Story Aesthetic

เมื่อความเย็นชามีผลมาจากคนรักที่จากตาย เมื่อเจอรักใหม่ผลลับจากรักแรกก็มาลงที่รักปัจจุบัน เมื่อพ่อเลี้ยงเดี่ยวต้องเปิดใจอีกครั้ง

ชายหนุ่มผู้หลงไหลในการเดิมพัน ชีวิตผูกติดกับการเดิมพัน และสังเวียนการต่อสู้ ที่แลกมาด้วย เงิน ชีวิต และหญิงสาว แข็งกร้าวมาตั้งแต่เด็ก ครอบครัวหล่อหลอมให้เขาไม่ยอมใครง่ายๆ แม้จะขาดใจก็ตาม “พี่บาร์อยู่มั้ยค่ะคุณอา” หญิงสาวหน้าหวานเรียบร้อยน่ารัก กำลังเอ่ยทักหญิงวัยกลางคนแม่ของชายหนุ่ม “อ้าวลลิส มากับใครลูก” เรมี่เอ่ยทักขึ้น “พอดีหนูกำลังจะไปเรียนค่ะ แวะเอาขนมมาฝาก” “อ่อจ้า เดี๋ยวอาเก็บไว้ให้บาร์นะ เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้าน” “อ่อ งั้นหนูฝากด้วยนะคะ” ลลิส หญิงสาววัย18ที่กำลังจะเรียนจบมัธยมปลาย เธิสดใสสมวัยและไร้เดียงสาเพราะมองโลกในแง่ดี ผลั่ก!!! ผัวะ!!!! เสียงการต่อสู้ซึ่งเกิดขึ้นหลังจากการเดิมพันผิดพลาด ชายหนุ่มที่เลือดอาบแขน อาบตัวเพราะฟาดฟันคนมานับสิบก่อนจะมาถึงห้องนี้ “อย่ามาแตะต้องหนู!!! อย่านะ!!!! หนูสกปรก!!!!”

เขาหล่อ แต่เขาร้าย เขาดี แต่ไม่ใช่กับเธอ เมื่อแม่บ้านจำเป็นต้องมาปะทะกับเจ้านายมาเฟียผีดิบ จุดจบจะสุขหรือเศร้า

ลูกสาวมาเฟีย มาเจอกับ มาเฟียเจ้าของคลังเหล้า ไวน์ นำเข้าที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย เมื่อสาวชอบดื่ม เจอกับเจ้าของคลังเหล้าความเมามันส์จึงเริ่มต้นขึ้น

“คุณหนูจะกลับเลยมั้ยครับ” “กลับเลย หงุดหงิดมาก” เสียงบ่นของนานี่ที่ดูจะไม่สบอารมณ์ ก่อนที่จะเดินปึงปังขึ้นรถไปโดยมีบอดี้การ์ดส่วนตัวเดินตามไปติดๆ เมื่อกลับมาถึงคอนโด นานี่ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงโดยที่ไม่ได้ถอดแม้กระทั้งรองเท้า “คุณหนูอาบน้ำก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมไปเตรียมนมอุ่นให้” “ทีโอ ... นายทำอะไรอ่ะ” นานี่เอ่ยทั้งที่ไม่ยอมลืมตาเมื่อรู้สึกว่าบอดี้การ์ดคู่ใจกำลังทำบางอย่าง บอดี้การ์ดหนุ่มค่อยๆถอดรองเท้าส้นสูงออกจากขาเรียวก่อนจะเดินเอามันไปเก็บที่ชั้นเก็บรองเท้าสุดหรูของนานี่ “นายดูแลฉันดีกว่าเมียอีกเนอะ”

“ทำไมถึงมีรอยแผลแบบนี้บ่อยขนาดนี้ครับ อาทิตย์นี้ผมเจอคุณ 3ครั้งแล้ว?” หมอมาร์เวลเอ่ยกับหญิงสาวสวยเปรี้ยวถึงใจที่เธอมาโรงพยาบาลด้วยอาการเป็นแผลเหมือนเกิดอุบัติเหตุ แต่ไม่ได้เยอะอะไร ”คุณหมอจำเป็นต้องรู้เพื่อใช้สั่งยาหรือไงคะ“ ”ดูท่าทางคุณระมัดระวังกับรอยแผลมาก ไม่น่าจะสุ่มส่ามเป็นแผลเองบ่อยหรอกมั้งครับ เพราะถ้าแผลแค่นี้คุณรีบมาหาหมอละก็“ ”......“ ”ผมพูดถูกใจดำหรือไงครับ“ ”งานฉันมันต้องใช้เรือนร่าง เพราะฉะนั้นฉันจำเป็นต้องไม่มีตำหนิ“ ”........“ เมื่อได้ยินหญิงสาวพูดแบบนั้น หมอมาร์เวลถึงกับชะงักนิ่งไป ” ใช้เรือนร่างที่คุณว่า มันใช้แบบไหนกัน“ ” ถ้าคุณหมออยากรู้ ก็ไปที่อะโกโก้คลับตรงซอย 15 นะคะ“

On the eve of the National Robotics Championship, I smashed my carefully designed bot to pieces and announced my withdrawal. Everyone said I was a fraud who was quitting out of fear of being exposed. Online, the netizens mocked me relentlessly. Only one person, Adrian Cross, the so-called genius of the century, spoke up in my defense, his voice dripping with false sincerity, "I believe in River Lowell’s skills. Only he deserves to be my opponent. No matter what setbacks he’s facing, I hope he comes back to the arena and proves himself." In my previous life, the robot I built was identical to his. No matter how I tried to prove he had copied me, Adrian stood before the cameras, wearing his benevolent mask, and said, "It’s fine. This robot can go to River. I can always build something even better." His fans swarmed me, tearing me apart online, and no one believed in my talent. I swallowed the humiliation and vowed to rebuild my robot from scratch. However, when I was assembling it, the Power Core in my kit exploded, shattering my skull. That same night, I was rushed into the ICU. Netizens clapped and cheered, saying I got exactly what I deserved. That night, my girlfriend, Lila Hart, signed the hospital’s DNR consent form without hesitation. Until the day I died, I never understood how Adrian had gotten my robot’s data or why Lila had joined forces with him. When I opened my eyes again, I was back on the very day of the competition.

Someone posted a love confession to me on the college's confession wall. But then my roommate's boyfriend left a comment claiming I had slept with every guy on campus. I was furious and ready to call the police. My roommate begged me to forgive her boyfriend, promising she'd make him apologize publicly on the confession wall. But before that apology ever came, an adult video started circulating in the student group chats. Everyone was saying I was the girl in the video. The college summoned me for a meeting and suggested I take a leave of absence. When I went home, my parents refused to acknowledge me as their daughter. I lost everything. Depression consumed me, and with the endless rumors, I finally gave in to despair and ended my life. When I opened my eyes again, it was the day my name first appeared on the confession wall.

25 years ago, a maternity nurse secretly switched me out for her daughter. Unfortunately for her, my six-year-old brother saw this and secretly switched me back. 25 years later, the maternity nurse comes knocking with her actual daughter by her side. She accuses me, the heiress of Crawford Group, of being an impostor. The company's janitor starts insulting me and insinuates that my lipstick is a cheap imitation. Even my boyfriend humiliates me with her. "And here I thought you were the heiress of the Crawford family. You can't even compare to a hair on Pammy's head!" When the DNA test results are out, everyone is stunned. "That wretch bewitched me, Lori! Please forgive me—give me another chance!" my boyfriend cries. I look at him icily. "Another chance to do what? To clean the toilets?"

In front of the orphanage gates, Rebecca Schwartz, the impoverished student I had been sponsoring, stood glaring at me with a face full of disdain. "If you don't let Freddie come along, I'm not going to your house either," she declared, her tone sharp and unyielding. In the past, blinded by love and hopelessly infatuated, I would have caved to her demands, humbling myself just to keep the peace. But things were different now—I had been reborn. Staring at this despicable pair, who had once caused my tragic demise, a tidal wave of fury surged within me. Yet, it settled into nothing more than a faint, icy smile on my lips. "Then stay here," I said, my voice cold and steady. "Rot in this place alongside your precious Freddie. After all, trash like you belong in the garbage heap."