CHAPTER 13 —TAHIMIK ang biyahe ni Eros mula St. Luke’s papuntang South Manila Medical Hospital. Sa bawat pagdaan ng mga ilaw sa kalsada, para bang isa-isa nitong binubura ang mga pangarap na itinaya niya sa propesyong minahal niya. Sa loob ng sasakyan, tahimik lang siyang nakatingin sa malayo, tangan ang cellphone na parang nagiging mas mabigat sa bawat minutong lumilipas.Hindi na siya nag-aksaya ng oras pagdating. Dumeretso siya sa opisina ng Hospital Director, si Dr. Arman Gomez. Kumatok siya at binuksan ang pinto nang marinig ang “Come in.”Pagpasok niya, napatingin si Dr. Arman na halata ang pag-aalala.“Eros? What brings you here at this hour? Is your father alright?”Maayos na naupo si Eros, marahang huminga nang malalim bago nagsalita. Taimtim at mahinahon ang boses niya — puno ng bigat pero walang pag-aatubili.“Sir, I apologize for disturbing you at this late hour. I wouldn’t have come if this wasn’t urgent.”Nagtango si Dr. Arman, nakikiramdam. “Tell me, son. What is it?”
CHAPTER 12 —Sa ilalim ng araw na unti-unting sumisiklab sa bughaw na langit, nakatayo pa rin si Eros sa labas ng ospital. Ang hangin na dati’y nagbibigay sa kanya ng kaunting ginhawa, ngayon ay tila mabigat na alon na dumadagok sa dibdib niya. Nanginginig ang kamay niyang mahigpit na hawak ang cellphone — parang kakambal ng pintig ng puso niyang hindi na alam kung anong direksyon ang tatahakin.“Eros…”Muling umalingawngaw sa pandinig niya ang tinig na iyon. Hindi niya inaasahan. Dahan-dahan siyang lumingon, at sa unti-unting pag-ikot ng katawan niya, nagtagpo ang kanilang mga mata. Halos mapalunok si Eros. Ang babae — ang babaeng matagal na niyang kinalimutan, ang alaala na pilit niyang inilibing sa nakaraan — ay ngayon narito sa harap niya, muling binubuksan ang sugat na matagal niyang pinagaling.“Clair…?” mahina niyang sambit, parang hindi makapaniwalaSi Claire ay ex-girlfriend niya at classmate noong nag-aaral siya ng medicine sa America. Pero isang araw ay bigla na lang itong
CHAPTER 11 —UMAGA na, at unti-unting pumapasok ang liwanag ng araw sa mga bintana ng ospital. Sa kabila ng pagdampi ng sinag sa kanyang mukha, nanatiling gising si Eros — hindi na niya halos naramdaman ang pagdaan ng magdamag. Nakaupo pa rin siya sa tabi ng kama ng kanyang daddy, hawak ang kamay nito na tila ba sa bawat pintig ng oras ay sinusumpaan niyang hindi ito iiwan. His eyes were tired and swollen from sleepless nights and endless worry, but he didn’t care. Every breath his father took felt like the sweetest, most comforting sound in the world.Makalipas ang ilang sandali, marahang kumilos si Robert. Dumilat muli ang mga mata nito — maputla, mahina, pero may ningning pa rin ng determinasyon. Nang magtagpo ang kanilang mga paningin, parang sandaling huminto ang mundo ni Eros.“Dad…” bulong niya, bahagyang nanginginig ang tinig. “Kumusta ang pakiramdam mo?”Here’s a natural and heartfelt English translation of your line:“Tired… but feeling better,” tugon ng daddy niya sa namama
CHAPTER 10 —ANG MAGHAPON sa ospital ay para bang walang katapusan, bawat oras ay mabigat, bawat minuto ay parang umaabot ng isang siglo sa pakiramdam ni Eros. Nanatili siyang nakaabang sa labas ng ICU, mahigpit ang pagkakahawak sa rosaryong kanina pa niya hawak. Sa bawat pagbukas ng pintuan, sa bawat labas ng nurse o doktor, umaasa siyang may mabuting balitang madidinig. Sandali muna siyang humingi ng leave sa kanilang hospital director para masamahan ang kanyang mommy sa pagbabantay sa kanyang daddy, na mabilis namang pinayagan ni Mr. Rodriguez.Sa loob ng ICU, si Robert ay mahimbing pa ring naka-higa, ang dibdib ay unti-unting kumikilos sa bawat paghinga na ngayon ay mas regular na, hindi tulad ng kagabi na halos wala nang pag-asa. The monitor no longer emitted an alarming sound — its rhythm had grown steadier, reflecting the calmer and more stable beating of his heart.Maingat at walang kapagurang nagtrabaho ang mga nurse at doktor. Isinagawa ang lahat ng kinakailangang pagsusuri
CHAPTER 9 —THE HOSPITAL was quiet, but in Eros’s chest, his heartbeat felt confused, heavy, and filled with an unparalleled sense of dread. He was still holding his cellphone — his grip tight, as if it were his last connection to the reality that just moments ago his mother had spoken of.“Anak, your dad had a heart attack. We’ve already brought him to the hospital. We’re at St. Luke’s now. Please come as soon as you can...”Parang umalingawngaw ang mga salitang iyon sa kanyang tenga. Ang mga susunod na segundo ay tila naging mabagal. Saglit siyang napatingin sa paligid — sa emergency room na kanina lang ay puno ng buhay at ingay, ngayon ay parang lumayo sa kanyang ulirat. Tila nawala sa kulay ang lahat, at tanging ang bigat ng sitwasyon ang kanyang dama.He took a deep breath. Amid the chaos in his mind, he struggled to remain calm. He forced himself to regain his proper rhythm — just as he would in the operating room when a patient’s life depended on his hands.“Focus, Eros. Your d
CHAPTER 8 —TAHIMIK ang paligid nang maglakad si Eros at Veronica pababa mula sa rooftop. Marahan ang bawat hakbang nila, na para bang ingat ka ingat na 'wag makagawa ng ingay. Ramdam ni Eros ang lamig ng gabi, pero mas ramdam niya ang bigat ng nararamdaman ng dalagang katabi niya. Sa mga oras na iyon, pansamantalang nawala sa isip niya ang sakit na dulot ng mga salitang binitiwan ni Gwyneth. Sa halip, ang atensyon niya ay nakatuon lamang kay Veronica — ang babaeng kanina lang ay muntik nang sumuko sa bigat ng mundo.Inihatid niya si Veronica sa kwarto nito para makapagpahinga. Sa isang private room ang tinutuluyan ng dalaga na sagot ni Knives bilang pagtanaw nito ng utang na loob sa dalaga. Maging ang hospital at medicine fee ay sagot din ng kaibigan niyang si Knives kaya wala nang dapat pang problemado si Veronica kundi magpagaling.Pagpasok ni Eros sa kwarto ng dalaga, kaagad niyang naamoy ang banayad na lavender scent na mula sa air-humidifier na siya mismo ang bumili para rito.