Arabell Lee ในชาติใหม่ฉันก็ยังเป็นสุภาพสตรีหมายเลข1

บทที่  1 เอมมาริน เคิร์ก

“บอกว่าอย่ามายุ่ง!!”

“แต่คุณคะ--”

เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!

“อย่ามาให้เห็นหน้าอีก!! และเอาไอ้เด็กเวรนี่ออกไปด้วย”

เธอไม่รู้ว่าสามีของตัวเองเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ เขาเริ่มมีพฤติกรรมรุนแรงแบบนี้ตั้งแต่ลูกเกิด หมอบอกว่าอุบัติเหตุรอบทำร้ายตอนนั้น เขาสูญเสียความทรงจำไป ผ่านมา 10 ปี ลูกของเราโตขึ้นมาก คาเชนก็ยังจำพวกเราไม่ได้ เธอได้แต่หวังว่าเขาจะจำพวกเราได้โดยเร็ว 

เอมมาริน เคิร์ก เป็นสุภาพสตรีหมายเลข 1 ของโซเรลคนนั้นคือเธอ สามีของเธอคาเชน เคิร์ก  ประธานาธิบดีโซเรล คาเชน ปกครองโซเรลมากว่าสามทศวรรษ 

หลายปีที่ผ่านมาเขาเปลี่ยนไปมาก...เขาเหมือนคนที่เธอไม่รู้จัก

          ผู้คนต่างเรียกเขาว่า 'เผด็จการ'

'เผด็จการ' ไม่มีใครชอบความหมายของมัน แต่เราต่างถูกยกย่องด้วยถ่อยคำนี้ เราเผชิญกับหลายสิ่งหลายอย่างถูกกล่าวหาว่าคดโกงประเทศชาติ ขายชาติบ้างล่ะ

‘ทั้งที่เป็นความจริงมันมีอะไรซับซ้อนกว่านั้น’ 

เบื้องหลังมีความจริงมากมายที่ถูกซ้อนเร้นอยู่

‘แต่ใครจะสนกัน เขาสนแต่เรื่องฉาวโฉดของอีกฝ่ายกันทั้งนั้น’

มีคนกล่าวหาว่าความฟุ้งเฟ้อของเธอมาจากการคอรัปชั่นของสามี

...และใช่เธอรู้... แต่เพราะรักมากจึงมองข้ามความถูกต้อง มองข้ามไปและเพราะรักมาก.... มากพอที่จะช่วยเหลือเขาทุกอย่าง...

“ที่รักคะ ฉันไม่ไปไม่ได้เเหรอคะ ขอเลื่อน--”

“ไม่ได้! คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร? คิดว่าไอ้ตำแหน่งที่คนอื่นตั้งให้คุณมันยิ่งใหญ่มากเหรอ? ออกไปผมจะทำงานและไปเตรียมตัวขึ้นเครื่องซะ”

“แต่ลูกของเราป่วยอยู่นะคะ ฉันขอเลื่อนไปอีก 2 ชั่วโมงนะคะ--”

“ไอ้เด็กนั่นมันตายวันนี้เหรอ? ถึงต้องไปดูแลมันขนาดนั้น ปล่อยคนอื่นดูแลไป อย่าต้องให้พูดซ้ำ”

เธอบอกตัวเองทุกวันว่าให้ ‘อดทน’ ‘ไม่เป็นไร’ 

เขาแค่จำฉันไม่ได้สักวันเขาจะดีขึ้น คนภายนอกไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นไม่มีใครรู้ว่าผู้นำของเขาเปลี่ยนไป 

เธอเหมือนสูญเสียสามีของตัวเองไป คนที่ดีใจที่สุดในวันที่ลูกเกิดทำไมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ทำไมในชีวิตเธอถึงต้องคำถามคำว่าทำไมเป็นหมื่นๆครั้งในทุกๆวัน

“เคนยูลูก แม่ไม่อยู่ 2-3 วัน แม่สัญญาว่าจะรีบกลับมานะคะ ” แม็คเคนยูพยายามลืมตาเพื่อมองเธอ เห็นสภาพของลูกอย่างนี้ใครจะไปทนได้ เธอพยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ต่อหน้าลูก

“ไปทำธุระให้คุณพ่อเเหรอครับ คุณแม่รีบไปรีบกลับนะครับคุณพ่อจะมาเยี่ยมผมไหมครับคุณแม่” เธอจะบอกลูกอย่างไรดี เขาไม่เคยมาเยี่ยมลูกเลย

“มาเยี่ยมจ้ะ แต่ลูกหลับไปแล้ว”

“เเหรอครับ ดีใจจัง คุณแม่สู้ๆนะครับ เหนื่อยก็พักผ่อนนะครับคุณแม่”

“จ้ะลูก” เธอรู้สึกไม่ไหว ความอัดอั้นนี้เธออยากจะเอามือกระแทกอกให้มันตายๆไป เธอได้แต่กอดลูกที่เป็นเหมือนความแสงสว่างในใจของเธอเพียงอย่างเดียว เธอมีชีวิตปกป้องเขา

เธอรู้สึกผิดมากที่ต้องจากเขาไปในเวลานี้ บางทีมันก็เหนื่อยแม้อยู่ในสถานะสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง หน้าที่ที่เราทำอยู่มันถูกต้องรึเปล่านะ เมื่อเห็นว่าเคนยูหลับแล้ว ก็ได้เวลาไปแล้ว 

การสร้างสัมพันธ์กับต่างชาติ หลักของการทูตคือปฏิบัติตามธรรมเนียมสากล 

ฉันรู้สึกโดดเดี่ยว....

การไปต่างประเทศนานๆ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองถูกทิ้ง ไม่สามารถติดต่อสามีได้ เพราะเขาทำงานตอดเวลาและไม่สามารถปรึกษาใครได้เลย เธอหวังเพียงว่าจะสามารถเข้มแข็งได้มากกว่านี้ 

ประเทศของเราเป็นประเทศเกิดใหม่บทบาทในเวทีโลกขอเราเทียบไม่ติดกับจีนและอเมริกา แต่ประเทศเรามีแร่ธาตุที่อเมริกาเองก็ไม่อาจปฎิเสธที่จะผูกมิตรกับเรา

“นี่เธอ รู้รึเปล่าทำไมท่านถึงส่งคุณหญิงมาต่างประเทศคนเดียว”

“พูดมา เธอไปรู้อะไรมา”

“ชู่... เงียบหน่อยหน่อยเดี๋ยวคุณหญิงได้ยิน พวกเธอจำข่าวลือที่ว่าท่านมีเล็กมีน้อยได้ไหม ที่คุณหญิงถูกส่งไปต่างประเทศเพราะท่านจะได้เอาเวลาไปหาเล็กน้อยของท่านไง คุณหญิงจะได้ไม่ต้องมาจับผิดท่าน ส่วนใหญ่ท่านก็ทำแบบนี้ตลอดแหล่ะ” 

“ไม่เห็นเเหรอ คุณผู้หญิงถูกส่งไปต่างประเทศเพื่อดำเนินนโยบายเชื่อมสัมพันธ์กับต่างประเทศบ่อยๆมันเป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้นแหล่ะ ความจริงเราก็รู้ๆกันอยู่”

ความจริงที่เธอไม่เคยรับรู้มันค่อยๆเผยมาทีละนิด คาเชนเป็นคนน่ารัก สดใส เขาเป็นเหมือนพระอาทิตย์ของเธอ เป็นนักการเมืองที่ทำเพื่อประชาชนอย่างแท้จริง เธอคิดเสมอว่าถ้าได้แต่งงานกับเขาฉันคงกลายเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด

‘ตอนนี้เธอได้ยินอะไรนะ?...คาเชนมีชู้?’ 

ผ่านไปหลายชั่วโมงที่เธอทนนั่งฟัง ความรู้สึกที่อยากออกไปกระชากหัวคนพวกนั้นคงเป็นไปได้แค่จินตนาการในหัว

ก้าวแรกหลังจากตื่นตอนเป็นคุณผู้หญิงของส.ส.คาเชน มีเสียงโทรศัพท์มากมายดังตอนรับเช้าวันใหม่ แต่เธอคิดว่ามันดังต้อนรับฉันมากกว่า 

การเปลี่ยนครั้งใหญ่ก็มาถึง ส.ส.คาเชน ได้ถูกรับเลือกเป็นประธานาธิบดี เธอเชื่อมาตลอดว่าเขาจะกลายเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก ผู้คนต้องนับถือในความสามารถและความเป็นผู้นำของเขา เธอภูมิใจในตัวเขามาก  คาเชนทำงานหนักมากขึ้นเรื่อย ๆจนไม่มีเวลาให้กัน 

ทำไมวันแรกกับวันนี้ถึงได้ต่างกันขนาดนี้นะ?...

ฉันได้แต่หลับตาเพื่อขับอารมณ์ที่ไม่คงที่นี้ออกไป

.

.

.

“ยินดีด้วยนะครับท่าน การเจรจาครั้งนี้ประสบความสำเร็จอย่างมาก เพราะได้ท่านมาช่วยแท้ๆ”

“ไม่เป็นไร ยังไงเป็นหน้าที่ฉันอยู่แล้ว”

“ท่านคะ มีสายจากคุณหมอของคุณชายค่ะ” สีหน้าของเลขาเธอเคร่งเครียดมาก ทำเธอใจไม่ดี

“สวัสดีค่ะ ฉันเองค่ะ”

“ท่านหญิงครับ คุณชายดูเหมือนจะไม่ไหวแล้วครับ” เธอฟังผิดใช่ไหม?

“หมายความว่าไง?”

“ท่านชายมีไข้ขึ้นสูงเมื่อ 2-3 วันก่อนและวันนี้ผมเข้าไปตรวจก็พบไม่มีใครดูแลคุณชายเลยครับ คุณชายตัวเย็นมาก ผมส่งผลไปตรวจที่แลปพบว่าท่านเป็นไข้เลือดออกครับท่าน ตอนนี้เราต้องทำใจเผื่อไว้เลยครับ” 

เสียงหวีดที่ไม่มีจริงดังเข้าโสตประสาทของเธอ เธอรู้สึกถึงความเย็นที่มือเท้า เธอรู้สึกหนาวขึ้นเรื่อย ๆ 

...ไม่จริง...ทำไมถึงไม่มีใครดูแลลูก เธอสั่งไว้แล้วหนิ แล้วสองวันที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไม?

“ดิฉันจะรีบกลับไปให้เร็วทีสุดค่ะ”

“รีบหน่อยนะครับ” 

“ท่านรัฐมนตรีเซน ดิฉันขอตัวขอนะคะ”

“ครับๆ เชิญเลยครับท่าน”

เธอไม่รอช้า รีบเดินทางขึ้นเครื่องทันที เธอบอกให้เลขาเอาเครื่องบินส่วนตัวมารับไม่นานก็ถึงโรงพยาบาล

“คุณหมอคะ ลูกดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ” ทำไมทุกคนถึงทำหน้ายังงั้น

“หมอเสียใจด้วยนะครับ คุณชายพึ่งหยุดหายไปเมื่อห้านาทีที่แล้วครับ”

“ฉันไม่เชื่อ!”เธอวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อพบลูกชาย ลูกชายเธอตัวซีดขาวมากตามตัวเต็มไปด้วยจุดแดง ใบหน้าที่ตอกนั้น ทำเธอรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับลูก

“เคนยูลูก แม่มาแล้วนะคะ หนะ-หนูตื่นมาคุยกับแม่หน่อยสิลูก แม่กลับมาแล้วนะคะ แม็คเคนยูครับ ลืมตาหน่อยเถิดลูก แม่ใจจะขาดแล้วนะครับ แม่จะทำของอร่อยที่ชอบลูกทานหลังออกจากโรงพยาบาลดีไหม ตื่นขึ้นมาหน่อยเถิดลูก ฮึก...ฮื่อ...ฮึก” ทำไมลูกถึงไม่ยอมตื่น หนูแกล้งแม่ใช่ไหม

“นำตัวคุณหญิงออกมา” ไม่ว่าเสียใจหรือสูญเสียมากแค่ไหนแต่เธอต้องไม่เสียกิริยาต่อหน้าคนทราม

“เลขายอร์คนั่นคุณจะทำอะไร คาเชนอยู่ไหน ทำไมเขาถึงปล่อยให้ลูกเป็นแบบนี้”

“ท่านมีรับสั่งให้ผมจัดารทุกอย่างแทนคุณหญิงครับ”

“อะไรนะ? นี่ลูกเขาทั้งคนนะ! ทำไมเขาถึงไร้หัวใจแบบนี้!”เธอตะโกนออกไปด้วยความเสียใจ

“ไม่! ฉันจะจัดการทุกอย่างเอง”เลขายอร์คไม่ได้ต่างจากคาเชน เจ้านายมีนิสัยอย่างไรลูกน้องก็นิสัยแบบนั้น โหดเหี้ยมเหมือนกันไม่มีผิด

“กึก...คุณหญิงครับ ท่านอยากให้นักข่าวรู้เเหรอครับว่าประธานาธิบดีของประเทศของเรามีภรรยาเป็นบ้า อีกอย่างลูกของท่านตายไปแล้วครับ ท่านทำใจซะเถอะครับ ส่วนงานศพผมจะเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง ท่านไปพักผ่อนเถอะครับ”

เธอทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่จะจัดงานศพให้ลูกตัวเองความอัปยศนี้เธอจะไม่มีวันลืม เมื่อเสร็จสิ้นงานศพของแม็คเคนยู เธอไม่สามารถทำใจกับการจากไปของลูกได้ บ้านที่ไม่มีเด็กคนนั้นช่างไร้ความหมาย

...

“ท่านครับ ท่านจะส่งคุณหญิงไปที่นั่นเเหรอครับ มันจะไม่เกินไปหน่อยเเหรอครับ”

“ดูสภาพนางนั่นสิ เหมือนคนรึเปล่าล่ะ ใส่ไฟในข่าวว่าคุณหญิงเอมมารินป่วยหลังจากเสียลูกไปและไปพักรักษาตัวที่โรงพาบาลในต่างประเทศ”

“แต่นั่นมันโรงพยาบาลจิตเวชนะครับท่าน”

“ใช่ ฉันอยากให้นังนั่นไปอยู่ที่นั่น อยู่ที่นี่รำคาญหูรำคาญตาเสียจริง”

“แล้วเรื่องการตายของคุณชายน้อยจะให้ผมลองสืบดูไหมครับ”

“ไม่ต้อง ให้ตายเพราะพิษไข้น่ะดีแล้ว”

“ครับ?”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็ออกไป”

“ครับท่าน” 

‘ปีแล้วปีเล่าเขายังคงเหมือนเดิม อย่างนี้เองสินะ...เขาวางแผนมานานแล้วที่จะกำจัดเธอกับลูก’

สุดท้ายเธอเข้าโรงพยาบาลจิตเวชจนได้ ห้าปีที่อยู่ในนี้มันทำให้เธอตกตะกอนได้อย่างหนึ่ง การไร้พลังอำนาจและเงินตราทำให้คนมองข้ามหัวเราเป็นความจริงเสมอ 

เธอได้ผัสมาครบทุกห้ารสจากผู้เป็นสามี นั่นทำให้เธอเข้าใจว่าตัวเองรักเขามากเกินไปจริงๆ 

จนลืมว่าลูกตายยังไง ตายเพราะใคร 

อยู่ที่นี่เธอได้ยินอะไรมามากมาย สามีของเธอชักจะสุขสบายเกินไปแล้ว เธอจะทำให้เขารู้ว่าถ้าต้องสูญเสียสิ่งที่สร้างมาทั้งหมดมันรู้สึกยังไง

เพราะตัวของเธอได้ศูนย์เสียจิตวิญญาณไปแล้ว ทุกครั้งที่ตื่นตอนครั้งมาเธอรู้สึกว่าทุกวันตัวเองเปลือยเปล่า แม้สวมเสื้อผ้า รองเท้า ก็ยังรู้สึกถึงความเปลือยเปล่าไม่มีอะไรโอบล้อมหรือโอบอุ้มเธอได้เลย 

เธอทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้กลับไปอีกครั้ง ละครั้งนี้เธอจะใช้ทุกอย่างที่มีเพื่อดึงพวกเขาลงมาและจะก้าวสู่เกมส์ที่ผู้ชายชอบเล่นกัน...

เธอจะทำให้พวกเขารู้ว่าพวกเขากำลังจะเจอกับใคร.... เริ่มจากปล่อยเอกสารที่เขาคอรัปชั่นให้กับฝ่ายตรงข้าม เอกสารการเงินทุกอย่างที่เขาโกงมาไปปรนเปรอชู้รัก เธอจะทำให้ผู้หญิงพวกนั้นอยู่ในประเทศนี้ไม่ได้ผู้หญิงพวกนั้นต้องตายทั้งเป็นเหมือนกันกับเธอ เราจะพังพินาศไปด้วยกัน  

          การเตรียมตัวของเธอกินเวลานานและสูญเสียไปเยอะ เธอจะไม่ยอมให้มันล้มเหลวไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร สามีของเธอต้องลงมาเหยียบพื้นดินบ้างได้แล้ว

“ปล่อยข่าวว่ามูลนิธิของคุณเชอร์เบลเป็นฐานฟอกเงิน” ผู้หญิงคนนั้นเป็นหนึ่งในชู้ของสามีเธอ และเคยเป็นอดีตพี่เลี้ยงของแม็คเคนยูและเป็นคนที่ปล่อยให้แม็คเคนยูพบกับชะตาที่ไม่เป็นธรรมนี้ แม้กระทั่งพี่เลี้ยงของลูกก็ยังไม่เว้น สารเลวทั้งคู่ 

เขาไม่มีโอกาสได้อยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว

เขาเด็กมากเหลือเกิน...ลูกชายแม่ 

เมื่อครบกำหนดวาระแล้วมีการเลือกตั้งใหม่ ตอนนี้ประชาชนเริ่มเบื่อหน่ายรัฐบาลของสามี มีการประท้วง เกิดม็อบของนักศึกษามากมายเกิดขึ้นสุดท้าย เราก็ชนะการเลือกตั้ง

ค่ะ...ใช่...ฟังไม่ผิดเหรอก สามีดิเธอโกงผลโหวตมา

และใช่...มันล้มเหลว...

เธอไม่สามารถทนต่อความรู้สึกอัปยศนี้ได้ พยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถกดความรู้สึกเครียดแค้นเหล่านี้ลงไปได้

เมื่อถึงวันเข้าพิธีรับตำแหน่งประธานาธิบดีอีกครั้ง 

ปัง!...

เสียงกัมปนาทที่ดังขึ้นเป็นเหมือนเครื่องกระตุ้นให้ความสิ้นหวังของเธอตื่นตระหนกตกใจขึ้นมา เธอหันไปสำรวจสามีของเธอว่ามีร่องรอยการถูกยิงรึเปล่า ความรู้สึกเจ็บที่น่าอกกับปรากฏขึ้นที่ตัวเธอ เป้าหมายของคนเหล่านั้นอาจเป็นฉันตั้งแต่แรก

แม้กระทั่งวินาทีสุดท้าย 

เธอหวังเหลือเกินว่าให้มีนัดต่อไปที่สามีเธอ…

* การปกครองในนิยายเป็นไปตามจินตนาการของผู้เขียนนะคะ

** การเลือกตั้ง ประธานาธิบดีสามารถอยู่ได้แค่ 2 สมัย 

1 วาระ 6 ปี

*** ประธานาธิบดีคาเชนปกครองโรเซลก่อนจะได้รับเอกราชนานถึง 15 ปี ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี 2 สมัย และเลือกตั้งใหม่อีก 1 สมัย รวมกันเป็น 18 ปี + ก่อนรับเอกราช 15 ปี = ประธานาธิบดีคาเชนปกครองโรเซล 33 ปี