Peach Blossom Eyes

“พี่ไม่ได้รักเธอ.....แต่พี่รักพี่สาวของเธอ” ………………………. "พี่ศิราไม่เคยยิ้มให้โลมาแบบนี้บ้างเลย" "เอะอะอะไรก็พี่ดาวตลอด" "เลิกหาเรื่องดาวได้แล้ว" "เธอโชคดีกว่าดาวทุกอย่าง มีแต่คนตามใจ อยากได้อะไรก็ได้ แม้แต่ชื่อก็ยังดีกว่า แล้วยังจะเอาอะไรอีก" "มันผิดหรอที่แม่กับพ่อตั้งชื่อให้โลมาว่าโลมา แล้วตั้งชื่อให้พี่ดาวว่าดาวทะเล" "มันคือความผิดของโลมางั้นหรอ" "ถ้าโลมาเกิดก่อน หรือ โลมา ชื่อว่าดาวทะเล พี่ศิรายังจะทำกับโลมาแบบนี้ไหม" "มันผิดที่ชื่อ หรือ.....แค่เพราะเป็นโลมาก็ผิดแล้ว" ……………………….

Herbert Fischer lets his precious childhood sweetheart dump scalding stew all over me as everyone watches. Worse, he tells me to apologize, all because I said one harsh sentence to her. Tears stream down my face as I ask him, "Is my life worth less than a hair on her head?" He snorts. "Stop overthinking. It's just hot stew—you won't die from a few burns."

Ang life trial system na “If You Think You Can Do Better, Prove It” ay sumabog sa eksena na parang isang naglalakbay na circus na nagpapangako ng magagandang bagay. Ang ideya ay plain. “Kung sa tingin mo ang buhay ng ibang tao ay magulo at tingin mo kaya mong mas gawin ito ng maganda, sige at patunayan mo. May reward na naghihintay kung magawa mo.” Bago ko mapagtanto, ang buong pamilya ko na tinuturing akong hanggal sa gitna ng palabas. Nandyan ang ina ko, nangangarap na gawin akong inahin. Ang asawa ko, na naglaan ng mga taon umiiwas sa nararapat na hati ng bigat ng pamilya. At ang anak kong lalaki, naaawa pag nakikita ako. Tinulak nila ako sa “judgement seat” na para bang kontrabida sa isang kwento. Bawat isa sa kanila ay sumumpa, sa pwesto ko, maayos nila ang buhay ko kaysa sa kaya ko. Ang pusta? Well, kung magawa nila ito, ang consciousness ko ay mabubura—mawawala, binura na parang pagkakamali sa chalkboard—at gagawin nilang personal na katulong. Dagdag pa dito, maglalakad sila palayo ng may isang milyong dolyar. Pero kung hindi nila magawa? Kung gayon ako ang siyang makakakuha ng tatlong milyong dolyar. Ngayon iyan ay pustahang kaabang abang, hindi ba?

เจ้านายดีๆ ก็เหมือนรักแท้ หลายคนเชื่อว่ามี แต่น้อยคนนักที่จะได้เจอ.....ซึ่งเจ้านายของฉันไม่ใช่คนดี แต่เป็นพวกยันเดเระ! ************************** "ไอ้เจ้านายใจร้าย วาจาพิกลพิการฟังไม่รู้ความ จิตใจหยาบกระด้าง ไม่มีเมตตาข้าทาสบริวาร ดีแต่สั่งให้ฉันทำงานล่วงเวลาจนไม่เคยได้ไปเดท ไอ้แว่นสี่ตาน่ารำคาญ!" "แฮ่กๆๆๆ ขอดัดแปลงคำพูดจากละครเรื่องดังหน่อยเหอะ แฮ่กๆๆๆ" ฉันหอบหายใจแรงหลังจากระบายความอัดอั้นในใจตลอดเวลาห้าปีที่มีออกไปบนดาดฟ้ากว้างของบริษัทที่คิดว่าไร้ผู้คน "ฮืออออ ทำไมต้องสั่งให้ทำโอทีทุกครั้งที่มีเดทด้วยเนี่ย! ความสาววัยแรกแย้มกำลังค่อยๆ ถูกกลืนไปตามกาลเวลา ความตื่นเต้นเร้าใจค่อยๆ แห้งเหี่ยวลงทุกวัน" "เป็นแบบนี้แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้เสียซิงสักทีเนี่ย" เพราะความโมโหเลยพูดจาไปเรื่อยไปเปื่อย แต่ทว่าใครจะไปคิด ว่าพอพูดจบประโยคฉันก็ได้โดนสมใจ (T^T)

My brother and I get into a car accident. My heart is ruptured—I need emergency surgery. But my mother, the hospital director, calls every available doctor… to my brother's room. He only has a few scrapes, yet she orders a full-body scan for him while I lie there bleeding out. I beg her to help me, but she snaps, visibly annoyed, "Can't you stop fighting for attention for once? Your brother almost injured a bone!" In the end, I die on the operating table. But after the news of my death breaks, my mother, who has always hated me, completely loses her mind.

Apa yang sudah ia miliki, tidak boleh jatuh ke tangan orang lain. Begitu pun dengan Lea Khalilea.Dibuang oleh calon tunangannya sendiri, membuat Lea merasa tidak adil dan akhirnya rela menjadi orang ketiga dalam rumah tangga Varell Damington.Bukan hanya puas menjadi orang ketiga, Lea akhirnya menyadari satu hal keji dalam kehidupan Varell. Hal apa itu? Kamu pasti tidak bisa membayangkannya.

Amelia had always been spirited and headstrong, and when she found her first real love, she was convinced that she had found her happily ever after. But when she uncovered her boyfriend's heartbreaking betrayal, she was shattered and felt that her perfect dream had been destroyed. Unexpectedly, Amelia's father announced that he had arranged a marriage for her. Amelia was appalled; she had no desire to be tied down to a man she had never met. She was determined to take control of her own destiny and refused to accept her father's wishes. To Amelia's surprise, the stranger she was to marry proved to be quite charming and intriguing. As they began to get to know one another, sparks flew and a passionate romance blossomed. Despite the obstacles they faced, Amelia and her husband to be, fought together for the right to choose their own destiny. Through this tumultuous journey, Amelia discovered that hope and happiness can be found in the most unexpected places. With the help of her newfound love, she was able to reclaim her life and create the future she had always dreamed of.

แฟนหนุ่มธงดำรุ่นซีเคร็ท จีบก็ย๊ากยาก พอจีบติดแล้วจะทิ้งขว้างก็ไม่ได้ ทั้งติดหนึบ ขี้น้อยใจ แถมขี้หึงอีกต่างหาก คุณเคยเป็นกันไหม หลงรักคนที่เป็นไปไม่ได้ หากเพียงเขาเป็นคนธรรมดาทั่วไปที่ต่างกันในเรื่องชนชั้นฐานะ ฉันคงจะไม่ทุกข์ใจแบบนี้ แต่ทว่าเขากลับเป็นคนที่ฉันไม่มีวันจะได้พบในชีวิตจริง ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ จะจับมือหรือสัมผัสกันก็ไม่ได้ ทำได้เพียงเฝ้ามองเขาผ่านหน้าจอโทรศัพท์เท่านั้น คำว่ารักที่ออกมาจากปากของตัวละครหนุ่มธงดำในเกมที่เคยทำให้ใจหวั่นไหว พอมาตอนนี้กลับกลายเป็นดั่งของมีคมที่กรีดแทงที่หัวใจ ฉันรู้ว่ามันเป็นเพียงบทสนทนาอัตโนมัติของเกม แต่ทว่าหัวใจของฉันมันกลับสั่นไหวขึ้นทุกที นับวันฉันก็ยิ่งโหยหา และถลำลึก….. เอลิออส ฉันรักนายเหลือเกิน ทำไมฉันถึงจริงจังขนาดนี้กันนะ ทั้ง ๆที่นายเป็นแค่ผู้ชายในเกมจีบหนุ่มเท่านั้น ความรักที่มีต่อนายมันมากขึ้นทุกที มันมากเกินที่ฉันจะทานทนไหว ฉันคงทนเล่นเกมนี้ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว เพราะมันเหมือนฉันจะกลายเป็นบ้าเข้าไปทุกที เพราะงั้น ฉันจึงตัดสินใจที่จะลบเกมทิ้ง และหวังว่า ฉันจะลืมนายได้ในเร็ววัน ลาก่อนที่รักของฉัน

The life trial system "If You Think You Can Do Better, Prove It" burst onto the scene like a traveling circus promising wonders. The idea was plain enough: "If you reckon someone's life is a mess, and you think you can do better, go ahead and prove it. There's a reward waiting if you do." Before I knew it, my whole family had me pegged for the fool in the middle of the show. There was my mother, dreaming of turning me into some grand goose; my husband, who'd spent years dodging his rightful share of the family load; and my son, mortified by the very sight of me. They shoved me onto the "judgment seat" like I was the villain of the tale. Every last one of them swore up and down that, given my place, they'd manage my life better than I ever could. The stakes? Well, if they pulled it off, my consciousness would be erased—gone, wiped out like a mistake on a chalkboard—and turned into their personal servant. On top of that, they'd waltz off with a cool million dollars. But if they couldn't? Then I'd be the one raking in three million dollars. Now that's a gamble for the ages, isn't it?

Kata suamiku, cincin emas yang ia pakai di jari manisnya itu adalah pemberian dari almarhumah ibunya. Lambat laun aku mengerti bahwa aku sedang dibodohi. Cincin itu bukan dari almarhumah ibunya. Ya Tuhan, harus diapakan laki-laki ini? Bagaimana aku harus bersikap?!