Home / แฟนตาซี / Undisclosure / อเล็กซ์ กับ อเล็กซ์

Share

อเล็กซ์ กับ อเล็กซ์

last update Last Updated: 2025-02-19 15:10:31

“คงงั้น สมน้ำหน้าแล้วนี่” เธอตอบ บางทีคนคนนี้อาจไม่ได้นิสัยแย่อะไรมาก อาจจะเป็นแค่เกรียนคนหนึ่ง “แล้วก็ขอบคุณที่นายผลักฉันออกไปด้วย...ถึงแม้จะเกือบโหม่งกำแพงก็เถอะ เอ ว่าแต่ตอนนั้นนายผลักฉันเหรอ”

แต่เธอไม่ได้ติดใจอะไรมาก อเล็กซิสมองไปรอบ ๆ แล้วถอนหายใจ แต่แล้วแสงสว่างในห้องค่อย ๆ ลดลงจนมืดสนิท เครื่องโพรเจกเตอร์กลับมาทำงานอีกครั้ง ดวงดาวฟื้นคืนชีวิต

“นายคงชอบห้องนี้มาก ก็ได้ ฉันปล่อยให้นายครองห้องก็แล้วกัน” เด็กสาวยอมแพ้ปราศจากอาการตะขิดตะขวงใจหรืออยากเอาชนะอีก เธอไม่มีอารมณ์มานั่งค้นหาคำตอบจากดาวพวกนี้อีกแล้ว ยิ่งเห็นท่าทางใจสลายเมื่อครู่ เธอนึกสงสารเขาอยู่

ชายหนุ่มเงยหน้ามอง ปัดผมสีดำออกไปจากหน้า “อยู่สิ เธอจะอยู่ต่อก็ได้”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่อยากดูอะไรแล้ว”

“ไม่ ๆ...อยู่เถอะ ฉันอยากจะแบ่งห้องให้เธอใช้แล้วไง เธอต้องให้เกียรติฉันสิ นี่อุตส่าห์มีน้ำใจแล้วนะ”

อเล็กซิสสั่นหัว แต่ไม่มีอารมณ์ขุ่นมัวเหมือนก่อนหน้านี้ เธอนั่งลงบนพื้น น่าแปลกที่มันแห้งสนิท

“เวทมนตร์อะไรกันเนี่ย” เธอพึมพำ ทึ่งไปกับเทคโนโลยีของที่นี่ รัฐบาลครอบครองเทคโนโลยีชั้นสูงในแบบที่หนังวิทยาศาสตร์เรื่องใดก็เทียบไม่ติด

“สรุปแล้ว นายชอบห้องนี้ หรือว่าอยู่ในห้องนี้เพื่อสูบบุหรี่กันแน่” เธอถามชายหนุ่ม

“ถูกทั้งสองข้อ”

จู่ ๆ เขาหุนหันลุกขึ้นยืน ทำเอาอเล็กซิสรีบลุกตามไปด้วย เขาเดินไปรอบ ๆ แหงนหน้ามองดวงดาวทั้งหลายเหมือนกำลังชื่นชมผลงานศิลปะที่เก็บสะสมในแกลลอรี่ส่วนตัว “พอจ้องมองสิ่งเหล่านี้ มันทำให้ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นเพียงสิ่งเล็ก ๆ เท่านั้น หลงทาง เป็นแค่เศษเสี้ยวในจักรวาล มีความสำคัญน้อยนิด สิ่งมีชีวิตที่ถูกทิ้งขว้าง ฮึ”

น่าแปลกที่ว่าพอเขาพูด อเล็กซิสกลับเห็นตัวตนของเขาชัดเจนกว่าเวลาที่ไฟส่องสว่าง ในน้ำเสียงนั้นแดกดันรัฐบาลอยู่หน่อย

“นายแน่ใจนะว่าอยากจะแบ่งท้องฟ้านี้กับฉันแล้ว” เธอถามเพื่อความแน่ใจ ถึงเขาทำตัวเป็นมิตรมากขึ้น แต่เธอก็ยังไม่ค่อยมั่นใจกับอาการล่องลอยเอาแน่เอานอนไม่ได้อยู่ดี

“อื้อ พูดแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ช่างเหอะ” เธอนวดขมับตัวเอง พยายามปรับจูนสติ

“ฉันไม่ได้จะไล่เธอหรอกนะ คือ ใช่ ตอนแรกก็จะทำ” ชายร่างสูงสารภาพ “แต่พอเห็นว่าเธอยืนมองเหตุการณ์ที่ดาวชนกัน แวบหนึ่ง เหมือนฉันเห็นว่าเธอหลอมรวมไปกับพวกมัน...เหมือนโลกภายในตัวเธอแตกสลาย เหมือนกับที่ฉันรู้สึกกับตัวเอง เธอมีคำถามมากมาย...เหมือนกับฉัน...ความเจ็บปวด...ราวกับนี่คือจุดจบของชีวิต เธอกำลังสับสนว่าตัวเองควรยอมรับความจริงหรือไม่ และเธอพยายามที่จะหาคำตอบกับดาวพวกนี้”

อเล็กซิสเงียบไปพักใหญ่เมื่อมีคนอ่านความในใจออก

“ใช่ นายพูดถูก ในหัวของฉันฟุ้งไปหมด มีแต่คำถามและข้อสงสัยมากมาย บางครั้งฉันสงสัยด้วยซ้ำว่าตัวเรา ณ ปัจจุบันคือตัวตนของเราจริงหรือไม่ บางที ที่นี่อาจจะเป็นยานอวกาศก็ได้นะ พอเที่ยงคืน สิ่งรอบข้างก็เปลี่ยนไป แล้ววันหนึ่ง ฉันอาจลืมไปว่าตัวเองเป็นใคร” [1]

เธอสัมผัสได้ว่าเขามองเธอ แต่สายตาของเธอในตอนนี้มองเห็นไม่ชัด ไม่เห็นแม้แต่สีตาของเขา น้ำตาลเข้มหรือเปล่า เธอหันไปสนใจเจ้าหลุมดำที่เคลื่อนตัวอยู่ด้านข้าง “พวกเขาไม่ควรทาสีขาวขนาดนั้น มันควรจะเป็นสีที่ให้ความรู้สึกอ่อนโยนกว่านี้ หรือไม่ก็สีครีม สีขาวโทนนี้ทำให้ระคายตา ฉันไม่ชอบ มันขาวเกินไป ไม่รู้ทำไมถึงเกลียดขนาดนี้”

เขาหัวเราะผ่านไรฟัน “เห็นด้วยเรื่องสี เพื่อนสนิทของฉันก็ไม่ชอบ เขาบอกว่าคนพวกนี้พยายามทำตัวให้ขาวสะอาดมากขึ้นด้วยการใช้สีขาวปิดบังความโสมมข้างใน”

“มีเหตุผลดี แต่เพื่อนของฉันไม่เห็นรู้สึกแบบนั้นเลย พวกเขาเฉยชากับมัน ไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ ฉันไม่ชอบเวลาพวกเขายอมรับความจริงได้ง่ายเหลือเกิน รับมือกับภาพมายาได้เก่ง...มันน่าหงุดหงิด” เธอมองกลับไปยังคู่สนทนา เพราะบรรยากาศค่อนข้างมืดเมื่อเครื่องฉายท้องฟ้าในยามค่ำคืน “ฉันไม่รู้ตัวเลยว่านายเข้ามาเมื่อไหร่ นายบอกว่าเห็นปฏิกิริยาของฉันทุกอย่าง จริงเหรอ ฉันว่ามันมืดออกจะตาย แม้แต่ตอนนี้ ฉันยังเห็นนายไม่ชัดเลย ถ้าไม่มีแสงจากดาว”

“อื้อ สายตาแบบพวกเราดีกว่าคนแบบเธออยู่แล้ว แม้แต่ภายใต้แสงสลัวฉันก็ยังมองเห็นชัด เธอไม่รู้ตัวจริง ๆ นั่นแหละ ขนาดฉันเดินเข้าไปใกล้ ๆ ยังไม่รู้เลย จนกระทั่งฉันสูบ สักพักเลยทีเดียวกว่าเธอจะรู้สึกตัว ก็เลยแกล้งหยอกนิดหน่อย”

อเล็กซิสหัวเราะ “นายรู้ตัวดีนี่ ว่านิสัยไม่ดี”

เขายักไหล่

แปลกคน แม้อเล็กซิสไม่สามารถสังเกตอากัปกิริยาได้ดีไปกว่าที่เขาสังเกตเธอ เพราะประสาทสัมผัสถูกแสงสลัวปิดกั้นเอาไว้ แต่คำพูดของเขานั้นจับใจ เหมือนเป็นสิ่งที่ออกมาจากข้างใน เธอสัมผัสมันได้และมันทำให้เธอเห็นตัวตนของเขาดีกว่ามองด้วยตาเปล่า

“ฉันชื่ออเล็กซ์ เธอชื่ออะไร”

เด็กสาวขำพรืดออกมาทันที “แปลกแฮะ ฉันชื่ออเล็กซ์เหมือนกัน มาจากอเล็กซิส เดี๋ยวนะ” เธอนึกถึง เบน หนุ่มหล่อเสน่ห์แรงคนนั้น “นายเป็นเพื่อนของเบนใช่ไหม”

“รู้จักหมอนั่นด้วยเหรอ” เขาว่า “อืม ก็คงไม่แปลก หมอนั่นต้องทำความรู้จักกับเด็กผู้หญิงอย่างเธอก่อนฉันแน่นอนอยู่แล้ว สำหรับเรื่องนี้ ไอ้นี่ไวเสมอ”

อเล็กซิสพอเข้าใจอยู่บ้างแต่ไม่ใช่ทั้งหมด “อ่า...เขาหัวเราะพอฉันบอกชื่อตัวเอง สรุปแล้ว นายคือ...อเล็กซ์คนนั้นจริง ๆ สินะ”

“มาจากอเล็กซานเดอร์” เขาตอบ “และใช่ ฉันคืออเล็กซ์คนนั้น สนิทกันแล้วหรือยังล่ะ กับเบนน่ะ”

“คุยกันสั้น ๆ แบบ ไง ยินดีที่ได้รู้จัก เขาเป็นคนใจดีนะ เขาช่วยฉันเรื่อง...เออ ช่างมันเหอะ”

“ใจดี...” น้ำเสียงของเขาดูขำขัน

“นายนอนดึกเป็นประจำเลยเหรอ”

“ฉันนอนที่นี่ต่างหาก” อเล็กซ์หยุดเดิน แล้วเรียกเธอให้มาใกล้ ๆ “แค่ออกไปหาอะไรดื่ม พอกลับมา เธอก็ขโมยห้องไปแล้ว”

“....”

“เมื่อกี้พูดเล่น เธอเป็นคนจริงจังเหมือนกันนะเนี่ย นี่ อยากเล่นกลหรือเปล่า” น้ำเสียงในประโยคหลังทำให้เธอรู้สึกว่า เขาเพิ่งตื่น

“ฉันเล่นกลไม่เป็น แล้วก็เบื่อกลแล้วด้วย” อเล็กซิสนึกถึงกลเดินบนน้ำในงานปาร์ตี้ของเวดที่เป็นช่องทางให้เบลินดาแจ้งความจนพวกเขาถูกจับแล้วลงเอยที่นี่

“ไม่เป็นไร ฉันจะเล่นให้ดู มานี่สิ” อเล็กซ์ไม่รอคำตอบ พอออกปากปุ๊บ พริบตาหนึ่งเขาก็มายืนข้างตัวเธอแล้ว ชายหนุ่มสอดมือระหว่างเอวพยายามจะอุ้มตัวเธอขึ้น

“เฮ้ย!” อเล็กซิสผลักมือเขาออก “ไม่ดีนะแบบนี้ ไม่ดี”

“ไม่มีอะไรสักหน่อย ไม่ได้คิดจะทำอะไรแบบนั้นด้วย เชื่อเถอะ สัญญาว่าจะแสดงเวทมนตร์ให้ดูจริง ๆ อย่าดื้อน่า”

[1] พล็อตที่อเล็กซิสพูดมาจากหนังเรื่อง Dark City

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • Undisclosure    เพื่อนหายไป

    เปล่า ไมเคิลแน่ใจว่าอเล็กซ์ไม่ได้รู้สึกแบบเขา อีกฝ่ายเข้าใจไปอีกอย่าง ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะพูดกับอเล็กซิสเดี๋ยวนี้ บางที...มันอาจเป็นพลังของเธอ แต่ทำไมอเล็กซ์ไม่รู้สึก หรือเพราะเขายังไม่ได้สู้ เขายังไม่ได้ใช้พลัง แล้วพลังของอเล็กซิสเป็นแบบไหนกันแน่ เพิ่มพลังให้คนอื่นงั้นหรือ หรือปลดล็อกให้อีกฝ่ายรู้จักใช้พลังของตัวเอง“บรรยากาศไม่ดี” อาคุสะพูดขึ้น“กลับไปดูพวกเทสซ่าก่อนกันเถอะ” อเล็กซิสตบไหล่แฟนหนุ่มสองสามทีเพื่อให้เขาออกไปจากตัว “ถ้าพวกมันแห่ไปที่นั่น ทุกคนแย่แน่” ทั้งหมดพยักหน้า เด็กสาวกำลังจะขยับเท้าก็หันมาไมเคิล “ไว้อธิบายว่าเมื่อกี้นายทำอะไร” เธอยกมือตีหน้าผากตัวเองแต่ก่อนจะไปไหนได้ ทั้งหมดได้ยินเสียงกรีดร้อง...*****เทสซ่าไม่เคยยินดีเท่านี้มาก่อนที่ได้เจอพวกบลูในเวลานี้ เธอผล็อยหลับไปเมื่อไรไม่รู้ แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกที ก็มีมนุษย์รูปร่างคล้ายหุ่นยนต์สองตนตรงเข้ามา ทีแรกเธอคิดว่าพวกเขาต้องการจะสังหารฝ่ายต่อต้าน แต่ไม่ใช่แค่นั้น พวกเขามาเพื่อลักพาตัวโคดี้เด็กหนุ่มผมบลอนด์ยังนอน

  • Undisclosure    สัมผัสพิเศษ

    “หาเองสิวะ” เขาตะโกน ทว่าไม่ทันระวังเพราะมันดาปาอาวุธกลับมา เมื่อหันหน้ากลับไปก็เห็นรอยเท้าเต็มหน้ากระแทกเข้าที่หน้า ร่างของเขากระเด็นกระแทกกำแพงตึก ไมเคิลส่ายหัว มึนไปมันหมด อเล็กซิสวิ่งเข้ามาช่วยพยุงตัวขึ้น“พวกมันไม่บอก อย่าเสียเวลา” เขาได้ยินดังนั้นคิ้วขมวดกันทันที เดี๋ยว... กลายเป็นว่าพวกเขาทั้งหมดจำต้องรั้งพวกมันให้สู้กับตัวเอง ไม่อย่างนั้นพวกเทสซ่าแย่แน่ เขาไม่รู้ว่ามีกลุ่มอื่นตามหาโคดี้อีกหรือไม่ และถ้าเป็นแบบนั้นก็ยิ่งไม่สามารถปล่อยให้พวกมันไป พอเห็นเขายืนได้ อเล็กซิสตัดสินใจค่อย ๆ เดินตรงไป มือยังยิงปืนไม่หยุด “เก็บไฟแช็ก” เธอสั่งเขา “ห้ามทำมันหายเด็ดขาด”“อย่าไป” เขาร้อง แต่เธอไม่ฟัง อเล็กซิสหยิบดาบของไมเคิลขึ้นมาอีกข้างแล้วโถมตัวใส่มันแล้วไมเคิลเห็นดังนั้นรีบตะครุบไฟแช็กแล้วจุดมันขึ้น“อเล็กซิส” เขาร้องเมื่อเห็นเธอบ้าบิ่นจะสู้กับมันตัวต่อตัว พลันร่างเธอก็กระเด็นล้มไปทางเรมีที่กำลังรับมือกับอีกตัวคู่กับอาคุสะ อเล็กซ์สบถอะไรบางอย่าง แล้วจัด

  • Undisclosure    โคดี้อยู่ไหน

    เฒ่าทรอยนอนฟุบลงกับพื้นจนหน้าคลุกไปกับหิมะสกปรกบนพื้น ไม่มีใครคิดช่วยให้เขาลุกขึ้นมา และถ้าใครทำแบบนั้น ไมเคิลจะเป็นคนกระชากคอออกมาเอง เด็กหนุ่มยืนพักหอบหายใจ กว่าจะพาทรอยออกมาได้ยากลำบาก หุ่นยนต์ถูกตั้งโปรแกรมให้กำจัดใครก็ตามที่อยู่ในสถานะเจ้าพนักงานของทอยซิตี้ ก่อนหน้านี้ เขาขอให้ฟีบี้รีเซตพวกมันใหม่เป็นหน่วยทหารแทน แต่เพราะเธอยืมพลังมาจากโคดี้ ประสิทธิภาพของมันไม่แน่ไม่นอน เมื่อเซตได้ตัวหนึ่งก็ต้องเซตตัวอื่น เธอไม่สามารถทำได้ทีเดียว พอทำงานซ้ำไปซ้ำมา หญิงสาวก็เริ่มหมดความอดทน ฟีบี้บอกว่าเธอไม่ได้ทำหน้าที่ปกป้องชีวิตเจ้าหน้าที่ แต่เพื่อสานงานของโคดี้และเพื่อปกป้องพวกเราทุกคนต่างหาก ศูนย์กลางของทอยซิตี้คือ เดอะ วาล และถ้าหากเจาะเข้าไปยังศูนย์บัญชาการได้ พวกทหารจะแพ้ราบคาบ นั่นคือสิ่งที่เธอบอก แต่ไมเคิลเข้าใจว่ามันคือการคาดเดามากกว่า และเขาก็รู้ว่าเธอไม่ได้คิดขึ้นเอง แต่มันมาจากลูไมเคิลเดินตรงไปแล้วดึงคอเสื้อทรอยขึ้นมาอีก คราวนี้เขาลากเข้าไปในตึกของเมลิสซ่า ที่พักเก่าของตนกับเรมี ตอนนี้แทบไม่มีใครอยู่ในตึกแล้ว ประชากรในเดอะ วาลบางส่วนที่ไม่อยากต่อสู้ก็อพยพไปยังเขตอื่น เนื่อง

  • Undisclosure    ในเงามืด

    ขณะนั้นริงโก้ตัดสินใจอุ้มเอมอนขึ้นมาคนเดียว เพียซจึงอุ้มเดสซิเรตามมา เบลินดาเห็นพวกเขาเดินตรงมาก็ลุกขึ้น เธอส่งขวดน้ำดื่มให้อย่างรู้งาน ระหว่างนั้นเพียซก็เล่าว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง หลังจากประตูเปิด พวกเขาก็บุกเข้าไปข้างในเพื่อหาตัวเอมอนกับเดสซิเร ทั้งสองถูกจับสวมกุญแจมือ อาวุธโดนยึดหมด แต่เดสซิเรและเอมอนก็ทำให้กำลังพลภายในนั้นปั่นป่วนไปมาก พวกเขาเจอศพทหารหลายราย คงเป็นฝีมือของทั้งสอง ตอนไปถึง หญิงสาวยังพอมีสติจึงเล่าว่า ทั้งคู่พยายามหาห้องควบคุม แต่ภายในมีระบบเชื่อมต่อกับชุดสูทที่เอมอนสวม เพียงย่างก้าวไปในส่วนที่เป็นสำนักงาน หน้ากากจึงถูกปลดออกอัตโนมัติ ทั้งสองจึงต้องสู้และพยายามจะออกมา ทว่าก็สู้จำนวนคนและอาวุธไม่ได้ จากนั้นจึงถูกจับทรมาน อาจเป็นโชคดีในโชคร้ายของเดสซิเรที่ไม่มีแผนอะไรอยู่แล้ว บวกกับพลังพิเศษที่ทำให้พวกนั้นไม่อาจสัมผัสหรือเข้าใกล้ได้มากนัก ส่วนเอมอนนั้นแย่หน่อยเพราะพอรู้แผนของลูคร่าว ๆ แต่ไม่ได้ปริปากออกไปเลย ดังนั้นเขาจึงโดนซ้อมหนักที่สุด“แล้ว...ทำไมพวกเธอมานั่งอยู่ตรงนี้” โอลิแวนถาม “พวกอเล็กซิสล่ะ ฉันได้ยินกว่าทั้งกลุ่มเข้าไปในเขตเธอไม่ใช่หร

  • Undisclosure    คลำหาทาง

    ไมเคิลสบตากับเรมี อีกครั้งที่พวกเขาไม่เข้าใจว่าพวกเธอวางแผนอะไรกัน“ฉันต้องการคำอธิบาย ตั้งแต่เช้า พวกเราวุ่นจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ยังไม่นับเรื่องที่พวกเธอทำโดยไม่บอกก่อน”ฟีบี้กลอกตา เธอไม่ได้มีท่าทีสำนึกหรืออ่อนข้อลงแบบเทสซ่า แต่กลับยักไหล่ไม่สนใจ แม้บุคลิกหญิงสาวจะเป็นแบบนี้ และปกติก็ไม่มีใครถือสา (ยกเว้นเทสซ่า) แต่เวลานี้ เขาอดฉุนไม่ได้“ทำไมฉันต้องบอกพวกนายด้วย โต ๆ กันแล้ว อีกอย่างก็ใช่ว่าฉันจะรู้ก่อนหน้าอะไรนักหนา ถ้าไม่ใช่เพราะโคดี้ ฉันก็อาจจะนั่งทำหน้าโง่เหมือนพวกนายนี่แหละ” อาคุสะทำเสียงจุ๊ ๆ แล้วส่ายหน้าเป็นเชิงห้ามปรามเรื่องคำพูด เธอยักคอไปมาอย่างกวนประสาท “เฮ้อ เอาเป็นว่าตอนนี้โคดี้ต้องพัก ส่วนฉันก็ยืมพลังเขามาใช้ จะพยายามเปิดไอ้ประตูยักษ์นั่น” พูดจบก็ถูมือ“ฟีบี้...” อเล็กซิสพูดขึ้น “ฉันเดินผ่านศูนย์อนามัย...เห็นศพพยาบาลเต็มไปหมด ยังไม่รวมเจ้าหน้าที่คนอื่นที่ไม่ใช่ทหารอีก...”หญิงสาวเงียบไปเมื่อเจอคำถามนี้ เทสซ่าก็เม้มปากแน่น เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นทั้งสองมองหน้ากันอย่างเข้า

  • Undisclosure    มุ่งหน้า

    11:45 PM หน้าประตูเขตเครสเตอร์ - เดอะ วาลกระแสไฟฟ้าแผ่กระจายเป็นวงกว้าง มันส่งแรงต้านผลักก้อนคอนกรีตชิ้นโตหล่นกลับลงมบนพื้นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ไมเคิลทึ่งที่โคดี้สามารถป้อนชุดคำสั่งพิลึกพิลั่นให้กับหุ่นพิฆาต หรืออันที่จริงคือ ใครจะคิดว่าเขาจะป้อนคำสั่งแบบนั้นในเวลารีบเร่งเช่นนี้ ทุกครึ่งชั่วโมงจะมีหุ่นสองสามตัวเดินกลับมาปาก้อนหินหนักขึ้นไป กำแพงกั้นเขตแน่นหนาจนแม้แต่พวกมันข้ามไปไม่ได้ จึงใช้วิธีนี้เช็กดูว่าระบบรักษาความปลอดภัยของทอยซิตี้สั่นคลอนแล้วหรือยัง จะว่าเป็นเพราะระบบถูกออกแบบมาดีก็ว่าได้ ถ้าหากไม่ใช้เพราะโคดี้มีพลังพิเศษ ไมเคิลไม่เห็นหนทางเลยว่าพวกเขาจะออกไปได้ ต่อให้เครสเตอร์และนอร์ธพังทลายเพียงใด มันก็ยังไม่ลามไปถึงอีกฝั่งที่ถือว่าเป็นศูนย์กลาง และเมื่อนั้น ถ้าหากพวกเขาจะล้างศัตรู ก็อาจปล่อยระเบิดลงมาลูกเดียว แบบที่เคยเกือบล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ไปเมื่อหลายพันปีก่อนยุคก่อนหายนะ...พี่สาวฝาแฝดเคยเล่าให้เขาฟังเข้าเที่ยงคืนกว่าแล้วหรือ เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น อเล็กซิสจะกินอะไรแล้วหรือยัง เขานั่งนับวันแล้วเหงื่อตก พวกเขาทำปฏิทินเช็กความถี่ว่าอะวีซีจะออกฤ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status