CHAPTER ONE

THIRD PERSON:

"Mama, napakasarap po talaga ng niluluto niyo, hindi ko po mapigilang humirit pa ng isa, pahingi pa po ako ng maruya." ang masiglang hirit ng bunso ni Maricar, na natutuwa. Sa pagkakataon na walang pasok ang kanyang mga anak sa araw na iyon, na nagbibigay sa kanila ng pagkakataon na magkaroon ng masayang pagsasama-sama at ang magluto ng maruya bilang bonding activity, na puno ng tamis at saya nilang mag iina kahit wala ang kanyang asawa at busy ito lagi sa trabaho kaya bibihira lang ito magkaroon ng rest day. Ngunit hindi ito naging hadlang para makaruon parin sila ng bonding tuwing weekend.

"Naku anak nakakarami kana pero wala ka pang bayad na kiss sa akin." natatawang biro niya naman dito at ang pag pisil niya sa pisnge nito na napahagikhik naman itosa ginawa niya.

"Utang muna po Mama kapag binigyan niyo na po ako tsaka last na po ito pagkatapos ko na pong kainin ito saka po kita ikikiss ng madami." sagot ng kanyang anak na may kasamang pilyo na tawa.

"Aba mukhang kondisyon pa ata iyan' oh sige ito na po para sa cute naming bunso."

"Mama kami din po pinge ulit." Wika naman ng panganay at ang dalawa niya pang anak na nakapila na din ang mga ito sa harapan niya, natatawang napapailing na lang ito habang nilalagyan ng maruya ang mga plato ng mga ito.

"Anong amoy iyan?!! Maricar"

"Naku' nanjan po si Tita Carol, Mama!!" wika naman ni Lyca

"Salubungin niyo na doon dali!!" utos niya sa mga ito.

Ngunit ang inakala niyang mag siunahan ang mga itong lalapit sa Tita Carol nila, nanatili lamang itong mga nakatayo sa tabi niya. At nagsisiksikan pa ang mga ito sa tabi ng kanila Ina. Na pinagtaka naman ni maricar bakit ganon ang mga kilos ng kanyang mga Anak. Na para bang natatakot ang mga ito.

"Maricar?!" tawag pa nito na mas lalo namang lumipat sa kanyang likod ang dalawa paslit.

"Ate Carol!" tugon naman niya ang pag hakbang niya sana upang salubungin ang kanyang hipag ngunit di siya makahakbang dahil sa biglang may kung anong bigat sa kanyang magkabilang hita. Pagtingin niya ay ang kanyang pangatlong anak na anim na taong gulang na si Jerald at sa kabilang hita niya naman ay ang bunsong limang taong gulang na si Jacob.

"Kanina pa ako tumatawag sayo dimo ba ako naririnig?!" halatang inis na wika ng hipag niya ng makalapit na ito sa kanila.

"Sensya na po ate' di po ako makalapit agad sayo, dahil tong mga makukulit eh mga nakakapit po sa akin," ang nakangiting wika naman ni Maricar habang kanyang mga mata ay nakatuon sa kanyang dalawang anak na mga nakapulupot sa may hita niya. Pagtingin niya sa kanyang sister-in-law, ay may matalim na tingin pala ito sa mga bata na mas lalong nagpapahigpit sa pagkakayakap sa hita ng kanilang ina.

Naisip na lang ni Maricar ay marahil tinatakot lamang ito ng Tita Carol nila, subalit sa kabila ng pagkakataon na iyon, nananatili pa rin ang pag-aalala sa kanyang puso dahil ramdam niya ang pagbilis ng mga pagtibok ng puso ng mga ito, na nagpapahiwatig ng kanilang kaba at pangangamba.

Hinimas himas na lamang niya ang likod ng dalawang paslit para kahit papaano ay maibsan ang takot ng mga ito.

"Mag hi kayo at magmano sa Tita Carol niyo mga anak." Utos naman niya sa mga ito.

"Hi po Tita Carol" mahinang wika naman ng pangatlo niya anak na si Jerald at naiilang pa itong lumapit sa tita niya upang magmano. Ang kanyang mga mata'y puno ng pag-aalinlangan, na para bang natatakot na maging malapit sa mataray na anyo ng kanilang tita. Inalalayan na lang ito ni Maricar at sumunod na din ang tatlo niya pang anak.

Ngunit imbes na batiin din ang mga ito ng Tita Carol nila umikot lamang ang mga mata nitong umiwas ng tingin sa kanila pagtapos ng pagmamano nila.

"Ano ba iyan Maricar hindi mo ba kayang turuan ng magandang asal ang mga anak mo?!! Simpleng pag mano lang sa akin di pa magawa!" Galit na turan naman nito

"Sensya na po ate baka po kasi nahihiya lamang po at bihira lang po kayong bumisita dito." paliwanag ni Maricar, na nagtatangka ring pumalma sa sitwasyon. At may halong pag-aalala sa tono ng kanyang boses na nagsasalamin ng kanyang pangamba na baka nasaktan o naiinis ang kanyang tita sa reaksyon ng kanyang mga anak.

Ngunit ng makita niya ang mga anak niya ang mga tanging mga nakayuko lamang ito.

"Umuwi ba si Nathan kagabi?" bag iiba ng topic ni Carol

"Opo teh, nga po pala may pinapabigay po pala para sa birthday ni Mama Emelia."

"Akin na! Ayon nga din ang pinunta ko dito."

"Kukunin ko lang po sandali."

Pumanhik naman ito sa may sala at umupo. Habang si Maricar naman ay tumungo ng kwarto.

"Tita Carol gusto niyo po ba ng maruya?" rinig naman niyang tanong ng kanyang panganay na anak na si Eunice sa Tita nito, napa nginiti naman siya dahil kahit papano ay nakaya na ng mga ito na kausapin ang Tita Carol nila.

"Ayoko niyan!!" Mabilis na tanggi naman nito

"Ano po gusto niyo tita Carol?" tanong naman ni Lyca

"Wala' Maricar bilisan mo naman may lakad pa ako!!"

"Opo! Najan na ate Carol!" Pag mamadali naman ni Maricar nang makuha na ang sobre na naglalaman ng pera.

"Pinapasabi din ni Mama na kaylangan agahan mo daw umuwi para makapag luto ka na agad ng ibang handa dahil meron maaagang dadating na bisita si Mama." Wika naman nito habang nilalagay sa kanyang bag ang sobreng binigay ni Maricar. Di maiwasan ni Maricar na mapansin ang bag ni Carol na maganda at halatang mamahalin ito. "Ang ganda ng bag niya" tanging nasambit nito sa kanyang sa isipan niya habang ang kanyang mga mata ay nakatutok sa bag Carol.

.

"Maricar?!" tawag nito sa kanya na nagpabalik ulirat sa kanya.

"Po?! Akala ko po kukuha kayo ng magluluto, iyon po kasi sinabi ni Nathan tsaka-

"Nagbago na ang isip ni Mama ikaw na lang ang magluluto tutulungan ka naman din ni Aling Martha."

"Si-sige po."

Tumingin pa ito sa kanyang relo "Sige, alis na ako. Pasabi sa kapatid ko na salamat kamo sa ambag na binigay niya."

"Sige po Ate Carol."

Hinatid niya pa ito hanggang sa kanilang gate. At pag balik niya naman sa loob ay nanatiling parin mga nakatayo ang mga ito halatang inaatay siyang sa pagpasok, at natawa naman siya bigla ng mapansin niyang mga naka pamaywang pa nga ang mga ito.

"At para saan naman po iyan at lahat kayo ay nakapameywang pa." Natatawang tanong naman niya sa mga ito at ginaya niya din ang mga ito.

"Mama bakit di po kayo marunong tumanggi?" Tanong naman ng panganay ng Anak na si Eunice

"Sa?" kunwari di niya alam ang pinapahiwatig nito

"Na kayo mag aasikaso sa pagluluto sa birthday ni Mama Lah, pagod na nga po kayo sa pag aalaga sa amin."

Napangiti naman siya dahil naramdaman niyang concern din talaga ang kanyang mga anak pagdating sa kanya.

"Anak' okay lang iyon tsaka isang araw lang naman po iyon."

"Pero lagi na lang po kayo ang pinag luluto nila... akala ko po ba kukuha na sila ng taga luto kaya po nag bigay ng pera si Papa?" Wika naman ni Eunice

Ngunit nanatili lamang ang mga itong nakatitig sa kanya, ngumiti na lang siya niyakap ang bunsong anak niya.

"Hali nga kayo dito hug niyo nga po ako." wika niya at nag silapitan naman ang mga ito at mahigpit na yakap ang ginawad ng mga ito sa kanilang pinakamamahal na ina.

Habang mahigpit ang yakap ng mga anak ni Maricar, naramdaman niya ang init ng pagmamahal at suporta mula sa kanila. Bagama't napapagod siya sa mga responsibilidad bilang ina at sa pag-aasikaso ng pamilya, ang mga ganitong sandali ay nagpapalakas sa kanya.

"Mama, hindi po ba kayo napapagod?" tanong ni Lyca, na nakayakap pa rin sa kanyang ina.

"Napapagod din anak, pero ang importante ay masaya tayong lahat," sagot ni Maricar habang hinahaplos ang buhok ng anak.

"Ayaw ko pong makita kayong pagod, Mama. Gusto ko pong tumulong sa inyo," wika ni Eunice, na talagang nakikita ang dedikasyon ng ina sa pamilya.

"Tutulungan po kita, Mama," sabat ni Jerald, na pilit nagpapalakas ng loob kahit bata pa.

"Naku ang mga baby ko... okay lang sa akin na huwag kayong malikot doon. At kayo ate Eunice at ate Lyca bantayan niyo lang itong dalawang baby boy natin okay?"

"Oo po, Mama!" sabay-sabay na sagot ng mga ito.

"Tara na't kumain ulit ng maruya, mga anak," yaya niya sa mga ito.

"Yehey! Maruya ulit!" sigaw ng mga bata habang masiglang nagtakbuhan pabalik sa kusina.

Habang pinagmamasdan ang saya sa mga mukha ng kanyang mga anak, naramdaman ni Maricar ang pag-agos ng saya at pasasalamat sa kanyang puso. Sa simpleng pagsasama-sama at sa mga maliliit na sandali ng pagmamahalan, natutunan niya na ang tunay na kaligayahan ay hindi sa materyal na bagay kundi sa presensya at pagmamahal ng pamilya.