Chapter 3 – REAWAKEN

THERE was nothing but darkness. Iyon lang ang tanging nakikita ni Eleand—kadiliman. Maybe he died already. Sa lakas ba naman ng impact ng pagbagsak ng sasakyan ay imposibleng mabuhay pa siya.

He was expecting a grim reaper looking at him right now. Malamang naghihintay na ito para sunduin siya. Kaya ilang sandaling nagtalo ang kanyang damdamin kung ibubukas pa niya ang kanyang mata. He wasn’t ready to die, but it seemed that his time has come. May magagawa pa ba siya? Death was inevitable anyway.

Unti-unti niyang iminulat ang mata. At least he had anticipated what was going to happen. Kung susunduin na nga siya ni Kamatayan, hindi na siya tatangging sumama.

Everything will be fine now. Bahagya pa siyang nagulat nang unti-unti siyang sinalubong ng liwanag. Unang tumambad sa kanyang mata ang sikat ng araw na tumatama sa kanyang mukha.

He heard somebody whispered. “Swasah…”

Sinundan niya ang pinanggalingan ng tinig. His eyes widened when he saw a woman. Nakangiti ito habang matamang nakatitig sa kanyang mukha. Judging by her look, she must be a foreigner. Her hair was brunette, long and soft. May maliit na tirintas na nakatakip sa magkabilang tainga nito. Kayumanggi ang kulay ng balat nito pero sa klase ng tangos ng ilong nito, at sa kulay ng mata—sigurado siyang may dugo itong banyaga.

Her eyes were glimmering when the brightness of the sun touches it—the color of her eyes was gold! Where the hell was he? Isang banyagang babae ba ang tumulong sa kanya matapos niya maaksidente? Thanks to her then. But, how come?

“Where am I?” tanong niya sa magandang babae.

She just stared at him and giggled. The she talked in a language that he could not comprehend. Gusto niyang mainis sa babae dahil parang pinaglalaruan siya nito. Pero kung nagsasalita ito sa lengwaheng hindi niya maintindihan at kakaiba ang itsura nito, nasaan nga ba talaga siya?

Saka niya pinag-aralan ang klase ng pananamit nito. She was wearing a brown pants and a leather brown boots. Kulay berde naman ang damit nitong hapit sa katawan na kinulang yata sa tela dahil nakalabas ang pusod. And wait, she was holding a bow with a bunch of arrows on the quiver on her back!

Lalo lang siyang naguluhan sa nakikita. Gusto niyang bumangon pero nakapagtatakang hindi niya magawa. Parang may mabigat na bagay na nakadagan sa kanya.

Damn! Am I paralyzed? Lihim siyang napalunok. Ngayong nagising siya sa harap ng wirdong babaeng banyagang ito na hindi niya alam kung saang planeta nanggaling. Siguradong hindi siya namatay sa nangyaring aksidente. Ngayong buhay siya, nasaan si Elida?

Nanlaki ang mata niya nang maalala ang kapatid. Siguradong nandito lang din ito. Pero kahit saan siya tumingin, hindi niya nakita ang nakakatandang kapatid.

“Where is Elida?” muling tanong niya sa babae.

She giggled again. Tila wala itong planong sagutin ang tanong niya. Muli siya nitong tiningnan mula ulo hanggang paa na at mariin itong napailing. Nakita niyang ipinitik nito ang daliri at parang may kung anong puwersang umalis sa loob ng kanyang katawan. Naramdaman niya ang biglang gumaan ang kanyang pakiramdam.

Muli ay narinig niya ang kakaibang salitang namutawi sa bibig nito. Sana ay pinalalaruan lang siya ng imahinasyon nang makita niyang bigla itong naglaho sa paningin niya bago pa man niya naramdaman ang pagbigat ng talukap ng kanyang mata.

MULING iminulat ni Eleand ang mata at tumambad sa kanya ang isang maliit na silid na puno ng mga tuyong dahoon at mahalimuyak na amoy ng bulaklak.

Nakahiga siya sa papag . Halos nanlalabo pa ang mata niya nang madako ang paningin niya sa isang bulto ng lalaking nakamasid sa kanya.

“Who are you?” Kunot-noong tanong niya. Sinikap niyang bumangon at naupo sa higaan. Kinusot din niya ang mata para siguruhing hindi siya dinadaya ng paningin nang muling tingnan niya ang lalaking nakamasid sa kanya.

Nakatayo ito sa may hamba ng pinto at nakahalukipkip. Kakaiba ang pananamit at itsura ng lalaki. Wala itong damit pang-itaas at punit-punit ang suot nitong itim na pantalon. Wala itong suot na sapin sa paa pero may nakasabit na espada sa likuran nito.

Nananaginip na naman ba siya? Because when he took a closer to look, he noticed his distinct eyes, teal on his right and green on his left—his ears were pointed!

Bago pa man siya makapa-react at pumasok ang isang magandang babaeng nababalot ng luntiang liwanag. And by the mercy of heavens, she had wings!

“What the fuck?!” Napaatras siya sa nakita kasabay ng panlalaki ng kanyang mata. Parang gusto niyang himatayin. Mukhang pinaglalaruan na naman siya ng sariling imahinasyon. Hindi kaya naalog nang malakas ang utak niya sa aksidente? Dahil kung anu-ano na ang nakikita niya. O baka naman ay patay na talaga siya at ngayon ay nasa langit na. Maybe those creatures were angels, and they were about to condemn him for his sins.

This is crazy. Nababaliw na nga talaga siya! Binalot ng takot ang katawan niya nang muli niyang tingnan ang dalawang kakaibang nilalang na nagtatawanan.

“Swasah...” Nakangiting wika ng babaeng may pakpak. It was like butterfly wings, yellow and green accented with black edges.

“What are you talking about? Nasaan ako?” Muli ay napaatras siya lalo na nang humakbang papalapit sa kanya ang babae. Ilang ulit pa siyang napalunok para labanan ang matinding takot na nararamdaman. Were they going to eat him? Huwag naman sana.

“Maligayang pagdating,” ngumiti ang magandang mukha ng babae. Sa isang iglap ay biglang naglaho ang pakpak at liwanag na bumabalot sa katawan nito nang makalapit sa kanya. Anong klaseng nilalang ba ang mga ito? God help him!

“You’re talking my language. Where the hell am I? And who are you?” Lalong lumakas ang kanyang kaba. Halos sasabog na ang utak niya sa matinding pag-iisip kung saang lupalop siya ng mundo napadpad.

He clenched his fists, hard. Kung sakaling sasaktan siya ng mga ito, lalaban siya. They could not bring him down without a fight. Marami siyang alam sa martial arts kaya maipagtatanggol niya ang sarili kahit paano.

Hindi siya sinagot ng babae pero ngumiti ito. “Siguradong nagugutom ka na dahil sa mahabang paglalakbay. Padadalhan kita ng pagkain dito sa silid mo, pati damit. Hindi ka puwedeng humarap kay Aserah sa ganyang ayos.”

Nahilot niya ang sentido. He was definitely dreaming! Pasimple niyang kinurot ang sarili para magising siya sa kung anong bangungot na kinaroroonan niya. But surprisingly, he felt the pain of his pinch. Totoo ang mga nangyayari at nasisiraan na siya ng bait!

“Please, where the hell am I?” kailangan niyang panghawakan ang ilang hibla ng kanyang katinuan.

Lumapit sa kanila ang lalaking nakatayo sa may pintuan. “Nandito ka sa Erganiv.”

“Erga—what?”

Binalingan ng lalaki ang babaeng kasama nito. “Ipaubaya mo na kay Winzi ang mortal na ‘yan.” He looked bored. Parang malapit nang mawalan nang pasensya ang paraan nang pagtingin nito sa kanya.

“But he looks wasted. He needed to suit himself more decent at least.” Natatawang wika ng babae na sinabayan ng marahang pag-iling.

“You can talk in English as well?” Nanlalaki ang matang bulalas ni Eleand. Sa hitsura ng dalawa niyang kasama, sigurado siyang hindi ito katulad niya. Their ears were pointed, and their looks were ethereal—heavenly but dangerous.

“We can talk thousands of languages.” Nakangiting sagot ng babae, “Ako nga pala si Nahil. At siya naman si Ahldrin. Kami ang nagdala sa’yo dito sa bahay kubong ito. Natagpuan ka namin sa madilim na gubat ng Noyuh, sa pagitan ng Rehiyon ng Tag-init at Taglagas.”

Not again. Hindi niya maintindihan ang mga sinasabi nito kahit anong pilit niya. Saka lang niya pinag-aralan ang ayos niya. Punit-punit ang kanyang itim na leather jacket at iisang sapatos na lang ang suot niya. Pero nakapagtatakang wala siyang kahit anong gasgas sa katawan.

“I don’t understand. The last time I remember, we had a vehicular accident. Nahulog sa bangin ang sasakyang minamaneho ko. Paano nangyaring wala man lang akong nakuhang galos sa katawan? I was with my sister. Bakit wala siya rito?”

Napalis ang ngiti sa labi ng babaeng nagpakilalang si Nahil. Nagbuntong-hininga ito at umiling. Tumingin ito kay Ahldrin bago siya binalingan.

“Nag-iisa ka lang sa gubat nang matagpuan ka namin.” Muli ay ngumiti ang babae.

“What is going on here? Paano ako napunta rito? Am I dead already? Kasi tingin ko sainyo hindi kayo mukhang tao.”

Ahldrin chuckled. “You’re wasting our time. Hindi ko alam kung ano ang nakita ni Aserah sa’yo. Humans are forbidden to enter Erganiv ten thousand years ago. So, why the hell are you here?”

He swallowed hard. “Please, I need to go home. Kailangan kong mahanap ang kapatid ko, I need to see my father too. He is dying!” pakiusap niya sa dalawa.

“I’m afraid that is impossible. Hindi ka—” Natigilan sa pagsasalita si Nahil dahil may biglang pumasok sa babae. Kulay puti ang mahabang buhok nito at nakasuot ng asul na roba. Napakaganda ng mukha nito, her skin was fair, and her eyes were silver. Mayroong marka ng crescent moon sa noo nito. Maliit lang ito pero mukhang mapanganib.