William Shakespeare Story

คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ “รินทำไม่ได้เลย รินไม่เข้าใจ” หญิงสาวเอ่ยงอแงเมื่อเธอไม่สามารถทำตามในงานที่อาจารย์สั่งให้ทำส่งในศุกร์นี้ได้ “ไหนขอพี่ดูหน่อย” ลีวายเอ่ย พรางหยิบงานที่ฟารินงอแงไม่ยอมทำ “พี่ลีวาย ทำให้รินหน่อยนะๆๆ” “ถ้าพี่ทำให้ อาจารย์ก็รู้ซิครับ” ลีวายเอ่ย “อาจารย์จะรู้ได้ยังไงคะ เรารู้กันสองคน”ฟารินเอ่ย “พี่อยู่ปี3 ทำงานส่งอาจารย์จนอาจารย์จำลายเส้นได้หมดแล้วครับ แล้วน้องปีหนึ่งแบบน้องฟารินเนี้ย จะใช้ลายเส้นพี่ปี3ไปส่ง จะรอดได้ยังงไง” “แต่รินทำไม่ได้นี่คะ….” “เฮ้อ งอแงแบบนี่แล้วพี่จะทำยังไง”ลีวายเอ่ย “ไม่รู้ค่ะ” “งอแงไม่เข้าเรื่องเลยเรา” ปากบ่น แต่มือก็ยังคงเริ่มร่างงานที่ฟารินบอกทำไม่ได้ “พี่ลีวายใจดีจัง” “ใจดีแบบนี้ ให้พี่เป็นแฟนได้หรือยังละครับ” “คะ!!….” “เอากลับไปคิดดูก่อนก็ได้” ลีวายเอ่ย

Hidup Gadis berubah total sejak ia menolong seorang pria asing yang terluka. Tanpa diduga, karena fitnahan keji, ia dan pria itu malah menikah. Tanpa tahu bahwa pernikahan itu akan mengikatnya pada rahasia kelam. Mahen, suami yang dingin tapi penuh perhatian, membawanya ke kota dan memberi kehidupan baru. Segalanya tampak sempurna, hingga Gadis tahu kebenarannya. Mahen bukan pria biasa. Ia adalah ayah dari sahabatnya sendiri. Dan lebih buruk lagi, Gadis hanyalah istri kedua yang disembunyikan. Antara cinta dan persahabatan, Gadis harus memilih bertahan dalam kebohongan, atau kehilangan segalanya demi kebenaran.

เลย์ ... ชายหนุ่มสายบันเทิงเริงสวาทสุดเจ้าชู้ หนุ่มหล่อผู้ชอบเซ็กส์สายสวิงเป็นชีวิต จนทำให้ในทุกๆวันของชีวิต อยู่บนเตียงกับหญิงสาวและดื่มเหล้าซะส่วนใหญ่ การที่จะมีเซ็กส์กับผู้หญิงแค่คนเดียว ถือเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเขา “คิดว่าพี่หยุดได้แบบนั้นเหรอ? คิดผิดหรือเปล่า” เลย์เอ่ย “พี่เลย์...” “พี่ไม่อยากมีปัญหากับพี่ชายเธอหรอกนะ” เลย์เอ่ย “หนูจะไม่บอกใครก็ได้ค่ะ..” “หึ!!!”

ร่างแกร่งของชายหนุ่มที่เพิ่งกลับจากทำงานหนักทั้งวัน พร้อมลูกน้องที่เดินตามหลังมานับสิบ สายตาคู่เย็นเฉียบเรียบนิ่ง ไม่บ่งบอกอารมณ์ แม่บ้านหลายคนที่เดินออกมารับ พร้อมเตรียมรองเท้า รับของที่เจ้านายหนุ่มถือมา “ทำไมบ้านเงียบ?” “คุณท่านไม่อยู่ค่ะ” แม่บ้านเอ่ย “อืม แล้ว…” “เฮียยยยยยย” เสียงใสๆของหญิงสาวที่กำลังวิ่งมาอย่างร่าเริงเข้ามาหา ก่อนกระโดดกอดเขาเต็มแรง “หรรษา ทำไมหนูต้องวิ่ง” “รอเฮียมาทั้งวัน กว่าจะเสด็จกลับมานะคะ”หรรษาเอ่ย “รอเฮียทำไม จะเอาอะไรอีก” “หนูขอออกไปเที่ยวนะคืนนี้” หรรษาเอ่ย “จะไปก็ไปซิ ปกติหนูก็ไปไม่ใช่เหรอหรรษา” กะตัญเอ่ย “หนูจะขอพาเอแคลไปด้วยไงคะ” “ทำไมต้องพาเอแคบไปด้วย?” “ก็น้องจบม.6แล้ว หนูจะพาไปฉลอง เป็นอันว่าขอแล้วนะคะ ฟ่อดดด รักเฮียจัง” เอแคลที่หรรษาพูดถึง เป็นหนึ่งในสาวใช้ในบ้าน ซึ่งเธอเป็นหลานสาวของหัวหน้าแม่บ้านที่นี่ โตที่นี่ และดินแดนกับพาเพลินก็เอ็นดูส่งเสียให้เรียน “นี่สาบานว่าเป็นแฝดผมจริง” กะตัญเอ่ยกับป้าแม่บ้าน “คุณหนูหรรษาร่าเริงจริงๆค่ะ”

After I turn five years of age and have my very own phone, I start receiving strange messages every single day. For some reason, the sender keeps referring to me as their mom. At 3:00 am, they send me another message. "Mom, I saw you in my dreams again. The rain is seeping into the attic. My stepmom told me to use a rag to soak up all the water, but the rag is too small. Even though I tried to wipe it up all night, it still wouldn't dry. Mom, I'm so cold and hungry. I miss you so much…" I tilt my head, looking at the rain pouring outside the window. I then earnestly reply, "Don't be scared, sweetheart. Where are you right now? I will bring you something yummy!"

I worked for a restaurant, and our boss loved making empty promises about giving us restaurant shares. The boss said we would start with zero shares, but we could earn 0.01% for every two hours of overtime, covering someone else’s work or saving the restaurant 1,000 bucks. I suggested she write this down in an official document and have someone track it properly. She just smiled and told everyone to work harder. She never actually put it in writing. The experienced staff did not believe her, but one prep cook took it seriously. At the end of the year, he went to the boss to claim his shares. The boss said, “Sorry, the head chef told me there’s no official document, so it doesn’t count. You can’t claim any shares.” The prep cook worked hard all year and got nothing for it, so he took his anger out on me. The day before I was going home for the New Year, he killed me with a knife. “If you hadn’t said it doesn’t count without an official document, this whole restaurant would’ve been mine!” I lay in a pool of blood. When I opened my eyes, I was back to the day the boss first made those empty promises.

The day I went to try on my wedding suit, a stranger stormed into the VIP fitting room and drove a knife into my gut. "Sleeping with my woman, and you dare wear a suit this expensive?" He ripped my shirt into ribbons with a wild grin and threw sulfuric acid straight at me. The knife was buried deep in my abdomen. Pain ripped through me as I collapsed. He yanked my hair, forcing my head up. "Susan Lefebvre is my wife. What the hell are you? Just some filthy side piece hiding in the shadows!" Blood dripped from my fingertips as the truth sank in. The fiancée I'd loved for seven years had been cheating on me all along. "What are you staring at?" He sneered. "Even if I kill you, no one can touch me. My wife runs this city!" Watching that arrogant face twist in triumph, I took out my phone with a trembling, blood-soaked hand and dialed my sister. "Allison," I said, my voice cold and calm. "Come pick me up at the bridal salon. And tell the Lefebvres that the engagement is off."

May nag-post ng pagtatapat ng pag-ibig para sa akin sa confession wall ng college. Pero nag-iwan ang nobyo ng kahati ko sa kwarto ng komentong nakipagtalik na ako sa bawat lalaki sa campus. Galit na galit ako at handa nang tumawag ng pulis. Nagmakaawa ang kahati ko sa kwarto na patawarin ang nobyo niya, nangangakong uutusan niya itong manghingi ng paumanhin sa confession wall. Pero bago dumating ang paumanhin na iyon, isang sensitibong video ang nagsimulang magkalat sa mga group chat. Sinasabi ng lahat na ako ang babae sa video. Ipinatawag ako ng college para sa makipag-usap at iminungkahi kong kumuha ako ng leave of absence. Pag-uwi ko, tumanggi ang mga magulang ko na kilalanin ako bilang kanilang anak. Nawala sa akin ang lahat. Kinain ako ng depresyon, at kasama ng walang katapusang tsismis, nawalan na ako ng pag-asa at winakasan ang buhay ko. Pagkamulat ko ulit ng mga mata ko, iyon ulit ang araw na unang lumitaw ang pangalan ko sa confession wall.

It was a national holiday and we decided to drive back to my husband's hometown to spend the holidays. One day before we left, my husband's childhood crush came crying to him that she had not managed to buy train tickets home. My husband immediately decided to let her have my seat in the car and insisted that I take the train instead. I looked at him in disbelief. There was shock in my eyes. Even my son insisted I take the train. "Mommy, Aunt Rosie is so pretty. How could you make her take the train?" I did not argue. I booked my train ticket right in front of them. However, it was to my own hometown. I no longer wanted a biased husband and a disloyal son.

With only an hour left until the concert began, every trending topic across the internet was dominated by a single headline. [Breaking: Rising Star Tiffany Burgess to Propose to Her Manager After Ten Years of Romance, Leaving Fans in Awe.] This proposal was not just a personal milestone; it was the centerpiece of our company's most ambitious PR campaign of the year and the culmination of a love story between Tiffany and me. Then, in the fire escape, I bumped into Tiffany, dressed in her wedding gown, locked in a passionate kiss with a young man. "Wayne, let me explain," she pleaded. "Explain what?" I snorted. "That just before our proposal, you're sneaking around with another man? The proposal is live-streamed to millions, with thousands of media outlets eagerly awaiting the announcement." I slammed the engagement ring down onto the table in front of her. "After the encore tonight, you'll either propose to me on that stage, or you'll be ruined, both in reputation and career!" Her fists clenched, but in the end, she gritted her teeth and grabbed the box. "Fine." Under the spotlight, she stood before me in her wedding dress, pulling out the ring. But instead of turning to me, she held the ring up toward the guest seating area, where her true love sat. "Wayne, thank you for helping me reach the stars," she declared. "But tonight, I'm going to chase my moon." The crowd erupted in shock and confusion. In a single instant, I became the laughingstock—the unwitting prop in her grand romantic gesture. My heart shattered the moment she reached him.