Nobela ni Lanny Rodriguez

THIRD PERSON:Pagpasok pa lang ni Maricar sa bahay, agad siyang natigilan. Nanlaki ang kanyang mga mata sa mga gamit na nakasalansan sa tabi ng sofa—mga kahon, dalawang maleta, at isang backpack.“Lisa?!” tawag niya sa kaibigan, lumapit habang nakakunot ang noo. “Pinapaalis mo na ba kami?” pabirong tanong niya, pilit ikinukubli ang kaba.Mula sa kusina ay lumabas si Lisa, hawak ang isang plato ng mainit-init at bagong lutong cookies“Gaga! Sa mga anak mo 'yan!” sagot ni Lisa, sabay irap at tawa.“Hah?!” napakunot ang noo ni Maricar.Biglang bumungad mula sa likod ng pinto sina Eunice at Lyca, parehong nakatakip pa ang mga mata, bago sabay-sabay na sumigaw—“Surprise, Mama!!!”“Mga anak, anong—”“Pumayag na po si Papa na dito na kami sa inyo, Mama!” sabay na sabi ng magkapatid, halos hindi mapakali sa tuwa.Hindi na napigilan ni Maricar ang mapaiyak. Mabilis niyang niyakap sina Eunice at Lyca, mahigpit, parang ayaw na niya silang bitiwan.“Hay naku! Buti naman at natauhan din iyang ex-

THIRD PERSON:“Ma’am Maricar?”Nagmadaling lumapit si Bianca, hawak ang clipboard at cellphone, halatang hindi mapakali habang sinusundan si Maricar na papalabas na ng building.Agad namang huminto si Maricar sa gitna ng hallway at bahagyang lumingon sa sekretarya.“Mamaya na po kayo lumabas, Ma’am,” mariing babala ni Bianca, habol ang hininga.Napakunot ang noo ni Maricar napatingin sa kanya.“Marami pong reporter sa labas—nag-aabang po sila sa inyo.”Bahagyang ngumiti si Maricar. “Di mo pa rin ba alam, Bianca?” mahina ngunit banayad ang kanyang sagot. “Sanay na ako sa ganyan.”"Po?"“Ilang oras na silang nandoon?”tanong niya pagkatapos, habang inilalapat ang tingin sa pintuan sa dulo ng hallway“Mga... five hours na po, Ma’am,” sagot ni Bianca, bahagyang napapikit—tila naaawa.“Limang oras?...” ulit ni Maricar,. Tila binibilang sa isipan ang bigat ng panahong iyon.“Opo, Ma’am… talaga pong naghintay sila riyan hanggang matapos ang Annual General Meeting natin.”Tahimik si Maricar sa

THIRD Person:Umigkas si Ericka mula sa pagkakaupo at galit na lumapit kay Maricar, parang sasabog anumang oras.Dalawang alalay ni Maricar ang agad na sumalubong at humarang sa kanya, pero hindi iyon naging sapat para pigilan ang galit na lumiliyab sa kanyang mga mata.Hindi niya alintana ang mga nakapaligid—wala siyang pakialam sa dignidad, sa pormalidad, o sa kung sino pa ang nanonood.Sa paningin niya, iisa lang ang may sala sa lahat ng nangyayari—si Maricar."Ang kapal naman talaga ng mukha mo, Maricar!" sigaw ni Ericka, halos maiyak sa galit habang nakaturo sa babae. "Pati ba naman 'to, inaangkin mo rin?!"Napangisi si Maricar saka humakbang siya palapit kay Ericka, mabagal ngunit tiyak, tila ba bawat yabag ay sinadyang ipaalala kung sino na siya ngayon.Ang tingin niya'y diretso, malamig, at walang bahid ng takot."Bakit, Ericka?" aniya, halos pabulong ngunit mariin. "Hindi mo matanggap na may taong piniling ayusin ang lahat ng sinira n’yo?"Di makapagsalita si Ericka."Sila an

THIRD PERSON:“Nandito na tayo…” mahinang sabi ni Alejandro habang nakatingin sa labas.Ngunit walang sagot. Kaya lumingon siya kay Maricar—nakasandal na ito sa bintana, bahagyang nakapikit, payapang natutulog habang nakayakap sa sarili, naka-krus ang mga braso na tila nagkukubli ng pagod.Ngumiti si Alejandro—‘yung ngiti ng isang taong masayang makita ang taong mahal niya na sa wakas ay nakakatikim ng kahit kaunting pahinga.Marahan niyang hininaan ang volume ng radyo, halos walang tunog na naiwan kundi ang ambon na marahang kumakatok sa bubong ng sasakyan.Hinubad niya ang suot niyang coat, saka dahan-dahang isinapin sa balikat ni Maricar. Saglit siyang napahinto, tinitigan ang maamong mukha nito. Ang luntiang ilaw mula sa poste sa labas ay lumalaro sa mga pilik-mata nito. Sa katahimikan ng sandali, para silang nasa sariling mundo.“Ang dami mong pinagdaanan, no?” bulong ni Alejandro, halos hindi marinig. “Pero nandito ka pa rin. Nagpapakatatag.”Saglit siyang tumigil, parang iniiwa

THIRD PERSON:“Bakit pa kayo pumunta ro’n, Ma?!” mariing tanong ni Nathan habang paulit-ulit na hinahagod ang buhok sa tindi ng inis. Halata sa kanyang mukha ang pagkalito, pagkabigla, at lalong higit ang pagkadismaya. Hindi niya alam kung alin sa mga nararamdaman niya ang uunahin.“Aba’y bakit? Bawal na ba kaming lumapit at pumunta sa kanya, ha? Porke’t mayaman na siya?!”Mataray ang tono ni Ginang Emelia, taas-noong nakatingin sa anak na para bang siya pa ang may karapatang magalit. Sa kanyang mga mata, hindi siya kailanman nagkamali.“Hindi naman sa gano’n!” malalim ang buntong-hiningang pinakawalan ni Nathan habang pilit kinakalma ang sarili, bagamat halata sa kanyang pananalita ang bumubukal na galit.“Pero alam niyo namang mahigpit ang mga bantay ni Maricar ngayon. Baka kung mapaano pa kayong dalawa ro’n. Ayaw kong mapahiya tayo.”“Tssk! Kung hindi pa kami kikilos, kailan ka pa kikilos, ha?!” singhal ni Carol habang padabog na tumayo.“Kapag pumuti na ang uwak? Kapag tuluyan ka

Maricar POV:Tahimik kong pinagmamasdan ang kalakhang lungsod mula sa likod ng salaming bintana ng opisina.Sa kabila ng mga ilaw na kumikislap at sasakyang walang tigil sa pag-ikot, may malamig na katahimikan na bumabalot sa akin—hindi mula sa aircon, kundi mula sa damdaming matagal ko nang kinikimkim.Ito na ba talaga ang tinatawag nilang tagumpay?Narating ko na ang tuktok,Ngunit hanggang ngayon, parang nananaginip pa rin ako. Parang panaginip lang na nangyari ang lahat ng ito—na ako ito, na narito ako.Hindi ko kailanman pinangarap ang ganitong buhay—ang kapangyarihan, ang titulo, ang karangyaan.Ang gusto ko lang naman… ay maging isang mabuting asawa. Isang mabuting ina. Isang babaeng kayang mahalin at ipagmalaki. Isang babaeng sapat.Akala ko, kapag binigay ko ang lahat, mamahalin nila ako nang buo.Pero sa dulo, hindi pala sapat ang pagiging totoo kung ang sukatan ng pagmamahal ay pera at pangalan.Ngunit sa gitna ng lahat ng ito, nagpapasalamat ako.Sa mga taong naniwala sa a

Marco PoV: "Diba...ang gandang pag masdan ang pag lubog ng araw." Nanghihinang sambit ng mahal ko at sa tuno nitong nahihirapan na magsalita. Ako na walang kapaguran mga luhang dumadaloy sa mga mata ko. Nakaupo kami ngayon sa buhanginan habang siya ay nakasandal sa balikat ko, habang ang isa ko braso naka pulupot sa beywang niya, at taimtim naman pinapanood naming dalawa ang pag lubog ng araw. Ito na.... Ito na ang huling.. huling hiling niyang makita ang pag lubog ng araw. At ang huling araw, ang pinakamasakit sa masakit na mangyayari sa buhay ko. "Ang...ang gwapo kong crush... na crush... ko lang noon sa ...trabaho...asawa ko na... ngayon." tiningnan niya pa ang singsing na suot suot niya. "Sobrang saya ko.. dahil natupad din ang pangarap ko na.. ay hindi... tinupad mo ang pangarap ko na naka magandang white dress na ihahatid ako ng itay sa iyo at haharap sa altar,... naka wheelchair nga lang heheh." "Pangako....mo sa akin na aalagaan mo ang sarili mo ha,.

Leo PoV:"Anak lakasan mo lang ang loob mo." sabi naman ni Dad tumapik tapik pa sa balikat ko."Tiyak na ayaw ni Lexien na makita tayong nalulungkot, ma's lalong mahihirapan siya." ang MomYumakap na lamang ako dito."Kuya Leo palabas na sila okay na ba lahat? Kaka ready ka na?" tanong ni Princess, bahagya naman ako tumango.Ito na ang.. ito na ang araw ng kasal nila Lexien at Marco, matuturing mo na talaga na kasal dahil tunay na nag mamahalan na silang dalawa.Tulad ng pinangako ko sa kaniya ako ang kakanta sa kasal nilang dalawa ni Marco, at iyon talaga ang tanging hiling niya sa akin. Ito na din ang tanging regalo ko sa kanya, sa kanilang dalawa ni Marco.Suminyas na din si Carla kung ready na kami, bahagyang tumango naman ako.Biglang pag tapik naman sa balikat ko ni Marco. Kita ko dito na nangingilid na din ang mga luha nito. Pilit na ngumiti ito tumango na lamang ako dito.At suminyas naman ako sa mga kasamahan ko.Ang hiniling niyang kanta ay,"Beautiful in White" by;WESTLIFE

Marco PoV:Habang taimtim kong tinititigan ang mahal ko na mahimbing na natutulog. Sobrang putla na nito.Biglang pumasok sa isipan ko lahat lahat ng mga nagawa kong kademonyohan sa kaniya. Nung unang una na kinupronta ko ito sa office niya. Kung paano siya matakot sa akin noon."Where is Mom?!!""N-naka uwi na po siya Sir""Tsssk!! So' You are Lexien Mendez?!!""So' Ikaw nga yong tinutukoy niya' you know what, diko alam kong anong pinakain mo sa mommy ko at nagkaganoon iyon""S-sir a-ano pong ibig niyong sabihin?"AaHh!""S-sir M-marco masakit po""Look! im warning you! hindi lang ganito ang gagawin ko sayo kapag sumunod ka sa gusto ni Mommy' kaya wag niyo ng ituloy pa ang balak niyong dalawa, kapag pumayag ka sa gusto niyang mangyari, I will make sure your life will be miserable""Understood!!""Stupid... Nerd!!.... "Kung paano ko siya paulit ulit tawagin nerd... Stupid!!"Nerd.. Malandi ka!!!...""Sinisigurado kong maging empyero ang buhay mo kapag nagsama na tayo!! Tandaan mo iya

Lexien PoV:Nagising na naman ako sa ingay ng kapatid ko. Dahan dahan akong bumangon, naka yakap pa ang mahal kong asawa sa akin, may kung anong ngiti naman kumawala sa labi ko pinag masdan ko pa ito at marahan kung hinaplos ang pisnge niya, napansin ko din ang eyebag nito.Halata din dito na walang maayos na tulog. Nararamdaman ko naman nangingilid na naman ang mga luha ko, nang biglang maalala ko naman ang mga araw na masasayang magkasama kaming dalawa, ngunit ngayon ay para bang nawawala na ang dating saya sa kanyang mga mata napalitan na ng lungkot.Sa tuwing matatanaw ko ang kanyang mga pagod na mata, hindi ko maiwasang maramdaman ang sakit at lungkot sa aking puso."I'm sorry asawa ko, masyado na bang.... masyado na ba akong nagpapahirap sayo... nahihirapan na din akong makita kayong ganyan ng dahil sa akin.". sambit ng isipan ko. Nag siunahan na naman ang mga luha kong mag sibaba."Bawal nga ang ate ko diyan ayaw mong maniwala eh!!""Tatawagan ko nga si Tito Harold kapag pwede

Lexien PoV:Mabilis na mga araw ang lumipas ang bilis din ng pag bagsak ng katawan ko. Putlang putla, maraming buhok na nalalagas lagi na din akong sinusumpong ng pagsasakit ng ulo ko at pagsusuka ng dugo.Nanatili lang ako dito sa bahay treatment iwan ko kung ano pang treatment o paggagamot ang ginagawa sa akin ni Doc. Harold pinupuntahan na lamang nila ako dito sa bahay.Pumayag din ang itay na mag sama na kami ni Marco. Pati din ang itay nanatili din sa tabi ko. Dahil nga sa kalagayan ko, si Princess naman, siya na ang pumalit sa akin sa pamamahala sa ibang company ni Don Mariano.Si Leo naman walang sawa parin na dumadalaw sa akin, nag seselos naman yung isa, tanggap na din ni Marco ang pagkakaibigan namin dalawa ni Leo ngunit di niya parin talaga kayang maiwasan ang magselos. Ang sweet parin kasi ni Leo.Si Carla naman dahil dito na din sila nanirahan ni Eros, sa kaniya ko na pinamahala ang Bake Shop ko, siya at si Maxien."Babe sige na gupitin mo na ang buhok ko." naka ngiting u

Lexien PoV:Napakunot noo ako ng may makita akong isang batang babae sa di kalayuan ko, na naka upo lamang ito sa swing'an.Nilapitan ko ito, ang akala ko si Maxien hindi pala, nung tumingin na ito sa akin. Ngumiti ako dito."Hello' Ang cute cute mo naman." sabi ko naman dito na halos di ata nag kakalayo ang edad nito kay Maxien.Ngumiti naman ito sa akin"Wala ka bang kasama? Nasan ang mommy mo ba't nag iisa ka lang dito?"Di naman ito umimik, lumingat ulit ako sa paligid namin para hanapin ang kasama niya. Ngunit biglang naging kulay puti ang paligid namin. At mukhang nasa loob lang kami ng isang kwartong na nakapalibot sa amin lahat ay kulay puting pader lamang."A-anong-" napa tingin ulit ako sa bata, ngunit biglang nawala na ito sa harapan ko.'Alam ko na ito''Nanaginip na naman ako' Pangatlong beses na itong nanaginip akong isang batang babae ngunit ngayon malaki na. Hindi kaya baby ni Carla na iyon na si Angle.'Sinusundo na ata ako'"Angle asan ka na? sinusundo mo na ba ako?"