บทที่ 7 รอเธอเลิกงาน

อีวอนน์ตั้งใจใช้เวลาทั้งบ่ายในห้องทำงาน ทันทีที่เธอทำงานเสร็จ ก็เป็นเวลาบ่ายสามพอดี ทว่า ยังคงเหลือเวลาอีกตั้งนานกว่าเธอจะเลิกงาน

เมื่อเห็นว่าตัวเองไม่มีอะไรทำฆ่าเวลา อีวอนน์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรวบรวมความกล้าและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หลังจากนั้น เธอกดโทรไปที่ห้องทำงานของท่านประธานคนใหม่

หลังจากได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นเลขาส่วนตัว อีวอนน์ได้ย้ายห้องทำงานมาอยู่ข้างห้องของเฮนรี่

ในตอนนี้ เธอมีห้องทำงานทั้งห้องเป็นของตัวเองแล้ว

เฮนรี่รับสายเร็วมาก ทันใดนั้น เธอพลันรู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที "ประ-ประธานแลงคาสเตอร์? ฉันเอง..."

“ช่วยเตรียมรายงานโครงการทั้งหมดของบริษัทในปีที่ผ่านมาให้ผมที เอาเอกสารทั้งหมดมาให้ผมก่อนหมดวันด้วย" น้ำเสียงสุดเย็นชาของเฮนรี่ดังขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจเลยเธอ

“ทุกโครงการเลยเหรอคะ?” ดวงตาของอีวอนน์เบิกกว้าง

คนคนเดียวจะเตรียมอะไรแบบนั้นหมดภายในวันเดียวได้อย่างไร?!

“คุณมีคำถามอะไรอีกไหมล่ะ?” เฮนรี่ถามกลับอย่างเย็นชา

“ไม่-ไม่ค่ะ” อีวอนน์บีบโทรศัพท์ในมือ เธอจะกล้าถามอะไรอีกล่ะ?

เธอเป็นคนที่ทำให้เฮนรี่โกรธก่อนนะ เพราะฉะนั้น เธอในตอนนี้ก็บ่นอะไรไม่ได้มาก

หลังจากวางสาย อีวอนน์ก็แทบทรุด

ทุกโครงการเลย...

ดูเหมือนวันนี้เธอจะได้เลิกงานไม่ตรงเวลาแล้วแหละ

...

ในตอนนี้ อีวอนน์ยังคงทำงานจนถึงกลางดึกโดยไม่ได้พักเลย ท้ายที่สุด การจัดเตรียมเอกสารของเธอก็เสร็จสิ้นตอนสามทุ่ม

อีวอนน์ยืดหลังแล้วรีบรวบรวมเอกสาร เธอเดินไปส่งเอกสารที่ห้องทำงานของเฮนรี่ สำหรับตอนนี้ คนอื่น ๆ กลับบ้านไปนานแล้ว

“อ่า เราเป็นคนเดียวที่ทำงานล่วงเวลาสินะ สุดยอดไปเลย"

อีวอนน์บ่นพึมพำในใจและวางเอกสารไว้บนโต๊ะก่อนจะกลับไปที่ห้องทำงานเพื่อปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ เธอหยิบกระเป๋าถือขึ้นมาและเดินออกจากบริษัทไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย

ในตอนกลางคืน ถนนหนทางค่อนข้างว่างเปล่า เธอลูบเอวพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจองรถแท็กซี่

หลังจากรอเกือบยี่สิบนาที ก็ไม่มีใครตอบรับการจองของเธอเลยสักคน

“ทำไมเราถึงโชคร้ายขนาดนี้กันนะ?!”

เธอกำลังเคว้ง ท้ายที่สุดแล้ว อีวอนน์ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินไปรอที่ป้ายรถเมล์ที่ใกล้ที่สุด

ทว่า เธอเดินเพียงสองก้าวเท่านั้น แสงสว่างจ้าพลันกระทบกับดวงตาของเธอทันใด อีวอนน์หันศีรษะกลับมาและสังเกตเห็นรถหรูสีดำ

รถหรูผละเธอไปด้านข้าง หลังจากนั้น คนขับพลันเลื่อนกระจกลง เฮนรี่ขมวดคิ้วและมองไปยังผู้หญิงตรงหน้า เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอทำงานล่วงเวลาจนดึกขนาดนี้

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนมอบหมายงานให้กับเธอทำตั้งแต่แรกก็ตาม

ทว่า อีวอนน์ยิ่งแปลกใจกว่าเดิมที่เขารอเธอมาจนถึงตอนนี้...

"ขึ้นรถ" เฮนรี่ไม่อยากพูดอะไรให้มากความ

“ทะ-ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่อีกล่ะ?” ดวงตาของอีวอนน์เบิกกว้าง ผู้ชายคนนี้ออกจากบริษัทไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงยังอยู่ที่นี่อีกล่ะ? เขารอเธออยู่งั้นเหรอ?

“อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำ ขึ้นรถ" เฮนรี่เคาะพวงมาลัย เขาไม่อยากเสียเวลาอะไรกับเธอเลย

“ก็-ก็ได้ค่ะ” น้ำเสียงของเฮนรี่ทำให้เธอสะดุ้งในความเงียบ หลังจากนั้น อีวอนน์เข้าไปนั่งตรงเบาะข้างคนขับ "ขอโทษด้วยนะคะที่รบกวน แต่ถ้ามันเป็นการรบกวน เดี๋ยวฉันรอรถบัสดีเองก็ได้”

เฮนรี่ไม่ได้สนใจคำพูดของเธอเลย “คาดเข็มขัดนิรภัยด้วย”

"ค่ะ" อีวอนน์พยักหน้าอย่างรวดเร็ว

ผู้ชายในฝันของอีวอนน์ไม่เพียงแต่เป็นสามีของเธอเท่านั้น แต่เขายังเต็มใจที่จะรอจนถึงเวลาเลิกงานและพาเธอกลับบ้านด้วย ในที่สุด สิ่งที่อีวอนน์ไม่กล้าแม้แต่จะคาดฝันในอดีตได้เกิดขึ้นแล้ว

ฝันที่เป็นจริงงั้นหรือ?

อีวอนน์กำมือแน่นและไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง เพราะเธอกลัวว่าตัวเองจะตื่นจากความฝันอันแสนวิเศษนี้

รถหรูแล่นด้วยความเร็วคงที่พร้อมกับเปิดแอร์

ทว่า ทันใดนั้นเอง อีวอนน์ก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมา ใบหน้าสีดอกกุหลาบของเธอซีดลงอย่างรวดเร็ว เม็ดเหงื่อเย็น ๆ หลายเม็ดหยดลงมาบนหน้าผากแบนเรียบของเธอ

เฮนรี่ซึ่งนั่งอยู่ข้างกายตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่ามีบางอย่างผิดปกติไป ทันใดนั้น เขาก็ขับรถไปจอดที่ริมถนน "คุณเป็นอะไรไปน่ะ?"

“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ แค่ปวดท้องนิดหน่อย” เธอกดลงที่ท้องของเธออย่างแผ่วเบา “เดี๋ยวถ้าได้กินข้าวกินยา ฉันก็น่าจะหายดีแล้วแหละค่ะ"

อันที่จริง ปัญหาเรื่องโรคกระเพาะอาหารของเธอไม่ใช่สิ่งที่ต้องกังวลเลย ในบางครั้ง มันก็อาจสร้างปัญหาให้กับเธอบ้าง แต่ถึงกระนั้น เธอก็ชินชาไปนานแล้ว

ทว่า ในระหว่างที่เธอกำลังพูด ความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นทำให้อีวอนน์ต้องโน้มตัวลงเล็กน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจเพื่อพยายามลดความเจ็บปวด

“งั้นเราไปโรงพยาบาลกันก่อนเถอะ” เฮนรี่ขมวดคิ้ว

เฮนรี่รีบกลับหัวรถอย่างรวดเร็ว อีวอนน์ทำได้แค่ขดตัวอยู่บนเบาะจากความเจ็บปวดเท่านั้น เมื่อมองดูสีหน้าเป็นกังวลของชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า เธอรู้สึกดีขึ้นมาในใจ

ผู้ชายคนนี้อยู่เคียงข้างเธอทั้งที มันจะไปมีอะไรที่ให้เธอต้องกลัวด้วยล่ะ?