Nobela ni Lanny Rodriguez

SEBASTIAN POV:Tahimik ang paligid.Tanging ang alon ng dagat at mahinang tunog ng makina ng yate ang maririnig habang nakatayo ako sa deck, hawak ang isang baso ng alak. Malamig ito at mapait sa lalamunan—tulad ng kalituhan sa dibdib ko.Mula rito, tanaw na tanaw ko ang mansion.Tahimik. Kalmado. Parang si Isabella—ang hitsura ay parang tubig na walang alon, pero sa ilalim ay may unos.Si Isabella.Natutulog pa siya. Hindi niya alam na umalis ako. Hindi ko pinaalam sa kanya na aalis din ako. At alam ko rin—na kapag nagising siya, lalakad na siya palayo.Palayo sa akin.Palayo sa lahat ng ito.Palayo sa mundong ayaw niya ngunit parte na ng dugo niya.Napabuntong-hininga ako. Nilasap ko ang pait ng alak habang pilit kong binabalanse ang dalawang magkaibang mundo na hinahatak ako sa magkasalungat na direksyon.“Alin ba talaga ang dapat kong unahin?” bulong ng isipan ko."Tama nga ang sinabi ko noon, hijo—magiging isang malaking harang sa’yo ang babaeng ‘yon.”Napalingon ako nang marinig

⚠️ ⚠️ Warning: May kasunod na initan.Bawal sa inosente.Basahin nang may sariling pananagutan. 😈🔥ISABELLA’S POV:Shit... namiss ko ‘to. Namiss ko ang init ng katawan niya. Ilang araw pa lang lumilipas simula nung na angkin niya ako, ba' ganito na nararamdaman ko nananabik ang katawan kong marmdaman ulit ito.Ramdam kong umepekto ang panunukso ko. Kita ko sa mata ni Sebastian—hindi na siya kasing tikas kanina. May bahid ng pagnanasa, ng panggigigil, ng kagustuhang hindi na maikakaila.“Damn it, Bella…” he muttered, his eyes darkening with heat. “You really wanna play with fire right now?”Ngunit lalo lang akong nalibang sa pagdikit sa kanya. Hindi ako umiwas. Tiningnan ko siya—mapang-akit, mapanukso, puno ng gutom. Isa-isang tinanggal ang butones ng suot niyang polo, dahan-dahan, parang sinasadya ko ang bawat ingay ng pagkakalas ng tela.Hanggang sa tumambad sa harap ko ang mga tattoo niya sa dibdibMuli kong hinaplos iyon, dahan-dahan. Tila humahalik ang daliri ko sa kanyang bala

THIRD PERSON:"Asan na ang boss mo?" malamig ngunit matalim ang tanong ni Isabella, habang nakatitig sa lalaking nakabantay sa hallway."Sa kanyang opisina po, Ma'am Isabella," sagot nito agad, bahagyang yumuko bilang paggalang.Humakbang na si Isabella, diretso at walang pag-aalinlangan, papunta sa opisina ni Sebastian. Ngunit mabilis siyang hinarang ng tauhan, bahagyang iniunat ang braso upang pigilan siya."Ma'am, meron po kasing ginagawa si Boss—importante po—"Isang matalim na tingin mula kay Isabella ang agad na nagpatahimik dito. Hindi man siya kasing laki o tikas ng katawan ng lalaki, ngunit ang presensyang taglay niya ay tila sapat na para mapasuko ito. Yumuko na lamang ang lalaki, animo'y sundalong nabigo sa misyon. Walang nagawa kundi magdistrungka sa gilid at pagbuksan siya ng pinto.Dumiretso si Isabella, at bumungad sa kanya ang tanawing hindi na siya ikinagulat—si Sebastian, nakasubsob sa dami ng papel sa mesa, seryoso at malalim ang iniisip. Ngunit hindi na siya nag-ak

THIRD PERSON:Hindi siya mapakali.Kanina pa siya nakaupo sa mahabang mesa ng pulong, kasama ang mga kapwa investors at arms suppliers, pero kahit anong pilit ay hindi niya maibalik ang focus sa usapan. Ang bawat detalye tungkol sa shipment, distribution, at bagong ruta ay lumalampas lang sa pandinig niya—dahil iisa lang ang laman ng isip niya:Isabella.Sa isla ba siya dapat manatili? Malayo iyon sa kaguluhan ng siyudad, mas tahimik, mas ligtas… pero alam niyang hindi habambuhay maikukulong si Isabella sa isang paraisong gawa ng kasalanan ng asawa nito.Paano kung matunton naman ng grupo ni Rocco ang isla habang wala siya?O ibabalik ba niya ito sa siyudad?Kung saan nandoon ang mga kaibigan nitong sina Riley at JanePero paano kung magkrus muli ang landas nila ni Ethan? Napapikit si Sebastian, mariing pinisil ang hawak niyang ballpen. Naririnig na niya sa loob ng ulo niya ang pangalan ng lalaking iyon. Ethan. Parang lason sa sistema niya. Parang multong handang bumalik para agawin

ISABELLA POV: Pagmulat ng mga mata ko, malamig na ang puwesto sa tabi ko. Wala na si Sebastian. Tahimik ang buong silid—tanging tibok ng puso ko ang naririnig ko, at ang mahinang ihip ng aircon na tila nanunuot sa balat kong basa pa ng pawis. Napailing ako nang mahina, at saka napakagat-labi. Hindi ko alam kung dahil ba sa hiya... o sa pagnanasa pa rin. Ginamit lang ba niya ako? O... ako ang nagpaubaya? Gumulong ako sa kama, tinititigan ang kisame habang hinihila ang manipis na kumot sa hubad kong katawan. Biglang bumalik sa isip ko ang bawat halik, ang bawat haplos, ang boses niyang paos habang bulong-bulong ang pangalan ko sa tenga ko. "You're mine tonight, Bella. Only mine." Napapikit ako, tinakpan ang mukha. Bakit ganito? Bakit ang katawan ko... parang nananabik pa rin sa kanya? At doon, hindi ko naiwasang maalala si Ethan. Ang asawa ko. Kung asawa ko pa ba siya... hindi ko na rin alam. Matagal na kaming hindi nagtatalik. Laging pagod, laging wala sa mood. Laging may dahi

⚠️ WARNING: This chapter contains mature content intended for readers 18 and above. Read at your own discretion.ISABELLA POV:“Kapag sinabi mong itigil ko ‘to… titigil ako.” bulong niya, habang ang hinlalaki niya ay banayad na humaplos sa gilid ng labi ko. Ramdam ko ang bahagyang panginginig sa kanyang kamay, pero mas malakas ang alon ng tensyon na sumisiksik sa pagitan naming dalawa.Hindi ko na kinaya.“Ohh! F*ck!! Stop teasing me!!” gigil at nauupos na sabing lumabas sa labi ko—hindi ko na alintana kung kanino galing ang boses na iyon. Parang hindi na ako 'yon. Parang ibang babae na ang humalili sa akin—isang babaeng hindi na takot... kundi sabik.At bago pa siya muling makapagsalita, ako na mismo ang kumabig sa batok niya at hinalikan siya—matapang, mapang-angkin, at sabik.Hindi siya nag-atubili.Gumanti siya ng halik na parang gutom na gutom. Like he’d been starving for so long, and now… he finally had permission to devour me.Our breaths crashing into each other, bodies moving

Marco's POV:"Isn't it… beautiful? Watching the sunset like this…" she whispered weakly, her voice shaking as if every word weighed heavily on her fragile body.Tears streamed endlessly down my face—silent, unstoppable.We were sitting on the sand, her head resting gently on my shoulder, and my arm wrapped securely around her waist. Together, we quietly watched the sun slowly disappear beyond the horizon.This was it.Her final wish… to see the sunset one last time. And today… today was the last day— the most painful day of my life."My handsome crush… the one I used to secretly admire at work… is now my husband," she said with a faint smile, eyes glancing down at the wedding ring on her finger."I'm so happy… because my dream came true. No… you made it come true. I wore a beautiful white dress… and Itay walked me down the aisle to you… even if I was in a wheelchair, heheh.""Promise me… promise you'll take care of yourself, okay? I don’t want you to be sad… because if you're sad, I'

Leo’s POV:“Son, be strong,” Dad said, patting my shoulder gently.“I’m sure Lexien wouldn’t want to see us looking so sad. It’ll only make things harder for her,” Mom added softly.I just nodded and hugged her tightly.“Brother Leo, they’re about to come out. Is everything ready? Are you ready?” Princess asked. I gave her a small nod.This is it… this is the day of Lexien and Marco’s wedding. And yes, it can truly be called a wedding now—because they genuinely love each other.Just as I promised her, I will sing at their wedding—hers and Marco’s. It’s the only thing she asked of me. And it’s the only gift I can give to her… to them both.Carla gave me the signal that everything was set. I nodded faintly in response.Then I felt a light tap on my shoulder—it was Marco. I turned to see him, his eyes already brimming with tears. He tried to smile, and I simply gave him a small nod.I signaled to my bandmates.The song she chose was:“Beautiful in White” by Westlife.The violins began to

Marco's POV:As I silently watched the love of my life sleeping peacefully, I couldn’t help but notice how pale she had become.Suddenly, every single terrible thing I had done to her came rushing back into my mind. That very first moment I confronted her in her office—how terrified she was of me back then.“Where is Mom?!”“S-she already went home, Sir.”“Tssk!! So, you’re Lexien Mendez?!”“So, you’re the one she keeps talking about. You know what? I have no idea what you fed my mother to make her act that way.”“S-sir, w-what do you mean?”“AaHh!!”“S-Sir Marco… that hurts…”“Look! I’m warning you! What I did now is nothing compared to what I’ll do if you go along with my mom’s plans. So don’t even think about it. If you agree to whatever she wants, I swear I will make your life a living hell.”“Understood?!”“Stupid… Nerd!!…”I kept calling her names over and over again…“Nerd… Flirt!!…”“I’ll make sure your life turns into hell once we start living together!! Remember that!!”I re

Lexien's POV:I woke up again to the noise made by my younger brother. I slowly sat up—my beloved husband still had his arms wrapped around me. A soft smile curved on my lips as I looked at him and gently caressed his cheek. I noticed the dark circles under his eyes.He clearly hadn’t been sleeping well.I could already feel tears welling up again. I couldn’t help but remember the joyful days we used to share. But now… it’s as if the happiness had slowly faded from his eyes—replaced by exhaustion and sorrow.Every time I see those tired eyes, a sharp ache stabs at my heart.“I’m sorry, my love. Have I… have I become too much of a burden to you? It’s so hard to see you this way—because of me.” I thought silently, as tears began falling once more.“I told you Ate isn’t allowed to be there, but you wouldn’t listen!”“I’m calling Uncle Harold if he’s available—you're so dead!”I quickly wiped away my tears, gently unwrapped his arms from me, and got up. Maxien was no longer beside us—prob

Lexien’s PoV:The days passed quickly… and so did the deterioration of my body. I’d grown extremely pale, my hair kept falling out in clumps, and I was constantly plagued by headaches and vomiting blood.I stayed home for my treatment—I don’t even know what kind of treatment Doc Harold was giving me anymore. He and his team just visited me regularly at home.Dad finally agreed to let Marco and me live together. He even stayed close by to help care for me. Because of my condition, Princess took over some of the responsibilities in Don Mariano’s company that were once mine.Leo never got tired of visiting me. Marco, on the other hand—well, he still got jealous. Even though he’d accepted my friendship with Leo, he couldn’t fully stop himself from feeling insecure. After all, Leo was still incredibly sweet.As for Carla, now that she and Eros had decided to live here permanently, I entrusted my bake shop to her and Maxien.“Babe, come on… cut my hair now,” I said with a smile, giving my h

Lexien’s PoV:I frowned when I saw a little girl in the distance, sitting alone on the swing.I walked toward her. At first, I thought it was Maxien—but it wasn’t. When she finally looked at me, I smiled at her."Hello, you're so, so cute," I said, noticing she seemed to be around Maxien’s age.She smiled back at me."Aren’t you with anyone? Where’s your mommy? Why are you all alone here?"She didn’t answer. I looked around the area again, trying to find whoever was with her. But then, everything around us suddenly turned white. It felt like we were inside a room, surrounded by nothing but white walls."W-what the—" I turned back to look at the child, but she was gone.‘I know what this is.’‘I’m dreaming again.’This is the third time I’ve dreamt of a little girl—only now, she’s older. Could it be Carla’s baby… Angel?‘Is she coming for me?’"Angel, where are you? Are you coming to get me?" I shouted hoarsely, looking around the entire room. But Angel didn’t show up again."Lexien?!"

THIRD PERSON:“Maricar!” sigaw ng pamilyar na tinig habang papalapit sa direksyon niya. “Si Kathlyn oh! Ang sungit-sungit sa akin! Hindi naman siya ganyan sa'yo nung ikaw pa ‘yung nagmo-model sa kanya!”Parang batang nagsusumbong si Lisa, buhat ang bag habang halos mauna pa sa lahat sa paglapit kay Maricar. May dala itong halong inis at tawa sa mukha, parang naghahanap ng kakampi.Napailing si Maricar, saka ngumiti nang may halong tuwa. “Eh paano ba naman daw kasi, aba’y kayong dalawa ni Miguel, pasaway talaga,” sabay tingin kay Miguel na nakayuko lang at tila umiiwas ng tingin. “Sinabihan na ngang huwag lumalabas ng dis-oras ng gabi. Lalo na’t sikat na kayong dalawa. Dapat kayong maging ehemplo sa mga baguhan—hindi problema sa schedule ni Kathlyn.”“Saktong-sakto,” singit ni Kathlyn, lumapit habang naka-pamaywang, halatang hindi pa rin tapos ang inis. “Kung alam niyo lang kung ilang manager ang tinawagan ko kagabi kakahanap sa inyo. Akala ko na-kidnap na kayo!” na may pag amba pa ngan

THIRD PERSON:Kahit mabibigat ang mga paa, pinilit pa rin ni Maricar na humakbang papasok sa dating tahanan nila ni Nathan. Bawat yapak niya sa loob ng bahay ay tila may kasamang pasaning hindi makita—parang binabalikan ng bawat sulok ang mga alaala nilang mag-iina.Pagpasok pa lamang sa sala, agad na bumungad sa kanya ang katahimikang naglalaman ng mga alaala, masaya at masakit. Sa mga dingding, sa upuan, sa lamesa, lahat may kwento, lahat may iniwang damdamin.Napahinto siya sa tapat ng sofa kung saan madalas silang magkasama ng mga bata. Doon na rin niya naramdaman ang mabigat na kirot sa kanyang dibdib. Parang hinaplos ng nakaraan ang puso niya, marahan pero masakit. Isa-isang nagsulputan ang alaala ng mga sigawan, tampuhan, at matatalim na salitang binitiwan ni Nathan. Paano siya minamaliit. Paano siya pinapalampas. Paano siya hindi pinapakinggan.Napapikit siya. Napakapit sa dibdib. Ramdam niya ang pagkuyom ng damdamin, parang sinasakal ng mga alaala.Pero sa gitna ng sakit, lum

THIRD PERSON:Sa bawat channel ng balita, sa radyo, sa social media, iisa ang laman ng ulat.Karumal-dumal na Trahedya sa Selebrasyon ng Valdez Corporation:Isang di-malilimutang trahedya ang sumira sa dapat sana’y matagumpay na selebrasyon ng Valdez Corporation, kung saan opisyal na ipinakilala si Maricar Valdez bilang bagong CEO. Sa harap ng daan-daang bisita, media, at mga personalidad sa negosyo, naganap ang isang insidente ng karahasan na ikinagimbal ng lahat.Binawian ng buhay si Nathan Villanueva, matapos nitong harangin ang bala na dapat sana’y para kay Maricar. Ang bumaril, si Ericka, ang naging kasintahan ni Nathan, ay lumusob sa okasyon habang may dalang baril at tila wala sa sarili.Ayon sa mga saksi, puno ng galit at panibugho ang kilos ni Ericka. Itinutok nito ang baril kay Maricar habang sumisigaw ng mga akusasyon at hinanakit. Ngunit bago pa man niya maiputok ang baril, mabilis na sumugod si Nathan at ginamit ang sariling katawan upang harangin ang bala—isang kabayanih

⚠️ Trigger Warning: This chapter contains themes of grief, emotional trauma, and implied violence. Reader discretion is advised.THIRD PERSON:Ang bawat hakbang niya’y mabigat, tila sinasalubong ng galit ang bawat pulgada ng sahig. Ang bawat tingin niya’y naglalagablab, punô ng hinanakit, punô ng pagkawasak.Walang umimik. Lahat ay natigilan. Isa-isang napaatras ang mga tao. Ang dating masiglang selebrasyon ay biglang naglaho, napalitan ng malamig at nakakakilabot na tensyon.Si Maricar, nanatiling nakatayo—napako ang tingin kay Ericka, na ngayo’y unti-unting inaangat ang hawak na baril... direkta sa direksyon niya.Mabilis na gumalaw si Alejandro, pilit siyang haharangin, pero mas lalong itinutok ni Ericka ang baril, kasabay ng mas lalong nanlilisik na mga mata.“Sige, subukan n’yong kumilos—may babagsak sa inyo.” Matigas. Matinis. Puno ng galit at poot ang tinig ni Ericka. Para bang bawat salitang lumalabas sa bibig niya’y punô ng pangakong kapahamakan.Tila tumigil ang oras sa buon

⚠️ Trigger Warning: This chapter contains themes of grief, emotional trauma, and implied violence. Reader discretion is advised.THIRD PERSON:"Ang kapal ng mukha mo!!!" galit na sigaw ni Ericka habang nakatitig sa screen kung saan kitang-kita niya si Maricar—nakangiti, pinapalakpakan, kinikilala ng lahat bilang bagong CEO ng Valdez Corporation. Sa bawat flash ng camera at bawat palakpak ng mga bisita, tila ba unti-unting dinudurog ang kanyang dignidad.Nanginginig ang kanyang mga kamay sa sobrang galit. Ang dibdib niya’y kumakabog, punô ng poot, inggit, at pagkasuklam."Uupo ka lang d'yan na parang walang kasalanan? Na parang wala kang inagaw?!" sigaw niya muli, halos sumisigaw sa kawalan, habang naglalakad paikot ng sala, parang mababaliw sa damdaming kumukulo sa dibdib.Bigla, isang putok ng baril ang umalingawngaw.Napapitlag si Ericka, agad na napakapit sa dibdib habang mabilis na naghanap ng pinanggalingan ng tunog. Para siyang binuhusan ng malamig na tubig."Ayy!! Diyos ko po!!

THIRD PERSON:Matapos bilhin ni Don Sebastian ang kompanya ni Don Rafael, napagkasunduan ng mga board member na pag-isahin ito sa Valdez Corporation sa ilalim ng pamumuno ni Maricar Valdez.Ngunit bago pa man siya pormal na ipakilala bilang bagong CEO, mas pinili ni Maricar na unahin muna ang pagsasaayos ng lahat ng gusot sa kompanya ni Don Rafael. Isa-isa niyang hinarap ang mga problema, mula sa mga pending na kaso, pabaya sa sistema, hanggang sa mga empleyadong sapilitang tinanggal at hindi nabigyan ng tamang sahod. Sa kabila ng limitadong kapangyarihang hawak niya noon, tumulong si Maricar sa abot ng kanyang makakaya, personal niyang kinausap ang mga empleyado, nakipag-negosasyon sa mga supplier, at pinilit itama ang mga mali sa loob ng kumpanya.Ang lalim ng malasakit na iyon ang lalong nagbigay ng respeto at paghanga sa kanya ng mga board member, lalo na ng kanyang Lolo, si Don Sebastian. Ngunit higit sa lahat, tumatak sa kanilang isipan ang kundisyon na sinabi mismo ni Maricar b

Marco PoV: "Diba...ang gandang pag masdan ang pag lubog ng araw." Nanghihinang sambit ng mahal ko at sa tuno nitong nahihirapan na magsalita. Ako na walang kapaguran mga luhang dumadaloy sa mga mata ko. Nakaupo kami ngayon sa buhanginan habang siya ay nakasandal sa balikat ko, habang ang isa ko braso naka pulupot sa beywang niya, at taimtim naman pinapanood naming dalawa ang pag lubog ng araw. Ito na.... Ito na ang huling.. huling hiling niyang makita ang pag lubog ng araw. At ang huling araw, ang pinakamasakit sa masakit na mangyayari sa buhay ko. "Ang...ang gwapo kong crush... na crush... ko lang noon sa ...trabaho...asawa ko na... ngayon." tiningnan niya pa ang singsing na suot suot niya. "Sobrang saya ko.. dahil natupad din ang pangarap ko na.. ay hindi... tinupad mo ang pangarap ko na naka magandang white dress na ihahatid ako ng itay sa iyo at haharap sa altar,... naka wheelchair nga lang heheh." "Pangako....mo sa akin na aalagaan mo ang sarili mo ha,.

Leo PoV:"Anak lakasan mo lang ang loob mo." sabi naman ni Dad tumapik tapik pa sa balikat ko."Tiyak na ayaw ni Lexien na makita tayong nalulungkot, ma's lalong mahihirapan siya." ang MomYumakap na lamang ako dito."Kuya Leo palabas na sila okay na ba lahat? Kaka ready ka na?" tanong ni Princess, bahagya naman ako tumango.Ito na ang.. ito na ang araw ng kasal nila Lexien at Marco, matuturing mo na talaga na kasal dahil tunay na nag mamahalan na silang dalawa.Tulad ng pinangako ko sa kaniya ako ang kakanta sa kasal nilang dalawa ni Marco, at iyon talaga ang tanging hiling niya sa akin. Ito na din ang tanging regalo ko sa kanya, sa kanilang dalawa ni Marco.Suminyas na din si Carla kung ready na kami, bahagyang tumango naman ako.Biglang pag tapik naman sa balikat ko ni Marco. Kita ko dito na nangingilid na din ang mga luha nito. Pilit na ngumiti ito tumango na lamang ako dito.At suminyas naman ako sa mga kasamahan ko.Ang hiniling niyang kanta ay,"Beautiful in White" by;WESTLIFE

Marco PoV:Habang taimtim kong tinititigan ang mahal ko na mahimbing na natutulog. Sobrang putla na nito.Biglang pumasok sa isipan ko lahat lahat ng mga nagawa kong kademonyohan sa kaniya. Nung unang una na kinupronta ko ito sa office niya. Kung paano siya matakot sa akin noon."Where is Mom?!!""N-naka uwi na po siya Sir""Tsssk!! So' You are Lexien Mendez?!!""So' Ikaw nga yong tinutukoy niya' you know what, diko alam kong anong pinakain mo sa mommy ko at nagkaganoon iyon""S-sir a-ano pong ibig niyong sabihin?"AaHh!""S-sir M-marco masakit po""Look! im warning you! hindi lang ganito ang gagawin ko sayo kapag sumunod ka sa gusto ni Mommy' kaya wag niyo ng ituloy pa ang balak niyong dalawa, kapag pumayag ka sa gusto niyang mangyari, I will make sure your life will be miserable""Understood!!""Stupid... Nerd!!.... "Kung paano ko siya paulit ulit tawagin nerd... Stupid!!"Nerd.. Malandi ka!!!...""Sinisigurado kong maging empyero ang buhay mo kapag nagsama na tayo!! Tandaan mo iya

Lexien PoV:Nagising na naman ako sa ingay ng kapatid ko. Dahan dahan akong bumangon, naka yakap pa ang mahal kong asawa sa akin, may kung anong ngiti naman kumawala sa labi ko pinag masdan ko pa ito at marahan kung hinaplos ang pisnge niya, napansin ko din ang eyebag nito.Halata din dito na walang maayos na tulog. Nararamdaman ko naman nangingilid na naman ang mga luha ko, nang biglang maalala ko naman ang mga araw na masasayang magkasama kaming dalawa, ngunit ngayon ay para bang nawawala na ang dating saya sa kanyang mga mata napalitan na ng lungkot.Sa tuwing matatanaw ko ang kanyang mga pagod na mata, hindi ko maiwasang maramdaman ang sakit at lungkot sa aking puso."I'm sorry asawa ko, masyado na bang.... masyado na ba akong nagpapahirap sayo... nahihirapan na din akong makita kayong ganyan ng dahil sa akin.". sambit ng isipan ko. Nag siunahan na naman ang mga luha kong mag sibaba."Bawal nga ang ate ko diyan ayaw mong maniwala eh!!""Tatawagan ko nga si Tito Harold kapag pwede

Lexien PoV:Mabilis na mga araw ang lumipas ang bilis din ng pag bagsak ng katawan ko. Putlang putla, maraming buhok na nalalagas lagi na din akong sinusumpong ng pagsasakit ng ulo ko at pagsusuka ng dugo.Nanatili lang ako dito sa bahay treatment iwan ko kung ano pang treatment o paggagamot ang ginagawa sa akin ni Doc. Harold pinupuntahan na lamang nila ako dito sa bahay.Pumayag din ang itay na mag sama na kami ni Marco. Pati din ang itay nanatili din sa tabi ko. Dahil nga sa kalagayan ko, si Princess naman, siya na ang pumalit sa akin sa pamamahala sa ibang company ni Don Mariano.Si Leo naman walang sawa parin na dumadalaw sa akin, nag seselos naman yung isa, tanggap na din ni Marco ang pagkakaibigan namin dalawa ni Leo ngunit di niya parin talaga kayang maiwasan ang magselos. Ang sweet parin kasi ni Leo.Si Carla naman dahil dito na din sila nanirahan ni Eros, sa kaniya ko na pinamahala ang Bake Shop ko, siya at si Maxien."Babe sige na gupitin mo na ang buhok ko." naka ngiting u

Lexien PoV:Napakunot noo ako ng may makita akong isang batang babae sa di kalayuan ko, na naka upo lamang ito sa swing'an.Nilapitan ko ito, ang akala ko si Maxien hindi pala, nung tumingin na ito sa akin. Ngumiti ako dito."Hello' Ang cute cute mo naman." sabi ko naman dito na halos di ata nag kakalayo ang edad nito kay Maxien.Ngumiti naman ito sa akin"Wala ka bang kasama? Nasan ang mommy mo ba't nag iisa ka lang dito?"Di naman ito umimik, lumingat ulit ako sa paligid namin para hanapin ang kasama niya. Ngunit biglang naging kulay puti ang paligid namin. At mukhang nasa loob lang kami ng isang kwartong na nakapalibot sa amin lahat ay kulay puting pader lamang."A-anong-" napa tingin ulit ako sa bata, ngunit biglang nawala na ito sa harapan ko.'Alam ko na ito''Nanaginip na naman ako' Pangatlong beses na itong nanaginip akong isang batang babae ngunit ngayon malaki na. Hindi kaya baby ni Carla na iyon na si Angle.'Sinusundo na ata ako'"Angle asan ka na? sinusundo mo na ba ako?"