali sa chalkboard—at gagawin nilang personal na katulong. Dagdag pa dito, maglalakad sila palayo ng may isang milyong dolyar. Pero kung hindi nila magawa? Kung gayon ako ang siyang makakakuha ng tatlong milyong dolyar. Ngayon iyan ay pustahang kaabang abang, hindi ba?

"I can't wait. Naiinip na ako." Bulong sa'kin ni Ericjan habang pareho na kaming nakatayo sa harap ng altar. Napabungisngis na lamang ako dahil sa itinuran nito sa'kin. "Hindi pa nga nag sisimula si Father, pero naiinip ka na dyan." Sagot ko dito. "Of course.." Aniya at kumindat pa ito sa'kin, pag kuwa'y ginagap ng marahan ang palad ko na hawak hawak nito kanina pa. Pakiramdam ko nga din ay tumatagaktak na ang pawis ko roon dahil sa tensyong nararamdaman ko mula pa kanina. Agad naman kaming umayos sa pag kakatayo ng tumayo na si Father sa harapan namin upang simulan na ang kasal. Kagaya kanina, ganon parin ang bilis at pag tibok ng puso ko. Pakiwari ko nga'y unti na lang ay lalabas na sa dibdib ko ang puso ko. Mayamaya ay muli kong naramdaman ang masuyong pag pisil nito sa palad ko. Naramdaman nya siguro ang sunod sunod na pag papakawala ko ng malalim na buntong hininga. "Bago ko simulan ang seremonyas na ito.. Nais ko lang malaman kung may tumututol ba sa pag mamahalan at pag iisang dibdib nina Devee Oliveros at Ericjan Esparagoza? Kung meron man, mag salita na." Anang Father. Awtamatikong mas bumilis ang pag tibok ng puso ko dahil sa naging tanong ni Father.. Meron pa palang ganito pag ikinakasal? Katahimikan naman ang bumalot sa loob ng malaking simbahan kung saan dinadaos ang kasal namin. Mayamaya lamang ay biglang nag tayuan ang mga balahibo ko sa katawan, pakiramdam ko ay bigla akong binuhusan ng malamig na tubig at biglang nagising sa katotohanan, ng may biglang sumigaw. "Itigil ang kasal..." Tinig ng babae.

'Kasal muna bago ang lahat.' Isang tradisyunal na paniniwala ni Sunday Morales na kaniyang labis na pinahahalagahan. Kaya nga kahit gusto ng nobyo niyang may mangyari sa kanila ay umaayaw s'ya. Nang isang araw ay naabutan niya itong halos gumawa na ng kababalaghan kasama ang isang babae. At noon din nama'y nakilala niya ang isang estrangherong lalaki na parang may dalang sumpa at hindi niya matanggihan. Isang gabing kaniyang pagsisisihan dahil ibinigay niya ang kaniyang pinakaiingatang dangal. Isang lalaking mahilig sa babae. Mapaninindigan kaya niyang ilayo ang sarili dito gayong patuloy ito sa paglapit at pang-aakit sa kaniya?

"You need financial freedom. I need a bride. One signature—and your debt’s gone." *** Kira Navarro thought she had everything under control. Maayos ang trabaho, may konting ipon, at kahit papaano'y nakakaraos sa buhay. Dahil sa sobrang pagod at stress, napa-oo siya sa mga kaibigan na mag-unwind sa bar. Hindi niya inakalang ang simpleng gabing ‘yon ay mauuwi sa isang mainit na encounter kasama ang isang estranghero—na hindi niya alam, ay ang bagong CEO ng Salvatore Holdings, kung saan siya nagtatrabaho bilang architect. Kinabukasan, halos himatayin siya sa gulat nang makaharap ang lalaki sa opisina—ang cold and ruthless CEO na ngayon ay boss niya. Pero hindi siya pinansin. Parang hindi siya kilala. Parang walang nangyari. Pagbalik niya sa ospital kung saan naka-confine ang ina niyang may sakit sa puso, dumating ang mas masakit na balita—wala na ito. Cardiac arrest. Gumuho ang mundo ni Kira. Wala na ang ina niya. Nabaon siya sa utang. At nanganganib pa silang mapalayas sa inuupahan nila ng kapatid niya. Desperada siyang humingi ng cash advance sa HR, pero tinanggihan. Wala na siyang ibang malapitan kundi ang taong ayaw na ayaw sana niyang lapitan—si Anthony Salvatore. Pero sa halip na tulong o sermon, isang kontrata ang inabot nito. Pakakasalan daw niya si Anthony kapalit ng limang milyong piso at pagbabayad ng lahat ng utang nila. Sa harap ng mundo, asawa siya ng CEO. Pero sa loob ng mansion, parang boarder lang siya. Hanggang kailan niya kailangang tanggapin na papel lang ang ginagampanan niya sa buhay ng lalaking unti-unti niyang minamahal?

Avery Verlace apo ng mayamang Senior Verlace ang isa sa may ari ng malawak na lupain sa Quezon Province. Hindi inaasahan ni Avery ang pagkawala ng mga lolo't lola niya na nag-aruga sa kanya mula ng mawalan ng magulang. Hindi nila inaasahan na may maghahabol ng mana ang anak sa labas ng lolo nila na si Tita Cora. Hindi akalain ni Avery na mahuhulog siya sa pamangkin nito. Sa sobrang pagmamahal nito sa lalaki na ibigay niya ang pagkabirhen niya dito. Ngunit nalaman niya ang plano ng magtiyahin na sadyang paibigin siya para makamit nila ang lupa pinamana sa kanya. Labis na nasaktan ang dalaga nilisan niya ang farm na para sa kanya hindi para sumuko sa laban sinimulan ni Atticus at Tita Cora niya. Nag-aral ang babae ng agrikultura sa ibang bansa dahil advance dito. Para sa pagbabalik nito at mapalayas na niya ng tuluyan ang magtiyahin. Para hindi nito kailanganin si Atticus aminado ang babae magaling ito sa agrikultura marami natulong ang lalaki sa sakahan simula ng dumating ito ngunit hindi makakapayag si Avery na mawala sakanya ang lupain na para sa kanya. Ngunit na lusaw ang tinayong pader ng babae para sa lalaki ng makita niya ito kasama ang mapapangasawa tila nakaramdam siya ng kirot na hindi siya ang na pili pakasalanan nito. Maiibalik ba nila ang dati nila pag-iibigan o mananatili na ito nakabaon sa limot? Gaano katapang si Avery para ipaglaban ang lupa at pagmamahal niya?

Si Zyrtea Fate Briones ay laging binabangungot simula ng tumira sila sa ibang bansa kasama ang kanyang ina. Mga panaginip na parang totoo pero alam niyang hindi naman nangyari 'yon. Hanggang sa nakilala niya si Kiel, ang lalaking natipuhan niya sa Cafe. Simula ng may nangyari sa kanilang dalawa ay tila nagbago ang ihip ng hangin, hindi na siya binabangungot. Siya na kaya ang kasagutan? O magiging mapait lang ang kapalaran nito sa kanya? Warning: Some of the chapters contains violence and mature content that are not suitable for very young audiences. Take note: It may contain Typos and Grammatical Errors so please bear with me. Thank you! Read at your own risk.

"Hindi ko alam kung sasapat ang pagmamahal ko sa iyo sa kabila ng mga nagawa ng pamilya mo sa angkan ko. Sobrang mahal kita, Noelle! Ngunit hindi ko maipapangako kung magagawa ko na palampasin ang kasamaan ng mga magulang mo," puno ng hinanakit na saad ni Kael. Si Noelle ay kabilang sa kilala at mayamang pamilya na nagmahal sa kagaya ni Kael na isang anak mahirap. Pinagbintangan at ikinulong ngunit nagbalik na may magandang buhay na maipapangalandakan. Nagbalik s’ya upang maitama ang pagkakamali na nagawa sa kanya ni Don Mondragon. Ang kanilang pagmamahalan ay napuno ng hinanakit na nagdulot ng malalim na sugat kay Kael na maagang naulila sa kagagawan at kasakiman ng ama ng babae, at si Noelle na naging biktima sa kasinungalingan at pambibintang ng sariling ama upang mapaikot sa mga palad nito at mapasunod sa gusto. May pag-asa pa kaya na manumbalik ang marubdob na pagmamahalan sa kabila ng magulong nakaraan na nagpapahirap sa kanila hanggang sa kasalukuyan? Alin ang mangingibabaw sa kanila, pagmamahal ba o mas mananaig ang galit sa dibdib ng isa sa kanila?

Hindi mo iisipin na ang taong minsan mo lang nakita ay ang taong nakakuha ng atensyon at nararamdaman mo.  Tanya Isadora Monteverde ay isang hacienderang dalaga na tumakas sa Mansyon at mas gustong manirahan mag-isa sa Maynila para mamuhay ng malayo sa diktador na kanyang mga magulang. Pagpasok niya sa Kolehiyo, kung saan makikilala niya si Andrea na magiging matalik niyang kaibigan at titira sa sila sa isang apartment.  Isang babae na laging malas pagdating sa pag-ibig. Paano kung isang araw ay aksidenteng matagpuan mo ang iyong prince charming. Ano ang gagawin mo para lang makuha ang atensyon niya? Lalo na maypaka babaero at pusong bato ang binata at ano ang gagawin mo lalo na ang amo ay may ugali na parang tigre na parang galit lagi sa mundo?  Sa paglipas nang panahon paano kung masusumpungan mo na lang ang iyong sarili na pagod na,  kaya mo pa bang sumugal muli sa ngalan ng wagas na pag-ibig?

Tahimik ang mansyon. Tahimik… maliban sa mahinang iyak ni Princess sa bisig ko—isang buwang gulang, walang alam, walang kasalanan. Pero siya ang unang nasaktan sa lahat ng ‘to. Siya ang naiipit sa pagitan ng dalawang taong hindi na alam kung paano magmahal nang sabay. Nakaluhod ako sa harap ni Elise. Mahigpit ang hawak ko sa laylayan ng bestida niya, parang batang takot na maiwan sa dilim. Nanginginig ang labi ko, pinipigilan ang mga luhang ayaw na sanang lumabas—pero hindi ko na kayang kontrolin. “Please, Elise…” garalgal kong pakiusap. “’Wag mo kaming iwan. Hindi ko alam kung paano palalakihin si Princess nang wala ka. Hindi ko alam kung paano mamuhay kung wala kayo…” Pero wala. Wala siyang emosyon. Wala siyang luha. Matigas ang titig niya, parang ako pa ang mali. Bitbit niya ang maleta niya—hindi lang punô ng damit, kundi punô ng lahat ng alaala namin. Lahat ng pangarap. Lahat ng ‘akala ko tayo.’ “Hindi ko ‘to pinlano, Levi,” mahina niyang sagot. “Pero kailangan kong piliin ang sarili ko. Pagod na akong umasa. Pagod na akong maging pangalawa sa trabaho mo, sa mundo mo. Hindi ko kayang maging ina habang ako mismo’y hindi buo.” Gumuho ako. Literal. Napayuko ako habang yakap ko si Princess, habang nararamdaman ko ang init ng iyak niya sa dibdib ko. Halik ako nang halik sa noo niya, para bang kaya kong takpan ng pagmamahal ang kawalan ng ina niya. “Anak mo ‘to, Elise. Anak natin…” pabulong kong daing. “Kung hindi mo na ako kayang mahalin… kahit siya na lang. Kahit siya. ‘Wag mong iwan ang anak mo…” Pero wala. Ni hindi siya lumapit. Ni hindi siya tumingin. Tumalikod siya, dala ang katahimikang mas malakas pa sa kahit anong sigaw ng pagtanggi. "Ayoko na" mahina niyang sabi at hinila ang maleta palabas ng mansion.

Si Atasha Celestine ay isang dalagang hindi nagpapahiwatig ng anumang damdamin o interes sa ibang mga lalaki. Sa loob ng labing-apat na taon, buong puso niyang inilaan ang kanyang pagmamahal kay Elias Al Tiera de Marcel. Mula pa noong sila'y nasa high school hanggang sa kanilang pagtuntong sa kolehiyo, at maging sa panahon na sila'y may kanya-kanyang trabaho, hindi nagbago ang kanilang pagsasama. Para kay Atasha, ang pag-iisang dibdib na lamang ang hinihintay sa kanilang relasyon, at kuntento na siya sa buhay na mayroon sila. Subalit, sa kabila ng labing-apat na taong pagsasama, hindi pa rin niya nakakamtan ang anumang pangako ng panghabambuhay na pagsasama. Dahil wala pang singsing na nagbibigay katiyakan, maaaring isipin ng iba na hindi sila magkakatuluyan. Nag-alay siya ng lahat para kay Elias, ngunit sa kanilang mahabang paglalakbay, dito niya nadama ang kakulangan.