Payback Ch 30

No momento do terremoto, meu marido, capitão da equipe de resgate, me deixou para trás e correu para salvar a mulher que amava, Luna Soares. Eu não o impedi. Apenas deixei que ele fosse. Tudo porque, na minha vida passada, diante da mesma escolha, ele me resgatou primeiro, eu, grávida de oito meses. E Luna, por causa do atraso no socorro, foi soterrada nos escombros durante uma réplica e morreu asfixiada. Mais tarde, no dia em que fui dar à luz, ele me levou até o túmulo dela. Assistiu friamente enquanto eu desabava no chão de tanta dor, implorando ajuda. — Talita, está doendo? A dor que a Luna sentiu debaixo dos escombros foi mil vezes pior! Olhei, incrédula, para o homem enlouquecido à minha frente. — No dia do terremoto você estava numa zona segura! Se não tivesse usado a gravidez como chantagem, Luna teria tido a chance de ser salva! — Todo o sofrimento da Luna… eu quero que você sinta com seu próprio corpo! Ele me forçou a ajoelhar e bater a cabeça diante da foto da Luna, enquanto o sangue escorria por entre minhas pernas. Acabei morrendo de hemorragia durante o parto. Quando abri os olhos novamente, era o mesmo dia do terremoto. Desta vez, nem eu nem meu filho vamos esperar por ele.

Deux mois après ma mort, mes parents, dans leur indifférence habituelle, se sont enfin souvenus que j’avais disparu quelque part au retour d’un voyage. Mon père, avec son éternelle impatience, a froncé les sourcils : « Je ne lui ai pas seulement demandé de revenir à pied, qu’est-ce qu’elle a à faire une scène comme ça ? » Mon frère, toujours aussi détaché et cynique, m’a envoyé un message sur son téléphone, un émoji suffisant accompagné d’un texte froid et sans âme : « Tu ferais bien de rester morte là-bas, sinon la fortune de ma grand-mère sera la mienne, et celle de Léa. » Je n’ai pas répondu. Qu’aurais-je pu dire de toute façon ? Ma mère, elle, a grimacé et a lâché d’un ton dur : « Dis-lui que si elle arrive à temps pour la fête d’anniversaire de sa grand-mère, je ne reviendrai pas sur le fait qu’elle a délibérément poussé Léa dans l’eau ! » Ils n’ont jamais cru que je n’étais pas sortie de ce sous-bois. Alors, après un temps, ils ont commencé à y creuser. Et c’est ainsi qu’ils ont fini par retrouver mes os, éparpillés au fond des bois...

Pendant la journée familiale à la maternelle, mon mari, Guillaume Simon a refusé d’y aller sous prétexte d’une urgence au travail et a demandé à ma fille et à moi de ne pas y aller. Ma fille, Lilas, était très déçue, ça m’a fait de la peine et j’ai décidé d’y participer avec ma fille. Dès que nous sommes arrivées, j’ai vu que mon mari tenait un petit garçon dans ses bras et tenait la main de sa meilleure amie d'enfance, Sabrina Martin. Tous les trois, parlant et riant, étaient heureux, comme une famille. Quand Guillaume nous a vues, ma fille et moi, il a légèrement froncé les sourcils avant de lâcher la main de Sabrina. « Lola, ne te méprends pas, Sabrina élève seule son enfant, ce n’est pas facile pour elle. Aujourd’hui, c’est l’anniversaire de cinq ans de son enfant, elle voulait juste que son fils ressente l'amour d'un père. » Je lui ai jeté un coup d'œil avec un sourire énigmatique, puis je me suis accroupie et j'ai pris la main de ma fille : « Chérie, dis bonjour à l’oncle. »

Je suis revenue à la vie. Cette fois, je n'ai plus empêché mon compagnon de ramener son amie d'enfance enceinte à la maison pour s'occuper d'elle. J'ai même proposé de rompre notre lien d'union, afin de lui laisser librement choisir Élise Richard, celle qu'il a toujours préférée. Je créais volontairement chaque occasion pour qu'ils soient seuls ensemble, tandis que je me retirais en silence. Tout cela parce que, dans ma vie précédente, au moment de mourir, Marc Sien m'en voulait encore d'avoir refusé que son amie d'enfance vienne habiter chez nous pour sa grossesse. Sur le chemin du départ, elle avait perdu son enfant et n'a plus jamais pu avoir d'enfant. Il m'avait dit que, quand je serais morte, il se mettrait avec Élise, qu'il prendrait soin d'elle et réparerait le tort qu'il lui avait causé. Alors, dans cette nouvelle vie, je ne m'y suis plus opposée. J'ai choisi de partir, pour les aider à combler leurs regrets… Mais pourquoi, après mon départ, Marc s'est-il mis à me chercher partout comme un fou, en suppliant mon retour ?

"From now on, you're mine, Zamara." Paulit-ulit na umalingawngaw sa isipan ni Zamara Lopez ang mga salitang ito, mula pagkabata hanggang sa siya ay maging ganap na dalaga. Anak siya ng isang simpleng magsasaka, namuhay nang payak, ngunit isang lalaki ang nagpabago sa takbo ng kanyang kapalaran—si Davis Santillian. Dating itinuring niyang tiyuhin, ngayon ay tinatawag niyang "ex-uncle." Ngunit bakit? Ano ang nangyari sa pagitan nila na nagpabago sa kanilang relasyon? Sa edad na 30, si Davis ay isang makapangyarihang negosyante na may madilim na nakaraan, at si Zamara, na ngayo’y 22, ay isang babaeng pilit iniiwasan ang anino ng kanyang nakaraan. Ngunit sa muli nilang pagtatagpo, hindi na siya bibitawan ni Davis. Isang kwento ng pag-ibig, pag-aari, at mga lihim na pilit itinatago ng nakaraan. Totoo bang may kalayaan si Zamara, o sadyang hindi niya matatakasan ang lalaking minsan niyang itinuring na pamilya?

Di usianya yang baru 22 tahun, Juli harus menelan kenyataan pahit dalam hidupnya. Sang Ibu meninggal dunia, sedangkan Ayahnya divonis 30 tahun penjara dengan tuduhan penggelapan dana. Seluruh harta keluarganya lenyap dalam semalam. Disaat itulah Bi Inah, sang pengasuh Juli sejak kecil mengatakan kalau cucunya menderita penyakit jantung bawaan dan harus segera dilakukan tindakan. Pak Karmin sang supir juga mengalami kecelakaan dan harus segera di operasi. Putus asa, Juli menemui Okta. Satu nama yang disebut Ayah dapat membantu keuangannya tapi dengan syarat sebuah pernikahan. Okta yang arogan, playboy, posesif dan memiliki ambisi terpendam pada Juli pun langsung setuju. Namun karena satu kejadian, Okta mengusir Juli meski tahu bahwa perempuan itu sedang mengandung. Lalu bagaimana hidup Juli setelahnya? Bertahan dan mengobati luka hati agar dapat mengasuh anaknya dengan bahagia. Hingga pada suatu hari, putri kecilnya berkata bahwa ia bertemu dengan lelaki yang wajahnya sangat mirip dengannya.

Bon-Hwa Rohan Fernando was nicknamed 'Gravity' by his friends and 'Acada' by his family. His life was unpredictable and full of controversy. Handsome and super rich, he broke the hearts of many women and stepped on the toes of many men. On his wedding day, his wedding was interrupted by an aggrieved woman, prompting his bride to run away, Rohan was ashamed, embarrassed and too annoyed to leave the wedding hall without a bride. He threatened to kill the father of the bride if he fails to bring back his daughter within 30 minutes. When the bride's father; Chin Elvis could not find his daughter; Chin Sun, he forced his second daughter; Chin Cho to replace her step sister. Bon-Hwa Rohan cared less whom he was married to. Chin Cho refused at first, but latter agreed. after the wedding, the couple had an accident in the night of the wedding and was taken to the hospital. in the hospital, it was found out by the doctors that Chin Cho was 14 weeks pregnant. Rohan was mad and said to the doctors "take care of my wife and the baby in the womb, let nothing happen to them. when i come out of this hospital, am going to kill both the father of my wife and the father of the baby in her womb. At the end, he found out that he was the father of the child in the womb. will he kill himself?

Setelah ketujuh kalinya dijanjikan akan menikah tapi kembali diingkari oleh Rafli, aku akhirnya memutus semua hubungan dengannya secara sepihak. Kalau dia hadir di acara perkumpulan teman, aku tidak akan datang. Kalau dia diundang tampil dalam acara reuni sekolah, aku akan pergi lebih awal. Kalau kantorku memilih kerja sama dengan perusahaannya, aku langsung mengundurkan diri. Bahkan saat malam tahun baru, dia datang ke rumah orang tuaku untuk bersilaturahmi, aku pun berdalih keluar mengunjungi teman. Nomornya aku blokir dan akun instagramnya kuhapus dari daftar pertemanan. Intinya, aku ingin memutus hubungan tuntas dengannya. Aku tidak menghubunginya dan dia pun tidak akan bisa melihatku. Selama 30 tahun pertama hidupku, sebagian besar waktu kuhabiskan untuk mencintainya dengan sepenuh hati, merawat dan memperhatikannya tanpa pamrih. Sampai akhirnya, setelah yang ketujuh kalinya dia ingkar janji untuk menikahiku, aku benar-benar sadar. Aku tidak mau hidup seperti ini lagi. Meski harus menjalani hidup sendirian, tetap saja lebih tenang daripada terus-menerus menunggu di rumah kosong yang tak pernah dia datangi!

Prolog: Kisah tentang seorang gadis polos yang selalu dikhianati dan disakiti oleh pasangannya namun rasa cintanya tak pernah berkurang sedikitpun hingga suatu kebenaran terungkap dan merubah segalanya. *** Sarah adalah seorang gadis dari sebuah kota kecil di Jawa Timur. Dia merantau ke kota lain yang masih diprovinsi jawa timur untuk kuliah. Di kota itulah kisahnya bermula saat dia mengenal seorang pemuda bernama ivan. Ivan adalah seorang pemuda berusia 30 tahunan dengan perawakan badan kekar dan perut sedikit buncit. Kulitnya kuning langsat terlihat sangat terawat. Tinggi sekitar 160 cm dan rambut cepak model kekinian. Ivan merupakan seorang karyawan salah satu bank milik pemerintah. Awal perkenalan mereka adalah dari sebuah aplikasi chatting. Berawal dari saling berkirim pesan akhirnya terjalinlah sebuah hubungan asmara antara keduanya. Hubungan itu bukan membuat sarah bahagia namun malah sebaliknya dia merasakan hatinya terluka dan hidupnya tersiksa. Hubungan penuh air mata dan pengkhianatan. Sesuatu indah yang diharapkan tak didapatkannya namun malah sakit yang dirasakan. Kebohongan, pengkhianatan hingga ancaman dan bahkan kekerasan dirasakannya.

L'homme que j'aimais en secret, ainsi que son père, ont été victimes d'un aphrodisiaque. J'ai immédiatement retiré mes vêtements pour neutraliser le poison de son père. Dans ma vie précédente, j'avais été forcée de devenir l'antidote de l'homme que j'aimais et de lui donner deux enfants. Mais il ne rentrait presque jamais à la maison, gardant sa chasteté pour son premier amour – l'amour pur de sa jeunesse. La cinquième année de notre mariage, il nous avait tués, mes fils et moi, et nous avait enterrés en morceaux dans le verger de grenadiers de sa bien-aimée, comme engrais. Il avait été convaincu que j'étais une femme sournoise qui avait volontairement utilisé un aphrodisiaque pour passer une nuit avec lui, ce qui l'avait empêché d'être avec celle qu'il aimait. Il n'avait pu que la regarder s'éloigner… et se donner la mort. Quand je me suis réveillée, j'ai découvert que j'étais revenue à l'instant où ils avaient été empoisonnés. Dans cette vie-ci, j'ai choisi… de devenir sa belle-mère.