ใต้อาณัติครั้งที่ 1

ใต้อาณัติครั้งที่ 1 Be not forgetful to entertain strangers: for thereby some have entertained angels unawares. (Hebrews 13:2)

อย่าลืมที่จะต้อนรับบรรดาคนแปลกหน้า เพราะว่าโดยการกระทำนั้น บางคนก็ได้ต้อนรับพวกทูตสวรรค์โดยไม่รู้ตัว (ฮีบรู13:2)

+++++

3 วันแล้วที่ฟาเบียนมาถึงอิตาลี โชคดีที่กาวีโน่เต็มใจทำเรื่องต่างๆ ให้และเดินทางมาพร้อมกับตนเอง และเพราะแบบนั้น หลังจากเดินเรื่องวีซ่าการทำงาน เรื่องเอกสาร เรื่องของที่อยู่อาศัย และสุดท้ายคือการตรวจสุขภาพทั้งทางจิตใจและทางกาย ก็ใช้เวลามากกว่า หนึ่งสัปดาห์ในการจัดการเรื่องต่างๆ จนเรียบร้อย และทั้งหมดจะสำเร็จไม่ได้เลย ถ้าไม่ได้ลูกพี่ลูกน้องที่เคยทำงานที่นี่อย่างกาวีโน่คอยช่วยเหลือ เพราะฉะนั้นเมื่อกาวีโน่ต้องเดินทางกลับไทย ฟาเบียนจึงเต็มใจมาส่งอีกฝ่ายที่สนามบิน และหลังจากนั้นตนก็กลับไปที่คอนโดฯ ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยใหม่ของตน และใช่ คอนโดฯ นี้ทั้งคอนโดฯ เป็นของบอดีการ์ดอะเลสซิโอที่ตนทำงานทั้งสิ้น

หรือพูดให้เข้าใจอีกอย่างคือ ที่นี่เป็นที่พักของบอดีการ์ดที่ทำงานให้คุณแองเจโล อะเลสซิโอ เจ้านายคนใหม่ของฟาเบียน หลังเข้าอบรมกับบอดีการ์ดหน้าใหม่อีก 2 คน ฟาเบียนก็ได้เข้าใจว่าเจ้านายของตนนั้นเป็นใคร และทำงานอะไร โอเค ในวงการนี้เงินเดือนที่ได้ดีจริงๆ เกือบห้าหมื่นยูโร หรือตีเป็นเงินไทยก็ประมาณหนึ่งล้านแปดแสนต่อเดือน เรียกได้ว่าทำงานที่นี่หนึ่งปีฟาเบียนก็ตั้งตัวได้จริงๆ เพราะฉะนั้นการอบรมในสัปดาห์นี้จึงไม่ใช่การอบรมภาคทฤษฎี แต่เป็นการอบรมภาคปฏิบัติ

ฟาเบียนไม่ได้สวมหูครอบหรืออื่นๆ ไว้บนตัวแต่ยกมือขึ้นเพื่อเล็งปืนก๊อกสั้นในมือไปที่เป้าที่กำลังเคลื่อนที่อย่างใจเย็น ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าเป้าที่สิบคะแนนก็โดนตรงกลางเป็นที่เรียบร้อย “เฮ้ ฟาเบียนนายทำได้ดีนี่” ฟาเบียนหยักหน้ารับ ก่อนจะดึงมือของ ‘มีโล’ เจ้าหนุ่มอิตาลีตาสีเขียวที่เข้ามาใหม่พร้อมตนเองออกจากไหล่ เพราะความสนิทสนมเกินตัว ก่อนที่ ‘เจมส์’ หนุ่มอังกฤษตาฟ้าจะเดินมาตบไหล่ฟาเบียนแล้วเอ่ยด้วยเสียงจริงจังว่า

“นายยิงปืนได้เก่งมากฟาเบียน” ฟาเบียนโคลงศีรษะไม่ได้ตอบรับอะไร ก่อนจะเริ่มการทดสอบปืนชนิดต่อไป นอกจากการทดสอบยิงปืนแล้วฟาเบียนยังต้องทดสอบการต่อสู้ด้วยดาบ มีด หรือแม้แต่การต่อสู้มือเปล่าด้วย และเพราะแบบนั้นคะแนนที่ออกมาของฟาเบียนก็สูงมาก เมื่อเทียบกับบอดีการ์ดรุ่นก่อนๆ ทำให้ได้รับคำแนะนำให้ไปอยู่ในทีมที่ติดตามนายท่านในอีกเดือนต่อมา

และวันนี้ก็เป็นวันที่ฟาเบียนได้เริ่มทำงานเป็นวันแรก...

หน้าที่ของฟาเบียนคือการติดตามลูกพี่หรือคุณ ‘เรโม’ มือซ้ายคนสนิทของนายท่าน ฟาเบียนเป็นหนึ่งในคณะติดตามการเดินทางของนายท่าน รถที่ใช้มี 3 คัน และฟาเบียนได้รับหน้าที่ให้เป็นคนขับคนสุดท้ายคู่กับ รุ่นพี่เปโดร พี่เลี้ยงของตนเองอีกคน รุ่นพี่เปโดรมีผมดำสลับขาวอายุของเจ้าตัวมากกว่า 40 ปีแล้ว ได้ยินว่าทำงานมานานแล้วหลายปี ก่อนจะสะดุ้งเมื่อรุ่นพี่เปโดรตบไหล่ฟาเบียนแล้วเอ่ยด้วยเสียงติดตลกว่า “ไอ้นิสัยกินลูกอมรสนมนี่มันอย่างไรวะ?” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็เคี้ยวลูกอมในปากก่อนจะตอบเป็นภาษาอังกฤษกลับไปว่า

“มันช่วยเรื่องทำให้ผมมีสมาธิครับรุ่นพี่” เปโดรหัวเราะก่อนจะพยักหน้ารับตามเสียงวิทยุที่แจ้งมาเรื่องจุดหมายปลายทางอย่างคลุมเครือ ก่อนที่ฟาเบียนจะเริ่มออกรถแล้วขับตามคันหน้าไป เปโดรถอนหายใจก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเกียจคร้านว่า

“วันแรกก็แบบนี้ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชิน แต่ไม่รู้ว่านายจะไปได้ไกลแค่ไหนนะฟาเบียน?” ฟาเบียนหันหน้าไปมองสีหน้าของรุ่นพี่เปโดรแวบหนึ่ง ก่อนจะกลับมาตั้งสมาธิขับตามคันหน้าไปแล้วเอ่ยถามด้วยเสียงสงสัยว่า

“ทำไมครับ มีคนลาออกเยอะหรือครับ?” เปโดรหัวเราะที่ได้ยินก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเหมือนกำลังสอนบทเรียนว่า

“รู้ใช่ไหมว่าบอดีการ์ดมีสองสัญญา?”

“ครับ ทำไมหรือครับ?”

“อืม สัญญาฉบับที่นายทำคือมีกำหนดระยะเวลาทำงานชัดเจนเรียกสัญญาระยะสั้น เลขาจองบอกไหมว่ากี่ปี?” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็ย่นคิ้วก่อนจะเคี้ยวลูกอมรสนม แล้วเปิดไฟเลี้ยวตามคันหน้าแล้วขับตามไปอย่างตั้งใจ

“1 ปีครับ” แม้จะเป็นระยะเวลาที่สั้นมาก แต่อะไรที่บอดีการ์ดของอะเลสซิโอควรได้รับ ฟาเบียนก็ได้รับ ก่อนที่เสียงของเปโดรจะดังขึ้นแล้วยกมือเท้ากระจกจ้องมองออกไปด้านนอกหน้าต่างรถแล้วเอ่ยด้วยเสียงยานครางว่า

“ใช่ ปกติจะเป็นประมาณนั้น บอดีการ์ดรอบนอกมักมีระยะสัญญาไม่ยาวนานนัก ปีหรือสองปี แต่ถ้านายสามารถทำงานจนผ่านพ้นได้จนครบ 1 ปีตามสัญญาโดยยังมีชีวิตอยู่ได้ นายอาจได้เลื่อนระดับสัญญาเป็นตลอดชีวิตเหมือนฉัน” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็เบิกตากว้างจ้องมองรุ่นพี่เปโดรที่ยกยิ้มแยกเขี้ยว ก่อนจะเอ่ยติดตลกเมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงของฟาเบียน “แน่นอนว่าค่าตอบแทนเองก็ไม่น้อยกว่าเจ็ดหลักอย่างแน่นอน พร้อมสวัสดิการอื่นๆ อีก เพราะฉะนั้นนายจะมีเงินใช้สบายๆ ไปยันชาติหน้าแน่นอน” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็กลืนน้ำลาย อดคิดไม่ได้ว่าเงินเยอะมาก แต่บางครั้งการเป็นบอดีการ์ดก็มีเรื่องที่ควรถามและไม่ควรถาม ฟาเบียนไม่กล้าถามในสิ่งที่สงสัย แต่จอดรถที่หน้าตึกสูง แล้วจ้องมองร่างของเจ้านายคนใหม่ที่กำลังคาบซิการ์เดินเข้าตึกไปลางๆ ด้วยสายเหม่อลอยพลางเอ่ยพึมพำว่า

“แบบผมคงไม่ได้ทำงานที่นี่ต่อแน่ๆ ?” รุ่นพี่เปโดรตบไหล่ฟาเบียนแล้วเอ่ยบอกให้ขับตามไปจอดรถที่ชั้นใต้ดินได้แล้ว ก่อนจะที่เปโดรจะลงจากรถแล้วหยิบบุหรี่มาคาบไว้ที่ปาก พลางเดินไปหาคนขับรถอีก 2 คัน แล้วเอ่ยถามด้วยเสียงจริงจัง ก่อนจะกวักมือเรียกฟาเบียนที่เพิ่งดับรถแล้วเดินลงไปรวมกัน

“นี่ฟาเบียน เด็กใหม่ สังกัดลูกพี่เรโม รู้จักเอาไว้ นี่คนขับรถให้นายท่าน ริคกี้ นี่ยูตะและเนโร คนขับรถคันที่สอง” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็จ้องมองคนสามคนที่มีสัญชาติแตกต่างกัน แล้วเอ่ยแนะนำตัวเองอย่างสุภาพว่า

“สวัสดีครับฟาเบียนครับ เรียกผมว่าฟาเฉยๆ ก็ได้ครับ” เมื่อได้ยินเนโรที่เป็นคนผิวสีก็ตบไหล่ฟาเบียนก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงต้อนรับว่า

“ได้ยินว่านายเป็นเด็กใหม่ที่ทำคะแนนไว้สูงมากทุกด้าน เอาไว้มีเวลามาแข่งรถกัน เห็นแบบนี้แต่ฝีมือแข่งรถของฉันไม่เรื่องเล่นๆ หรอกนะน้องใหม่” ใช่ เนโรเป็นคนขับรถฝีมือดี ส่วนยูตะเป็นนักแม่นปืน เจ้าตัวเป็นชาวญี่ปุ่นที่ดูตัวเล็กแต่ความสามารถคงไม่เล็กแน่นอน ไม่อย่างนั้นคงมาเป็นบอดีการ์ดของที่นี่ไม่ได้ ส่วนคุณริคกี้เป็นชาวอเมริกันที่ดูเย็นชาและไว้ตัว ก่อนที่คุณริคกี้จะเอ่ยด้วยเสียงอู้อี้เล็กน้อยเพราะคาบบุหรี่ไว้ที่ปากว่า

“อย่าไปตกลงกับเนโรเข้าล่ะไม่อย่างนั้นนายจะเสียใจภายหลัง” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็มองริคกี้ด้วยสีหน้าสงสัย ก่อนที่รุ่นพี่เปโดรจะเอ่ยด้วยเสียงติดตลกว่า

“ไอ้เวรเนโรมันชอบโกง เพราะฉะนั้นไม่มีใครอยากแข่งกับมันหรอก” เนโรที่ได้ยินก็เกาหางคิ้วก่อนจะยักไหล่ แล้วยกยิ้มจนเห็นฟันขาว แล้วเอ่ยด้วยเสียงท้าทายเล็กๆ ว่า

“แน่นอนว่ามีเรื่องของเงินเดิมพันด้วย จะเก็บเงินที่นายท่านให้ไว้ในธนาคารเล่นๆ หรืออย่างไร เอามาใช้เดิมพันเล็กๆ น้อยๆ แก้เครียดไม่ดีกว่าหรือ?” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็ยกยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบอะไร แน่นอนว่าฟาเบียนเองก็รู้ดีว่าเนโรคงหวังจะทำเงินจากตัวเองที่เป็นเด็กใหม่ แต่ขอโทษด้วยที่ฟาเบียนเองก็ต้องใช้เงินเหมือนกันเลยไม่คิดที่จะเสี่ยงใช้เงินในตอนนี้

“เอาล่ะ เตรียมสแตนด์บายรอไว้เถอะ” เป็นรุ่นพี่เปโดรที่เอ่ยแก้สถานการณ์อึดอัดที่ว่า ก่อนที่ฟาเบียนจะโคลงศีรษะแล้วยกยิ้ม พลางหยิบบุหรี่ของตัวเองมาจุดสูบเพื่อรอให้เจ้านายคนใหม่เดินทางไปที่ใหม่

..........................................

การทำงานวันแรกไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเกิดขึ้น มันราบเรียบเหมือนตอนที่ฟาเบียนทำงานเดิม แม้ตัวตนของอีกฝ่ายจะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่สมัยนี้แล้วคงไม่มีใครอุตริเอาปืนมายิงกันในที่สาธารณะแล้วอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นวันแรกก็ผ่านพ้นไปด้วยดี รวมไปถึงวันอื่นๆ ด้วย หน้าที่ของฟาเบียนมีแค่ขับรถตามเท่านั้นเพราะฉะนั้นเนื้องานจึงเรียบง่ายมาก จนกระทั่งวันนี้ วันที่ฟาเบียนทำงานมาได้เดือนกว่าแล้ว วันนี้เหมือนทุกวัน แต่ต่างตรงที่นายท่านไม่ได้ไปบริษัท หรือที่คลับ แต่ไปที่ท่าเรือ ฟาเบียนติดตามรุ่นพี่เปโดรยืนรอนอกรถอย่างสงบในขณะที่บอดีการ์ดส่วนอื่นๆ ออกทำหน้าที่คุ้มกันบริเวณอื่น

“ฟู่ว! ฉันเกลียดเวลานายท่านมาที่นี่จริงๆ ลมบ้าๆ พวกนี้ทำฉันเหนียวตัวไปหมด” เมื่อได้ยินฟาเบียนที่กำลังคาบบุหรี่ไว้ที่ปากพลางเอนพิงรถก็เอ่ยด้วยเสียงหยอกเย้าว่า

“ไม่ใช่ว่าแก่แล้วหรอกนะรุ่นพี่” เมื่อได้ยินเปโดรก็กลอกตาก่อนจะหัวเราะอย่างอารมณ์ดีว่า

“ได้เวลาเกษียณแล้วสินะ?” ฟาเบียนกำลังจะเอ่ยเย้า แต่เสียงฝีเท้าที่สับสนวุ่นวาย และเสียงวิ่งทำให้ฟาเบียนมีดวงตาหดลง กล้ามเนื้อเกร็งตัวเพื่อเตรียมรับอันตราย และมือกำด้ามปืนที่เอวแน่น ก่อนที่เสียงของรุ่นพี่เปโดรจะเคร่งขรึมว่า “ดับบุหรี่ซะ ดูเหมือนเราจะมีแขกไม่ได้รับเชิญมาที่นี่” เมื่อได้ยินกลุ่มคนมากกว่า 30 คนก็ปรากฏตัวขึ้นฟาเบียนกลืนน้ำลาย ก่อนจะทิ้งบุหรี่ออกจากปากแล้วใช้เท้าขยี้ พลางยกมือขึ้นแล้วเตรียมตั้งการ์ดเมื่อเห็นว่าคนกลุ่มนั้นพกอาวุธเย็นมากมายไว้กับมือ พร้อมกับพุ่งตัวเข้ามาจัดการกลุ่มของตนเอง

“ติดต่อลูกพี่เรโมว่าเรามีแขกไม่ได้รับเชิญมาที่นี่!” เสียงของรุ่นพี่เปโดรเอ่ยขึ้น ทำให้คนอื่นรีบติดต่อไปทันที ในขณะที่ฟาเบียนเหวี่ยงหมัดไปที่เบ้าหน้าของอีกฝ่ายจนเห็นฟันสีขาวกระเด็นออกมาจากปากพร้อมเลือด ก่อนจะถีบอีกฝ่ายที่ท้องน้อยแล้วยกขาแตะก้านคออีกฝ่ายจนสลบ แล้วหันตัวไปจับคอของคนที่เข้ามาหาไว้แน่นก่อนจะยกเข่าเพื่อตีเข้าที่ลิ้นปี่จนอีกฝ่ายกระอักน้ำดีออกมา แล้วใช้ปลายเท้าเสยปลายคางจนนอนหมอบไปอีกคน ทำเอาเปโดรเอ่ยด้วยเสียงยกยอไม่ได้ว่า “วู้! สมกับเป็นเด็กใหม่ไฟแรงจริงๆ เว้ย!” ก่อนที่ไม้เบสบอลในมือของตรงข้าม จะถูกเปโดรแย่งมาแล้วฟาดใส่ที่ที่หัวของอีกฝ่ายจนล้มลงกับพื้นอย่างสวยงาม

ฟาเบียนที่เห็นก็ยกนิ้วให้รุ่นพี่เปโดร ก่อนจะเริ่มจัดการกับคนที่เหลือ ก่อนที่ในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมาบอดีการ์ดที่ติดตามนายท่านจะปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับร่างของนายท่านที่เดินถือไม้เท้าเข้ามา เปโดรตบไหล่ฟาเบียนให้มายืนหน้ากระดานด้านข้างซากคนที่กำลังร้องโอดครวญบนพื้นพร้อมกับคนอื่นๆ ก่อนที่ฟาเบียนจะก้มหน้าลง แล้วรอคำพูดจากนายท่านที่ยืนจ้องมองตนเองและเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ “ไปรับเงินและทำแผลหลังกลับคฤหาสน์ได้ที่เจสซิก้านะ” เมื่อพูดจบนายท่านก็เดินขึ้นรถคันแรกที่มีริคกี้รออยู่แล้วขับออกไป ก่อนที่เปโดรจะตบอกตัวเองแล้วเอ่ยด้วยเสียงโล่งใจว่า

“ไอ้พวกสำรวจเส้นทางโดนอ่วมแน่” ใช่ นอกจากกลุ่มคนขับรถติดตามนายท่านแล้วยังมีฝ่ายสำรวจเส้นทางด้วย แต่ดูเหมือนฝ่ายสำรวจเส้นทางจะทำงานหละหลวมจนทำให้เกิดเรื่องที่มีคนบุกเข้ามาที่ท่าเรือได้ ฟาเบียนไม่ได้สนใจเรื่องคนอื่นแต่จัดการส่งคนที่เหลือให้ฝ่ายเก็บกวาด ก่อนจะขับรถพารุ่นพี่เปโดรกลับคฤหาสน์ไปรับเงินเพิ่มเติมจากปากบอส กับหัวหน้าแม่บ้านที่ชื่อเจสซิก้าอย่างสงบ

เมื่อมาถึงเจสซิก้าแม่บ้านวัย 40 ปีก็รออยู่แล้ว เธอยื่นซองเงินสีน้ำตาลให้บอดีการ์ดทีละคน ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เดี๋ยวแม่บ้านจะมาช่วยทำแผล ใครที่มีแผลให้ไปรอได้ที่สวนด้านข้างได้เลยค่ะ” เมื่อได้ยินคนที่บาดเจ็บก็ไปทำแผล แม้แต่เปโดรก็ยังไปตีเนียนไปนั่งคุยกับแม่บ้านเบต้าสาวๆ ต่างจากฟาเบียนที่จับมุมปากตัวเองที่ช้ำแล้วส่ายหน้า ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาแล้วจุดบุหรี่สูบที่ข้างสระน้ำ แต่ใครจะไปคิดว่าจะมีคนอยู่ที่นี่ด้วย

“ตรงนี้ห้ามสูบบุหรี่” เมื่อได้ยินเสียงเข้มๆ โทนดุฟาเบียนก็คายบุหรี่ออกจากปากแทบไม่ทัน ก่อนจะยกเท้าขยี้ก้นบุหรี่แล้วยืดหลังตรง หันไปมองด้านหลัง แล้วต้องกลืนน้ำลายขนลุกซู่เมื่อเห็นว่าเจ้านายคนใหม่ของตนเองกำลังยืนกอดอกจ้องมองตนด้วยสายตาเย็นชาไร้อารมณ์ ฟาเบียนโค้งตัวก้มลงพลางเอ่ยด้วยเสียงจริงจังว่า

“ขอโทษครับนายท่าน ผมจะไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองครับ!” ฟาเบียนคงไม่รู้ว่าเจ้านายคนใหม่ของตนเองอย่าง ‘แองเจโล อะเลสซิโอ’ กำลังจ้องมองตนเองด้วยสายตาแบบไหน แต่กลิ่นฟีโรโมนไวน์แดงจางๆ ที่ได้กลิ่นติดที่ปลายจมูกก็ทำให้ฟาเบียนเกร็งตัวไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงเจ้านายชัดเจนดังขึ้นเหนือศีรษะว่า

“อืม นาย ชื่ออะไรแล้วนะ?” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็แอบยืดตัวเงยหน้ามองเจ้านาย ก่อนจะก้มหน้าหลบตาเมื่อดวงตาสีน้ำทองกำลังจ้องมองตัวเองด้วยสายตาว่างเปล่าไร้อารมณ์

“ฟาเบียนครับ ผมชื่อฟาเบียน พิมลรักษ์ครับ!” เมื่อได้ยินนัยน์ตาสีน้ำตาลทองก็ลดลงมองคนที่เอาแต่โค้งตัวก้มหน้าคำนับตัวเองตรงหน้าด้วยสายเย็นยะเยือก ก่อนจะหลุบตาลงจ้องมองซอกคอขาวที่ก้มลงตรงปกคอเสื้อ แล้วเอ่ยด้วยเสียงไร้อารมณ์ว่า

“เวลาคุยกันเขาทำกันแบบนี้หรือ?” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็รีบยืดตัวยืนตรง ตรงหน้าเจ้านายทันที ก่อนจะแอบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นใบหน้าว่างเปล่าไร้อารมณ์ของเจ้านาย และไม่รู้ว่าฟาเบียนคิดไปเองหรือไม่ แต่ดวงตาข้างซ้ายของเจ้านายดูเหมือนจะไร้แววแปลกๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงดังฟังชัดว่า

“ผมชื่อฟาเบียน พิมลรักษ์ครับ” ฟาเบียนไม่กล้ามองเจ้านายตรงๆ ทำได้เพียงมองไปที่คางเท่านั้นเลยไม่ได้เห็นว่าดวงตาสีน้ำตาลทองของเจ้านายจับจ้องมองตนเองด้วยสายตาเช่นไร

“ชื่อเพราะดี แต่นามสกุลแปลกๆ เป็นลูกครึ่งอะไรหรือ?” ฟาเบียนเม้มปากก่อนจะคิดในใจว่า เจ้านายคงจำตัวเองไม่ได้แน่นอน นั่นสิอัลฟ่าธรรมดาๆ จากเอเชียจะไปเข้าตาหรือเป็นที่น่าจดจำของอีกฝ่ายได้อย่างไร

“พ่อเป็นคนอิตาลีครับ แม่เป็นคนไทย” เมื่อได้ยินฟาเบียนก็ได้ยินเสียงฮึมฮัมในลำคอของเจ้านาย ก่อนที่มือสีแทนสุขภาพดีที่สวมด้วยถุงมือสีขาวจะยกขึ้นแล้วตบบ่าฟาเบียนเบาๆ พลางเอ่ยด้วยเสียงไร้อารมณ์ว่า

“นั่นสิ นายคือคนที่ฉันชวนมาทำงานที่ไทยนี่เอง คิดว่าจะไม่ผ่านการอบรมเสียแล้ว” เมื่อได้ยินว่าเจ้านายจำตัวเองได้ ฟาเบียนก็แอบกระตุกมุมปากยิ้มเล็กๆ ก่อนจะเอ่ยตอบอย่างจริงจังใสซื่อ (?) ว่า

“ครับ ขอบคุณนายท่านที่รับผมเข้าทำงานครับ” ฟาเบียนที่กำลังปลื้มใจที่เจ้านายจำตัวเองได้มีสีหน้าดีใจ ทำเอาคนมองมีดวงตาหดลงแปลกๆ ก่อนที่มือของแองเจโลจะแตะไหล่ของฟาเบียนเบาๆ แล้วหมุนตัวเดินออกไปว่า

“อืม” แค่นี้? ฟาเบียนจ้องมองแผ่นหลังที่สูงกว่าตัวเองหนึ่งฝ่ามือจากไปด้วยสายตาละห้อย คิดว่าเจ้านายจะดุ แต่จริงๆ แล้วไม่ได้ดุอย่างที่รุ่นพี่เปโดรมักบอก ก่อนจะอมยิ้มเมื่อคิดได้ว่าเจ้านายก็จำตัวเองได้ ก่อนจะเดินกลับไปที่รถ แล้วเอ่ยกับรุ่นพี่เปโดรด้วยเสียงอารมณ์ดีว่า

“ที่รุ่นพี่บอกว่านายท่านเป็นคนดุ ผมไม่เห็นว่าเขาว่าจะดุอย่างที่ว่าเลยครับ” เมื่อได้ยินเปโดรก็มองฟาเบียนเหมือนเห็นผี ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงดังว่า

“อะไรนะ?” ฟาเบียนยักไหล่ไม่ตอบไม่เล่าอะไร ก่อนจะขับรถกลับไปที่คอนโดฯ เพื่อพักผ่อนท่ามกลางเสียงไม่สบอารมณ์ของเปโดรที่ว่า “ไอ้เด็กใหม่ แกไม่เข้าใจอะไรเสียแล้ว นายท่านนะดุมากนะเว้ย ข้าจะบอกให้ ว่าแต่เกิดอะไรขึ้น?” แต่แน่นอนว่าฟาเบียนจะไม่เล่าให้เปโดรฟังอย่างแน่นอน เพราะอะไรนะหรือ? เพราะคิดเสียว่าเป็นการทักทายและทำความรู้จักกับเจ้านายอย่างเป็นทางการก็แล้วกัน

ใช่ เจ้านายคนใหม่ ที่มีชื่อเหมือนเทวดาคนนั้นนะ...

+++++

Lady Zombie

19/09/67