Share

บทที่ 11 ไล่ตามโจรไป

ณ หน้าประตูโรงพยาบาล...

เฮนรี่จอดรถไว้หน้าทางเข้าและมองดูนาฬิกาข้อมือ เขามารับอีวอนน์ออกจากโรงพยาบาลได้ทันเวลาพอดี

เฮนรี่เปิดประตูรถเพื่อลงจากรถและเดินเข้าไปที่ตัวอาคารของโรงพยาบาล

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เฮนรี่เอาแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เขารู้สึกไม่สบายใจเลย เขาต้องไปตรวจดูอาการของอีวอนน์เสียหน่อย

หลังจากที่รอมานาน แม่บ้านซูก็ยังไม่ลงมาด้านล่างสักที นั่นคือตอนที่เฮนรี่เริ่มตระหนักแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติและควรรีบไปตรวจดู

ทันทีที่เฮนรี่มาถึงแผนกผู้ป่วยใน ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามาขวางทางเขา

เมื่อมองเข้าไปใกล้ ๆ ผู้หญิงคนนั้นดูค่อนข้างคุ้นเคยไม่น้อย

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ คุณผู้หญิง?”

“เฮนรี่ นี่แม่เอง! เธอลืมแม่ไปแล้วเหรอ? แม่ของอีวอนน์ไง!”

“เอ่อ คุณแม่เองสินะครับ” เฮนรี่มองเธออยู่สองสามครั้งแล้วครุ่นคิด

"คุณแม่ครับ คุณแม่มาที่นี่เพื่อรับอีวอนน์กลับไปเหรอครับ?” เขาถามด้วยความเคารพ

"อ่า ใช่ เธอจะว่าแบบนั้นก็ได้” แม่ของอีวอนน์ทำตัวแปลกอย่างเคย เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเฮนรี่เลย

เฮนรี่ขมวดคิ้ว เขารู้สึกราวกับว่าเธอกำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่

“ตอนนี้อีวอนน์อยู่ไหนครับ คุณแม่?"

“พอพูดถึงเรื่องนี้แม่ก็หงุดหงิด! เธอโดนโจรปล้นตอนที่ไปกดเงินเมื่อกี้นี้น่ะสิ! แม่โกรธมากจนต้องบอกให้เธอวิ่งไล่ตามจับตัวคนร้ายเลยล่ะ"

“คุณแม่ปล่อยให้อีวอนน์ไล่ตามคนร้ายไปคนเดียวเหรอครับ?” ใบหน้าของเฮนรี่มืดลง เมื่อพิจารณาถึงความอ่อนแอของอีวอนน์แล้ว เฮนี่ก็ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเธอเป็นคนไล่ตามโจร หรือโจรเป็นคนไล่ตามเธอกันแน่

“งั้นเดี๋ยวผมจะเข้าไปดูเธอเดี๋ยวนี้แหละ!”

ทันทีที่พูดจบ เฮนรี่รีบไปที่ล็อบบี้ชั้นล่างและเริ่มมองหาอีวอนน์โดยไม่ได้สนใจแม่ของเธอเลย

...

ณ สถานีตำรวจ...

อีวอนน์ตามตำรวจไปที่สถานีและดำเนินการแจ้งความ กว่าเธอจะจัดการอะไรเสร็จ มันก็เป็นเวลาบ่ายกว่าแล้ว เธอยังต้องกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อเอาเงินให้แม่อยู่ ก่อนจากไป อีวอนน์ขอบคุณผู้ชายที่ช่วยเธอเอาไว้

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ คุณต้องลำบากมาที่นี่กับฉันไปด้วยเลย"

"ไม่เป็นไรครับ จะให้ผมมองดูอยู่เฉย ๆ ผมคงทำไม่ได้หรอกครับ" เอลเลียตเผยยิ้ม ดวงตารูปอัลมอนด์ของเขาแปลเปลี่ยนเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว “ผมได้ยินมาว่าคุณบอกกับตำรวจว่าคุณชื่ออีวอนน์ เฟรย์ใช่ไหม? ชื่อของผมคือเอลเลียต เทย์เลอร์นะครับ”

“คุณใจดีเกินไปแล้ว คุณเทย์เลอร์ ขอบคุณมากเลยนะคะ ตอนนี้ฉันยังต้องมีธุระที่ต้องจัดการ คราวหน้าฉันจะหาโอกาสพาคุณไปเลี้ยงข้าวนะคะ!"

“มีอะไรด่วนขนาดนั้นล่ะครับ?” เทย์เลอร์ก้าวไปข้างหน้าและขวางทางของเธอ

สีหน้าของอีวอนน์เปลี่ยนไปทันที แม่ของเธอยังคงรอเงินอยู่ แต่ทว่า ผู้ชายคนนี้ดูจริงใจและอยากเป็นเพื่อนกับเธอไม่น้อยเลย

ไม่ว่าอย่างไร เขาก็เป็นคนช่วยเธอเอาไว้ นอกจากนี้ อีวอนน์ก็ไม่อยากทำตัวหยาบคายกับเขาด้วย "คุณเทย์เลอร์คะ คือว่าเรา..."

“คุณครับ ถ้าต้องการอะไร ก็บอกกับผมแทนได้ครับ”

ทว่า ในระหว่างที่อีวอนน์พยายามอธิบายตัวเอง น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังก้องอยู่ข้างหลัง

ก่อนที่อีวอนน์จะหันกลับมา ฝ่ามือของผู้ชายคนหนึ่งก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน

อีวอนน์เงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ เธอพลันสังเกตเห็นสีหน้าสุดเคร่งขรึมของเฮนรี่

"ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ล่ะ?"

“ผมบังเอิญเจอแม่ของคุณที่โรงพยาบาลน่ะ เธอบอกผมว่าคุณกำลังไล่ตามคนร้าย ผมเลยรีบมา”

เฮนรี่ดูเฉยเมย แต่เขาก็ยังกวาดสายตาไปที่อีวอนน์

หลังจากแน่ใจแล้วว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาก็จ้องไปที่เทย์เลอร์

“สวัสดีครับ พอดีผมเป็นสามีของอีวอนน์ ขอบคุณมากเลยนะครับที่ช่วยภรรยาผมเอาไว้" เขากล่าวและยื่นมือให้เทย์เลอร์

"สามี? คุณแต่งงานแล้วเหรอครับ คุณเฟรย์?"

เทย์เลอร์รู้สึกประหลาดใจ ไม่ว่าเขาจะมองอีวอนน์อย่างไร เธอก็ดูเหมือนเป็นแค่บัณฑิตจบใหม่จากมหาวิทยาลัยเท่านั้น ด้วยเหตุนั้น เขาจึงไม่คาดคิดเลยว่าเธอจะแต่งงานแล้ว

“ฉันแต่งงานมาสามปีแล้วค่ะ คุณเทย์เลอร์”

อีวอนน์ยกมือขึ้นมาโชว์แหวนแต่งงานบนนิ้วนางให้เขาดู นี่ถือเป็นครั้งแรกที่อีวอนน์ได้ยินเฮนรี่บอกว่าเขายอมรับการแต่งงานของทั้งสอง

“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีเรายังมีธุระอื่นต้องจัดการ ถ้าคุณอยากได้ของตอบแทน เดี๋ยวเราค่อยมานัดคุยกันนะครับ"

เฮนรี่พยักหน้าให้เทย์เลอร์อย่างสุภาพ หลังจากมอบนามบัตรให้แก่เทย์เลอร์แล้ว เขาก็พาอีวอนน์เข้าไปในรถ

“ว่าแต่... คุณรู้ได้ยังไงกันว่าฉันอยู่ที่สถานีตำรวจ?” อีวอนน์ถามด้วยความสงสัยหลังจากขึ้นรถ

“พอดีคนบนถนนเห็นพวกคุณทั้งคู่นะ”

เฮนรี่ตอบกลับอย่างเย็นชาโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าเลย

"อ่า เข้าใจแล้วค่ะ..."

อีวอนน์ก้มหน้าลงด้วยความผิดหวัง เธอยังคงรู้สึกถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของเฮนรี่บนไหล่ของตัวเอง

ในตอนแรก อีวอนน์คิดว่าเขาคงจะต้องเป็นห่วงเธอมากแน่ ๆ แต่ทว่า ดูเหมือนว่าเธอจะคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป

เฮนรี่สตาร์ทรถแล้วถามขึ้น “แม่ของคุณบอกผมบางอย่าง ตอนนี้คุณมีเงินใช้รึเปล่า?”

เพื่อให้ได้เงินคืน อีวอนน์ไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเองเลย เธอรีบวิ่งตามหัวขโมย แต่เธอก็โชคดีที่มีคนช่วยเอาไว้ได้ทัน เฮนรี่นึกภาพไม่ออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าอีวอนน์ไล่ตามหัวขโมยไปคนเดียวหรือว่าโจรมีอาวุธติดตัว

อีวอนน์เอาแต่ก้มหน้าลงและไม่พูดอะไร

ทั้งรถเงียบไปทันที ครู่ต่อมา เฮนรี่พลันกล่าวคำพูดขึ้นอีกครั้ง “ถ้าคุณต้องการเงินจริง ๆ บอกผมก็ได้นะ เดี๋ยวผมจัดการเรื่องนั้นให้”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้ต้องการเงินจากคุณ" อีวอนน์รีบปฏิเสธอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดเลย

แม้ว่าตอนนี้อีวอนน์จะต้องการเงิน แต่เธอก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งความช่วยเหลือของคนอย่างเฮนรี่ แลงคาสเตอร์

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status